Sierlijk landde ze aan de rand van het heldere meer, waar ze naartoe was gevlogen om een beetje te rusten. Ze klapte haar vleugels in en keek voldaan naar het meer. Ze kon nog prima vliegen met haar vleugels, ondanks de kleine scheur in haar rechtervleugels, afkomstig van die smak die ze tegen de rotswand maakte. Die verschrikkelijke rampentijd in PokéRPG was eindelijk voorbij... Zoveel Pokémon waren gedood door de rampen. Het scheelde maar net of zij had ook het leven gelaten als Silverbreeze haar niet gered had. Silverbreeze... Een kleine glimlach vormde zich op haar gezicht, alleen al bij de gedachte aan hem. Ze had hem niet meer gezien na het voorval met de tornado. En dat was een lange tijd geleden, een veel te lange tijd. Ze schudde haar kop lichtjes heen en weer en richtte haar gedachten weer op het meer- het meer waar ze Silverbreeze voor het eerst ontmoet had. Ze grinnikte bij de gedachte. Zij, een miezerige Dratini, en hem, een grote Lugia. Het was vreemd. Toen leken ze nou niet precies voor elkaar gemaakt. Ze zette een paar stappen naar voren, waardoor ze tot haar enkels in het water stond. Het water was koud- geen wonder, het was herfst. Het werd buiten ook aanzienelijk kouder. Misschien was het tijd om een schuilplaats te zoeken voor de winter... Het was niet bepaald een goed idee om buiten te slapen met het koude weer. Draak Pokémon konden niet goed tegen ijs, dus sneeuw zal daar ook wel bij horen. ''...Nee...'' Mompelde ze. Ze moest niet nadenken. Ze kwam hier voor haar rust. Ze zuchtte zachtjes, en sloot haar ogen, genietend van de rust van het meer.

Like, alleen Silverbreeze? .3.
Niet zo'n lange post, maar mijn posts zijn sowieso nooit zo lang. En chinmoku betekent stilte. Derp.

De zon scheen lichtjes, en een enorme draakachtige pokemon verduisterde een gedeelte van het gebied enkele seconden. Het was Silverbreeze. Lang was hij weg geweest, verscholen, afgezonderd van anderen. Hoewel Silverbreeze van rust hield, was dit wel erg lang voor hem geweest en snakte hij naar contact met een andere Pokemon. Hij richtte zijn blik naar beneden en zag daar het bekendste meer liggen van heel PokeRPG. Het Crystal lake. Ze zeiden dat het meer genezende krachten had, en dat had het ook. Hij had er wel eens ervaring mee gehad. Een kleine glimlach vormde zich op zijn bek, terwijl hij langzaam in hoogte daalde. Hij sloot zijn ogen al vrolijk wanneer hij dacht aan het verkoelende water. Ja, het was herfst en het water was al erg koud, maar normaliter brachten Lugia's de grootste tijd van hun leven door in de zee, op welke temperatuur het water ook was. Hij kon er goed tegen, en twijfelde dan ook niet bij het kijken naar het frisse glinsterende water. Weer zakte hij, was nu bijna in het water. Hij opende zijn ogen weer om er zeker van te zijn dat zijn landing succesvol werd, tot zijn blik naar de andere kant van het meer ging, waar een grote oranje draak pootje stond te baden. Nieuwsgierig wendde Silverbreeze weer weg van het water, en vloog net boven de kant die richting op. Wanneer het hem duidelijk was dat het om een Dragonite ging, ging hij nog sneller vliegen. Het duurde niet lang voordat hij die ene Dragonite herkende. Bij die gedachte verloor hij zijn concentratie op het vliegen, raakte bijna zijn evenwicht kwijt, maar kon zichzelf nog net herstellen voordat hij neer zou kletteren. ''Swift?!'' riep hij haar toe, zijn stem gevuld met blijdschap. Hij liet zichzelf op het gras zakken, en liep met grote passen naar haar toe. Ja, dit was Swift, dat kon niet anders. Hij herkende haar gezicht uit duizenden. ''..Je bent het echt'' de glimlach op zijn kop werd alsmaar groter. Hij naderde haar, stapte het water in en streek met zijn kop liefkozend langs de hare. Hij genoot van haar warmte, die hij al die tijd had moeten missen. ''Ik heb je gemist..'' zei hij daarna, zijn glimlach verdween ietsje, maar niet volledig. Want hoe kon hij op dit moment niet blij zijn? Daarna zweeg hij, wachtend tot de Dragonite terug zou reageren.

Plots opende ze haar ogen. Er was iemand anders, iets in de lucht. Ze keek naar boven. Nee, niets meer dan lucht. Misschien wat verder weg. Ze speurde de omgeving af, tot ze een o zo bekende Pokémon zag vliegen: een Lugia. En aangezien er in dit gebied maar één Lugia was, moest het Silverbreeze wel zijn! De blijdschap straalde van haar gezicht af. Na zo'n lange tijd... Geweldig! Het scheen dat hij haar ook herkende, want hij ging harder vliegen, tot het leek alsof hij zijn evenwicht kwijt was maar het weer terug kreeg net voor hij neer zou storten. "Brokkenpiloot." Grinnikte ze. "Swift!?" Riep hij uit, met een blije klank in zijn stem. Ze knikte, en lachde even. Ze genoot ervan hem weer te zien. De Lugia landde op het gras, en liep met grote stappen naar haar toe. "..Je bent het echt." Zei hij glimlachend. "En jij ook." Antwoordde ze lachend. Hij streek zijn kop liefkozend langs de hare. "Ik heb je gemist..." Zei hij. Ze hield van zijn stem. Ze sloeg haar armen om hen heem en knuffelde hem. "Ik jou ook." Fluisterde ze. "Ik hou van je. Ik ben zo blij je weer te zien~"

[Hnng sorry voor de laatheid, ik heb een concentratieprobleem ;-;]

"Ik jou ook." had ze tegen hem fluisterd. Silverbreeze glimlachte, en sloot zijn ogen genietend wanneer de warme Swift hem knuffelde. Oh, hij was zo blij dat ze er nog steeds hetzelfde over dacht. Want om eerlijk te zijn had hij nooit geweten of hij iemand anders als Dustfire kon vertrouwen. Vertrouwen dat iemand hem niet zou verlaten. Misschien kwam het omdat hij zelf nooit een andere metgezel had gehad, een partner. En hij had het zo vaak mis zien gaan bij andere Pokemonstelletjes. Het had hem verontrust wanneer Swift weg was, de angst dat ze niet meer terug kwam, dat hij haar weer moest gaan vergeten, iets wat hij niet kon. Maar Swift bewees het tegendeel. Ook al was ze een lange tijd weggeweest,ze was teruggekomen en ze hield nog steeds evenveel van hem, en hij van haar. Misschien nog wel meer door dit feit. "Ik hou van je. Ik ben zo blij je weer te zien'' hoorde hij Swift zeggen en zijn glimlach werd alleen maar groter. ''Insgelijks Swift, insgelijks.'' zei hij, en lachte kort. Hij opende zijn ogen weer, en keek in de hare die groot en donker waren. Hij was bijna vergeten hoe prachtig ze was. Toch verdween zijn glimlach weer een klein beetje, wanneer er een vraag omhoog kwam in zijn hoofd. ''Hmmm..'' mompelde hij, zweeg even, en stelde uiteindelijk de vraag. ''..Waar ben je eigenlijk al die tijd geweest?'' vroeg hij met een serieus gezicht, maar niet onaardig. Hij vertrouwde haar wel, maar was gewoon nieuwsgierig naar wat ze had gedaan, waar ze was geweest. Hij liet weer een klein glimlachje zien, hij kon zijn blijheid dit moment niet verbergen.

''Insgelijks Swift, insgelijks.'' Zei Silverbreeze, waarna hij even kort lachte. Ze grinnikte een beetje. Ze was blij dat hij niet boos of iets dergelijks was. Ze was een heel lange tijd weggebleven. Ze hoopte vurig dat Silverbreeze er niets over zou zeggen. Ze had helemaal niet zo lang wegblijven. Ze had alleen wat kleine... Problemen. Silverbreeze opende zijn ogen weer en kijk in die van haar. Ze glimlachte lichtjes, tot zijn glimlach een klein beetje verdween. ''Hmmm..'' Mompelde hij. Het was even stil waarna hij uiteindelijk een vraag stelde. ''..Waar ben je eigenlijk al die tijd geweest?'' Vroeg hij, serieus kijkend. O nee. Hoe moest ze dit gaan uitleggen? Ze keek even naar het water, knipperde met haar ogen en keek toen weer naar hem. Ze hield er niet van om over haaar familie te praten, want die had ze bezocht. Haar broer en zus, tevens haar grootste ergernis toen ze nog jong was. ''...Ik ben bij familie op bezoek geweest.'' Antwoordde ze stilletjes. ''Nouja, wat je familie noemt. Mijn broer en zus, eigenlijk.'' Ze grinnikte een beetje. ''Niets meer.'' Voegde ze kortaf toe. Ze had geen zin om over die problemen te praten. Natuurlijk kon ze Silverbreeze vertrouwen, maar toch... Ze besloot wat vrolijker te gaan kijken en lachte een beetje. ''Genoeg over mij. Hoe gaat het met jou? Is er nog wat gebeurd in de tijd dat ik weg was?'' Vroeg ze opgewekt. Eerlijkgezegd was ze daar wel benieuwd naar. Er gebeurde altijd wel wat. Ze hoopte alleen dat het geen slechte dingen waren. De rampen waren natuurlijk wel voorbij en de Guerra was gestopt, maar het was niet dat daarbij gelijk ook alle slechte Pokémon van de aardbodem verdwenen.

Ze wendde haar blik af, een teken dat ze het prettig vond dat ze op deze vraag moest antwoordden. Tja, het had natuurlijk een reden dat ze zo lang weg was geweest, en het hoefde lang niet een vrolijke reden te zijn. Toch had Silver's nieuwsgierigheid ervoor gezorgd dat hij deze vraag gesteld had, en dus luisterde hij aandachtig naar wat zijn partner te vertellen had. '...Ik ben bij familie op bezoek geweest.' antwoordde ze, met een zachte stem. 'Nouja, wat je familie noemt. Mijn broer en zus, eigenlijk.' Silverbreeze knikte. Familiebezoek, dat was belangrijk, vond hij zelf. Al was hijzelf sinds hij hier aangekomen was nooit meer langs een familielid geweest. Je kon wel zeggen dat hij ze bijna vergeten was, omdat hij het hier voor het eerst naar zijn zin had in zijn leven. Wat zouden ze wel niet van hem vinden in zijn geboorteland? Misschien begrepen ze dat hij hier liever bleef in plaats van dat hij de lange reis naar huis maakte om ze weder te zien. Of misschien waren ze boos, teleurgesteld, want vergeleken met hoe lang hij hier al was, was zo'n reis niet zo heel gek lang meer. 'Niets meer.' hoe graag Silverbreeze ook meer over haar wou weten, de manier waarop ze naar hem keek en de manier waarop ze sprak gaf aan dat ze het hier liever niet over had, en Silverbreeze hield daarom zijn mond. De tijd dat ze hem meer over haar vertelde zou wel komen, daar had hij het volste vertrouwen in. ''Genoeg over mij. Hoe gaat het met jou? Is er nog wat gebeurd in de tijd dat ik weg was?'' Dustfire dacht na. Swift had hier veel nog samen met hem meegemaakt, ook de natuurrampen. Toen waren ze allebei gewond geraakt. Daarna... is er voor hem niet zo gek veel meer gebeurd. Misschien wel met de groepen, zoals de Chiave, maar tot zijn grote spijt hoorde hij bijna nooit meer iets van hun, terwijl hij dolgraag weer wou helpen nu hij weer op krachten was. Hij besloot dan maar eerlijk te zijn, en opende zijn mond. ''Eigenlijk.. vrij weinig.'' hij klonk misschien een beetje teleurgesteld, maar leek toen een positieve ingeving te krijgen. ''Dus je hebt tenminste niets gemist!'' grapte hij, en glimlachte even, waarna hij weer door ging. ''Ik ben er wel blij mee, dat wel. Ik heb niet in actie hoeven komen wanneer ik gewond was. Ik voelde me een oud wrak de vorige keer.. het gaat eindelijk beter nu'' vertelde hij haar, zijn glimlach kwam weer terug. Hij had niets anders dan geluk gehad. En dan was Swift ook nog terug. Hij was vrolijk, maar wist nu niets meer te zeggen, en bleef zwijgend naar de Dragonite kijken.

''Eigenlijk.. vrij weinig.'' Antwoordde Silverbreeze op haar laatste vraag. Vrij weinig? Hm, raar. Achja, beter dan dat er veel slechte dingen waren gebeurd. Ze sloot haar ogen even, en herinnerde haar de oorlog waarin ze had meegevochten toen ze nog in de Chiave zat, destijds Suerte. Ze was laat aangekomen bij het slachtveld en had weliswaar niet veel gedaan, maar het was vreselijk. Ze opende haar ogen weer en keek vrolijk naar Silverbreeze. Niet aan denken, niet aan denken... ''Dus je hebt tenminste niets gemist!'' grapte hij erachter aan. ''Zo kun je het ook zien.'' lachte Swift. ''Ik ben er wel blij mee, dat wel. Ik heb niet in actie hoeven komen wanneer ik gewond was. Ik voelde me een oud wrak de vorige keer.. het gaat eindelijk beter nu'' vertelde Silverbreeze haar. Hij glimlachte weer. Zij glimlachte ook. Ze was blij dat hij zich beter voelde. Die rampen hadden veel schade bij hem aangericht, misschien wel meer dan bij haar. ''Hoe gaat het eigenlijk met Dustfire?'' Vroeg ze na een korte stilte. Ze had de kleine feniks nooit ontmoet, maar ze had gehoord dat ze een tijd terug weer herrezen was. En Dustfire was belangrijk voor Silverbreeze. De eerste keer dat ze Silverbreeze had ontmoet, was de feniks net gestorven. Hij was er kapot van, kon ze zich herinneren. Een dierbare verliezen was nooit leuk.

Heel kort.

Ineens viel er een vraag over zijn vorige partner. Iets wat Silverbreeze verbaasde, toch was hij blij dat zij ook bezorgd over haar was. ''Hoe gaat het eigenlijk met Dustfire?'' Silverbreeze nam een kleine tijd pauze om na te denken over het antwoord wat hij zou geven. Hij bedacht zich maar een uitgebreid antwoord te geven, zodat Swift wist hoe de situatie nu was. ''Wel.. Ik heb haar een tijd verzorgd, maar het voelde gewoon niet goed.. ten eerste is het gewoon raar, ten tweede heb ik niet de tijd en ervaring om haar goed op te voeden. En Dustfire verdient het beste van het beste..'' vertelde Silverbreeze haar, met een rauw toontje aan zijn stem. Ze kon al raden wat er aan de hand was, Dustfire was weg. Maar het was beter zo, meende Silverbreeze. Zij kon goed opgevoed worden, zoals het hoorde, en hij kon zich weer concentreren op het gebied dat hij zou moeten beschermen. Niet dat er de laatste tijd veel gebeurde. Bijna nooit had iemand hem om hulp gevraagd voor iets, terwijl hij juist zo graag wou helpen. Hij was niet nodig, maar toch zou hij voor de inwoners klaarstaan. ''Ik heb haar naar haar het gebied gebracht waar haar ouders wonen..'' vervolgde hij zijn verhaal. Dustfire was al dik 200 jaar geweest, net als hij, maar feniksen konden 500 jaar oud worden, en dus waren haar ouders nog kerngezond en in leven. Ho-Oh's maakten het vaker mee dat een familielid stierf en weer herrees, dus het was minder raar voor hen. Wel waren ze natuurlijk ontroerd, en hebben toen Dustfire niet meer in de buurt was wel een traantje gelaten. Ook bij Silverbreeze hadden er weer tranen in zijn ogen gestaan want Dustfire was er wel nog, maar het was.. gewoon anders. Hij slikte even en ging weer door. ''Het was een moeilijke beslissing want ik geef om haar maar.. als ze kan vliegen en sterk en volwassen genoeg is, kan ze weer terugkomen. Ik hoop het maar..'' sprak Silverbreeze. Want voor hetzelfde geld vond ze het daar toch veel leuker, of was er een aangewezen gebied dat haar hulp harder nodig had dan PokeRPG. Als hier over een tijd iets ergs zou gebeuren zou ze zeker deze kant heen moeten komen.. Silverbreeze schudde zijn hoofd. ''Maar genoeg over haar. Hoe gaat het eigenlijk met je? Ben je goed genezen?'' vroeg hij, terwijl hij haar kort bestudeerde. Hijzelf had niet zo'n geluk gehad. Met zijn koppigheid had hij geweigerd geholpen te worden door andere Pokemon, waardoor zijn staart niet goed geheeld was en er een flinke knik in zat. Hij grijnsde. ''Nee, je ziet er goed en sterk uit..'' sprak hij daarna, en keek daarna even de lucht in. ''En, hoe was het buiten PokeRPG? Heerst er vrede in het land?'' vroeg hij maar. Hijzelf kwam zelden buiten het gebied sinds hij hier was gekomen.