Zacht vleugelgeklap verbrak de stilte die er zojuist was. Het zachte vleugelgeklap, afkomstig van Swift, werd steeds luider. Swift had met moeite haar lichaam omhoog kunnen houden, en was dus blij om de Sulfur caves te zien. Ze daalde neer, en landde op de grond voor de ingang van een grot. Ze keek naar Silverbreeze. "Laten we deze nemen. Het is al bijna donker." Zei ze tegen hem. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht, terwijl ze een stap richting de grot zette. Ze was in haar leven nog maar een keer in de Sulfur caves geweest, als jonge Dratini. Ze was toen ontvoerd door Dusk, die gemene Dusknoir. Er waren ook nog een stel Sableye's, maar die hadden niet heel veel gedaan. Dat deed haar ook denken aan de eerste keer dat ze Silverbreeze had ontmoet... Dat was bij Crystal lake. Dustfire was toen net gestorven, en Silverbreeze was er kapot van. Later kreeg hij ook nog hallucinaties, waarbij hij zelfs ook nog een keer gedacht dat zij Dustfire was.

Wat een korte flutpost. Heb geen inspi.

De lucht had een grijsblauwe kleur, en werd met de minuut donkerder. Vele Pokémon doken al in hun veilige slaapplaatsen, en de nachtPokémon kwam juist naar buiten om te beginnen aan een laat avontuur. De wind stond erg stevig. De bomen en andere planten wiegden zachtjes mee, maar waren stevig in de grond vast geworteld, waardoor ze hiervan geen enkele last hadden. Silverbreeze daar in tegen had al moeite met zichzelf in de lucht houden, en de wind hielp er niet echt aan mee. Wanneer de wind zich even niet liet voelen vloog hij vrij relaxed, maar wanneer die op kwam steken, moest hij soms rare bewegingen door de lucht maken om niet uit evenwicht te raken en neer te storten. Hij was dan ook blij en maakte een opgeluchte zucht toen hij de grijzige grotten in het oog kreeg. Swift landde het eerst, en Silverbreeze volgde haar voorbeeld. De pijn bij het landen was nog steeds hetzelfde, maar hij kreeg het landen zonder door zijn poten te zakken steeds meer onder de knie. "Laten we deze nemen. Het is al bijna donker." Silverbreeze knikte. ''Je hebt gelijk, het word onveilig..'' Nooit had hij iets te vrezen gehad, ook niet s'avonds, omdat hij een sterke legendarische Pokémon was. Maar nu hij er zo aan toe was moest hij er niet aan denken om aangevallen te worden door bijvoorbeeld leden van de Guerra. Ook op zijn gezicht verscheen een glimlach. Het idee dat dit de eerste avond samen met haar was vond hij bijzonder. Natuurlijk had hij wel eens met Dustfire op dezelfde plek geslapen, in haar toren, maar de meeste avonden hadden ze alleen geslapen. Silverbreeze besefte nu pas dat hij in zijn vorige relatie best wel ver van Dustfire had afgestaan. Hij schudde zijn kop, en liep de grot langzaam in. Swift had echter nog maar een stapje gezet, en leek diep in gedachten te zijn. ''Kom je mee?..'' vroeg hij zachtjes, en liep daarna verder, om de grot te controleren op eventuele lekken of ongewenste bewoners. Maar nadat hij gekeken had leek de grot vrijwel droog, ook al hingen er druppels water aan het pladfond, en kon hij geen andere Pokémon zien. Tijd om gedroogd gras, bladeren of andere dingen te verzamelen hadden ze niet, maar dat maakte Silver niets uit. Hij had vanavond Swift om zich warm te houden.

''Kom je mee?..'' Swift werd opeens wakker uit haar gedachten, door Silverbreeze's worden. ''Ja...'' Zei ze nog, voordat ze hem volgde. De grot was een beetje vochtig. Hier en daar wat kleine druppeltjes, maar verder was hij redelijk droog. Ze richtte haar blik opeens op de rotsige muur. Er glimde iets... Een Moon stone! Vroeger, toen ze nog een Dratini was, had ze er zo een gevonden... Alleen had Perlan het in het water gegooid. ''Dit is een mooie grot...'' Zei ze wat afwezig, nogsteeds starend naar de Moon stone. Met een Moon stone konden verschillende Pokemon evolueeren, zoals Skitty en Clefairy. Ze richtte haar blik op Silverbreeze. ''Gaan we hier overnachten?'' vroeg ze nog even voor de zekerheid. Mischien vond Silverbreeze het wat te vochtig, of had hij Rattata's of zoiets gezien. Ze keek om haar heen. nee, geen Ratatta's... Ook geen Zubat's. Zubat's... Suki was eens door een Zubat gebeten. Ze had de hele nacht lopen kermen, omdat Perlan er niet in geslaagd was om de wond te helen. Suki was altijd al een verschrikkelijke aansteller geweest... Maar toch treiterde ze haar altijd, terwijl ze zelf al begon te gillen voor een Oddish.

Weer zo'n flutpost...

. ''Dit is een mooie grot... sprak Swift ineens achter hem. Silverbreeze keek eens goed rond. Het was niet echt een perfecte grot, maar het was genoeg om een nachtje in te kunnen overnachten. ‘’Ja, we hebben geluk gehad met het vinden van deze..’’ antwoordde hij rustig tegen haar. En dat was waar. Vele grotten hier waren lek door gaten gevormd door erosie en regen, en in andere grotten leefden weer families met Pokémon, die het meestal niet op prijs stelden als er ongewenste bezoekers binnen kwamen. Silverbreeze was wel eens een grot binnengekomen die vol zat met Zangoose. Hij was toen nog niet oud en wijs, en hij kwam er dan ook weer met grote bloedende krassen uit. Ook Silverbreeze merkte de moon Stone op. Het feit dat Pokémon konden evolueren door middel van stenen had hij altijd al fascinerend gevonden, vooral bij Eevee’s. Maar helaas had hij er zelf niks aan. Legendarische Pokémon evolueerden nooit, ze bleven hun hele leven dezelfde vorm. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door Swift, die aan hem vroeg of ze hier gingen overnachten. Silverbreeze keek nog eens rond, alsof hij in een keer rondkijken alle hoekjes en gaatjes kon controleren. Er klonk geen enkel geluid, het enige wat je hoorde was de wind van buiten de grot en af en toe om de paar minuten een druppel water die zich losmaakte van het plafon en daarna neerviel op de harde vloer, waardoor die uiteen spatte. Silverbreeze liep naar het einde van de grot. Het was een kleine knusse grot, niet een grot die vol met gangen zat en daardoor uiteindig leek. Hij liep naar Swift toe, en zorgde ervoor dat die achter hem stond. Hij keek de grot door. ‘’Blijf staan…’’ zei hij wat streng, en hief zijn vleugels daarna op. Bijna was dat niet mogelijk, want ook hoog was de grot niet. Na dit gedaan te hebben begon hij met zijn vleugels te klapperen, wat een enorme windstoot veroorzaakte. Zijn vleugelslagen werden steeds harder en sneller, tot alle lossige dingen uit de grot loslieten. Plassen water, stof, kleine Pokémonnestjes en bonken prut vlogen de uitgang uit, en wanneer de grot hem schoon genoeg leek, klapte hij zijn vleugels weer in. Daarna keek hij licht geamuseerd naar Swift. ‘’Tja..’’ zei hij met een kleine glimlach op zijn draakachtige kop. ‘’Onze slaapplek moet wel goed schoon zijn..’’ Na dit gezegd te hebben liet hij zichzelf langzaam neerzakken, en kwam met een zucht op de grond neer. ‘’Niet te geloven hoe moe je kan zijn..’’ zei hij, terwijl hij zijn bek wijd opende voor een gaap. Zijn blik ging daarna weer naar de Dragonite. ‘’Kom erbij zitten..’’ nodigde hij haar uit, en wees met zijn vleugel naar het stuk grond naast hem.

‘’Ja, we hebben geluk gehad met het vinden van deze..’’ Antwoordde Silverbreeze. Silverbreeze keek om zich heen, toen hij de vraag van SWift hoorde. Hij liep een stukje naar voren, voor haar. ''Blijf staan...'' Zei hij wat streng, en hief zijn vleugels op. Hij begon er snel mee te klapperen, wat een enorme windstoot veroorzaakte. Dat was waar ook! Vroeger, toen ze nog heel klein was, had haar moeder verteld dat een Lugia met zijn krachtige vleugelslagen zelfs huizen kon verwoesten. Vroeger vond ze verhalen en legende's over legendarische Pokemon altijd leuk, en nu te bedenken dat haar partner een Lugia was... Ze richtte haar gedachten weer op de vleugelslagen. Plassen water, rommel, en andere dingen vlogen de ingang van de grot uit. Vandaar dat hij ht deed. Daarna keek hij licht geamuseerd naar haar. ‘’Tja..’’ Zei hij glimlachend. ‘’Onze slaapplek moet wel goed schoon zijn..’’ ''Your right.'' Zei ze vrolijk terug. Nadat Silverbreeze dat gezegd had, liet hij zich op de grond zakken. ‘’Niet te geloven hoe moe je kan zijn..’’ Zei hij, en gaapte. Daarna keek hij naar Swift. ‘’Kom erbij zitten..’’ nodigde hij haar uit, en wees met zijn vleugel naar het stuk grond naast hem. Swift liep ernaartoe, en liet zich ook op de grond zakken. Nu Silverbreeze het erover had, zijzelf was ook best moe. Als je in even in coma hebt gelegen, ben je ook niet meer de fitste. Wat wel goed was, was dat haar wonden niet zoveel pijn meer deden. Ze klapte haar vleugels in elkaar, dat licht pijn deed, door de scheur nin haar rechtervleugel. Ze keek naar Silverbreeze, en glimlachte. "Weet je de eerste keer dat we elkaar ontmoette nog?" Zei ze vrolijk. "Ik was toen nog maar een kleine Dratini... En jij had volgens mij geen enkel idee wat je tegen zo'n kleine Pokemon moest zeggen." Ze grinnikde lichtjes, nu ze eraan terugdacht.

Swift ging neerzitten naast hem, en Silverbreeze trok zijn vleugel voorzichtig weer in. Zwijgend richtte hij zijn kop naar zijn partner, waarna hij zag dat deze hem glimlachend aankeek. Vrolijk klinkende woorden verlieten haar mond. "Weet je de eerste keer dat we elkaar ontmoette nog?" Deze vraag toverde ook op Silverbreeze zijn kop een kleine maar vrolijke glimlach. "Ik was toen nog maar een kleine Dratini... En jij had volgens mij geen enkel idee wat je tegen zo'n kleine Pokemon moest zeggen." Zei ze met een lichte grinnik. Silverbreeze sloot zijn ogen en liet zijn gedachten teruggaan naar die ene dag bij het Crystal lake. Ze was toen inderdaad nog maar een kleine Dratini, en Silverbreeze had niet veel aandacht aan haar geschonken. Daarna had hij naar nog meerdere keren gezien. Hij wist niet hoe dat kwam. Hij kwam niet vaak andere Pokémon tegen, maar op een of andere manier leek het lot ze naar elkaar toe te brengen. En moest je hun nu zien. Swift was vrijwel net zo groot als Silverbreeze, en zeker niet meer onbelangrijk voor hem. Silverbreeze had ondanks al die ontmoetingen nooit verwacht dat hij ooit partners met haar zou worden. Zeker niet na die rare tijd waarin hij aan hallucinaties leed. Hij schaamde zich diep voor die keer dat hij zo in de war was dat hij Swift aanzag voor Dustfire. Zijn glimlach verdween, en zijn ogen werden weer geopend. Hij zou er maar niet over beginnen, die tijd was voorbij, en hij werd verdrietig als hij er weer aan terug moest denken. En waarom hij die hallucinaties kreeg.. Hij wou Swift echter niks laten merken, en liet een neutrale uitdrukking zijn onrust verbergen. ''Zo zie je maar hoe raar dingen kunnen lopen..'' sprak hij uiteindelijk maar. Sommige personen lijken eerst slechts een figurantenrol in je leven te spelen, terwijl ze een van de belangrijkste personen kunnen worden die je gekend hebt. Silverbreeze glimlachte nu weer wat meer gemeend. ''Ik ben blij dat ik je die dag ontmoet heb, Swift...'' zei hij tegen haar, en liet zijn oogleden wat zakken.

Die dag... Die dag had haar hele leven veranderd. Ze had Silverbreeze na die dag echt heel vaak tegengekomen. Op een dag op de Peaceful plains werden ze echt vrienden. Ze sloot haar ogen. Was het gewoon het lot dat ze elkaar zo vaak ontmoet hadden? Je kon niet toevallig iemand zo vaak tegenkomen. Ze opende haar ogen. Dit had ze nooit verwacht... Ze had een partner. Haar familie vond haar altijd het buitenbeentje, het zwarte schaap. Integendeel van de rest van de familie, was zij goed. De anderen waren allemaal slecht. Haar vader en moeder, haar ooms en tante's, haar broer en zus... Mischien was er ver in de familie wel iemand die goed was, en dat ze daardoor ook goed was. Vast verre familie... Ze geeuwde. Eigenlijk was ze best wel moe. ''Zo zie je maar hoe raar dingen kunnen lopen..'' Hoorde ze de stem van Silverbreeze. ''Je hebt gelijk. Eerst was ik een kleine Dratini, en nu ben ik haast even groot als jij...'' Zei Swift terug. Toen ze nog een kleine Dratini was, was het idee dat Silverbreeze later haar partner werd onmogelijk. Maar nu... ''Ik ben blij dat ik je die dag ontmoet heb, Swift...'' Hoorde ze de stem van Silverbreeze weer. ''Ja, die dag heeft mijn hele leven veranderd.'' Zei Swift terug, met een lichte glimlach. Weer geeuwde. Ze was slaperig... Eerst keek ze nog even bedenkelijk, maar daarna legde ze haar kop tegen Silverbreeze aan.