Een Pikachu met roodomrande ogen stond op de Peaceful Plains. Schokken kwamen van haar hele lichaam af. Ze zag eruit als een standbeeld. Haar ogen wijd open, de rode rand erom heen goed zichtbaar. Geen tranen meer in haar ogen; ze waren op. Geen beweging meer; ze had niks meer om voor te bewegen. Ze bleef staan. Iedereen bleef uit haar beurt. Ze besefte het zich nu maar al te goed. Het voelde alsof haar aderen nu eindelijk geheel gevuld waren met gif. Haar lichaam deed hierdoor meer moeite om het verder te pompen. Haar zwarte gat ging hierdoor verder met het gif door haar lichaam verspreiden. Een hart had ze niet meer. Die was eruit gerukt en op een hoopje gegooid. Hoe moest ze zich voelen over alles wat ze had gedaan? Ze wist niet of ze hier kon blijven, of moest ze een einde maken eraan? Ze wist dat ze hem pijn had gedaan. De dingen zouden nooit meer zijn zoals ze hoorden.. De enige liefde die ze ooit gekend had, zou haar nog liever vermoorden. Voordat hij vertrok dacht ze: 'Hij zal voor altijd in mijn hart rusten.' Maar, hoe had ze in Arceus' naam kunnen weten dat die in stukken gescheurd op een hoopje zou liggen? Een traan liep over haar wang. Haar laatste traan. Tranen waren de woorden die haar hart sprak als zelfs een neppe grijns haar pijn niet genas. Maar, dit was niet het ergste. Eén sprong en ze was overal van af. Ze zou er binnenkort over na gaan denken. ''En als we nog één dag samen zouden zijn. Ik zou zoveel vertellen. Ik zou je álles zeggen, we zouden lachen om het verleden,'' sprak Amore zacht. ''Jammer genoeg leven we niet in een droom,'' sprak ze toen. Schokken bleven van haar gehele lichaam af komen. Het zag eruit alsof haar leven ieder moment geëindigd kon worden. Was het maar zo. Kon ze er maar zo makkelijk een einde aan maken. Ze zou wel willen.. Ze kon zo toch nooit verder met haar leven? Amore zuchtte. Ze vond het ook erg dat hij haar zo snel geloofde. Na al die tijd die ze samen doorgebracht hadden. Al die f*cking jaren. Alles wat ze daarin opgebouwd hadden, simpel weggegooid door een paar kleine woorden. Het was vreselijk. Kon ze er maar een eind aan maken..

Alleen bekenden..

"Amore," zei een bekende stem. Shadow stapte langzaam richting Amore. Ze keek bezorgd en deed haar best niet te dicht bij de schokken te komen. Shadow had sterk het gevoel dat er iets gebeurd was waar Amore niet blij mee was. Ze had de laatste woorden van Amore gehoord. "Jammer genoeg leven we niet in een droom," had Amore gezegd. "Wil je er over praten?" vroeg Shadow zachtjes en duidelijk bezorgd. Ze klonk als een moeder, vond ze zelf. Als een overbezorgde moeder die haar huilende kind troostte. En dat terwijl Shadow niet eens biologische kinderen had. Een schok raakte Shadow, maar deed niet veel pijn. gedeeltelijk omdat Shadow het negeerde, en gedeeltelijk omdat ze zelf Elektrisch was. Ze stond inmiddels bijna naast Amore, en had haar zeker een knuffel gegeven als de schokken er niet waren. "Zou je willen ophouden met die schokken..?" vroeg Shadow droogjes, al meende ze het wel. Ze keek nog steeds bezorgd naar Amore, en vroeg zich af wat er gebeurd was.

- Weinig inspiratie ofzo. -

'Amore,' klonk een stem. Amore keek voor zich uit. De stem klonk ver weg.. Het.. Het leek alsof zij in een grote, lege ruimte stond. En dat de stem uit een of andere box kwam. Het geluid weerkaatste tegen de muren. Maar, het geluid was te zacht om haar te irriteren. Bovendien kon ze niet reageren. Haar stembanden leken weggesmolten te zijn, als sneeuw voor de zomerzon. 'Wil je erover praten?' Klonk dezelfde stem. Amore kon er niet over na denken. Haar hersens werkten niet mee. Haar hersens waren vast al vergiftigd. Het voelde fijn. Misschien zou ze binnenkort weg kunnen.. Ver weg.. 'Zou je alsjeblieft willen ophouden met die schokken..?' Vroeg dezelfde stem. De schokken verdwenen van haar lichaam. Verder bewoog ze niet. Nog steeds stond ze in dezelfde houding. Haar ogen waren nog steeds normaal, maar je zag dat ze langzaam aan een roodachtige gloed kregen, door het niet knipperen. 'Shadow..' Wilde Amore zeggen toen ze eindelijk wist wie er was. maar, het enige wat er uit haar keel kwam was een diepe zucht. Amore gaf het op. Langzaamaan zag ze steeds minder kleur in het leven. Figuurlijk, dan.

Amore bleef stil, wat Shadow verontrustte. De vonken waren weg, gelukkig. Dat betekende natuurlijk niet dat alles nu over was. "Amore," zei Shadow opnieuw, maar deze keer klonk het vermoeid. Opnieuw vond Shadow dat ze als een moeder klonk. Als een moeder die een kind met liefdesverdriet troostte. Maar dat kon niet, want Amore had met Riolu. Toch..? "heeft het met Riolu te maken?" vroeg ze dan maar. Nu toch die gedachte in haar op was gekomen moest ze het weten. "Je hoeft alleen ja te knikken of nee te schudden," voegde ze er vlug aan toe. Als Amore niet wilde praten hoefde dat van Shadow niet. Om niet nóg moeder-achtiger te lijken besloot ze Amore toch maar geen knuffel te geven. Dat kon later altijd nog, als ze beter wist wat er aan de hand was.

- Flutheid. -

'Amore,' sprak Shadow opnieuw. Amore zuchtte. 'Heeft het met Riolu te maken?' Vroeg Shadow toen. Riolu. Het zwarte gat in haar borstkas leek groter te worden. Amore's blik ging naar Shadow. Ze knikte kort. ''Ja..'' Sprak ze schor. ''H-Het,'' probeerde ze. Haar keel werkte nog steeds niet mee. Ze snikte en zuchtte hierna. ''isover,'' zei ze er heel snel en nog net verstaanbaar achteraan. Amore beet op haar lip, die langzaam begon te bloeden. Het kon haar niks schelen. Ze voelde het niet. De pijn in haar borstkast was het ergste. Misschien was haar lip ook al vergiftigd en voelde ze het niet meer. Het zou kunnen. Amore snoof en keek naar de lucht. Een engels tekstje schoot door haar hoofd. I miss you when something really good happens, because you're the one I want to share it with. I miss you when something is troubling me, because you're the only one who understands me so well. I miss you when I laugh and cry, because I know that you're the one who makes my laughter grow and my tears disappear. I miss you all the time, but I miss you the most when I lie awake at night and think of all the wonderful times we spent with each other for those were some of the best memorable times of my life. Amore zuchtte, maar zweeg. Ze keek Shadow aan. Plots herinnerde Amore zich iets. Toen haar moeder meldde dat ze stervende was. Shadow was kapot geweest. Zij niet. Zij leefde verder. Nu was het andersom. Zo kon het niet. Amore beet door op haar lip; bloed droop over haar kin op de grond. De blik in haar ogen werd minder waterig. Ze stond moeizaam weer op. ''H-Het gaat wel..'' Sprak ze. Een grote leugen.

Shadow schrok een beetje. Was het uit..? Nee, toch..? Riolu en Amore hadden kort geleden nog een heel close koppeltje geleken. Hoe kon het nu dan over zijn? Shadow zuchtte zachtjes. Het was vreselijk om Amore zo te zien, zelfs al waren er geen tranen. Ze kon het nu niet meer laten en pakte haar beet, om haar vervolgens tegen haar aan te drukken. "Rustig maar," zei ze zachtjes. Nog steeds geloofde ze het niet. Amore en Riolu uit elkaar.. Dat kon niet! Toen zij en Karai uit elkaar waren had Shadow niet heel erg veel verdriet gehad.. Was ze dan echt zo harteloos? Maar als het uit zou gaan met Evening zou ze dat toch echt vreselijk vinden. Dus.. Ze hield echt niet meer van Karai..? Shadow zuchtte opnieuw en keek Amore streng aan. ze wilde haar neit van streek maken, maar wist dat het beter was om er over te praten. "Wie heeft het uitgemaakt..?" vroeg ze voorzichtig. Aangezien Amore zo overstuur was verwachtte ze Riolu, maar ook weer niet. Hij was erg enthousiast geweest in hun relatie, voor zover Shadow wist. Ze fronste vreemd, terwijl ze op antwoord wachtte.

'Rustig maar,' sprak Shadow. Amore knikte. ''Ja, het gaat wel weer,'' sprak ze rustig. Met roodomrande ogen keek ze Shadow rustig aan. 'Wie heeft het uitgemaakt?' Vroeg Shadow. ''.. Ik,'' sprak Amore dom. Het was vaag. Zíj maakte het uit, en zelf was ze helemaal overstuur. ''Het voelde gewoon niet meer goed,'' sprak ze. Toch hield ze nog van hem, dat zou ze altijd blijven doen. Amore grijnsde. ''Shadow.. A-Achi is gepromoveerd.. Tweede L-'' Amore hikte. ''Tweede leider. Jij bent nu ook eerste leider, Duce, dus. Ik wil dat jullie het even van mij over-'' Opnieuw hikte ze. ''Overnemen,'' maakte ze haar zin af. Amore snoof zachtjes. ''Kan dat..?'' Vroeg ze rustig. ''Ik wil even-'' Hik. ''Rust voor mezelf,'' sprak ze toen. Een klein grijnsje ontstond op haar gezicht. Hik. Hik. ''God..'' Bromde ze. ''Ik bedoel Arceus,'' verbeterde ze zichzelf droogjes.

-Korteflutpost.-

geduldig luisterde Shadow naar Amore's woorden. Ze liet haar los, zodat ze haar beter kon verstaan. na de woorden "Kan dat..?" knikte ze duidelijk. "Natuurlijk," zei ze zacht maar duidelijk. Ze grinnikte even om het hikken en het laatste wat Amore zei. "Ik snap het helemaal," zuchtte ze, "Als ik en Evening uit elkaar zouden gaan zou ik ook even rust willen. Hopelijk doet het je goed." Ze keek even naar de lucht, zonder te weten waarom. Het was helder weer, en er waren veel wolken zichtbaar. Eéntje deed Shadow denken aan een gebroken hart, dus keek ze maar snel weer naar Amore.

- Ik weet echt niks meer. -

'Natuurlijk,' sprak Shadow. Amore zuchtte opgelucht. 'Ik snap het helemaal,' sprak Shadow. 'Als ik en Evening uit elkaar zouden gaan zou ik ook even rust willen. Hopelijk doet het je goed.' Amore knikte dankbaar. ''Bedankt, Shadow,'' sprak ze rustig. Amore keek naar boven toen Shadow dit ook deed. Ze zag de wolk die op een gebroken hart leek. Amore keek snel weer naar Shadow. Ze grijnsde licht. ''De tranen lopen misschien nog uit mijn ogen, maar dit gaat niet om het terugwillen van Riolu,'' sprak Amore. ''Dit is niet omdat ik wil dat iemand me opmerkt.. Dit gaat om..'' Amore fronste. ''Het verdergaan. Gewoon de volgende dag doorkomen,'' sprak ze kalm. Ze keek weernaar de lucht en zuchtte. ''Bedankt Shadow,'' sprak ze toen opnieuw. ''Ik zou geen betere nicht kunnen wensen,'' sprak ze. Ze grijnsde. ''Ik zal je verder niet lastig vallen met mijn gezeur. Ik zal het je ook wel melden als ik weer mee doe,'' sprak ze. ''Dag,'' zei ze toen en ze liep rustig weg, het topic uit.

Shadow grijnsde toen ze zag dat Amore zich weer beter voelde. Ze luisterde naar haar woorden zonder haar te onderbreken. Dat wilde ze niet, en het hoefde niet. "Ik zou geen betere nicht kunnen wensen," sprak Amore, en Shadow's grijns veranderde in een glimlach. "Ik zal je verder niet lastig vallen met mijn gezeur. Ik zal het je ook wel melden als ik weer mee doe," sprak ze hierna. "Oké," Antwoordde Shadow, na de hele tijd stil te zijn geweest. "Tot ziens," glimlachte ze daarna, terwijl ze rustig keek hoe Amore wegliep. Alles ging tegenwoordig zo snel. Soms zou Shadow de tijd stil willen zetten. Het zou ook handig zijn als ze terug kon in de tijd, om dingen ongedaan te maken. Maar helaas, dat kon niet. Shadow besefte dat ze al een tijdje stil stond te staan en wel iets beters kon doen. Ze moest naar Mt. Solare, naar het gevecht van Dust en Shiny. Waar ze overigens helemaal geen zin meer in had. Het was dat het iets speciaals was, en erg belangrijk, anders zou ze hem nu gepeerd zijn. Ze zuchtte één keer diep, en stapte toen ook weg.