Het waaide hard en een Absol verzette haar stap vol energie door het gebied. Ze stak haar snuit in de lucht terwijl ze alle geuren opving. Dit was een goede habitat voor een Absol. Maar helaas ze kon er niet van genieten. Ze had een missie die ze moest volbrengen met tegenzin. De wind verdween opeens en de wolken verdwenen en de zon verscheen. Het sneeuw onder haar poten smolten maar een normale Pokemon zou er niks van zien ,omdat je niet gelijk zag dat bij enige warme zonnestraal er sneeuw smolt. Zij zag het wel helaas en zuchtte. Steeds moest ze denken dat ze naar een Electrike moest zoeken en een sein moest geven aan haar peet vader maar ze twijfelde. Ze vond haar zelf al volwassen met wat kinderlijke trekjes. Absol's werden immers snel volwassen doordat ze als een speciale Pokemon werden aangezien. Ze waren niet legendarisch ofzo maar waren altijd in de buurt als er een ongeluk kwam. Ook beheerste ze water, vuur en elektrische technieken. Ze kon dus wel bijna tegen allerlei soorten Pokemon's strijden als het moet.
Tijdens haar gedachte zag ze heel vaag een Pokemon. De zicht was weer bemoeilijkt doordat de zon nogmaals verdween en de wolken en de wind terugkwamen. Uit wantrouwen richtte ze er een Schaduw Ball op met onzekerheid. Ze zag haar aanval ontploffen waardoor er sneeuw in de lucht terecht kwam en met de wind mee vloog. "Wie ben je?"vroeg ze nieuwsgierig maar wel zacht en had een vriendelijke naklank. Maar dor haar aanval kon de Pokemon haar voor iets anders aanzien. Waarschijnlijk voor een slechte Pokemon wat ze me tegenzin voor de helft was. Ze liet wat witte vacht over haar ogen vallen en hief weer haar kop. Wat zou de reactie van de Pokemon zijn?

Rowan keek met samengeknepen ogen in de verte, maar zag alleen sneeuw. De vlokken raasden door het luchtruim, achterna gezeten door de felle wind. De sneeuw maakte zijn neus gevoelloos en vormde ijzige plakken in zijn zwarte manen. Rowan schudde zijn kop en gromde. Hij haatte het hier, maar hij zag het als zijn taak om alle gebieden in Pokerpg goed te kennen. Hoe kon hij anders zijn leden leiden? Nuja, niet zijn leden, maar hij was wel Bèta. Van hun werd kennis en inzicht verwacht, dus was dit één van de dingen die hij gewoon moest doen. Zijn blik viel op een Roselia die heel erg misplaatst leek. De pokémon rilde hevig en ijspegels hingen aan haar armen. Vastbesloten keek ze op, bracht haar armen bij elkaar en stak ze toen omhoog. Een felle, gele lichtbundel schoot naar de lucht en de storm trok onmiddellijk voorbij. Rowan schudde zijn vacht uit en klauwde met zijn nagels het ijs uit zijn manen.

De Luxray liep verder, zijn gele ogen schoten onderzoekend van links naar rechts. Het terrein was ruig met veel kloven, berghellingen, sneeuw en ijs. Veel rotswanden herborgen grotten en spleten, plaatsen waar pokémon zich konden verstoppen of in een hinderlaag konden liggen. Plots zag Rowan iets uit zijn ooghoek. Het was een zwarte bol, omgeven met paarse vonken. Onmiddellijk sprong hij opzij en de Park Pulse raakte de grond. Sneeuw spatte op en woedend richtte Rowan zijn blik op diegene die de aanval had afgevuurd. Het was een Absol, zo’n vijftig meter van hem verwijderd. "Wie ben je?" klonk er. Met een woeste grom laadde hij een gele bol voor zijn bek en schoot als antwoord een Thunderbolt terug. Met grote sprongen rende hij door de sneeuw en hield halt op zo’n tien meter afstand. “Mijn naam is Rowan.” Gromde hij boos. “Wie is zo dom om mij aan te vallen?”