Dustfire Vloog voor de eerste keer na het gevecht met shadow lugia weer over pokerpg, wakend over het gebied, net zoals al die tijd ervoor.
Ze landde naast de rivier. Ze stak haar snavel in het water en dronk wat.
Toen ze had gedronken en haar hoofd weer naar boven hief, keek ze naar haar spiegelbeeld.
Ze dacht na. weer aan wat er de laatste tijd gebeurd was. Er was veel gebeurd, heel veel, maar toch.. voelde Ze niks als ze eraan terugdacht.
Geen woede, geen haat, en ook geen verdriet. Alleen een leegte. Misschien kwam het omdat ze niet kon geloven of accepteren wat er gebeurd was... Ze dacht terug aan het begin, toen de pokemon hier net kwamen. wat maakte haar toen zo gelukkig, en nu niet?
Natuurlijk was silver belangrijk, maar ook haar oude vrienden.. de meesten zag ze nooit of bijna nooit meer, of ze waren erg veranderd.
Maar die leegte zou zichzelf wel weer vullen.. ooit..
Ze vloog op, en keek rond. het leek normaal. Maar ineens zag ze uit de struiken een zwerm beedrills komen.
De beedrills hadden het duidelijk op haar gemund, en hadden hun angels al naar voren gericht.
Zonder na te denken deed dustfire een overheat, en alle beedrills vielen op de grond. dood.
Dustfire keek er ongelovig naar, Ze vloog een eind verderop, waar ze de beedrills niet meer kon zien.
Wat had ze gedaan? ze had pokemon vermoord.. en misschien hadden ze wel een goede reden.. of misschien vielen ze wel iemand anders aan. Weer voelde dustfire er niets bij. Ze keek weer in het water.

''Dust, je zit ergens mee. Ik kan het voelen'' zei Ayelinn die ineens achter Dustfire stond. Ze had haar aanval op de beedrills gezien. ''Je kan het tegen me zeggen, veel zal ik er toch niet mee doen'' zei ze. Ayelinn wist niet waarom ze vriendelijk deed. Misschien kon ze er niet tegen om haar oude vriendin zo te zien, misschien was het om gewoon weer eens normaal te zijn. Ayelinn ontkende niet dat ze dat soms wel eens gemist had.