Een kleine Pikachu zat aan het meer. ''Mam.. Ik mis je,'' sprak ze zachtjes. Ze keek naar de maan, die vol was vannacht. ''Ik zou zo graag willen dat je nog hier was,'' vervolgde ze. Ze had het nodig. Een moeder die voor haar zorgde. Die haar kon helpen als ze iets fout had gedaan, of als ze niet wist wat ze moest doen. Ze sloeg haar armen om haar lijfje heen. Alsof ze zichzelf bij elkaar wilde houden, ofzo. Ze haalde diep adem. Ze wist waarom ze de laatste tijd zo zwak was. Toen ze nog met Riolu was, was alles verder gegaan zoals het hoorde te gaan. Nu dat over was, kwam alle pijn die ze weg had gestopt terug. En, als de ellende van je gehele leven ineens boven op je schouders viel, dan kreeg je het zwaar. Comet had iets. Hij kon het gat dat zich in haar gevormd had op sommige momenten deels sluiten. Maar geheel zou het niet lukken. Niet zo snel. Dat zou weken, maanden of misschien wel jaren duren. Amore beet op haar lip. Een vallende ster schoot langs de hemel. Ze sloot haar ogen. Ze wilde dat haar moeder terug kwam. Dan pas zou ze kunnen genezen. Ze opende haar ogen weer en beet op haar lip. Maar, wensen zou niet helpen. Althans, dat dacht ze. Ze haalde diep adem en keek naar boven. Ze sloot opnieuw haar ogen en liet zich op haar rug vallen. ''So tell me when you hear my heart stop, you're the only one that knows. Tell me when you hear my silence. There's a possibility I wouldn't know. So tell me when my silence's over. You're the reason why I'm closed. Tell me when you hear me falling. There's a possibility it wouldn't show,'' zong ze zacht, terwijl ze haar armen achter haar hoofd deed, en keek naar de sterren. Ze kon er geen vormen in herkennen. Ze kon zich er niet op concentreren.