De kleine maar krachtige Vulpix strompelde door het moeras. Een duidelijk doel had ze hier niet, maar het moeras trok op een of andere manier haar aandacht, en daarbij was ze hier nooit geweest. Het was een verkenningstocht, een zoals ze vroeger vaak deed met haar vriendin. Ze schudde haar kop, en liet een kleine twijfelachtige glimlach zien die net zo snel weer verdween. Het waren mooie tijden gezien. Als ze terug in de tijd kon gaan.. Fraude gromde in zichzelf. Stommeling. Zo moest je nooit denken. Je kon niet terug in de tijd. Het was geweest, maar het enige wat ze kon veranderen was de toekomst. En die moest ze zo aangenaam mogelijk maken. Ze schoof aan het bandje van haar tas zodat die wat hoger hing, en de modder niet zou raken. Met haar snuit scherp en haar ogen voortdurend naar de grond kijkend liep ze door het gevaarlijke gebied. Het was zompig hier, en onwetende Pokemon zouden hier makkelijk kunnen verdwalen, en als ze niet uitkeken zouden ze waarschijnlijk langzaam wegzakken in de modder. Fraude had dat wel eens gezien. Een stinkend lijk, ver in het stadium van ontbinding, tot de borst vastgezogen in de modder. Fraude walgde opnieuw van het terugkijken op deze gebeurtenis. Die stank zou ze zich altijd herinneren. En vandaar dat Fraude zo voorzichtig was in het moeras. Ze zette voorzichtige stappen, maar maakte haar poten zo breed mogelijk om de kans op wegzakken te verkleinen, en ze liep over de meest lichte stukken grond, de meest droge stukken. Na een tijd strompelen vond ze een boomtak die horizontaal over een stuk zompig moeras heen gegroeid was, en sprong erop. Een vermoeide zucht kwam uit haar mond, maar ze liet een glimlach zien. Het putte haar uit, maar ze was gelukkig. Het was hier guur, duister. Er was geen kip te zien. Ze was niet zo'n type die alleen door het duister sliep, maar het fascineerde haar gewoon. Het was hier prachtig, ondanks de broeiende stank. Ze ging neerliggen op de boomstam, die breed genoeg was voor die handeling. Haar grote zwarte en glazige ogen richtten zich op het bladerdak boven haar. Het was zo donker, omdat alle bomen streden om de stralen zonlicht op te vangen, en elkaar daardoor verdrongen. Het bladerdak was dicht, liet zowat geen zon door, waardoor het hier lekker fris, maar toch windstil was. Heerlijk. Fraude wou net haar ogen even een paar minuten sluiten toen haar grote vossenoren een geluid boven haar opvingen. Meteen schoten haar ogen weer open, en keek ze oplettend om haar heen. Ze zei niets, maar zweeg, wachtend op een duidelijker beeld of geluid van hetgene wat haar naderde.

- Vaagheid ofzo. En laatheid. -

[Lol legend of the guardians spazzing o3o Noctowls zijn stoeah.]

Een gevleugeld gedaante daalde langzaam neer, en boorde haar klauwen in de boomstam. Het gewicht van de uil liet de boomstam licht bewegen, en door de impact kwam er een krakend geluid vanaf. De Uil keek haar aan met rode irissen, maar Fraude leek niet heel erg onder de indruk. Ze bestudeerde de uil meerdere seconden. Hmm, interessant. Een masker en metalen klauwen over haar eigen klauwen? Waarom zou deze uilen deze dingen dragen? Was haar gezicht verminkt, waren haar eigen klauwen niet scherp genoeg, of verwachtte ze dat er elk moment boven haar hoofd een oorlog kon uitbreken? Of misschien was dit wel haar gewone outfit, al leek dat Fraude niet logisch. Vogelpokemon moesten zo licht mogelijk zijn om te vliegen, dat metaal zou niet goed doen aan je vliegkunsten. Fraude liet deze gedachten achter zich toen de vijandig ogende uilPokemon tegen haar begon te spreken. "Hello there," sprak deze, zwoel maar kil. Fraude wist hiervan niet of ze er bang van moest zijn, of geamuseerd. De uitdrukking op de uil haar gezicht was spottend, die op Fraude haar gezicht ietwat arrogant. Ze kon er niks aan doen dat ze niet bang van deze uil was. Ze was in haar leven vele rare types in haar leven tegengekomen. Waarom gedroeg deze uil zich zo? Deed ze zich stoer voor, of zag ze Fraude als een maaltje? Fraude snoof, waarbij er rook uit haar neusgaten ontsnapte. Haar ogen glinsterden verradelijk. ''Ook aangenaam, Noctowl.'' sprak ze, toch best op een beleefde toon. Want ja, het was ook niet goed om vooroordelen te trekken over deze Pokemon. ''Mooie intro..'' zei ze daarna, iets droger dan ze zelf bedoeld had. Ze glimlachte om haar eigen opmerking. Het was zeker een mooie en zeer dramatische intro geweest, beangstigend voor de meeste Pokemon, zeker met die metalen klauwen die je vlees aan reepjes konden scheuren. Maar daar had Fraude vandaag eerlijk gezegd geen zin in. Ze zou gewoon beleefd doen, wachten op hoe de Noctowl reageerde, en op basis van die reacties verder handelen. ''Mag ik mij voorstellen?..'' zei Fraude zacht, en stond voorzichtig op. Haar grote zwarte ogen waren gefocust op de uil. Meestal stelde ze zich niet meteen voor, omdat dat vreemdelingen dat geen zak aanging, maar deze uil vond ze wel interessant. ''Mijn naam is Fraude, en de uwe luidt?..'' sprak ze, en knikte daarna kort naar het gevaarte dat voor haar stond.

Een arrogante uitdrukking had zich op het gezicht van de Vulpix gevormd. Blijkbaar was ze niet onder de indruk van de klauwen van Nyra. Ach, dat kon de Noctowl haar niet kwalijk nemen. Ieder reageerde er anders op. De een werd bang of onderdanig, de ander onder de indruk en vroeg of ze ook een paar voor haar wilde maken. En dan had je natuurlijk ook de onverschillige reactie, alsof ze doodnormaal was. ''Ook aangenaam, Noctowl.'' Nyra's spottende uitdrukking verdween. Deze Vulpix sprak Nederlands, ondanks dat ze zelf begon met het spreken van de Engelse taal. Ze kon wel Nederlands, alleen lang niet zo goed als Engels, waar ze mee was opgegroeid. Ze moest nu haar best doen alle woorden te vertalen, of gewoon in de andere taal te denken. ''Mooie intro..'' Het woord 'intro' kende Nyra wel, en aan de droge toon die de vuurvos aansloeg, maakte ze op dat het een sarcastische opmerking was. Een soort grijns verscheen op de snavel van de Noctowl. Ach, ze kon het haar niet kwalijk nemen. Zijzelf had ook zo haar droge momenten. Niet dat zij zo vaak onder de indruk was, maar.. nouja. ''Mag ik mij voorstellen?..'' 'Voorstellen', wat was dat ook alweer? De toon was vragend geweest. Vroeg de Vulpix naar haar naam? Nee, dat was het niet. "Of course," sprak de Noctowl zacht, zonder haar twijfels door te laten klinken in haar stem. Daar was ze inmiddels vrij goed in geworden. ''Mijn naam is Fraude, en de uwe luidt?..'' Het eerste deel van die zin begreep ze wel. Aha, 'voorstellen' was dus 'to introduce'. Het laatste deel echter, kon ze niet veel van maken. Ze haatte talen, vooral de taal die ze hier spraken. Ze kon het wel verstaan, echt wel. Maar niet als ze zo raar bekakt gingen praten. En al helemaal niet als ze zich er niet op had voorbereid. Ze zuchtte diep, trok haar metalen klauwen uit de boom en liet zich op de grond vallen, vlak bij de Vulpix. "Ik ben sorry, ik ben niet van here." Ze sprak langzaam en deed haar best het Nederlandse accent aan te houden, maar had er vreselijke moeite mee. Het was overduidelijk dat ze Engels was. "Mind if I talk English?" Ze keek de Vulpix, Fraude, niet aan. Ze was zwak dat ze niet eens de taal van hier kon spreken. Ze schaamde zich er voor, ze verdiende een straf. Daar zou ze echter mee wachten. Niemand hoefde te weten dat ze zich zwak had opgesteld. Of zou Fraude het door hebben en haar straffen?