Silverbreeze & Dustfire.

Riolu had de opdracht gekregen van Silverbreeze om op Dustfire te passen wanneer hijzelf nog op krachten moest komen. Het ging al stukken beter met Silverbreeze. Last van zijn poten had hij nog steeds, en zijn staart was nog steeds niet hersteld en erg verdikt, maar Silverbreeze hield de hoop erin. Hij vertrouwde erop dat het weer beter werd. Het was niet de eerste keer in zijn 200 jarige leven dat hij iets gebroken had. Aangezien het volgens zichzelf al veel beter ging, en hij niets hoorde van zijn rampenteam, dacht hij dat hij wel tijd had om Dustfire eens op te zoeken. Want al had Riolu hem die hele tijd verzorgd, hij voelde zich nog steeds verantwoordelijk voor Dustfire. Hij moest meer tijd met haar doorbrengen, net als ze vroeger deden. Al was dit natuurlijk iets totaal anders. Nadat hij was geland op de grond zette hij Dustfire zeer voorzichtig neer in het gras, en keek haar tevreden aan.

Dustfire stak haar tongetje uit haar snavel, en klapperde vrolijk met haar kleine vleugels. Riolu kon heel goed springen, maar Silverbreeze kon nog veel hoger, en als hij met zijn vleugels wapperde, dan bleef hij zelfs in de lucht vliegen, zo lang als hij wou! Dat was de reden dat ze zo met haar vleugels aan het wapperen was, maar waarom lukte het haar nou niet, en hem wel? Ze stond maar op, en ging rondjes rennen terwijl ze het bleef proberen om in de lucht te komen. Maar na slechts een minuutje rennen plofte ze vermoeid en hijgend neer. Tranen welde op in haar ogen, en snel pakte Silverbreeze haar weer op. ''Ik owk vliege!'' krijste Dustfire beteuterd. Silverbreeze kon het niet laten te glimlachen. ''Rustig maar...'' zei hij tegen haar, en grinnikte even. Daarna sloot hij zijn ogen en nam een kleine hap lucht. ''Als je groot word... zul je ook kunnen vliegen, Dustfire..'' Voorzichtig pakte hij een van Dustfire's tere vleugeltjes vast waarmee hij zorgde dat Dustfire's blik op haar vleugel viel.

''Je vleugeltjes zijn nu nog veel te klein om je de lucht in te houden, maar als je groeit worden je vleugels ook groter, en uiteindelijk zul je kunnen vliegen, misschien wel beter dan mij..'' sprak Silverbreeze geruststellend. Hij liet haar vleugeltje langzaam weer los, en glimlachte toen hij een ongelovige blik van Dustfire op hem gericht zag. ''Echt waar!'' bevestigde hij vrolijk op die blik. Dustfire's oogjes begonnen te glimmen. Wauw, dus ooit kon ze zelf ook overal naartoe vliegen? Dat was geweldig! Silverbreeze lachte, en gooide Dustfire in de lucht, waarna hij haar weer opving. Dit herhaalde hij een paar keer, en daarna zette hij haar weer rustig neer. Het was geweldig om Dustfire zo gelukkig te zien, maar hij moest zich nog niet zo veel inspannen.Hij ging naast haar neerzitten en keek weer haar richting op. ''Kijk maar rond, en speel wat. Ik ben hier als je me nodig hebt,..'' sprak Silverbreeze tegen haar.

Het was tijd voor haar om eens onbekommerd rond te rennen en te spelen, zonder dat er een limiet van tijd aanzat en zonder dat iemand haar daar in tegen hield. Gewoon een vrij speelmiddagje. Dustfire knikte, en rende over het veld, over de stenen en door de bosjes. Nog steeds leek alles als nieuw, en ze ontdekte steeds weer nieuwe dingen. Haar blik ging naar de lucht toe, waarbij ze enkele vogel Pokémon zag vliegen. ''Kijk Silve!'' brabbelde ze gelukkig. Silverbreeze hief zijn kop op en keek naar boven. ''Nog meer vliegvriende!'' Silverbreeze glimlachte breed, en knikte. ''Overal kan je nieuwe vrienden vinden, let maar op.'' zei hij terug, en sloot zijn ogen toen. Zolang hij het trippelende geluid van kleine vogelpootjes maar hoorde, was er niets aan de hand. En nu maar hopen dat er niemand aan kwam lopen die Dustfire kwaad wou doen. Een van zijn ogen opende hij half, oplettend rond kijkend om gevaar te bespeuren. Wat er ook gebeurde, hij zou haar deze keer verdedigen tot het einde. De fout die hij vorige keer maakte, zou hij niet nog eens maken.