Kleine poten dribbelden over het witte zand van het strand heen. De eigenares had nog altijd moeite met het lopen op de talloze zandkorrels, maar dat weerhield haar er niet van om een bezoekje te brengen aan het strand en de zee. Hoewel ze hield van de natuurlijke geur die van het zoute water afkomstig was, ook al hield ze van zo’n beetje alles, was ze daar niet echt voor gekomen. Ongeveer een uur geleden had ze besloten een bezoekje te brengen aan dit gebied en ongeveer een half uur geleden was ze daadwerkelijk aangekomen aan dit stukje land. Al die tijd had ze wandelend doorgebracht, terwijl ze alles achter zich liet en het niet eens erg vond. Het uitzicht was, zoals altijd in de natuurgebieden van Inciala, prachtig. Haar voorkeur ging natuurlijk uit naar groen en andere vrolijke kleuren die de bloemen afgaven, maar de heldere kleur die de zee teweegbracht had ook wel wat in haar bruine ogen. Dit was echter nog steeds niet de rede waarom ze hierheen was gekomen. Ze was hier niet heen gelopen om een glimp op te vangen van de mooie kleuren of de zeelucht weer eens te mogen ruiken. Ze was hier ook niet omdat ze een frisse duik wilde nemen of om eens lekker door het water heen te springen. Ze was hier niet eens voor plezier. Bruine poten hielden halt en de gezichtsuitdrukking van de Eevee, die tot nu toe vrolijk had gestaan, veranderde langzaam in een serieuze, vastbesloten blik.

Enkele tellen had Chiara muisstil voor zich uit staan staren. Totdat ze zich plots afzette met haar achterpoten, alsof ze in haar gedachte af had zitten tellen en toen een sprintje wilde trekken. De echte rede dat ze hier was, was vanwege het zand. Je kon er makkelijk doorheen zakken en onderuit gaan als je niet oplette en het vertraagde je passen enorm. Zeker als je zo’n kleine pokémon was met korte pootjes. Daarom was dit de perfecte plek om haar uithoudingsvermogen te trainen en haar Quick Attack te perfectioneren. Er bestond niet zoiets als perfect, dat verklaarde ze zelf, maar er was altijd ruimte voor verbetering en daar streefde ze elke dag naar. In eerste instantie probeerde Chiara enkel haar evenwicht te bewaren en lette ze op elke pas die ze maakte, hopend dat ze niet doorzakte en met haar kin in het zand plofte. Zand happen was wel het laatste wat ze wilde. Toen ze eenmaal doorhad hoe ze rechtop kon blijven rennen, versnelde ze haar pas meer en meer, waarna er enkele seconden later een witte streep achter haar ontstond. Een kleine glimlach vormde zich om haar lippen, wetend dat ze nu in ieder geval op het juiste tempo zat. De Eevee sloot haar ogen en genoot even van de wind die langs streek en met haar vacht aan het spelen was. Toen ze haar ogen weer open deed, was er een pokémon in haar zicht verschenen. Dat was echter niet het grootste probleem. Ze rende regelrecht op hem af. Geschrokken stopte ze meteen met rennen en duwde haar voorpoten tegen de grond, maar vergat dat dit geen vaste ondergrond was, waardoor haar poten tussen de zandkorrels glipte en ze ondersteboven voor de pokémon terechtkwam.

Chiara kroop krampachtig overeind en schudde zachtjes het zand van haar hoofd. Er kleefden nog altijd zandkorrels in haar vacht, maar dat negeerde ze. Voorzichtig gleden haar bruine ogen naar de blauwe pokémon, waarna ze kon constateren dat het een Wartortle was. Beseffend dat hij waarschijnlijk haar falende actie had gezien, begon ze schaapachtig te glimlachen. “Euh…” begon ze twijfelend, op zoek naar de juiste woorden. “Hallo…?” was echter het enige dat ze wist te verzinnen. Erg origineel was het niet, maar het was beter dan niks zeggen. Die Chiara had ze al een tijdje achter zich gelaten. Ze was nog altijd verlegen, maar een gesprek starten was steeds minder een probleem voor haar. Behalve dan als ze onderuit ging, terwijl de ander dat kon zien…

Chiara keek de Wartortle afwachtend aan, maar die scheen nog niet te willen reageren. De Eevee vreesde dat ze nu al een verkeerde eerste indruk had gemaakt met haar val. En hoewel het vrij logisch klonk dat ze nu als een ongelofelijke kluns overkwam, wat ze daadwerkelijk ook was, was dat alles behalve wat ze had gewild. Een eerste indruk was van groot belang als je nieuwe wezens ontmoette en die had ze waarschijnlijk zojuist verknald. Ze wilde zuchten, haar oren ietwat laten zakken en zich omdraaien, omdat de pokémon haar gezelschap waarschijnlijk niet op prijs stelde, maar staakte die gedachte meteen toen zijn stem haar oren reek. “Y’alright kid?” Deze keer was het Chiara’s beurt om te fronsen. Ze merkte niet alleen het welbekende ‘piratenaccent’ op, maar ook nog eens dat het niet haar eerste taal was die de Wartortle sprak. Ze wist het te herkennen als Engels en raakte lichtjes in paniek. Wat als deze pokémon alleen maar Engels kon? Hoewel ze het taaltje kon verstaan en erin kon communiceren, was het ook nog maar net met de hakken over de sloot. Als ze telkens een nieuwe reactie moest verzinnen, had ze altijd een bedenktijd nodig om iets te kunnen bedenken.

De Eevee vestigde haar aandacht al snel weer terug op de blauwe pokémon voor haar neus, nadat ze zich had beseft dat hij een reactie van haar verwachtte. Voor nu knikte ze enkel ‘ja’, maar hield haar mond. Ze was bang dat ze het opkomende gesprek zou gaan verknallen met haar versimpelde Engels en de lange wachttijden, maar ze wilde de Wartortle ook niet in zijn eentje hierachter laten. Niet omdat hij hier in zijn eentje stond en er eenzaam uitzag, maar omdat ze zelf wel contact met andere pokémon wilde. Als hij aangaf dat hij dat niet wilde, was ze zo weer vertrokken… Mits ze het kon verstaan dan. “I… I’m fine,” voegde ze er twijfelend aan toe, hopend dat ze het zo goed had gezegd. Vervolgens begon ze alweer te brainstormen over het volgende wat ze wilde zeggen. In eerste instantie wilde ze weten wat de Wartortle hier moederziel alleen deed, totdat ze erachter kwam dat ze zich nog niet had voorgesteld. Het was onbeleefd om iemand een nieuwsgierige vraag als dat te stellen, als ze haar eigen naam nog niet had prijsgegeven en die van de ander ook nog niet wist. “I’m Chiara,” besloot ze daarom ook maar te vertellen, waarna ze haar bruine ogen even op het witte zand onder zich richtte.

Ze wachtte een poosje, voordat ze weer opkeek en de woorden van haar vorige vraag van het Nederlands naar het Engels probeerde te vertalen. Toen ze de juiste woorden dacht te hebben gevonden, richtte ze haar blik weer op de Wartortle en opende twijfelend haar mond. “So.. What are you doing here all alone?”

“The name’s Capt’n,” stelde de Wartortle zichzelf voor. Chiara hield haar hoofd een tikje schuin en probeerde uit te vogelen of hij echt zo heette of dat hij een paar letters had overgeslagen. Uit de verhalen die haar vroeger ooit wel eens waren verteld, wist ze dat piraten een vreemd accent hadden en die hoorde ze nu ook. Was Capt’n een piraat? Ze wilde niet vooroordelen, maar zo zag hij er eigenlijk wel naar uit. Het litteken dat over zijn gezicht liep, duidde aan dat hij een verleden met een staartje had. Het enige dat nog miste was zo’n cliché hoed die piraten altijd op hadden. Chiara nam uiteindelijk gewoon de beslissing om zo goed mogelijk Capt’n proberen te zeggen toen ze weer terug op aarde was. Het klonk makkelijker in haar hoofd dan in de praktijk, maar ze zou ermee doorzetten. Als er iets was dat ze geleerd had sinds haar vertrek thuis, dan was het wel dat ze moest doorzetten en nooit of te nimmer moest opgeven. Tenzij ze het wel moest opgeven, omdat er geen andere uitweg meer was. “Came from overseas. Kinda lost my way somewhere I guess,” was het volgende antwoord die ze kreeg. De Eevee keek de Wartortle voor een paar tellen skeptisch aan, maar besloot het te laten varen. Ze was er nu bijna zeker van dat de pokémon inderdaad iets met de zee te maken had en daar zijn accent vandaan had. Wat er precies was gebeurd op zee en hoe hij de weg was kwijtgeraakt, wist ze niet, maar liet dat achterwege. Hij wilde het er vast niet over hebben en dat moest ze respecteren, of ze het nou wilde of niet. Toch moest ze toegeven dat ze het begreep. Een vreemde hoefde haar hele levensverhaal ook niet te weten, dus waarom zou dat andersom wel moeten? Na deze realisatie kwam er een kleine glimlach op haar snoet.

Capt’n staarde even naar het water. Chiara volgde nieuwsgierig zijn blik en werd als het ware gehypnotiseerd door de duwende en trekkende bewegingen die de blauwgekleurde substantie maakte. Ergens was ze wel een beetje jaloers op waterpokémon. Zelf was ze geen goede zwemmer, maar dat zou ze wel kunnen worden. Jammer genoeg voor haar verlangende gedachtes, want ze was vastbesloten geweest toen ze ervoor had gekozen om niet te evolueren. Haar vorm was perfect zoals die was en die hoefde dan ook niet voor haar te veranderen. Het enige waar de Eevee aan wilde werken, waren haar technieken. “D’ya perhaps know what this place ’s called?” kwam toen de vraag van Capt’n. Eentje waarbij ze even na moest denken voor ze wist wat hij bedoelde en wat ze moest antwoorden. Chiara opende haar mond, maar wachtte even voor ze antwoord gaf op de vraag. Ze ging namelijk nog eens de zin na die ze wilde uitspreken, checkend of hij wel klopte. Natuurlijk wist ze dat niet honderd procent zeker, dat wist ze nooit als het om Engels of ieder andere taal dan haar eigen ging, maar zo kon ze er nog wat domme foutjes tussen uit halen die makkelijk op te merken waren. Zelfs voor haar. “We’re at the Infinite Sea in Inciala,” deelde ze mee, waarbij ze kort antwoord gaf op Capt’ns vraag. “I could…” voegde ze er twijfelend aan toe, niet wetend hoe ze de zin moest eindigen. Ze wilde vragen of ze hem een kleine tour moest geven, maar kon even niet op de Engelse woorden komen. Ze keek daarom eerst vragend naar de grond, waarna haar eindelijk inviel hoe ze het moest verwoorden. “… Show you around?” Terwijl ze de woorden uitsprak, werd haar glimlach steeds breder. Natuurlijk liet ze het niet zo ver gaan dat het er belachelijk vrolijk uitzag. Gewoon een vriendelijke uitstraling, dat was wat ze wilde. Nu was het voor een Eevee sowieso niet moeilijk om een vriendelijke uitstraling te hebben, maar toch…

Chiara schrok op bij het horen van Capt’ns geschokte stem. Vragend keek ze hem met haar bruine oogjes naar de Wartortle, maar meer scheen er niet uit te komen. Enkel een verbaasde ‘Inciala’ was wat hij had uitgebracht. Ze moest toegeven dat ze best nieuwsgierig was naar zijn reactie, maar besloot niks te vragen. Het ging haar voor geen meter aan wat iemand anders in zijn of haar leven deed, tenzij het met haar had te maken of diegene het haar uit vrije wil wilde vertellen. Het was duidelijk dat Capt’n niet van hier was. Misschien had hij in zijn thuis wel vaker van Inciala gehoord? Chiara besloot dat maar aan te nemen en er verder niet meer over te peinzen. Ze had al eens besloten dat ze niet zoveel meer moest nadenken, maar die poging was inmiddels al grandioos mislukt. Gelukkig had ze nog andere ‘missies’ waar ze zich mee bezig kon houden en die leken haar wel aardig goed te lukken. Naar haar mening dan. De Wartortle stemde in met Chiara’s idee om hem een kleine rondleiding te geven. De Eevee wilde opgelucht zuchten, maar besefte al snel dat ze nog lang niet klaar was met de Engelse taal. Oh god, ze zou hem natuurlijk alles in die taal uit moeten leggen, in plaats van in de taal die ze gewend was. Ze vond het geen probleem om hem rond te leiden, natuurlijk. Ze zag alleen op tegen het Engels.

“Where r’ we goin’ first?” Chiara dacht even na en trok eenzelfde gezicht. Tja, waar ging ze eerst met hem heen? Het was wel duidelijk dat hij de Infinite Sea al gezien had. Iets anders dan zee en strand was hier niet te vinden. Hoewel Chiara bedoeld had om haar dag hier te spenderen om te trainen, liep dat nu grandioos in de soep. Heel even leek ze teleurgesteld te zijn, omdat ze sterker wilde worden vanwege de Chiave. Al snel besefte ze ook alweer waarom ze zich zo aangetrokken had gevoeld tot de groep. Ze wilde pokémon helpen en nu stond er eentje vlak voor haar neus die hulp nodig had. Een vriendelijke glimlach vormde zich al snel om de Eevee haar lippen, waarna ze besloot om naar één van haar favoriete plekken toe te gaan. Misschien zou Capt’n er net zoals haar over denken. “How about Crystal Lake?” vroeg ze. “The view is beautiful over there,” voegde ze daar een paar seconde later aan toe. Vervolgens keek ze om zich heen om uit te vogelen welke kant het ook alweer op was. De weg naar Crystal Lake zou ze met haar ogen dicht nog kunnen lopen, aangezien ze daar vaak genoeg een bezoekje aan bracht, maar ze had het nog nooit echt gelopen vanuit de Infinite Sea. Hier kwam ze ook bijna nooit. Uiteindelijk zette ze een paar vastberaden stapjes een richting uit, bijna zeker wetend dat het de goede weg wel moest zijn. “This way!” riep ze in een bijna net zo enthousiaste toon als Capt’n net had gedaan.

OOC: Eh, nieuw topic?