Met kleine pasjes liep de Pokémon over het dunne laagje sneeuw. Zachtjes neuriede ze wat, met een glimlach op haar gezicht. Het eerste detail waar iedereen naar zou kijken was het feit dat ze er anders uitzag dan haar normale soort. Ze was een Kirlia. Maar een van haar roze hoorns was beschadigd; de helft was er vanaf. Maar het leek haar niet dwars te zitten. Ze leek er zelfs erg vrolijk uit. Wel was haar liedje nogal droevig. Neuriede schakelde over naar zingen, maar het bleef nog steeds te zacht om echt verstaanbaar te zijn voor omliggende Pokémon. Vreemd genoeg scheen ze het niet koud te hebben. Ze moest toegeven dat de sneeuw eerst prikte in haar gevoelige voetjes, maar nu voelde ze enkel nog verlamd aan. Voor een rivier bleef ze staan, keek er met grote rode ogen naar. Een briesje waaide haar tegemoet. Sloeg niet in haar gezicht, maar streek alleen scheurend langs haar wangen. Voor een tijdje bleef ze als bevroren staan. Ze keek om zich heen. Niemand te bekennen. Ze was nieuw hier. Dus iedereen zou een onbekende voor haar zijn. En ze had er nog grotere moeite mee om te zingen, noch dansen, in het bijzijn van anderen. Zelfs bij bekenden. Dus laat staan vreemden.
Ze hurkte door haar groene benen, liet een van haar armen op haar benen rustten en voelde met de ander aan de ijzige deken dat zich over de rivier had verspreid. Hij voelde koud aan, maar wel stevig. Ze ging weer rechtop staan. Zette voorzichtig een voet op het ijs, om er vervolgens haar hele gewicht op te zetten. Ze was erg licht, dus ze dacht niet dat het zou breken, maar toch wou ze zekerheid hebben. Met een voldane glimlach ging ze op het ijs staan na het gecheckt te hebben. Ze was niet echt handig op ijs, maar toch vond ze het leuk om erop te staan. Langzaam gleed ze wat rond. Toen ze ervan overtuigd was dat ze haar evenwicht niet zou verliezen maakte ze een pirouette. Vanaf dat moment begon ze blij te dansen op het ijs, een soort van ballet of kunstschaatsen. Ze neuriede er ook vrolijk blij. De winter had zo wel haar voordelen. Opeens hield ze op, bleef ze stilstaan. Gleed nog een stukje door omdat ze op glad ijs stond. Met grote ogen keek ze in de richting van de oever. Er was daar iemand. Iemand die haar had gezien. Ze kon het niet helpen om een lichte blos op haar wangen te hebben van schaamte.

{ Iedereen is welkom o3o! }

Verbaasd staarde Sora naar het laagje sneeuw wat over de grond lag verspreid. Het was de laatste tijd al wat warmer geworden, maar ineens was het weer een beetje gaan sneeuwen. Ach, je kon het weer niet in bedwang houden. Het weer was onvoorspelbaar, dat was nu wel duidelijk. Langzaam liep ze weer wat passen vooruit, waarna een koude windvlaag haar overviel. Ze was eigenlijk naar de Untamed Rivers gekomen, omdat ze dacht dat het een beetje warm was hier. Als ze dit had geweten was ze niet gekomen. Als vuursoort heb je liever warmte, in plaats van sneeuw en kou. Jammer, maar helaas. Ze was er nu toch. Misschien dat ze een bekend iemand tegen kwam, of misschien wel een nieuwe vriend. Ook al had ze er niet veel zin meer in, ze liep toch verder. Plots pikte haar neus een onbekende geur op. Eigenlijk voelde ze de drang al opkomen om die te volgen. Gewoon uit nieuwsgierigheid alleen al. Wat ze dus ook deed. Best ironisch eigenlijk, zoals het gezegd, je neus achterna gaan. Op dat moment was een figuur zichtbaar geworden. Sora probeerde te ontdekken wat voor pokémon het zou moeten zijn, maar kon er nog niks wijs uit maken. Ze versnelde haar pas, maar hield weer halt na een stukje rennen. De pokémon die ze had gezien was een Kirlia. Een Kirlia die over het ijs danste. Het zag er best mooi uit, mooi genoeg om ervoor te gaan zitten, dat was namelijk makkelijker kijken, vond Sora. Zodra haar achterwerk contact maakte met de koude ondergrond, maakte ze een raar geluid, waar ze zelf verbaasd van opkeek. Vlug keek ze naar de Kirlia, die abrupt was gestopt en bloosde. De Growlithe zelf begon nu ook te blozen, al had ze er geen rede voor. ''Euh, je hoeft je niet te schamen,'' sprak ze uiteindelijk. ''Je bent er best goed in,'' ging ze verder en glimlachte vriendelijk.

Niet veel, maar ik heb gepost! D8

Afstandelijk liep Satoko door het besneeuwde gebied, de Untamed Rivers. Dat was niet de meest geschikste plek om rust te zoeken, maar hij moest toch ergens. De kou en sneeuw maakte hem niks uit, hij had zijn dikke, witte vacht. Waar hij ook erg trots op was, noch op zijn scherp gelikte zwaard. Het was dan niet veel zichtbaar, maar de zwaard, die zich op zijn kop bevond, was schoongemaakt en al. Jammer genoeg dat de zon niet scheen, dan had hij veel Pokémon kunnen irriteren door de zon te weerkaatsen via zijn favoriete bling-bling sieraad. Hij slaakte een zucht en keek met fijngeknepen ogen rond, of er nog ergens wat te snaaien viel. Zijn maag maakte er dan ook een potje van om hem te irriteren met het geknor.
Een erg misselijkmakende geur drong zijn neus binnen, waardoor hij meerdere malen moest niezen. Het was geen zoete geur, nee totaal niet. Al kreeg hij wel tegelijkertijd meerdere geuren binnen, de geur van verse bessen, een zoete geur duidelijk van een Pokémon, en één of andere verbrande geur. Die laatste geur deed hem zijn neus optrekken en hem zuur kijken. Hij wist het haast zeker, dat moest wel van een vuurpokémon afkomen. Niet dat het hem interesseerde of iets dergelijks, maar hij vond dat hij maar een kijkje moest nemen. 'Euh, je hoeft je niet te schamen, je bent er best goed in,' klonk een zachte stem, maar goed genoeg hoorbaar voor hem, dankzij zijn scherpheid. Met zijn relaxte tempo liep hij er kalm heen, zijn zwaard in positie gebracht. Hierdoor zag hij er erg deftig uit, zijn poten op een ritme wat zich in zijn kop afspeelde. De sneeuw die zich op de grond bevond, waar normaal gras hoorde te zitten, kraakte bij elke stap onder zijn poten. Het enkele geluid wat hem op dit moment nu niet irriteerde. Het heerlijke geknerp en geknars onder zijn voeten. Een groen monster-achtig-iets kwam in zicht, duidelijk een Kirlia. Daar kwam die zoete geur dus vandaan. En nog geen meter verderop zat een Growlithe, een oranje Pokémon met tijgerstrepige aftekeningen. Aha. Die brandende geur van verbrande houtskolen, die drong opnieuw zijn neusgaten in. Om van te walgen, gewoon zo verschrikkelijk ranzig. Toch besloot hij er op af te lopen en de twee niet onafgehandeld te negeren. ''Hmm,'' bromde hij slechts, zodat hij wel opgemerkt moest worden. En net voor het ijs, op de rand van de oorspronkelijke rivier, stopte hij en bleef staan op de sneeuw met een enorm arrogante blik op zijn kop.

Met grote roodroze ogen keek de Kirlia naar de rode hond Pokémon. Ze had haar gezien. Ze schaamde zich kapot. Ongemakkelijk legde ze een van haar witte handen op haar halfafgebroken hoorn, dat deed ze altijd als ze nerveus was of zich ongemakkelijk voelde in de situatie. Ze had de Growlithe enkel opgemerkt omdat er een vreemd geluid was ontstaan uit haar richting; waarschijnlijk toen ze was gaan zitten. Een compliment verbrak haar gedachtestroom. Ze keek weer op, maar sloeg al snel haar blik weer neer. ‘Dank je,’ sprak ze zachtjes, zo verlegen als maar kon. Met een ruk draaide ze haar hoofd wanneer ze nog iets leek te horen. Wat gebrom was het enige wat ze hoorde. Waarschijnlijk was er nog een andere Pokémon. Deze kwam wel dreigend over, tot tegenstelling van de Growlithe. Instinctief liet Alice zich een beetje door haar knieën gaan, zodat ze ieder moment weg kon springen indien nodig. Aarzelend bekeek ze de vreemdeling. Een Absol, geen twijfel over mogelijk. Zijn zwaard was het gedeelte dat dreigend overkwam, vooral de manier waarop hij hem liet zien. Ze slikte.
Een paar tellen bleef ze stokstijf staan, waarna ze uit haar ooghoeken keek naar de Growlithe, wat was haar reactie eigenlijk? Dat deed er nu eigenlijk niet echt toe. Misschien kwam de Absol enkel zo dreigend over omdat hij dacht dat zij een bedreiging vormden. Rustig rechtte ze haar rug weer, gleed een stukje naar achter zodat ze beiden in beeld kon krijgen. ‘Wat brengt jullie hier?’ besloot ze uiteindelijk maar te vragen. Vrij standaard vraag. Zou misschien ook lijken alsof ze zo’n zwak teer Pokémonetje was, dat enkel uitwas op vriendschap. Natuurlijk prevereerde ze vriendschap boven vijandschap. Maar ze was niet iemand die wou proberen de wereld te verbeteren of zo. Ze had al genoeg in haar leven doorstaan dat ze zich al realiseerde dat de wereld niet verbeterd kon worden. Degene die zich dat realiseerden hadden enkel een voorsprong; want die grieven hun eigen graven niet zelf…

{ Flutpost, maar meer krijg ik er niet uit. Inspi kapot of zo. }

‘Dank je,’ hoorde ze de Kirlia zachtjes zeggen. De pokémon was duidelijk verlegen, dat was wel te merken. Sora glimlachte zachtjes, maar zodra ze een gegrom hoorde gooide ze haar blik er meteen op af. Een Absol was blijkbaar ook erop af gekomen. Zijn houding was arrogant, iets wat Sora niet aanstond. Hij had zijn mes op een dreigende manier in de lucht steken, vast omdat zij als gevaar over zouden kunnen komen. Ze snoof even, maar liet het verder met rust. Ze kon beter aardig doen, dan op zijn houding ingaan door zelf uit de hoogte te doen. ‘Wat brengt jullie hier?’ De Growlithe spitste haar oren bij het opvangen van de woorden. Ja, goede vraag. Wát deed ze hier eigenlijk? Een frons verscheen langzaam op haar gezicht. ''Geen speciale rede,'' besloot ze toen te zeggen. ''Gewoon wat rondkijken,'' ging ze toen verder. Het klonk eigenlijk heel droog, maar het was wel de waarheid. Ze richtte haar ogen even op de Absol, maar keek toen gauw weer naar de Kirlia. ''Ik kan hetzelfde aan jou vragen,'' sprak ze toen weer, waardoor ze de glimlach op haar gezicht toverde die daarstraks verdween. De Absol zou hen vast niet als dreiging zien als ze een normaal gesprek begonnen. Misschien dat hij zich er dan tussen mengde. Ja, dat was het vast. Bij die gedachte ontspande ze zich even, waarna ze nogmaals een poging deed om te zitten. Ze had nu wel door dat de grond koud was.

Ik post maar.. Ik weet niks meer --'