Houndoom lag vredig te slapen. Een regelmatige ademhaling, en geen geluiden die haar slaap verstoorden. Een zwarte schim dook op in haar droom. Houndoom keek met een vreemde blik naar de schim. "Wie... Wie ben jij?" vroeg ze aan de schim. Er klonk een zacht gegrinnik van de schim. "Weet je het niet meer?" zei de schim. Houndoom fronsde. Die stem... Die stem! Ze kende die stem ergens van! De schim kwam dichterbij. "Begint het te dagen?" zei de schim. Houndoom schudde met haar hoofd. Nee... Dat kón niet! "Weet je wie ik ben?" herhaalde de schim. Opnieuw kwam hij dichterbij. Houndoom ontblootte haar tanden, en liet een waarschuwend gegrom horen. "Wat wou je doen?" siste de schim. "Je kan niks doen tegenover mij!" snauwde de schim. "Ga weg!" schreeuwde Houndoom naar de schim. De schim bleef maar dichterbij komen, en zijn gestalte veranderde in een kwaad grijnzende Houndoom. "Ik weet waar je bent..." siste de schim. "En ik kom je halen, en wat er dan volgt, dat weet je vast nog wel..." Houndoom krom bang ineen, met haar tanden op elkaar geklemd, bang piepend. "Ik zie je snel..." zei de Houndoom vals lachend, en hij verdween langzaam uit het zicht. De schim was niet het enige wat uit het zicht verdween... Iedereen waar Houndoom mee bevriend was, ze gingen een voor een in rook op. "Nee..." piepte Houndoom. "Nee." zei ze steeds harder. "NEE!" gilde ze.

Houndoom werd gillend wakker. Ze sprong overeind, en ontblootte haar tanden. "Nee..." fluisterde ze zacht. Ze keek zoekend om haar heen, naar iets wat haar kwaad zou kunnen doen. Ze kalmeerde weer wat, en merkte nu pas dat ze over haal hele lichaam bezweet was. Houndoom trilde hevig. Die droom... Nee, het kon toch niet? Nog steeds natrillend ging Houndoom liggen, zenuwachtig heen en weer kijkend.