Rowan opende zijn ogen, geeuwde en keek instinctief naar de zon om te bepalen hoe laat het was. Hij stond nog vrij laag in het oosten, dus het was nog vroeg. De grote Luxray kwam overeind, schudde zijn manen los en strekte zich uit als een kat. Tijd om te gaan. Lenig sprong hij enkele rotsen naar beneden en volgde toen een pad dat naar de voet van de bergketen leidde. Rowan liep nog niet erg hard, het pad was steil en lag vol stenen. Bovendien was het nog vroeg en wilde hij eerst ergens ontbijten. Dit deed hij dan ook bij de eerst volgende gelegenheid, namelijk een sobere struik met enkele Sitrus Berry’s. Ze waren hard en vrij zuur, maar hij wilde zijn tijd niet verspillen aan een jacht. Zijn gezicht vertrok bij elke bes, maar na een aantal minuten had hij genoeg gegeten en ging hij weer op weg, in de richting van het Guerra gebied.

Opnieuw viel het hem op hoe afwisselend de landschappen in PokeRPG waren. Terwijl hij de bergen afdaalde, daalde ook de temperatuur en hij betrad de Freezing Ruïns. De Luxray trok echter langs de rand van het gebied, dus de ergste sneeuwstormen bleven hem bespaard. Langzaam werd het terrein weer vlakker en er kwam meer begroeiing. Rowan begon te rennen, zijn poten roffelden in een gelijkmatig tempo over de grond en het landschap schoot aan hem voorbij, terwijl hij koers zette naar Skull Forest. Voordat hij dit echter bereikte, moest hij eerst het Muddy Swamp doorkruisen. Rowan hield niet van het moeras, het rook er naar en het was er gevaarlijk. Niet dat hij er bang voor was, maar je zou gek moeten zijn om gevaar voor de lol op te zoeken.

De Luxray vertraagde zijn pas en volgde het pad dat tussen het drijfzand door leidde. Het was de truc de begroeiing te volgen, want waar planten groeiden, was de grond stevig. Rowan liep bedachtzaam door het gebied, lette goed op waar hij zijn poten neerzette en kwam uiteindelijk aan op een vrij groot terrein dat begroeit was met kleine graspollen. Het werd omringt door moerasplanten, sommigen hoger dan hemzelf. Daar hoorde hij het. Het geluid van voetstappen. Rowans oren draaiden naar het geluid toe en hij voelde al zijn spieren aanspannen. Hij luisterde ingespannen en identificeerde de pokémon als een viervoeter, waarschijnlijk net zo groot als hemzelf. Zijn gedachten raasden door zijn hoofd. Hij kon vluchten, maar als het een jager was zou het hem volgen. Hij kon ook blijven, misschien was de pokémon niet vijandig. Als dit wel het geval was zou hij weggaan of vechten. Rowan draaide zich in de richting van het geluid. Hij bleef en zou zien.

~ Alleen Rowan en Houndoom ~

Bang om vies te worden. Dat was een van de zinnen waarmee je Houndoom’s gedrag zou kunnen beschrijven. Met opgeheven snuit liep ze voorzichtig de modder in, alsof het in haar gezicht zou exploderen als ze normaal zou lopen. Niet dat het zo was, maar.. Ah, wat zou het ook. Welke voorzorgsmaatregelen ze ook zou nemen, de modder zou haar geheid vies maken, of ze nou langzaam liep of niet. Al lopend probeerde ze het ongemakkelijke gevoel van de glibberende modder tussen haar tenen te negeren. Haar mondhoeken trokken omlaag op een manier die alles behalve blij was. Niet aan denken. Het gevoel zou weer over zijn als ze uit de modder kwam. En dat zou niet al te lang hoeven te duren, of wel soms? Er waren meer dan genoeg delen die niet compleet bedekt waren met modder. Daar zou ze haar tenen weer verlossen van de modder. Ah, ze keek er nu al naar uit… Helaas was de snelste weg om naar de Marble Mountains toe te gaan via het Muddy Swamp. Waarom was het teveel gevraagd om zichzelf schoon te kunnen houden? Ze haalde diep adem alsof ze haar moed bij elkaar verzamelde, en sjokte zwijgzaam voort. Ze moest zichzelf nog steeds afleren om aan dingen te denken die niet relevant waren. Ze kreeg er alleen maar hoofdpijn van.

Dankbaar zette ze haar poten op de vastere grond. Nou ja, in ieder geval drogere grond. Hoopvol deed ze een poging om de modder die haar poten bijna volledig bedekte aan het gras af te vegen. Voor hoe kort het ook zou zijn, ze wilde zich schoon houden. Een geërgerde zucht verliet haar bek toen ze doorhad dat het niet werkte, en dat de laag van modder alleen maar werd aangevuld met een laagje gras. Fijn. En dan dacht ze dat de modder al erg was… Ze nam een paar seconden om zichzelf te herstellen van haar ‘ik-moet-persé-schoon-zijn-bui’, en begon langzaam weer te lopen. Dan maar niet schoon. Daar zou ze het maar mee moeten doen. Ze focuste haar blik op de omgeving voor haar, terwijl ze de starende blikken die ze wist te ontdekken negeerde. Ze zag er belachelijk uit nu ze bedekt was met modder. Wat nog belachelijker was, was dat ze had gedacht om het af te kunnen vegen. Was ze serieus vergeten dat er ook zoiets bestond als uitschudden? Ze stopte weer met lopen, en deed een tweede poging om zichzelf schoon te maken. Weliswaar effectiever deze keer, maar haar zwarte vacht was nog steeds bedekt met een lichte bruine glans en enkele grassprieten. Beter.

Opnieuw was ze weer begonnen te lopen. Het zou niet ver meer zijn, of wel soms..? Een sterke geur drong haar neusgaten binnen. Een geur alsof iemand een lap met alcohol onder haar neus hield. Nee, dat was niet de goede beschrijving. Het voelde zo, omdat de geur haar verraste. Omdat hij zo bekend was. Een glimlach verscheen, verdween volgens weer, vervolgens ontblootte ze haar tanden, voordat ze twijfelend op haar onderlip beet, en haar blik zoekend rond liet glijden. Shit, ze wist niet eens meer hoe ze zou moeten reageren. Of eerder gezegd, hoe ze op hém zou moeten reageren. Ze probeerde zichzelf te herstellen. Er was… niks aan de hand. Niks. Niets. Er mócht gewoon niks aan de hand zijn. Ze haalde diep adem, en voelde een zenuwachtige rilling over haar ruggengraat heen gaan. Eigenlijk zou ze rechtomkeer moeten maken. Weg. Als automatisch begonnen haar poten te bewegen. Als ze gewoon zou doen.. alsof er niks aan de hand was… Zou hij haar eigenlijk al op hebben gemerkt? Zo nee, zou ze dan kunnen vermijden om hem tegen te komen, al was hij op het moment zo verschrikkelijk dichtbij? Als ze gewoon door zou lopen.. zou er dan iets aan de hand zijn? Ze wilde hopen van niet, maar kon ze dat wel?

De voetstappen naderden, hielden halt, liep weer verder, stopte opnieuw en liepen toen langzaam door, behoedzaam. Rowan voelde zijn manen zachtjes om zijn hoofd knetteren. Ookal was zijn vacht niet altijd meer statisch geladen, wanneer hij op zijn hoede was reageerde zijn lichaam. Plotseling draaide de wind en dreef er een warme, bekende geur zijn neus in die hem deed huiveren. Zo bekend, zo geliefd. Rowan richtte zich op uit zijn gespannen houding, hij had niets van haar te vrezen, nouja, op fysiek gebied dan. Mentaal.. Dat zou hij dan wel zien.

Hij had zijn belofte gebroken. Hij had haar belooft nooit weg te gaan en toch had hij het gedaan. Na de slag in Groudons Canyon had hij de benen genomen, bang voor de nederlaag van de Guerra en de dood. Maar ook bang voor zijn gevoelens. Hij had zo met zichzelf overhoop gelegen, angst, woede, blijdschap, liefde en verdriet hadden elkaar opgevolgd en hadden een mengelmoes in zijn hoofd gevormt. Wat had hij anders kunnen doen dan vluchten, als hij wist dat hij de confrontatie niet aan kon? Toch had het hem goed gedaan om naar zijn vader te gaan. Captain had hem zijn rust terug gegeven, maar ook een nieuwe manier van liefhebben geleerd. Na al die jaren waren Captain en Rowans moeder, Kira, nog altijd gelukkig samen, zij het dat ze niet samen leefden. Captain had een land om te regeren en Kira had altijd wel een nest nieuwe jongen om te verzorgen. Rowan wist niet eens hoeveel broertjes en zusjes hij nu wel niet moest hebben, maar hij wilde het ook niet weten.

De Luxray schudde zijn kop om terug te komen in het heden. De voetstappen naderden en Rowan kon nu hij zachte ademhaling horen. Een ijzeren vuist sloot zich om zijn hart, maar hij mocht niets laten merken. Gevoelens maakten hem zwak. Eindelijk stapte Houndoom de open plek op en hij voelde zijn adem even stokken bij het zien van haar ogen. Rowan schoof alles in zijn hoofd aan de kant en staarde haar een paar seconden lang bewegingsloos aan. Ten slotte opende hij zijn bek en groette haar: “Hallo Houndoom. Dat is een tijd geleden.” Hij wist hou het klonk en hij verafschuwde zichzelf terwijl hij het zei. Het klonk alsof er niks gebeurt was, alsof er zich niks tussen hun af had gespeeld. Niets was minder waar, maar hij kon niks anders zeggen, dan zou zijn muur rondom zijn geest ineenstorten.

Hoop dat je er wat mee kan (:

Een frons trok over Houndoom’s voorhoofd heen toen de wind draaide. Fijn. Als er al een kans was geweest dat Rowan haar niet had opgemerkt, dan was die kans nu absoluut weg. Natuurlijk kon ze ook niet zomaar omdraaien en weglopen. Bovendien was er een grote kans dat ze zichzelf zou haten als ze dat zou doen. Ze haalde diep adem, en probeerde zich klaar te maken voor het moment dat ze Rowan weer zou zien. Niet dat zoiets haar ooit zou lukken, maar het ging om het idee. Abrupt bleef ze stil staan, om zijn blik te beantwoorden. Ze staarde hem aan, net zoals hij haar aanstaarde. Ze probeerde niet naar hem te staren zoals ze eerder had gedaan. Ze duwde haar wenkbrauwen zo ver mogelijk naar beneden tot een frons, zodat de vrolijke blik in haar ogen vrijwel niet meer zichtbaar was. Ze wilde niet tonen dat ze nog steeds hetzelfde voelde. Daarmee zou ze zichzelf alleen maar kwetsen. En erger, ze zou hem op die manier ook kwetsen. Bah, waarom was alles altijd zo ingewikkeld? Kon alles niet voor één keertje goed gaan? Kon het niet een keer blijven zoals ze was, precies op het moment dat ze zich eindelijk op haar gemak voelde?

“Hallo Houndoom. Dat is een tijd geleden,” sprak Rowan. Met moeite behield ze haar frons. Alhoewel de zin normaal was, was het fijn om zijn stem weer eens te kunnen horen. Oh god, straks zou ze nog gaan zwijmelen over een stem. Had ze niet ergens al haar besluit genomen dat ze zou willen sterven als een eenzame oude vrijster, die jongeren die haar uit haar slaap ontwaakten wegjoeg? Had ze niet besloten dat ze dat wilde worden toen Rowan was weggegaan? Had ze dat niet besloten.. toen ze naar de Chiave was overgestapt? Oh, natuurlijk. Wist Rowan dat eigenlijk wel? Technisch gezien zou ze hem nu moeten ondervragen over de reden waarom hij terug was, om hem vervolgens af te ranselen, puur omdat hij een Guerra lid was. Wie van hen twee zou er eigenlijk sterker zijn? Rowan was natuurlijk in het voordeel omdat hij een mannetje was. Maar zou dat ook echt tellen in een gevecht? Vluchtig schoten enkele situaties voorbij. Nee, als er iets was wat ze op het moment niet wilde, was het een gevecht.

Haar lippen vervormden zich tot een spottende glimlach. Er was een klein dingetje dat ze was vergeten. Hij praatte tegen haar. Alsof er helemaal niks was gebeurt. Haar glimlach werd breder, en veranderde in een grijns. Waarom kon zij niet ook doen alsof er niks aan de hand was? Waarom moest ze perse haar best doen om ervoor te zorgen dat ze zich kon gedrag als iets wat je normaal zou kunnen noemen? Ze begon te grinniken, voordat ze in de lach schoot. Zomaar. Om niets. Omdat ze zichzelf niet meer wist te herkennen op het moment. Zo wanhopig zoekend naar iets wat er niet meer was, en er waarschijnlijk ook niet meer zou zijn, helaas. Ze stopte met lachen, en dwong zichzelf om weer een serieus gezicht te trekken. Goed. Als er niks was, dan zou ze zich ook zo gedragen. “Wat doe je hier, Rowan?” vroeg ze, terwijl ze probeerde om geen twijfel in haar stem door te laten klinken, en ze een poging deed om zijn naam spottend uit te spreken. Dat laatste faalde echter, waardoor het klonk alsof ze een juf was die een klein kind betrapte op het stelen van koekjes. Ze zette haar oude vertrouwde frons weer op, en probeerde Rowan aan te kijken op een manier die moest suggereren dat ze hem het liefste ter plekke vermoordde. Of in ieder geval wilde aanvallen. Niet dat ze dat zo was. Niet dat ze dat zou kunnen. Maar.. misschien zou hij het wel geloven. En dat was genoeg voor haar.

Rowan keek haar bewegingsloos aan, bestudeerde haar gezicht. Haar frons was terug, o, wat haatte hij die frons. Tijden geleden had hij haar gezegd dat ze wat minder moest fronsen en dat had ze gedaan. Ze had gelachen, hij hield van haar lach. Het viel hem op dat haar hoorn weer terug gegroeid was en ondanks dat haar poten op het moment wat vuil waren, was ze mooier dan ooit. Rowan zwiepte even met zijn staart, alsof hij onzichtbare beestjes wilden verjagen. In werkelijkheid bracht hij zichzelf hiermee terug naar de werkelijkheid. Hij stond nog altijd tegenover Houndoom. Haar houding was niet erg agressief, maar haar blik deed hem denkbeeldig huiveren. Alsof.. Ze hem wat aan zou willen doen. Daar had ze natuurlijk alle recht toe, hij had haar in de steek gelaten, valse beloftes gedaan. Dat zou hij zichzelf nooit vergeven, dus waarom zij hem wel?

Plotseling krulde haar lip om. Ging ze nou naar hem grommen? Haar mondhoek ging nog verder omhoog en Rowan besefte dat ze grijnsde. Houndoom grinnikte en Rowan voelde zijn rechtermondhoek ook een beetje optrekken, maar die zakte abrupt weer naar beneden toen Houndoom in lachen uitbarstte. Lachte ze hem uit? Of toe? Of lachte om de waanzin van hun ontmoeting? Terwijl Houndoom lachtte kon Rowan het niet laten om een stap achteruit te zetten. Het gelach had iets engs, iets krankzinnigs.

Het gelach hield op en haar gezicht werd weer serieus. “Wat doe je hier, Rowan?” Haar vraag klonk een beetje bevelend, alsof ze een verklaring eiste. Die was hij haar ook schuldig, maar hij kon haar niet zeggen wat hij allemaal op het hart had. Maar ze was deel van de groep en als iemand mocht weten wat hij kwam doen, dan was Houndoom het. “Ik kom Akira vervangen als leider.” Zei Rowan, terwijl hij haar recht in de ogen keek. Hij was vastbesloten om het te doen zoals híj wilde. Ookal stond Houndoom op goede fout bij Akira, ze moest toch hebben ingezien dat haar methoden en beweegredenen niet klopten. Rowan klauwde met zijn nagels in de aarde, wachtend op haar reactie.

“Ik kom Akira vervangen als leider,” antwoordde Rowan. Zijn woorden klonken als een klap in haar gezicht. Akira… vervangen..? Dat hij haar zelfverzekerd in haar ogen keek, maakte het er niet veel beter op. Alsof hij verwachtte dat ze blij zou zijn. Dat ze iets zou zeggen als ‘ik help je maar al te graag’. Het enige probleem was dat ze hem niet mócht helpen. En niet eens wist of ze hem zou willen helpen. Waarom kon Rowan niet gewoon plotseling besluiten dat hij geen leider wilde zijn van iets vernietigends? Ze liet een zachte zucht horen. “Dat is.. fijn voor je,” reageerde ze. Ze schonk hem een voorzichtige glimlach. Ze mocht toch wel eens blij zijn voor iemand anders, of niet soms? Ze zou zichzelf op zijn minst haten als ze hem dit niet gunde. Het zou hooguit egoïstisch zijn om iets anders aan hem te vragen. Wat kon ze het beste doen? Hem veel geluk wensen, en vervolgens weglopen? Zou dat beschaafd genoeg zijn? Ze had hem zo lang niet gezien... Zachtjes beet ze op haar onderlip. Ze kon hem natuurlijk niet voorliegen, of wel soms?

Haar glimlach verdween, en maakte plaats voor een serieuze uitdrukking. “Rowan, ik zit niet meer bij de Guerra,” sprak ze. En alhoewel ze het niet hardop uitsprak, leken de woorden ‘ik zit nu bij de Chiave’ er voor haar aan vastgeplakt te zitten. Ze had geen zin in leugens. Het had geen zin om er omheen te draaien. Ze grijnsde kort, schonk hem een spijtige blik, voordat ze haar kop liet hangen. Ze wilde weglopen, en wel meteen. Ze wilde niet op zijn reactie wachten, bang dat ze zichzelf nog zou ompraten om voor hem te kiezen, en niet voor wat ze op het moment had gekozen. “Sorry,” mompelde ze, om zichzelf vervolgens in beweging te zetten. Ze hief haar kop niet op om hem aan te kijken, en probeerde op die manier zijn reactie te vermijden. Ze wilde het niet weten. Of, nou ja, ze wilde het wel weten, maar ze wilde het zichzelf niet aandoen. Toen ze half langs hem was, bleef ze kort staan. “Ik heb genoten van mijn tijd bij de Guerra, weet je?” zei ze. Ze liet een korte grinnik horen. “Jammer dat het maar zo kort was,” zei ze vervolgens, vaagjes wijzend op de tijd die ze met hem samen was geweest.

“Er is… geen Guerra meer,” zei ze twijfelend. “Een nieuwe groep maken zal niet al te moeilijk zijn.” Houndoom hief haar kop weer op, en draaide hem kort om, half hopend dat hij zijn kop niet had omgedraaid, zodat ze zijn reactie niet zou hoeven zien. Ze grijnsde lichtjes, op een manier die misschien zelfs speels was te noemen. Alsof ze hem uitdaagde om er iets over te zeggen. Op het moment was er technisch gezien geen reden om hem aan te vallen, toch? Hij was op het moment niet echt iets slechts, als je het zo wilde noemen, aan het doen. Ze wilde weglopen, terwijl ze bij hem wilde blijven. Ze stopte met grijnzen, en draaide haar kop weer naar voren. Ze stond op het punt om weg te lopen, maar twijfelde op het laatste moment. Er.. er miste nog iets.

Hij wist niet wat hij verwacht had. Misschien dat ze blij zou zijn, of hem zou steunen. Misschien zelfs dat ze boos op hem zou worden en hem een idioot zou vinden. Maar ze zuchtte enkel zacht. “Dat is.. fijn voor je,” Antwoordde ze. Het klonk het wat sarcastisch in de oren, maar tegelijkertijd schonk ze hem een voorzichtige glimlach. Rowan keek haar wat verward aan en Houndoom’s gezicht werd weer serieus. “Rowan, ik zit niet meer bij de Guerra,” Hij voelde zijn oren wat verwijden, maar voor de rest stond hij als een standbeeld tegenover haar. Hij staarde haar enkel, zag hij spijtige glimlach, waarna ze haar kop liet hangen.

Ze zat niet meer bij de Guerra. Dat zei genoeg. Ze was terug gegaan, had zich bij de Chiave aangesloten. Het voelde als een soort verraad, maar toch was hij niet boos. Enkel diep-, diepbedroefd. Dit betekende namelijk dat ze nooit meer samen konden zijn, nooit meer. Rowan zou voor zijn idealen blijven strijden, maar Houndoom zou niet aan zijn zijde staan. Ze zou zijn vijand worden. Hij begreep het niet. Snapte ze dan niet dat de wereld veel mooier kon zijn? De de zwakken uit de samenleving veel te veel profiteerden van het werk van anderen? Haar zachte stem klonk heel ver weg, toen ze zachtjes: “Sorry,” zei. Houndoom kwam in beweging, maar Rowan staarde nog steeds als verdoofd naar de plek waar ze zojuist had gestaan. Hoe kon ze hem dit aan doen?

Hij voelde haar stoppen, ze stond naast hem. Hij voelde de warmte van haar lichaam stralen en hij wilde alles geven om haar voor eeuwig bij zich te houden. Maar dat kon niet meer. “Ik heb genoten van mijn tijd bij de Guerra, weet je?” Zei Houndoom. Ze grinnikte zachtjes, alsof het haast ironisch bedoeld was. “Jammer dat het maar zo kort was,” Rowan keek vanuit haar ooghoek naar haar, wetend dat ze op hun tijd samen doelde. “Ja. Ja, dat klopt.” Beaamde hij met een zachte stem. “Er is… geen Guerra meer,” Vervolgde ze twijfelt. “Een nieuwe groep maken zal niet al te moeilijk zijn.”

Opnieuw voelde hij een raas van emoties door zijn hoofd stormen. Verbazing, onbegrip, verdriet, haat en hoop. Vreemd dat je zoveel kon voelen, maar toch uiterlijk onbewogen kon blijven. Een nieuwe groep maken.. Het was haast alsof ze hem ertoe uitdaagde, maar ze wist wat dat zou betekenen. Wanneer hij een nieuwe groep oprichten, zou zij er zijn om hem te stoppen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar kop half draaien en haar mondhoek optrekken, waardoor het nog meer leuk alsof ze hem uitdaagde het te doen. Haar kop draaide terug en Rowan voelde aan alles dat ze zo weg zou lopen, maar wanneer ze deze plek zou verlaten wist hij niet wanneer en of ze elkaar weer zouden zien. En als ze elkaar zagen, hoe zou die ontmoeting verlopen?

“Wacht.” Het woord kwam er impulsief uit en zodra hij het had gezegd probeerde hij te bedenken wanneer hij had besloten het te zeggen. Deed er niet meer toe, het was eruit. Ze stond aan zijn linkerkant, dus liep Rowan rechts zodat hij weer schuin voor haar stond. Wanhopig zocht hij naar iets om te zeggen. Hij had nog zoveel vragen, maar geen ervan leek zijn weg naar zijn mond te vinden. “Waarom is de Guerra gestopt? Akira, Shiny, Music. Zijn ze zomaar gestopt na de.. uh,” Hij twijfelde even, maar leek geen beter woord te vinden, “nederlaag in Groudons Canyon?” Dit was zeker niet de vraag die hij had willen stellen, maar hij kon die persoonlijke dingen niet over zijn lippen krijgen, niet nadat hij maanden lang had geprobeerd ze een plek te geven en op te sluiten. Hij zocht haar blik, zijn gele ogen zacht in een uitdrukkingsloos gezicht.

Ze wilde weglopen, maar de stem van Rowan liet haar wachten. Wachten.. waarop? Als hij daadwerkelijk een nieuwe groep wilde oprichten, was er dan eigenlijk nog iets waar ze op zou moeten wachten? Hij ging schuin voor haar staan, en begon te praten. “Waarom is de Guerra gestopt? Akira, Shiny, Music. Zijn ze zomaar gestopt na de.. uh, nederlaag in Groudons Canyon?” Dat was.. eigenlijk een best goede vraag. Houndoom opende haar mond alsof ze antwoord wilde geven, maar sloot hem vervolgens weer, bedenkend dat ze helemaal niet wist wat er was gebeurd. “Het enige wat ik weet is dat ik niks meer van ze heb gehoord,” antwoordde Houndoom. Ze trok haar rechter wenkbrauw vragend omhoog. “Hoezo dat? Het is toch juist gunstig voor jou als ze er niet zijn?” vroeg ze. Haar lippen vervormden zich tot een geamuseerde glimlach. Vanwaar had Rowan plotseling zoveel interesse in Akira, Shiny en Music? Had hij niet zojuist nog gezegd dat hij het niet eens was met hun manier van handelen? Was het niet zo dat het hem niet uit zou moeten maken waarom ze weg waren.. zoláng ze maar weg waren?

Haar nieuwsgierige blik gleed naar Rowans gezicht, en staarde een kort moment terug in zijn ogen. Wat zou ze op het moment graag willen weten waar hij aan dacht… Of waar hij eerder aan had gedacht. Sterker nog, ze wilde weten waar hij was geweest. Misschien zelfs.. met wie hij was geweest. Ze had ten eerste gedacht dat hij was weggegaan omdat de Guerra had verloren- iets dat heel begrijpelijk was. Maar was er misschien een mogelijkheid.. dat hij weg was gegaan omdat er iemand anders was? Omdat hij genoeg van haar had gehad? Natuurlijk was dat ook een logische verklaring. Waarom was hij anders zo lang weggebleven? Zonder het door te hebben, trokken haar mondhoeken omlaag. Wie zou hij hebben ontmoet? Ze liet haar blik afdwalen, om niet in zijn ogen te hoeven kijken. Als haar theorie waar was… Dan zou het persoon dat hij had ontmoet waarschijnlijk de tweede leider moeten worden van zijn toekomstige groep. Als het al zo ver kwam, in ieder geval. Of was hij misschien het type voor zogenaamde vluggertjes? Of hoe dat tegenwoordig ook werd genoemd. Nu ze er bij nadacht wist ze nauwelijks iets van Rowan.

Ze draaide haar kop weer naar hem toe, en schonk hem een vage grijns. “Was dat alles, Rowan?” vroeg ze, proberen om zijn naam met zo min mogelijk achterdocht uit te spreken. Hij had iemand anders. Dat moest gewoon. Anders had hij haar op zijn minst anders begroet, of niet soms? Hij had interesse getoond voor Akira, Shiny en Music. Niet voor haar. Ze keek naar zijn brede borstkas in plaats van zijn gezicht, zodat ze hem niet knarsetandend van woede aan zou moeten kijken. Zelfs al zou hij misschien iemand anders hebben, dan zou ze blij moeten zijn. Bovendien zou ze dan een nieuwe schietschijf hebben. Een nieuwe schietschijf, de ze hopelijk de volle laag zou kunnen geven wanneer het maar kon. Dát was nog eens iets om naar uit te kijken. Daar waren exen tenslotte voor. Als ze niet bij de Chiave was gegaan, had ze zou ze geen levende schietschijf hebben gekregen. Er zaten heus wel voordelen aan dat overstappen.

Houndoom opende haar bek, keek even bedenkelijk en sloot hem toe weer. “Het enige wat ik weet is dat ik niks meer van ze heb gehoord,” antwoordde Houndoom toen. Rowan zag haar wenkbrauw vragend omhoog trekken. “Hoezo dat? Het is toch juist gunstig voor jou als ze er niet zijn?” Nu was het Rowans beurt om een wenkbrauw omhoog te trekken. Daagde ze hem nou werkelijk uit? Wilde ze zo graag dat hij een nieuw verzet zou organiseren? Houndoom keek hem geamuseerd aan, maar hij begreep niet waarom. Hij begreep überhaupt niet waarom ze steeds terug kwam op het vormen van een nieuwe groep. Misschien zodat ze wist dat ze elkaar weer zouden zien, ook al was het dan op het strijdveld. Maar dat zou waanzin zijn.. Of niet? Rowan staarde vertwijfeld naar haar gezicht en probeerde de zijne in de plooi te houden.

Was het wel een goed idee geweest om hier terug te keren? Alles wat hij hier had was uit elkaar gevallen. De Guerra was weg, Akira was vertrokken, Houndoom had zich bij de Chiave gevoegd. Ze had het nog steeds niet in zoveel woorden gezegd, maar dat was hem wel duidelijk. Hij keek weer naar Houndoom en zag dat haar gezicht langzaam betrekken. Voor de zoveelste keer, en hopelijk niet de laatste, wenste hij dat ze een deurtje in haar hoofd had, zodat hij kon zien waar ze aan dacht. Aan haar uitdrukking te zien niet aan iets prettigs. Niet dat er voor hun tweeën nog veel prettigs over was. Haar ogen richten zich weer op hem en ze glimlachte vaag. “Was dat alles, Rowan?” Ze keek hem niet aan, maar staarde naar een lager punt.

Natuurlijk was het niet alles. Hij had haar honderden dingen te zeggen. Hoe hij haar gemist had, dat hij wilde dat ze met hem mee zou gaan, dat ze voor altijd bij hem zou blijven. Hij zou haar over zijn familie vertellen, zijn ideeën en idealen en ze zou het met hem eens zijn en samen zouden ze een toekomst hebben. Ze zouden een nieuw land kunnen bouwen, niet zoals Akira het had geprobeerd, maar op zijn manier, hún manier. Maar hij staarde haar enkel aan, te overmant door zijn emoties om te kunnen bewegen of praten. Als hij nu zei dat er verder niks was zou ze weg lopen en hij wist niet wanneer en of hij haar terug zou zien. Hij moest iets zeggen, tonen dat hij nog om haar gaf, anders zou hij het zichzelf nooit vergeten.

Rowan dwong zijn poten naar voren, zijn gezicht strak, maar zijn ogen zacht. Toen hij met zijn kop naast haar stond streek hij even zachtjes met zijn neus over haar snuit. Een zweem van haar geur drong zijn neusgaten binnen en hij prentte de geur in zijn hoofd. Het kon nog wel eens heel lang gaan duren voordat hij die weer zou ruiken. “Ik heb je gemist.” Zei hij zachtjes. Even keek hij haar in de ogen, daarna liep hij langs haar. “Dag Houndoom.” Zei Rowan nog, voordat hij tussen de bomen doorstapte en zijn weg door het moeras vervolgde.

~Okee, die gedachtegang zag ik niet aankomen! En ik weet dat ik eigenlijk Doom weg wilde laten lopen, maar kon wel mooi zo. Het is wel een beetje godmode, sorry!~