''Ben je klaar om te vertrekken? We hebben nog een flinke reis voor de boeg,'' sprak Chiara tegen Koda, “ja,ik ben helemaal klaar,” antwoordde Koda vrolijk waardoor haar stem wat pieperig klonk. Even keek de Pichu naar de Eevee die bedenkelijk naar een pad zocht zodat ze samen naar de Marble Mountains konden vertrekken om naar Sho te zoeken. Chiara had blijkbaar haar beslissing gemaakt,''Deze kant op!'' Meteen reageerde Koda en pakte gauw haar knapzakje en deed die om haar nekje…


Koda wist niet hoelang zij en Chiara al onderweg waren. Het leek wel alsof de energie die ze vanmorgen had gehad weg sijpelde, net als wanneer je water in het kommetje van je handen probeerde te houden maar het water gewoon weg sijpelde door je vingers.
Koda glimlachte, ze kon beter aan leuke dingen denken zoals bloemen en vlinders.. ja mooie gekleurde vlinders, ”zeg Chiara? ken jij deze aanval?” vroeg Koda terwijl ze haar staartje beetpakte. Zonder enige waarschuwing werd haar staart wit en knalde ze met volle kracht tegen een struik die zijn blaadjes verloor door dat de Iron Tail redelijk scherp was, “Iron Tail. Heb ik van Sho geleerd,” zei Koda met een glimlach… De Pichu dacht terug aan dat moment…

“alweer niet! Dit gaat me toch nooit lukken?” zei Koda teleurgesteld. Een andere Pichu, Sho, kwam naar haar toe gelopen en klopte haar op hoofdje ondanks dat hij klein was kwam hij er wel bij, “als mij Thunderbolt lukt. Lukt jou Iron Tail,” zei Sho vol zelfvertrouwen. Weer probeerde Koda een witte staart te creëren maar weer mislukte die poging, “ik ben een mislukkeling,” zei Koda en huilen stond haar nader dan het lachen, ”je moet niet opgeven. Opgeven is nooit een optie, als je dit opgeeft geef je het leven ook op,” zei Sho zacht terwijl hij haar troostte, “nou… oke nog een keer dan.” Koda deed weer een stap naar voren en richtte haar blik op een boom,”richten…” Koda kneep haar ogen zodanig dicht en zette zich schrap,”En raak het doelwit met je staart op volle kracht!” Koda deed wat haar gezegd werd en rende met een aanloop op de boom af terwijl ze af haal kracht in haar kleine staartje stopte die wit gloeide en zodra hij contact maakte met de bast een hoop blaadjes liet neer dwarrelen op Sho.
Koda schoot in de lach toen ze de verbaasde blik van Sho zag maar algauw moest Sho er ook om lachen…


Koda grijnsde breed… ze was blij dat ze nu hier was, dit was nu een test om haarzelf te testen. Ze mocht zeker niet opgeven als ze Sho wou vinden en ze mocht al helemaal niet denken dat hem iets is overkomen. Koda moest gewoon blijven hopen dat alles oke was met haar neef…

De Eevee wandelde op een rustig tempo door, zodat Koda haar gemakkelijk bij kon houden. Nouja, zij had ook best korte pootjes, maar die van een Pichu waren nog kleiner. Chiara grinnikte lichtjes. De vorige Pichu die ze ontmoet had, en een indruk op haar had nagelaten, had een tijdje op haar rug gereisd. Nu was Hope ook wel een stukje kleiner dan Koda, omdat zij jonger was, maar het idee alleen al.. Chiara keek op toen ze haar naam hoorde. Op dat moment voerde de Pichu een aanval uit, die ze maar al te goed kende. Een klein grijnsje verscheen op haar gezicht, terwijl ze nadacht over een antwoord op Koda's vraag. ''Ik ken hem wel, maar alleen van zien. Ik wil hem wel leren, maar ik zou niet weten waar ik moet beginnen..'' antwoordde ze uiteindelijk. Ze was eigenlijk blij dat haar metgezel een poging tot een gesprek was aangegaan. Het was namelijk een tijdje stil geweest, en de Eevee haatte stiltes. Dat wist altijd de waarheid te achterhalen, ook al hield ze nu niks verborgen.

“Iron Tail. Heb ik van Sho geleerd,” sprak Koda. Chiara zou zweren dat ze ergens een trots ondertoontje in haar stem hoorde. Opnieuw begon ze een beetje te grijnzen, terwijl ze haar pad weer vervolgde en Koda even aankeek. Ze zou vanzelf wel volgen, niet? ''Wat betekent Sho voor je?'' vroeg de Eevee nieuwsgierig. Het was wel duidelijk dat deze pokémon alles op alles wilde zetten om hem te vinden. Ze zij immers dat het wellicht gevaarlijk kon zijn. Was het dan zo'n moedig wezen, of was het juist een held op sokken? ''Wat is zijn karakter?'' vroeg ze ditmaal wat zachter, terwijl haar blik langzaam naar de lucht gleed. Zij had in haar leven niet echt een pokémon gehad die zoveel voor haar betekende. Nouja, exclusief haar ouders dan. Ze had wel vriendjes gehad om mee te spelen toen ze kleiner was, maar om echt iemand te kennen die zo close met haar was... Nee, zoiets kon ze zich niet herinneren. En dat zou wel moeten als diegene zoveel voor haar had betekent. Als ze heel eerlijk moest zijn, had ze die hier in PokéRPG ook nog niet ontmoet. Het zou natuurlijk wel fijn zijn, een beste vriend of vriendin...

''Ik ken hem wel, maar alleen van zien. Ik wil hem wel leren, maar ik zou niet weten waar ik moet beginnen..'' antwoordde Chiara. Koda keek haar glimlachend aan, “als je wil… kan ik je de basis technieken leren,” mompelde Koda net verstaanbaar terwijl ze snel doorliep om Chiara te volgen… Koda keek om zich heen er waren nog steeds overal bomen en nergens rotsblokken.. waren ze beide misschien de verkeerde kant opgelopen?
De Pichu schrok op toen Chiara iets wou zeggen, ''Wat betekent Sho voor je?'' vroeg Chiara nieuwsgierig. Koda keek haar glimlachend aan, “heel veel. Hij is zowat als een broer voor me, “ antwoordde Koda en ze had wat rode wangen gekregen. Weer keek Koda omzich heen, nog steeds was er geen rotsblok te zien of wat er op leek… hoorde ze Chiara nog wat tegen haar zeggen ditmaal een stuk zachter,''Wat is zijn karakter?'' Weer keek Koda haar aan, “Sho is nogal roekeloos en onvoorzichtig. Maar dat komt alleen door zijn vader, denk ik. Hij is sowieso al veel in gedrag veranderd de laatste paar weken,” antwoordde Koda op Chiara haar vraag… en dat was waar. Sho deed erg raar de afgelopen dagen maar wat zou het? Hij kon het mooi uitleggen als Koda hem had gevonden…

Koda stelde haar voor om haar de basistechnieken te leren. De Eevee glimlachte zwakjes, terwijl ze haar bruine oogjes op de Pichu richtte. ''Laten we eerst Sho vinden, dan zien we dan wel verder,'' antwoordde ze op het voorstel. Het was niet dat ze niet wilde. Integendeel, als ze niet al een 'missie' hadden, was ze maar al te graag op dat voorstel ingegaan. Misschien hielp het dan wel weer met haar training, en bovendien was ze dan weer een stapje dichterbij haar doel. De Eevee keek even bedachtzaam naar de grond. De volgende keer dat ze die Luxio weer zag, of enig andere pokémon die haar voor zo'n gevecht uit zou dagen, zou ze laten zien dat ze sterker was. Stukken sterker. Oké, toegegeven, alsmaar verliezen van een strijd tot leven en dood, en het ook nog overleven, motiveerde haar wel. Maar ze kon niet altijd blijven verliezen, zelfs als de schattige, kleine, weerloze pokémon zoals de meesten haar zagen. Nee, een Eevee was meer dan klein en schattig. En zij wilde dat laten zien.

“Heel veel. Hij is zowat als een broer voor me. Sho is nogal roekeloos en onvoorzichtig. Maar dat komt alleen door zijn vader, denk ik. Hij is sowieso al veel in gedrag veranderd de laatste paar weken,” beantwoordde Koda haar vragen. Chiara knikte, ten teken dat ze het begrepen had, maar ze zuchtte kort daarop. Ze wist precies wat ze bedoelde met haar eerste antwoord, maar had het zelf nog nooit gevoeld. Hoe zou het eigenlijk voelen? ''Hoe voelt zoiets?'' floepte ze er meteen uit. ''Een 'broer' hebben?'' voegde ze eraan toe, zodat het wat duidelijker was voor Koda om het te begrijpen. ''Ik ben enigkind, dus ik weet niet hoe zoiets voelt,'' mompelde ze erachter aan en grinnikte even. Het was misschien weleens fijn om nu eindelijk uitgelegd te krijgen hoe het was om een broer of zus te hebben. Hoe zoiets voelde. Het voelde vast geweldig. Zijzelf zou ook graag een broer of zus hebben gehad. Helaas was zoiets niet voor haar weggelegd. Maar, wie weet, misschien kwam ze net als Koda wel iemand tegen waar ze zoiets voor voelde. Sho was ook niet echt haar broer, dat bleek wel uit het woordje 'als' die ze eerder had gezegd.

Chiara keek even om zich heen, net als Koda dat had gedaan. Er was nog geen spoor van Marble Mountains te kennen, maar ze wist al dat het nu niet lang meer zou duren. Niet op dit tempo, althans. ''Nog even, en we kunnen de Marble Mountains al op een afstandje zien. Daarna duurt het niet lang meer.''

Koda knikte ten teken dat ze het begrepen had… ze had sowieso al geen idee hoe ze met Iron Tail moest beginnen.. Koda wist alleen zoveel mogelijk kracht oproepen en dat daarna loslaten op een doelwit. Dat was alles, meer niet.
Koda bekeek Chiara even. Ze had Eevee’s altijd al bewonderd, niet om hun schattigheid of evoluties maar gewoon al in het algemeen. De meeste waren aardig, Koda had van een Eevee in het bos gehoord dat Eevee zelden naar de duistere kanten overstapte. Was het misschien daarom dat Sho samen met zijn vriendin een Explorer Team wou starten? Sho had andere doeleinden…avonturen beleven was een van zijn dromen maar wat had het nut dan om weg te lopen van huis en dan naar hier… PokéRPG. Zouden ze hier ook Explorer Teams hebben of.. misschien wel een groep die er veel op leek… Misschien wist Chiara dat wel, zij was hier immers langer dan Koda.. De Pichu draaide zich om toen Chiara iets wou zeggen, ''Hoe voelt zoiets? Een 'broer' hebben?'' vroeg Chiara, ''Ik ben enigkind, dus ik weet niet hoe zoiets voelt,'' voegde Chiara eraan toe.

Koda dacht na… toen ze bij Daichi thuis was liepen er wel heel veel broertjes, zusjes en broers en zussen rond… daar had ze eigenlijk nooit mee contact gezocht omdat ze verlegen was maar als ze met Sho was voelde ze zich op haar gemak… dat had ze ook gevoeld toen ze contact met Daichi had gezocht en Koda had het net zo erg gevonden toen hij wegging, net zo erg als dat Sho weg was gelopen van huis…Ja, het voelde fijn dat iemand haar beschermde en dat ze niet werd nagekeken omdat ze zich zo hechtte aan Sho. “het is een gevoel, dat je veiligheid geeft als je zegmaar in de puree zit en dat je weet dat die gene er voor je is als je het echt heel moeilijk hebt,” antwoordde Koda op de vragen van Chiara… Het klonk alsof ze dat al heel lang wilde weten. Had ze.. had ze dan geen vrienden.. nou ja een echte vriend die ze kon vertrouwen. Koda zelf had haast geen vrienden om haar heen, buiten Sho en Daichi, haar pleegbroer, maar die waren een stuk ouder en dus volwassene in geest. Van Sho kon je dat niet echt zeggen maar van Daichi wel… zou Koda het op kunnen brengen om echte vrienden te worden met Chiara zelfs als ze Sho hadden gevonden? Er restte nog een vraag die Koda heel graag wilde weten maar dat ging niet over het onderwerp dus zou ze later wel stellen als Chiara hier antwoord op had gegeven..

''Nog even, en we kunnen de Marble Mountains al op een afstandje zien. Daarna duurt het niet lang meer.'' Hoorde Koda Chiara zeggen. De Pichu knikte ten teken dat ze het had begrepen. En dan kon het zoeken echt gaan beginnen naar Sho..

[Inspibom 8D]

Chiara dacht even na over het antwoord dat Koda had gegeven. Het voelde dus eigenlijk net als bij je ouders of beste vrienden, of niet? De Eevee staarde even de verte in, waarna weer een korte stilte viel. Talloze vragen waren in haar hoofd verschenen, maar ze stelden ze niet. Ze waren of te dom om gevraagd te worden, of nutteloos. Daarbij wilde ze Koda niet al teveel lastig vallen met haar nieuwsgierigheid. Ze kon zich voorstellen dat zoiets bloed irritant was. Daarom besloot ze maar verder niks te zeggen, gewoonweg om even de tijd voor zichzelf te nemen, alweer, en Koda even met rust te laten.

Ondertussen probeerde de Eevee een voorstelling te krijgen van Sho. Hij was, uiteraard, een Pikachu. Een roekeloze Pikachu. Dat betekende automatisch dat hij lef had, niet? Voor haar in ieder geval wel. Zou hij jong zijn? Waarschijnlijk niet veel verschil met haar. Ondanks het feit dat ze waarschijnlijk jonger was, was ze ook waarschijnlijk een stuk minder roekeloos. Ze was voorzichtiger geworden, al helemaal na het ongeluk bij de Untamed Rivers, vlak na aankomst in PokéRPG. Natuurlijk was ze nog altijd af en toe een kluns, daar kon niks aan veranderd worden, maar het was niet zo dat ze om problemen vroeg. Op dat moment richtte Chiara haar hoofd op, en viel haar blik op een stukje rots dat boven de bomen uitkwam. ''Daar is het al!'' deelde ze met een glimlach mee, terwijl haar neus naar de berg wees, dat nu nog maar een bergje leek. Schijn bedroog echter, want in werkelijkheid was dat bergje een enorme rots. Een herinnering overspoelde haar even, terwijl haar inviel dat ze laatst nog een bezoekje had gebracht aan de Marble Mountains. Toen was ze samen met Salvador, de Corphish die haar had gered van die Luxio. Ze waren niet erg spraakzaam geweest, maar Chiara was wel dankbaar geweest tegenover de Corphish. En dat liet ze goed merken ook.

Koda zweeg evenals als Chiara… waar zou ze aandenken? De Pichu liet haar oren zakken.. ondanks dat Chiara bij haar was voelde ze zich toch wel eenzaam zonder Sho of Daichi… ze zou haar leven geven om hem nog een keer te kunnen zien.. zou Sho misschien al een Explorer Team op hebben gezet, hier zo? Dat was het dus! Koda wilde weten of er hier in PokéRPG Exploration Teams waren of een groep die de vrede bewaard hier zo… misschien zat Sho daar wel bij! Opeens wist Koda weer waarom Sho ruzie met zijn vader had gehad. Voordat Koda er iets uit kon brengen begon Chiara te spreken,''Daar is het al!'' had de Eevee met een glimlach gezegd. De Pichu draaide haar hoofdje om zodat ze een rots boven de boomtoppen zag uittorenen en er een glimlach om haar mond sierde, “en ik weet eindelijk waarom Sho is weggelopen. Hij wilde een Exploration Team opzetten om zijn vader iets te bewijzen, alleen ik weet niet of er zulke Teams hier zijn of een groep.. die dit gebied hier beschermen. Ik weet alleen als Sho over zulke groepen hoort hij er meteen bij wil horen!,” vertelde de Pichu haastig… ze wist haast zeker dat dat de rede was en als het waar was… dan zou ze een probleem hebben en hem niet mee naar huis krijgen…

-kudpost,knallende koppijn¬¬-

Chiara wilde overgaan in een drafje, zodat ze sneller bij de Marble Mountains arriveerde, en sneller op zoek konden naar deze Sho. Koda hield haar echter tegen door te spreken. “En ik weet eindelijk waarom Sho is weggelopen. Hij wilde een Exploration Team opzetten om zijn vader iets te bewijzen, alleen ik weet niet of er zulke Teams hier zijn of een groep.. die dit gebied hier beschermen. Ik weet alleen als Sho over zulke groepen hoort hij er meteen bij wil horen!” Chiara hield halt en keek verbouwereerd naar de Pichu. Als dat waar was.. Zou Sho weten van de Chiave? Dan zou hij zich misschien al hebben ingeschreven.. Of is hij daar nu mee bezig.. In dat geval zou ze hem vaker zien, nietwaar? Dan was het beter om ze te vriend te houden, maar dat was ze toch al van plan. ''Er is wel een groep die dit gebied beschermd..'' antwoordde Chiara zacht, en keek even weg. ''Maar ik heb hem daar nog niet gezien,'' voegde ze eraan toe, terwijl ze nog steeds wegkeek van Koda. Een paar tellen later draaide ze zich weer naar het gele wezentje. ''Althans, niet een Pikachu die Sho heet.''

Chiara probeerde zich te herinneren of dat echt niet Sho was geweest. Het was wel een Pikachu geweest, maar het leek haar eerder eentje die goed wist te handelen. Volwassener in geest, dus. Daarbij had hij een andere naam, maar die was haar ontgaan. Het was in ieder geval niet iets als 'Sho' ofzo geweest. Nee, als dat echt de Pikachu was geweest waar ze nu naar zochtten, dan had er wel een belletje bij haar gerinkeld. Dit leek niet het geval te zijn, dus draaide de Eevee zich weer om en begon weer richting Marble Mountains te lopen. Hoe sneller ze er waren, hoe eerder ze écht op zoek konden en hun doelwit konden vinden, en hoe eerder Chiara haar training kon hervatten.

''Er is wel een groep die dit gebied beschermd.. Maar ik heb hem daar nog niet gezien,'' antwoordde Chiara. Koda zou zweren dat ze haar blik wegdraaide, “dat maakt niets uit,”zei Koda met een vriendelijke glimlach,''Althans, niet een Pikachu die Sho heet.'' Had Chiara er aan toegevoegd.
Koda knikte bedenkelijk… hoe zou die groep dan heten? Zou Chiara bij die groep zitten? De Pichu besloot maar niks te zeggen. Koda zag hoe de rots steeds dichterbij kwam. Het was niet zo een kleine Rotsje als ze dacht. Het gesteente was meters hoog dat kon je duidelijk zien, “Wow, dit is groot,” mompelde Koda met twinkelende ogen… ze had in haar Pichu bestaan nog nooit een mega berg gezien… zou Sho dit al wel hebben gezien? Koda draaide zich om en keek Chiara aan, “waar gaan we heen? Helemaal naar de top?.”

Langzaam maar zeker kwamen de twee aan de voet van de enorme berg. De Eevee wierp even een blik naar boven, om alleen maar de hoogte van dit gebed te realiseren. Ze grinnikte even toen ze Koda's opmerking hoorde, waarna ze op een laag rotsblok sprong en haar blik op de Pichu zette. ''Als we iets van het gebied willen zien, moeten we helemaal naar de top, ja,'' antwoordde ze op haar vraag, en keek weer even naar boven. ''Het ziet er vast uitdagender uit dan het is,'' mompelde ze, vooral om zichzelf wat op te peppen. Om eerlijk te zijn had ze deze berg nog nooit tot de top beklommen. Dat zou nu dus een persoonlijk record voor de Eevee zijn. Dan moest ze het natuurlijk eerst nog wel halen..

Chiara sprong van het rotsblok af, het pad op die ze moesten volgen om naar boven te komen. Ze wenkte Koda met haar hoofd om haar te volgen, voordat ze stevige passen naar boven maakte. Pas na een paar stappen kreeg ze door dat het beter was kleine pasjes te maken als je naar boven liep. Zoiets had ze ooit geleerd gekregen, maar was haar ontschoten. Uiteindelijk volgde ze toch die informatie op en zette kleine pasjes vooruit. ''Als het niet meer gaat moet je het zeggen, dan houden we een kleine pauze,'' sprak de Eevee tegen de Pichu. Ze probeerde een niet al te hoog tempo aan te houden, zodat Koda haar gemakkelijk bij kon houden. Nouja, ook zodat ze minder snel uitgeput raakte, natuurlijk.

''Als we iets van het gebied willen zien, moeten we helemaal naar de top ja. Het ziet er vast uitdagender uit dan het is,'' had Chiara geantwoord. De Pichu keek de Eevee even aan en knikte… ze klonk niet echt zeker van haarzelf misschien was het wel gewoon spanning ofzo ook Koda had geen ervaring met een enorme berg te beklimmen. Haar pleegvader had wel tegen haar gezegd dat ze niet al te snelle stappen moest nemen als ze een steile heuvel beklom en dat gold waarschijnlijk ook voor bergen beklimmen zulke grote als deze… Koda keek toe hoe de Eevee van het rotsblok af sprong en wenkte Koda die meteen haar volgde, ''Als het niet meer gaat moet je het zeggen, dan houden we een kleine pauze,'' had Chiara gesproken, “oke.”

Het leek wel uren te duren voordat ze de top hadden bereikt en Koda verveelde zich… lange tochten waren meestal altijd saai als er niet gesproken werd en vermoeiender.. zo had Koda het altijd gevoeld ze moest gewoon iets leuks doen, bijvoorbeeld een spelletje of iets anders. Koda’s ogen vielen op een aantal rotsblokken die vlakbij elkaar leken te staan. De Pichu grijnsde en sprong op een van de kleinste, ze wachtte even en sprong toen op de middel grootste en deed dit toen ze op de grootste van allemaal stond maar deze was wiebelig, “Geodude!” gromde een stem en in een fractie van een seconde besefte Koda dat dit een Geodude was, Het wezen leek niet erg blij dat ze hem had gestoord maar Koda glimlachte en stapte van de Geodude af, “Sorry, ik zag je niet. Gaat het?, “ vroeg Koda poeslief en had haar pootje in haar mondje gestopt.. haar Aanval Charm had duidelijk effect op de Geodude want diekreeg het niet voor elkaar om de Pichu aan te vallen en verdween met een glimlach. De Pichu grinnikte en sprong van de rij rotsen af zodat ze weer naast Chiara stond,” Charm is een handig aanval. Echt iedereen kan het,” grinnikte Koda…

Chiara keek glimlachend naar de Pichu die van de ene rots naar de andere hupte. Helaas voor hen beide, was één van die rotsen een pokémon. Een Geodude nog wel. De Eevee deinsde een klein stukje achteruit, maar nam algauw een aanvalspositie aan. Eigenlijk werd ze nu overspoeld door een déjàvû. Ze was eerder al in een conflict geraakt met een Geodude, terwijl ze een Pichu op haar rug had gedragen. Tot haar verbazing deed het kwade gesteente niks. In plaats daarvan, ging hij ervan door met een glimlach op zijn steenharde gezicht. Chiara fronste licht, maar het werd haar algauw duidelijk hoe dat was gekomen. Koda had haar Charm ingezet tegen de Geodude. Slim. Toen Koda naar haar toe was gelopen en haar had gezegd hoe handig zoiets wel niet was, begon ze te grinniken. ''Ik zal het onthouden voor de volgende Geodude die ik tegenkom,'' grijnsde ze licht.

Na nog een stukje te hebben gelopen, viel haar blik over het uizticht. Ze waren nu al redelijk ver gekomen. Je kon natuurlijk niet over alles uitkijken, maar je kon wel al heel ver zien. Telkens als ze zo hoog was geweest dat ze over het gebied kon uitkijken, voelde ze zich klein. Heel klein. Vooral als de bomen al klein uitzagen op dat moment. Toch vond ze het uitzicht altijd verbluffend, met name als de zon net onderging. ''Zie je al iets waarvan je denkt dat Sho zich daar kan bevinden?'' vroeg ze al lopend aan het gele wezentje dat bij haar was. Zijzelf zag het nog niet echt, maar nu kende ze Sho alleen van Koda's verhalen. Als de Pikachu echt zo'n avonturier was als haar was verteld, zou hij vast ergens zitten waar meer gevaar te beleven viel. Zoals het donkere gebied.. Daar was ze eigenlijk nog nooit geweest. Niet dat ze daarheen zou moeten, natuurlijk. Daar wilde ze eerlijk gezegd ook niet heen. Maar als Koda haar vertelde dat hij waarschijnlijk in dat gebied zou zitten, zou ze wel moeten. Niet om de weg te wijzen, aangezien ze daar de weg nieteens kende, maar ze kon de kleine Pichu toch niet alleen daarheen laten gaan? Wie weet wat voor een pokémon daar allemaal zaten...

- Flutpost. Zeg maar in je volgende post dat ze de top bereikt hebben. Ik geef je toestemming me te godmodden ;] -

''Zie je al iets waarvan je denkt dat Sho zich daar kan bevinden?'' vroeg Chiara toen ze al een stukje hoger waren geklommen. Koda dacht na en schudde haar hoofdje.. Sho kennende zou hij vast het avontuur hebben gevonden en in een bos of een gevaarlijke plek zijn.. ze zou het echt niet weten want ze kende de namen van de gebieden niet.. Koda liep met stevige passen achter de Eevee aan. Algauw kwamen ze na een tijdje bij de top, “Wauw!” zei de Pichu met een opgewonden piepstemmetje en keek met twinkelende ogen over het gebied heen… Sho kon zich op verschillende plaatsen verscholen hebben en waarschijnlijk niet op een van de makkelijkste plaatsen die er te vinden waren.. De Pichu liet haar oren verdrietig omlaag zakken… Ze wist niet waar ze moest beginnen met zoeken. Koda stak met een bedenkelijk gezicht haar pootje in haar mond en begon te ijsberen… Koda dacht na.. heel diep na. Ze wist vast en zeker dat hij ergens in een gebied zat, dat avontuurlijk genoeg was en dat was dan waarschijnlijk daar… in dat donkere gedeelte waar het leeg was een soort veld ofzo.. Ze wilde daar niet heen maar iets in haar zei dat Sho daar was. Natuurlijk was Koda gespannen en bang, je ging niet iedere dag je leven op het spel zetten om je beste vriend te zoeken en ze wilde al helemaal niet dat Chiara iets zou overkomen door haar maar ze durfde er niet alleen naartoe te gaan. Koda haalde diep adem om zichzelf een beetje te kalmeren en keek de Eevee aan, “ik weet haast wel zeker dat Sho daar op dat zwarte lege stuk veld zit..” Zei Koda met een vastbesloten blik tegen Chiara.. Ondanks ze vastberaden had gekeken trilde ze wel een beetje..


-kudtpost=="-

Chiara grinnikte licht toen ze Koda zag glunderen door het uitzicht. Ze was dus niet de enige die zich daarin zou interesseren. Hoewel dat niet moeilijk was, als je vanaf hier over een groot deel van PokéRPG kon uitkijken. De Eevee keek met Koda mee, waarna haar blik op het donkere gebied bleef steken. Een rilling gleed over haar rug bij de gedachte dat ze daar waarschijnlijk heen zou moeten. Ze sloot haar ogen even. Vol spanning wachtte ze af tot ze het zachte stemmetje van de Pichu hoorde, wat sneller was dan ze verwacht had. “Ik weet haast wel zeker dat Sho daar op dat zwarte lege stuk veld zit..” Haar ogen schoten open, meteen op het gele pootje dat naar het donkere gebied wees. ''Daar was ik al bang voor..'' mompelde ze meer tegen zichzelf, maar Koda had haar vast kunnen verstaan als ze goed had geluisterd. ''Dat is het donkere gebied, ik weet daar de weg niet echt, want ik ben daar nooit geweest. Het schijnt daar vol te zitten met lugubere pokémon, vandaar..'' mompelde ze erachter aan. Toen richtte ze haar bruine ogen weer op de Pichu, die een vastbesloten blik in haar ogen had. Dat zorgde ervoor dat ze werd wakker geschud uit al die vage zorgen van haar. ''Maar als je zeker weet dat hij daar zal rondhangen, zal ik je met plezier helpen hem te vinden,'' sprak ze met een glimlach. Ze was bijna haar belofte vergeten, die ze met zichzelf had gemaakt. Voor geen goud liet ze de jonge Pichu daar alleen heen gaan. Ze mocht dan wel handige aanvallen kennen, zoals Charm, maar daar redde ze het echt niet mee. En wie weet, misschien zat er wel een goede training voor haar verscholen. Zo'n kans kon ze natuurlijk niet laten liggen...

- Van hetzelfde -

''Dat is het donkere gebied, ik weet daar de weg niet echt, want ik ben daar nooit geweest. Het schijnt daar vol te zitten met lugubere pokémon, vandaar..''had Chiara geantwoord. Dit deed de Pichu trillen van angst de vastbesloten blik verdween en maakte plaats voor een grimas.. l..l..lugubere.. P..P..Pokémon…D..D..Donker.. G..G..Gebied? Ze wist dat Sho ver kon gaan maar zo ver.. De angst die ze net had gehad, borrelde weer op. De Pichu mocht hopen voor Sho dat hij niets was overkomen of nog erger.. Maar Koda richtte haar hoofdje op de Eevee, ''Maar als je zeker weet dat hij daar zal rondhangen, zal ik je met plezier helpen hem te vinden,'' had de Eevee geantwoord waardoor Koda haar met glinsterende oogjes had aangekeken.. Maar wat als Chiara gewond zou raken? Dan was dat haar schuld… Sho was belangrijk maar Chiara ook, ze was een vriendin en vrienden zijn belangrijk voor haar dan “dankjewel, Chiara,” zei de Pichu met een dankbare ondertoon in haar stem, “dan lijkt het me verstandig om even wat te eten.” Mompelde Koda er snel achter aan en haalde er ieder vier bessen uit en legde twee Pecha Bessen neer voor Chiara terwijl de Pichu uit een van haar bes een hap nam…

Het was te merken dat Koda dankbaar was met haar voorstel. Chiara glimlachte licht naar het gele wezentje. ''Geen dank hoor. Ik kan je moeilijk daar alleen naartoe laten gaan,'' antwoordde ze, voordat haar blik weer op het uitzicht afdwaalde. Ze zuchtte licht, maar het was vast onopmerkbaar voor Koda geweest. Ze zwierf hier nu al anderhalf jaar rond, en dat zonder ook nog maar aan haar ouders of enig ander familielid te denken. Had ze het hier dan zo naar haar zin gehad? Buiten het feit dat ze vaker dan één keer oog in oog met de dood had gestaan, was het hier geweldig. Koda, echter, maakte zich zorgen om een Pikachu die haar heel dierbaar was. Dat had Chiara niet gedaan. In al die tijd dat ze hier aanwezig was, had ze nog geen één keer aan haar ouders gedacht. De Eevee beet zachtjes op haar onderlip. Was dat slecht van haar? Op dat moment merkte ze de bessen op die Koda had neergelegd. Twee voor zichzelf en twee voor haar. Ze besloot al haar gedachtes van zich af te werpen en van haar eten te genieten. Ze had honger gekregen na het beklimmen van die berg, dus de Pichu had een perfecte timing gehad met haar bessen.

''Bedankt voor de bessen,'' sprak Chiara toen ze haar lunch op had. Ze keek even om zich heen voordat ze zich weer op Koda richtte. ''Als je wilt kunnen we nu vertrekken, maar we kunnen ook nog een nachtje wachten.. Maar ik denk dat je zo snel mogelijk Sho wilt vinden, of niet?'' grinnikte ze. Ze stond op, rekte zich uit en zuchtte weer. Op zich was ze wel klaar voor het donkere gebied. Ze was totaal niet moe, had haar buikje vol en het was nog gewoon overdag. De vraag was alleen of Koda er wel klaar voor was...

''Geen dank hoor. Ik kan je moeilijk daar alleen naartoe laten gaan,'' had Chiara geantwoord waarbij de Pichu vrolijk haar oogjes had gesloten als antwoord met een vriendelijke glimlach. Koda dacht na… nu het vast stond dat ze dus naar een donker gebied gingen, kreeg de Pichu geen hap door haar keel heen.. ze was bang.. heel erg bang maar wel vastbesloten om daar naar toe te gaan. Dus nam ze nog een hap uit haar bes, ''Bedankt voor de bessen,'' sprak Chiara toen ze haar bessen op at, “graag gedaan,” reageerde Koda en deed net de laatste hap Pechabes in haar kleine mondje toen Chiara vervolgde, ''Als je wilt kunnen we nu vertrekken, maar we kunnen ook nog een nachtje wachten.. Maar ik denk dat je zo snel mogelijk Sho wilt vinden, of niet?'' had Chiara voorgesteld. Even keek de Pichu naar hoe Chiara zich uitrekte en vervolgens opstond… Ze was nog nooit iemand tegen gekomen die kalm bleef.. ondanks het gebied waar ze heen gingen. Koda kon haar voorbeeld volgen en gewoon kalm blijven maar op de een of andere manier sijpelde haar zelfvertrouwen weg. Ze balde haar kleine vuistjes en liet haar roze wangetjes vonken, ze was het zat om bang te zijn en dat frustreerde haar maar richtte zich met een vastbesloten blik op Chiara, “laten we nu maar vertrekken. Des te sneller hebben we Sho gevonden, ik ben wel in voor een klein avontuurtje!,” zei de Pichu met een vastberaden ondertoon in haar stem. Haar kleine staartje trilde een beetje evenals als haar pootje maar ze had A gezegd en nu dus ook B, Ze ging Sho laten zien dat ze niet meer de verlegen Pichu was die hij kende.. ze was ook niet van plan om zomaar Chiara gewond te laten en al zou dat gebeuren, zou de Pichu haar leven op het spel zetten om de Eevee te helpen al was de tegenstander nog zo groot en sterk. Niemand en dan ook niemand zou haar bang maken.. hield ze zichzelf voor ookal was ze nog steeds erg onzeker.. Keek ze de Eevee vastbesloten aan en wachtte op haar antwoord…

-flutpost, maar ik had haastXDD-