Een bitterkoude windvlaag blies over de eindeloze vlaktes van sneeuw heen, en liet Dustfire rillen wanneer het tussen haar veren door waaide. Dustfire gaf een zucht, waardoor er een grote en zichtbare ademwolk voor haar gezicht verscheen, en ook meteen weer verdween. Dustfire keek over het witte landschap, en knipperde met haar ogen die pijn deden van de snijdende wind. Waarom was ze hier eigenlijk naartoe gevlogen? Mistte ze haar oude vertrouwde vriend, Icile de Articuno? Ze wist het zelf niet eens. Ze had hem al een hele tijd niet meer gezien. Misschien leefde hij niet eens meer... Dustfire probeerde die gedachte uit haar kop te schudden, maar het kwam steeds direct weer terug. Icile, de beschermer van de ijsgrotten. Soms, als Dustfire niks te doen had, had ze hem opgezocht in zijn koude eenzame ruimte. Ze hadden dan uren samen gepraat en gelachen. Maar door de aardbevingen van een lange tijd terug waren de Articu Icecaves ingestort, en vormden ze nu de Freezing Ruins. Het zag er prachtig uit, dat wel. De uitstekende stukken grot met sneeuw eroverheen vormde een raar en bijzonder uitziend landschap. Maar wat als Icile de aardbeving niet aan had voelen komen? Dan is hij nu geplet door de rotsblokken die eerst de wanden van de grot vormden. Er liep een traan heel langzaam over Dustfire's wang. Ze had het zelf niet in de gaten, omdat haar gezicht zo bevroren raakte dat ze er geen gevoel meer in had. Waarom verdween iedereen, of ging iedereen dood, waar ze vroeger zo van gehouden had? Dustfire snoof verdrietig, en liet haar lichaam naar de grond zakken tot ze uiteindelijk op de grond lag. Dit was veel warmer. Nouja, warmer? Het bleef nog steeds erg koud. Dustfire rilde en viel daarna in slaap.