Een zachte windvlaag liet de bladeren ritselen. De windvlaag gleed langs het water, het gras en de bomen. Het was vroeg in de ochtend, maar het was al redelijk licht. Toch, ondanks de pracht van het meer op deze dag, was er bijna niemand. De reden hiervoor? Simpel. Het was de Umbreon, Akira, die daar zat. De meesten hadden van haar gehoord. De leidster van Lustro. Daar wilden ze geen ruzie mee. Dat was de reden dat de Umbreon het Crystal Lake voor zichzelf had op het moment.
Een traan rolde vanuit haar oog naar beneden, en landde op de grond. Ze zuchtte diep. In haar vijftienjarige bestaan kende ze maar een paar Pokémon die iets voor haar betekenden. Waaronder haar voormalig meester, die zij had gedood om.. Bepaalde redenen. En dan had je ook nog Shiny. Een lage grom ontsnapte uit haar bek. Nee. Het grootste probleem was dat ze hem niet haatte. Hoe kon ze dat toch ook doen? Blijkbaar had hij er niks om gegeven. Ze zuchtte en ging liggen. Haar kop legde ze op haar poten, terwijl ze doods voor zich uit staarde. De wond op haar rug deed geen pijn meer. En, als hij nog pijn deed, merkte ze het gewoon niet. Op het moment wilde ze het liefst gewoon van deze aardbodem verdwijnen. Ze schaamde zich. Hoe had ze ooit kunnen denken dat zij ook maar überhaupt iets voor hém betekende? Het was allemaal één grote vergissing. Die zelfde fout zou ze nooit meer maken, dat wist ze zeker.
Now I know you're not a fairytale, and dreams are meant for sleeping, and wishes on a star just don't come true. 'Cause now even I can tell that I confused my feelings with the truth, because I liked the view when there was me and you.

Langzaam sleepte zijn wollige pootjes over het gras. Zijn maagje rommelde en zijn hoofd hing zo laag dat zijn natte neus af en toe de grond raakte. Wanneer die gebeurde nieste hij zachtjes en een traan rolde over zijn wang. Waar was zijn moeder? Zijn broertjes en zusjes? Hij was zo alleen, zo moe en zo hongerig. Twee dagen terug was alles nog goed geweest.
Ze hadden rustig in hun grot gelegen, hij zijn moeder en de rest. Plotseling stond er een schaduw voor de ingang van de grot.. Het enige wat hij zich nog goed herinnerde waren twee gloeiende, rode ogen. Zijn moeder was opgesprongen en de Arganine had een lage grom door de grot laten rollen. In paniek was Dash samen met zijn broertjes en zusjes de grot ingevlucht. Hij was gestruikeld en in een gat tussen de stenen gevallen. Daar was hij trillend van angst blijven liggen, kijkend naar het schouwspel van schaduwen op de muur.
Uren later was hij wakker geworden. Met moeite was hij uit het gat gekrabbeld en naar buiten gelopen. Iedereen was weg, zijn familie, de schaduw. Het had net geregend, sporen waren er niet. Toen was hij gaan lopen, waarheen wist hij niet.
In de verte glinsterde water, het golvende, blauwe vocht werkte als een magneet op zijn dorstige keeltje. Dash begon te rennen, struikelde vlakbij het water en buitelde het water in. Snel sprong hij eruit en schudde zijn natte vacht. Hij dronk gulzig en krulde zich op. Ondanks zijn bad had hij het niet koud, zijn innerlijk vuur hield hem warm.

OOC: Dash is dus een jonge, wollige Growlithe. Zijn ava upload ik vanmiddag

Door het geluid van voetstappen was een kleine Rattata op de vlucht geslagen. Hij had niet gekeken waar hij heen ging, waardoor hij tegen de Umbreon aan rende. Ze gromde luid en sloeg hem met haar poot keihard het water in. Ze haalde diep adem. ''Kijk uit waar je loopt, kreng,'' mompelde ze. De Rattata kwam niet meer boven. Misschien kon hij niet zwemmen. Het zou haar niets schelen. Als hij dood was, had zij er geen last meer van. Ze haalde diep adem en sloot haar ogen. Ze merkte dat er een andere pokémon was. Grommend opende ze haar rode ogen. Ze stond op. Als ze stond merkten de meesten pas op hoe klein ze was voor een Umbreon. Ze was zeker drie tot vijf centimeter kleiner dan een gemiddelde vrouwelijke Umbreon. Dus de mannelijke Umbreons waren meestal veel groter dan zij. Toch was er niemand die haar onderschatte. De kleine pokémon kregen vaak zelfvertrouwen hierdoor. Dan dachten ze waarschijnlijk iets van: 'Als zij het kan, kan ik het ook.' Altijd als iemand zoiets zei, kreeg Akira spontaan de slappe lach. Het lag niet aan je grootte. Het lag aan hoe je was. En, misschien ook aan je connecties. Als zij geen partners was geweest met Shiny, was zij nooit de Lustro-leider geweest. Hah. Had hij tenminste iets gedaan wat ook positief uitpakte voor haar. Ze grijnsde licht. Plots hoorde ze een plons. Ze keek om zich heen. Een growlithe was het water ingevallen en hij klom er snel weer uit. Ze hief verbaasd haar wenkbrauwen op. Het was een jonge Growlithe, dat was goed zichtbaar. Met een snelle beweging stond ze op en liep ze op de Growlithe af, wachtend tot hij haar op zou merken.

Een huivering trok door zijn lichaam toen een windvlaag over zijn natte vacht streek. Dash richte zich half op en likt over zijn borst. Heldere waterdruppels bleven aan zijn tong hangen waarna ze in zijn mond verdwenen. Het water had hem wat gevult, maar de honger bleef. Plotseling hoorde Dash iets. Hij spitste zijn oren en luisterde naar de zachte voetstappen die naderbij kwamen. Snel stond de jonge Growlithe op en schudde nogmaals zijn vacht uit. Hierdoor ging het alle kanten op staan waardoor hij nog het meest weg had van een oranje met zwarte pluizebal. Hij keek naar de pokémon die naar hem toe liep. Hij, of zij, was zwart met gele strepen en een stukje groter dan hij. Was het soms een nieuw soort Growlithe? Of een ander soort pokémon? De jonge Dash had nog niet echt kennisgemaakt met andere soorten pokémon, behalve misschien de Rattata die ook in zijn grot hadden geleefd. En dit was zeker geen Rattata. Twijfeld keek hij naar de pokémon. “Uhm, hallo?” zei Dash zachtjes. “Ik, ik ben Dash. Wie ben jij?” zei hij er stuntelig achteraan. Hij had nog nooit tegen een vreemde gesproken. Hoe deed je dat eigenlijk?

De twijfelende blik in de ogen van de Growlithe verraste Akira niet. Ze zwiepte met haar staart heen en weer en keek hem arrogant aan. Rustig liep ze door, tot ze op minder dan een meter afstand van de Growlithe stond. Ze rechtte haar rug en stak haar kop omhoog. Hierdoor had ze meteen een super arrogante houding. Zoals een leider hoorde te hebben. 'Uhm, hallo?' vroeg de Growlithe. 'Ik.. Ik ben Dash. Wie ben jij?' vroeg hij er stuntelig achteraan. Akira deed een stap naar achteren en ging zitten. Haar rode ogen stonden op Dash gericht. ''Mijn naam is Akira. Leidster van de Lustro. En, voor als je dat niet kent.. Dat is de 'slechte' groep uit dit gebied,'' sprak ze kalm. Opnieuw zwiepte ze een keer met haar staart heen en weer terwijl haar rode ogen de Growlithe in de gaten hielden. Niet dat ze bang voor hem was. Zeker niet. Maar ze zou hem persoonlijk afmaken als hij ook maar iets fouts zou doen. ''Wat doet een kleine Pokémon zoals jij hier? In een gebied waarbij de slechte groep heerst?'' Ze grijnsde haar scherpe tanden bloot. De Lustro zou binnenkort moeten beginnen met gebieden veroveren. Dan zou PokéRPG van hen zijn. Ze zouden Silverbreeze afmaken. En Amore. En Shadow. De grijns op haar gezicht werd breder. Ze zouden de voormalig Suerte-leden laten werken. Akira zuchtte. De grijns verdween van haar gezicht.

De pokémon ging zitten en keek hem recht aan. Een schok ging door zijn lichaam toen hij de grote, rode ogen zag. Net als die nacht.. Was dit misschien de pokémojn? Hij kon zich niks meer herinneren over het postuur van de pokémon, dus alles was mogelijk. Meteen kroop Dash wat ineen en luisterde huiverend naar het antwoord op zijn vraag. ''Mijn naam is Akira. Leidster van de Lustro. En, voor als je dat niet kent.. Dat is de 'slechte' groep uit dit gebied,'' Dash hield zijn kopje wat schuin. Wat een ongeïntresseerde toon, alsof het haar niet uitmaakte dat ze “slecht” was. Maar wat was slecht? Wat deed een “slecht”iemand voor dingen? Misschien kon hij het gewoon vragen. Maar voordat hij zijn vraag kon formuleren sprak Akira weer. ''Wat doet een kleine Pokémon zoals jij hier? In een gebied waarbij de slechte groep heerst?'' Opnieuw hield Dash zijn kop vragend schuin. “Ik, ik ben wat verdwaald geloof ik. Ik ben mijn familie kwijtgeraakt.” De Growlithe liet zijn kop wat hangen en knipperde verwoed met zijn ogen om het zilte vocht binnen te houden. Hij moest nu sterk zijn. Snel stapte hij over naar een minder pijnlijk onderwerp. “Wat bedoel je trouwens met slecht? En hoezo heersen jullie hier? Ben je een koningin? En wat doet een slecht iemand eigenlijk?” Al pratend werd de kleine pokémon enthousiaster en zette hij zich over zijn angst heen. Waarom zou je bang zijn als er een levend mysterie voor je stond?

'Ik, ik ben wat verdwaald geloof ik. Ik ben mijn familie kwijtgeraakt,' sprak de Growlithe. Akira rolde met haar ogen. ''Wat een waardeloze ouders heb jij, zeg,'' sprak Akira. Ze grijnsde haar tanden bloot. 'Wat bedoel je trouwens met slecht?' Voordat Akira kon antwoorden, begon de Growlithe weer te vragen. 'En hoezo heersen jullie hier? Ben je een koningin? En wat doet een slecht iemand eigenlijk?' Akira haalde uit met haar poot, hopend de Growlithe een klap tegen zijn wang te geven. ''Nu houd je je kop even,'' gromde Akira. Al dat gepraat. Het irriteerde haar mateloos. ''Een slechte pokémon is een pokémon die moordt,'' sprak Akira hierna kalm. ''We hebben de enige groep die ons tegen kon houden verslagen en de legend gedood,'' ging ze door. ''Bovendien. Nee. Ik ben geen koningin. Alsjeblieft, zeg. Ik vind een leidersrang al erg.'' Ze rolde met haar ogen en snoof hard. Toen ze een zacht geluid achter zich hoorde, gingen haar oren zacht heen en weer. Haar ogen begonnen rood licht te geven en ze draaide zich om. Ze gooide een schaduwbal de bosjes in. Een oddish vluchtte. Ze rolde met haar ogen en ging weer zitten. ''Zo,'' mompelde ze, terwijl ze de Growlithe weer met haar rode ogen aankeek. ''Nog meer zinloze vragen?''

De Umbreon rolde met haar ogen en noemde zijn ouders waardeloos. Meteen sprong de jonge growlithe in de verdediging. Dash ontblootte zijn tanden iets en gromde laag. “Mijn ouders zijn niet waardeloos! We waren aangevallen!” Hij zweeg, bang dat hij Akira boos had gemaakt. Zijn waterval aan vragen irriteerde haar blijkbaar ook aan de maai beweging van haar poot te zien. Hij ontweek de mep door angstig in elkaar te duiken. ''Nu houd je je kop even,'' Het korte zinnetje straalde gezag en ongeduld uit, twee dingen die hem in deed tomen. Ondanks haar ergernissen gaf Akira wel antwoord op zijn vragen. ''Een slechte pokémon is een pokémon die moordt,'' De rustige toon deed hem rillen. Moorden? Dus, pokémon doden? Om wat voor reden? Op een of andere manier stuite het Dash tegen de borst. ''We hebben de enige groep die ons tegen kon houden verslagen en de legend gedood,'' ging ze door. ''Bovendien. Nee. Ik ben geen koningin. Alsjeblieft, zeg. Ik vind een leidersrang al erg.'' Een legend gedood? Hij had wel van de legends gehoord, maar wist niet dat er een pokémon sterk genoeg was om er 1 te doden. Opnieuw keek Dash met ontzag naar de kleine gestalte van de pokémon en haar bloedrode ogen. Zou ze dan ook genoeg kracht hebben om zijn moeder te hebben gedood? Was zijn moeder dan dood? De antwoorden brachten alleen nog maar meer vragen naar boven en allen joegen ze hem angst aan.Dash schrok op door een zwarte bal die plotseling door Akira werd afgevuurd. ''Nog meer zinloze vragen?'' Verlegen streek de Growlithe met zijn poot door het gras. Hij stroomde over van de vragen, maar durfde ze niet zo goed te stellen. Hij besloot het bij één vraag te houden. “Is die groep, een soort, familie?” Dash keek hoopvol naar Akira. Hij miste zijn familie en als ze werkelijk…weg waren, dan wilde hij graag een nieuwe.

'Mijn ouders zijn niet waardeloos! We waren aangevallen!' Akira hief haar wenkbrauw op bij het horen van de woorden van de Growlithe. ''Dus het zijn waardeloze ouders én waardeloze vechters?'' Ze grinnikte. Ze rolde met haar ogen en gaapte luidruchtig. 'Is die groep, een soort, familie?' vroeg de Growlithe toen. Akira zwiepte met haar staart heen en weer. ''Nee,'' besloot ze na een tijdje te zeggen. ''De groep is arrogant. Denkt meestal alleen aan zichzelf. Sommigen misschien zouden willen dat het wel zo was. Maar, de meesten zouden dit dan ook alleen willen omdat ze weten dat een groep beter samen kan werken om te overwinnen.'' Ze keek hem met haar arrogante blik aan. ''We hebben wel een vader en dochter in de groep.. Maar, zij respecteert hem niet, dus dat maakt het familiegevoel ook niet beter,'' grijnsde ze hierna. ''Verder vertrouwen de leden elkaar niet, wat misschien beter is.'' Ze dacht even terug. Degene die zij volledig vertrouwd had, was zo weg gegaan. Ze gromde zachtjes. ''Ik en Shiny waren volgens mij het enige.. Koppel uit de groep,'' begon ze toen. ''Maarja.. Blijkbaar hebben sommigen écht geen hart, ziel, of whatever..'' Ze staarde kil voor zich uit. Zij zou wel graag willen dat de Lustro-leden meer respect naar elkaar toonden. Zich meer als een familie zouden gaan gedragen. Maar, dat zat er niet in, helaas.

Akira bleef neerbuigend over zijn moeder. Blijkbaar respecteerde ze geen pokémon die zich niet konden verdedigen. Het antwoord op zijn vraag was ook teleurstellend. Arrogant, dat was een juiste omschrijving van deze groep. Dash vroeg zich af of hij daar wel thuis hoorde, zich daar kon handhaven. Maar waar kon hij anders heen? Akira was ook vreemd. Ze zei wijze dingen, over samenwerken om te overwinnen, maar leefde dit niet na. Als je een leider was kon je een groep toch in het gareel krijgen, ze laten samenwerken? Respect was daar niet zozeer voor nodig, alleen acceptatie van elkaars hulp en krachten. ''Ik en Shiny waren volgens mij het enige.. Koppel uit de groep,'' zei Akira plotseling. Dash keek op en rilde door de kilte in haar stem. ''Maarja.. Blijkbaar hebben sommigen écht geen hart, ziel, of whatever..'' De Growlithe schudde zijn hoofd. Iedereen had een ziel. Had was misschien jong, maar dat wist hij wel. “Juist een ziel laat je de dingen doen die je doet, zelfs als deze slecht zijn. Want dan is je ziel juist kapot, geschaafd.” Dromerig keek hij uit over het water. Het was vreemd zo’n serieus gesprek te voeren. Hij had nooit over deze dingen na hoeven te dneken en nu, nu had hij plotseling een mening. Het was een vreemd, maar plezierig gevoel. Alsof hij ergens voor stond. Toen uitte hij zijn andere theorie over samenwerking. Maar natuurlijk wel op een manier zodat Akira hem geen klap zou verkopen. “Maar jij, als leider van de Lustro groep, zou ze toch kunnen dwingen als een team te werken? Daar is geen vertrouwen voor nodig, alleen acceptatie van elkaars krachten. Als ze daar te arrogant voor zijn moet je ze maar eens in hun eentje tegen een groep van tien laten vechten. Dan zouden ze maar wat blij zijn met wat hulp.” Dash zweeg, geschrokken van zichzelf. Waar kwam dit vandaan? Een paar dagen geleden hoefde hij zich alleen maar zorgen te maken over spelen en eten, maar nu… Nu wilde hij meer.

'Juist een ziel laat je de dingen doen die je doet, zelfs als deze slecht zijn. Want dan is je ziel juist kapot, geschaafd,' sprak Dash. Akira haalde diep adem. ''Ik heb het over een normale ziel. Elk normaal persoon, hoe slecht dan ook, hoort iets om degenen te geven die hem zullen helpen als het moet,'' mompelde ze. 'Maar jij, als leider van de Lustro groep, zou ze toch kunnen dwingen als een team te werken? Daar is geen vertrouwen voor nodig, alleen acceptatie van elkaars krachten. Als ze daar te arrogant voor zijn moet je ze maar eens in hun eentje tegen een groep van tien laten vechten. Dan zouden ze maar wat blij zijn met wat hulp,' had de Growlithe gezegd. Akira snoof hard. ''Als ik ze ga dwingen om als een team samen te werken. Denk je dat ze míj dan nog zullen accepteren? Het is niet allemaal rozengeur en manenschijn. De pokémon die bij ons zitten zijn meestal van binnen beschadigd, hebben zich afgesloten tegen de buitenwereld, waardoor ze hun echte ik niet meer willen zien. De meesten.. Ik weet het zeker.. Als hun verleden anders was geweest, zaten ze niet hier. Dan zouden ze tegen ons vechten. Misschien.. Misschien is dat de dag waar ik op wacht. Ik weet het niet,'' sprak Akira kalm, terwijl ze de Growlithe aankeek. ''Ik zal deze groep steunen en leiden zolang ik dit kan, zolang het nodig is. Als er iemand is die het beter kan dan ik, dan zal ik mijn rang zonder gemekker afstaan.''

Beschadigd. Tsja, dat was wel een goed woord voor pokémon die konden doden. Vermoeid ging de kleine Growlithe zitten. Hij was nog altijd uitgeput en hongerig. Alsof zijn maag hiermee instemde liet het een luid, rommelend geluid horen. Dash zuchtte en liet zijn hoofd wat hangen terwijl hij nadacht over Akira’s woorden. Een pokémon word gevormt door zijn ervaringen. Zouden er echt pokémon zijn die slecht geboren worden? Of werden die enkel slecht gemaakt? Dash wist het niet meer en op dit moment kon het hem weinig schelen wie goed of slecht was. Het enige wat hij wilde was een beetje liefde en verzorging, maar hij had niet het gevoel dat hij het hier zou vinden. Niet bij Akira, wie zelf al verbitterd en beschaidgd was. ''Ik zal deze groep steunen en leiden zolang ik dit kan, zolang het nodig is. Als er iemand is die het beter kan dan ik, dan zal ik mijn rang zonder gemekker afstaan.'' Dash keek op. Ze leek zijn gedachten tegen te spreken. Ze gaf blijkbaar toch om de groep, ze had hart voor haar zaak. Dat was goed, sterk. Hij wilde ook sterk zijn, maar waas hij wel op zijn plaats in een groep egoïstische pokémon? Zijn rommelende maag dreef hem tot actie. “Ik moet wat eten.” Mompelde hij zachtjes. Even twijfelde hij. Wat zou Akira doen wanneer hij wegliep? Wanneer hij zich niet aan har kant had geschaard? Hij moest in gedachten houden dat ze leider van Lustro was. “Mag ik…?” begon Dash, waarna zijn knorrende maag zijn vraag afmaakte.

OOC: Hmm, je moet maar even zien wat je nog wil, misschien heeft Akira geen zin in een blok aan haar been. Dan moet je Dash nu gewoon weg gaan en laten we het plot wel achterwege

Akira dacht na over haar eigen woorden. 'De pokémon die bij ons zitten zijn meestal van binnen beschadigd, hebben zich afgesloten tegen de buitenwereld, waardoor ze hun echte ik niet meer willen zien. De meesten.. Ik weet het zeker.. Als hun verleden anders was geweest, zaten ze niet hier. Dan zouden ze tegen ons vechten.' Het was de waarheid. Nog nooit had ze er zo over nagedacht. Was het bij haarzelf ook zo? Ze richtte haar blik op de grond, vergetend dat Dash erbij was, denkend over haar verleden.
Haar ouders zagen haar niet staan. Haar jongste zusje had alle aandacht. De andere broers en zussen die ze had waren te arrogant. Ze herinnerde zich nog dat ze de Umbreon, later haar meester, had ontmoet. Hij was haar gaan trainen. Het was de enige waar ze om gaf. Toen kwam de politie. Hij scheen slecht te zijn. 'Akira. Ik ben niet goed, zoals jij dacht. Nee, ik ben een dief. De politie zocht mij. Het spijt me. Jouw sterke wil heeft mijn leven écht zin gegeven. Zorg dat je je dromen volgt. Zorg dat ze uitkomen. Doe het voor mij,' had hij gezegd. Akira had beloofd dit te doen. Maar, ze had haar belofte gebroken. Ze was veranderd. Gebroken. In kleine stukjes. Proberend zichzelf opnieuw op te bouwen was ze hierheen gegaan en had ze Shiny en de Lustro ontmoet. Helaas scheen alles wat Shiny haar had wijsgemaakt ook een grote leugen te zijn. Ze had haar eigen meester gedood, gelovend dat alles zijn schuld was. Dit was niet waar geweest.
Akira schudde haar kop heen en weer. Ja. Ze was beschadigd en verbitterd. Eenmalig had ze zichzelf laten opbouwen, maar was opnieuw in elkaar gezakt. Toch, toch gaf zij nog iets om de pokémon om zich heen. Als iemand aan Secret, Music, Houndoom, of wie dan ook zou zitten, zou zij graag ingrijpen. Ookal kende ze de pokémon vaak nauwelijks, zich afsluitend voor de buitenwereld, bang voor alle pijn, toch wilde ze de pokémon niet kwijt.
Plots herinnerde Akira zich dat Dash er ook was. 'Ik moet wat eten,' mompelde Dash. 'Mag ik…?' vroeg hij hierna. Zijn maag knorde. Akira grijnsde. ''Doe je best,'' grinnikte ze. Ze was benieuwd wat hij zou doen. Ze zou hem opzich wel kunnen helpen, als het nodig was. Jonge pokémon zou ze nooit doden. Dat was zonde. Anders was Nouki er al lang niet meer. Wat was dat een etter, zeg. Akira grinnikte zacht.

Akira scheen net zo in gedachten verzonken te zijn als hij. Ze leek terug te komen toen zijn maag hard rommelde. “Doe je best,'' Zei Akira grinnikte. Voor het eerst leek ze wat aardiger. Dash sprong op en drentelde naar de bosjes die bij het meer groeiden. Onhandig tijgerde hij onder wat bosjes door tot hij op een kleine open plek was. Speurend keek om om zich heen, als een tijger op zoek naar zijn prooi. Vrolijk stuiterde hij naar een bosjes en snuffelde luid aan de takken. Er hing echter niks, maar hij liet zich niet ontmoedigen. Snel draaide Dash een rondje om zijn eigen as en zag toen iets waardoor zijn maag nog harder ging knorren. Een Pecha Berry! Als een idioot rende hij naar de bes toe, sprong, miste en dook in volle vaart het bosje in. Onhandig klauterde hij er weer uit, schudde de takjes uit zijn pluizige vacht en probeerde het opnieuw. De kleine Growlithe ging onder de Berry staan, zakte door zijn voorpoten en sprong op met graaiende pootjes. Hij was echter te kleine, raakte de bes niet eens en viel op zijn rug. Dash rolde om en bleef uitgeput liggen. Met een beteuterd gezichtje keek hij op naar de Pecha Berry, net buiten zijn bereik en hij had zoooo’n HONGER!

Akira zag hoe de kleine Growlithe vrolijk opsprong en weg liep. Hij liep naar de bosjes. Akira haalde diep adem en stond op toen ze zag hoe hij onhandig er onderdoor kroop. Ze haalde diep adem en sprong met een snelle aanval richting de bosjes, en landde er vervolgens sierlijk tussen. Ze hield zich echter uit het zicht van de Growlithe, benieuwd hoe hij het zou aanpakken. Plots zag ze hem niet meer. Ze hief een wenkbrauw op en haar ogen begonnen rood op te lichten. Ja, daar zag ze iets. Ze sloop stilletjes door de bosjes en bleef erin liggen toen ze zag dat ze aankwamen op een open plek. Ze zag hoe de Growlithe zacht ronddraaide en mis sprong. Ze keek even goed wat hij wilde pakken. Een bes. Dus hij kon niet eens een stilstaande bes pakken. Ach, dat kind was hopeloos. Hij kreeg de bes blijkbaar niet te pakken. Akira haalde diep adem. Ze zou hem helpen. Zonder ook maar een enkel geluid te maken sloop ze de bosjes uit. Ze zuchtte even, voordat haar ogen blauw kleurden. De Pecha bes kreeg een blauwe gloed om zich heen, en vloog van de boom af. Het landde voor Dash, net voordat de blauwe gloed verdween. Ook Akira's ogen kleurden weer normaal. Altijd handig, een psychic. Akira grijnsde. Hierna keek ze naar een Oran bes. Opnieuw pakte ze de bes met haar psychic, en gooide hem zo in haar eigen mond. Genietend at ze de bes op.

Beteuterd keek Dash op naar de grote, roze bes. Plotseling lichtte deze blauw op, kwam hij los van de tak en landde hij voor zijn neus. Verbaasd keek hij naar de bes en gaf hem een duwtje met zijn neus. Zou hij leven? Of was het soms.. Snel keek Dash om zich heen en zag Akira een oran Berry naar zich toe leviteren en deze opeten. Hij richtte zijn aandacht weer op zijn eigen bes en begon gretig te eten. Hij at de hele Berry, maar nog steeds vroeg zijn maagje om meer. Hij stond op, vastbesloten aan Akira te bewijzen dat hij ook voor zijn eigen eten kon zorgen. Speurend keek Dash rond en spotte nog een Oran Berry. Met zijn ogen gefixeerd op het bosje begon hij te rennen en ramde hij tegen de stam van het bosje. Met een plof viel de bes op de grond en nogal zelfvoldaan at hij hem op. Toen trippelde hij weer naar de Umbreon. Voor haar ging hij zitten en keek hij haar met een scheef hoofdje aan. “Wat ga je nu doen Akira?” vroeg hij. Een dubbelzinnig en onzinnig vraag, maar Dash wilde het weten. Misschien, heel misschien, kon hij mee.

Akira haalde diep adem toen de kleine Growlithe zelf een bes had gepakt. Ze likte haar bek met een snelle beweging af om het sap van haar lippen te krijgen, waarna ze haar ogen sloot. Ze verdween even in haar eigen.. Luchtbel. Zoals ze vaker deed. Waarom ze dit had, wist ze niet. Misschien omdat ze altijd alleen zat, gewend aan de eenzaamheid. Op zulke momenten sloot je jezelf gemakkelijk af tegen je omgeving, aangezien er toch niemand was. Maar, deed je dit te vaak, dan was het lastiger om weer uit je eigen luchtbel te stappen, terug naar de normale wereld. Het leek alsof de wanden veranderden in de omgeving waarin ze dacht te zitten. Meestal was het de bekende klif, de klif waar ze vroeger vaak gezeten had. Het was een heldere nacht, met een halve maan die zichtbaar was. De sterren waren zichtbaar aan de prachtige hemel. Je hoorde niks, behalve de wind die zacht langs je oren streek, en het zachte geadem van Akira. Ze sloot haar ogen.
'Wat ga je nu doen Akira?' vroeg iemand plotseling. Haar luchtbel leek te knappen. Geshoqueerd keek Akira om zich heen. Het duurde even voor ze zich realiseerde waar ze was, en nog langer voor ze zich herinnerde wat de vraag van Dash geweest was. Ze schraapte haar keel. ''Ik denk dat ik terug ga naar de grot van mijn groep.'' Akira sloot haar ogen. Het voelde wel gaaf. Ze haalde even diep adem, en wachtte op een reactie van Dash.

Dash keek de Umbreon onderzoekend aan. Ze leek, geschrokken. Misschien was ze even weg geweest. Niet weg weg, maar in hara geest. Dat was iets waar Dash ook goed in was, lekker wegdromen. Over grote vlaktes, onverkende gebieden en nieuwe avonturen. Hij staarde naar de bosjes en meteen kwam het beeld van zijn familie bovendrijven. Hevig knipperde hij met zijn ogen. Hij wilde niet huilen. Niet nu. Akira schraapte haar keel en geschrokken keek de Growlithe op. ''Ik denk dat ik terug ga naar de grot van mijn groep.'' Zei de Umbreon statig. Dash glimlachte. Dat was iets wat hij mocht aan Akira. Ze was trots op haar groep, hun missie en hun doelen die ze bereikt hadden. Hij kon veel leren van deze pokémon. Hij kon leren vechten, zijn emoties leren beheersen, leren leiden. Maar zou zij daar de tijd voor nemen? Vond zij dat hij het waard was? Misschien vond ze het enkel verspeelde tijd. Dash zuchtte onhoorbaar. Hoe moest hij dit onder woorden brengen? Opnieuw viel hij een tijdje stil tot hij zijn gedachten op orde had. “Akira, is er in die groep misschien ook een plek voor mij?” Vastberaden keek hij Akira aan. “Ik ben bereid om te leren en ik zal alles doen wat je zegt. Ik kan nergens anders heen..” Opnieuw zuchtte Dash, dit viel hem zwaar. Maar wat kon hij anders?

Akira was weer weggezakt in gedachten. Ze was nog kleiner dan de gemiddelde Umbreon, maar was zeker groter dan een tijd terug. Haar groeisprint leek nu pas te komen. Vreemd, eigenlijk. Alsof het kwam doordat ze nu de enige 'alfa' was. Dat ze daardoor haar dominantie kreeg, en de natuur haar hielp. De 'alfa' was meestal groter dan gemiddeld. .. Het zou op zich mogelijk zijn. Akira fronste. 'Akira, is er in die groep misschien ook een plek voor mij?' Opnieuw schrok ze wakker van dezelfde stem als net. Ze werd uit haar persoonlijke luchtbelletje gehaald. 'Ik ben bereid om te leren en ik zal alles doen wat je zegt. Ik kan nergens anders heen..' Akira sloot haar ogen om de woorden van de kleine Growlithe. Ze wist wat hij bedoelde. De pijn, je voelde je breekbaar. Wilde elke kans aangrijpen om te overleven, om een nieuw leven te hebben. En er was nog een tweede ding. Waarschijnlijk opnieuw haar instinct. Zij, als volwassen Umbreon, had nogal vaak last van haar moedergevoelens op zulke momenten. Ze onderdrukte een grom en opende haar ogen. ''Als je belooft geen geheimen te verraden, mij niet voor de voeten te lopen en de leden te respecteren, mag je mee.'' Ze snoof zacht, hopend dat dit geen foute keuze was.

Gespannen keek Dash Akira aan. Verbaasd keek hij naar haar gezichtstrekken. Het was haast alsof ze.. Medelijden had. Dash glimlachte en ging zitten. Hij was moe, de jonge Growlithe was niet het gewend om voor zichzelf te moeten zorgen. Hij snifte zachtjes, hij verlangde naar zijn moeder en hun veilige grot. Nouja, zo veilig als hij vroeger was. Nu zou hij er nooit terug kunnen komen. Opnieuw snikte Dash, maar raapte zichzelf snel bij elkaar toen Akira haar ogen opende. ''Als je belooft geen geheimen te verraden, mij niet voor de voeten te lopen en de leden te respecteren, mag je mee.'' Blij sprong Dash op. “Dat beloof ik!” zei hij luid, misschien wat te lui, in zijn enthousiasme. Nu bekeek hij de Umbreon nieuwsgierig. Wat voor geheimen had de Lustro te verbergen dan? Vol nieuwe energie liep hij heen en weer. “Zullen we gaan? Ik wil graag zien waar je woont!” Hij keek Akira verwachtingsvol aan en kwispelde met zijn staart. Wat een avontuur was dit!

'Dat beloof ik!' had de Growlithe, Dash, enthousiast geroepen. Akira had diep adem gehaald. Hoe kon een Pokémon zo blij zijn? Het zat Akira dwars dat ze nu misschien de toekomst van de kleine Growlithe zou veranderen. Maar, misschien maakte het niet uit. Hij kon alsnog zelf kiezen. Als hij ooit besloot naar de voormalig Suerte-leden te gaan, zou ze hem laten gaan. Later zou ze hem natuurlijk als vijand beschouwen. Maar, nu, nu zou ze ervoor zorgen dat hij veilig was. Veilig voor iedereen. Voor zowel de onwetende Lustro-leden, de voormalig Suerte-leden en de solitaire pokémon. Plotseling werd ze wakker geschud door de stem van de kleine Growlithe. 'Zullen we gaan? Ik wil graag zien waar je woont!' Akira haalde diep adem. ''Wonen is een groot woord,'' mompelde ze zuchtend. Oke. De grot was haar enige 'huis', maar ze woonde er niet echt. Als Pokémon had ze er geen problemen mee om buiten te slapen. Ze hield er niet van om in de grote grot te zitten, die leeg en kil was. Ze vond het veel beter als ze in de buitenlucht kon slapen, met de maan die op je vacht scheen. Akira haalde even diep adem, maar schudde toen haar kop zacht heen en weer. Ze keek Dash aan. ''Laten we gaan,'' mompelde ze. Ze draaide zich om, en draafde weg, op een tempo waarmee Dash haar makkelijk bij zou kunnen houden.

''Wonen is een groot woord,'' zei de Umbreon Dash keek haar met een scheef hoofd aan. Iedereen woonde toch ergens? Hoe zou het zijn als je geen thuis had? Geen plek om terug te keren? Hij dacht terug aan zijn grot, zijn huis. Daar was hij altijd veilig geweest, had hij altijd weg kunnen kruipen in de dikke vacht van zijn moeder. Hij had er geschuild voor de regen, gespeeld met zijn broertjes en zusjes en er was altijd wel wat eten te vinden geweest. Opnieuw moest hij even slikken, het afscheid viel hem toch wat zwaar. Daar waar hij nu heen ging, hij wist niet eens waar daar was, kon alles wel eens heel anders zijn. Dash hoorde hoe Akira zwaar uitademde en hij keek op, recht in de rode ogen van de Umbreon. Onwillekeurig moest hij een rilling onderdrukken. ''Laten we gaan,'' mompelde ze, waarna ze op een rustig drafje er vandoor ging. Dash sprong op en rende er achteraan. Op weg naar zijn nieuwe thuis.