|| Felicity ||

Onderwerp: || Felicity || za dec 10, 2011 6:36 pm

|| GENERAL ||

Naam: Felicity
Betekenis: x
Bijnamen: Fel,City
Leeftijd: 17 Jaar
Geslacht: Vrouwelijk
Pokémon ||Soort : Luxray || Elektrisch
Ability: Guts
Extra: De Luxray is blind

|| APPEARANCE ||

Felicity is iets kleiner dan de gemiddelde Luxray met haar 1.31. Dit is dik negen centimeter kleiner dan de normale standaard. Ze is slank gebouwd en heeft een soepelheid waar de meesten jaloers op zullen zijn. Maar het verraad des te meer dat ze er niet op is gebouwd om echt met iemand te vechten. Haar lichaam kan een grote spiermassa niet aan, en deze heeft ze dus ook niet. Gebruikt meer haar behendigheid. Ze is ook lichter dan de menige Luxray, 34 kg ongeveer.
Hoewel ze vrouwelijk is, en die meestal kleinere manen hebben dan de mannelijke Luxray, heeft ze toch een mooie bos wilde manen. Het kan ook zijn dat ze groter lijken door haar kleine bouw, of het ziet er zo weelderig uit doordat ze klein is en ze ook nog eens groot zijn. Wel glanst haar vacht altijd, en hoewel ze niet kan zien, verzorgt ze zich altijd. Door haar overgevoelige huid kan een vieze vacht irriteren, vandaar. En dat heeft als resultaat dat haar vacht er vrijwel altijd mooi uitziet.
En dan heb je nog imperfectie nummer drie. Een groot litteken dat over haar gehele rechterflank loopt. Van boven naar beneden. Ze weet dat hij er zit, omdat men het haar heeft verteld. Maar ze is er niet teleurgesteld om. Ze is er zelfs trots op. Het symboliseert haar overwinnen, haar overwinning tegenover haar broer.

|| HISTORY ||

De eerste etappe van haar leven speelde zich af in haar geboorteplaats. Ze werd geboren op een plek waar voornamelijk de Luxray evolutielijn rondliep, en ook de Arcanine evolutielijn. Hierom stond het gebied bekend. Er waren natuurlijk ook wel andere Pokémon, maar deze waren dik in de minderheid. Natuurlijk ontstonden er al snel groepen. Zo had je de groep van de Luxray evolutielijn, en die van de Arcanine evolutielijn. Bij de stroom Pokémon ging het vooral om status, uiterlijk en dergelijken. Terwijl het bij de vuur Pokémon meer ging om kwantiteit, en niet alleen om kwaliteit. Hoe geniepiger en sluwer je was, hoe hoger je rang was bij de stroom groep. Maar hoe slimmer en eerlijker je was, hoe hoger je rang weer zou zijn bij de vuur groep. Door de beelden van perfectie, die zo verschillend lagen bij beiden, kwam er al snel ruzie. Dit escaleerde natuurlijk, en het duurde niet lang of er werden gevechten gehouden.
Felicity werd geboren samen met twee tweelingbroers. Dat ze het enige meisje was, was erg speciaal voor haar moeder. De Luxray was nooit zo geprezen geweest wat vruchtbaarheid betreft, dus was ze al zielsblij dat ze eindelijk in verwachting bleek te zijn. Eveneens als haar partner. Ze hadden allebei een hoge rang in de groep. Maar door het feit dat haar moeder nooit zo vruchtbaar scheen te zijn, had ze toch een lagere rang dan haar vader. Het was een zware tijd voor de kleine welp. Haar broertjes waren nogal ruig, en het was al snel duidelijk dat ze altijd de vreemde gewoonte had tegen dingen aan te lopen. Nog maar te zwijgen over het feit dat ze altijd pijnlijk begon te piepen als ze een wasbeurt kreeg. Maar haar moeder hield haar altijd verstopt voor de rest. Simpelweg omdat de eerste imperfectie al was opgetreden: De ogen. Ze waren licht van kleur, glazig zelfs. Luxray hoorden ogen te hebben rood en geel gekleurd. Niet wit en lichtblauw.
Terwijl haar broertjes gezellig buiten mochten spelen, moest zij in de grot blijven waar haar familie verbleef. Toen bleek dat ze als Shinx al te kort schoot aan de gewenste lengte was het voor haar moeder duidelijk. Haar twee zoons zouden een hoog aanzien krijgen. Maar kleine Felicity zou altijd als minderwaardig aanschouwd worden en in hun schaduwen moeten achterblijven. Maar er was geen andere optie nodig. Ze werd onthuld aan de wereld, en al snel werd ze een van de grootse schande. Niet alleen was ze klein, nee. De conclusie werd eindelijk getrokken: Ze was blind.
Dankzij haar handicap werd ze veel gepest door andere leeftijdsgenoten, en dan vooral haar broers. Haar moeder ontfermde zich over haar dochter, was de enige die om haar gaf. Want zelfs haar vader moest niks van haar hebben. Ze was onrein en was simpelweg een imperfectie in zijn ogen. Zijn aandacht dus niet waardig. Haar moeder leerde haar hoe ze zich moest gedragen. En dan wel als een Luxray van de laagste rang. Lager zelfs. Er werd haar geleerd dat, ondanks dat ze het zelf niet kon zien, haar uiterlijk erg belangrijk was. Ook werd haar de geniepige en sluwe kant geleerd, in de hoop dat ze nog hoger op kon klimmen qua rang. Maar het zat er niet echt meer in.
Ze werd getraind, met mate. Ze deed het meer uit zichzelf, probeerde haar handicap te overwinnen. Ze leefde in een wereld gevuld met duisternis, en enkel de stemmen van anderen. Maar al snel leerde ze ermee leven. Zag al snel in dat ze er zo haar voordelen uit kon halen. Haar concentratie was groter omdat ze niet afgeleid kon worden door anderen. Haar gehoor was vele malen beter dan die van anderen, hoorde de kleinste dingetjes. Bovendien was haar huid een beetje overgevoelig, eveneens als haar pootkussentjes. Zo begon ze te merken dat ze trillingen voelde, trillingen die haar vertelden waar anderen zich bevonden. Ze trainde zich op haar kunnen, op het verbeteren van haar zintuigen. Enkel zodat ze geen last meer zou hebben van het missen van haar zicht.

Ondanks dat ze een lage rang had, leefde ze gewoon haar leven. Ze werd dan wel opstandiger doordat ze de leeftijd ervoor kreeg. Eveneens als haar broers. Ze begon gewoon te praten tegen anderen, waar ze niet tegen mocht praten. Het werd als een schande ervaren. Ze beet anderen woorden toe, werd ietwat rebels. Ze viel anderen aan wanneer ze haar iets deden, haar pesten et cetera. Ze kwam op voor zichzelf, ondanks alle dingen die haar moeder haar had geleerd. Maar het ergste van alles was dat ze dwars was. Omdat ze niets kon zien, kon ze ook niet zien dat de gegijzelden Arcanine waren. Maar ze liet ze vrij, hielp ze ontsnappen. Dit werd erg gewaardeerd door de andere partij, er was een Luxray in het kamp die zich niet gedroeg zoals de anderen. Het werd al snel duidelijk dat Felicity een drang had om rechtvaardig te zijn. Simpelweg omdat dit de anderen irriteerde. Dat ze hun pesterijen accepteerde, de gemene woorden als water over zich heen liet glijden. Ze liet het allemaal gebeuren. Als zij er lief en vriendelijk op reageerde had het niet het effect wat men wilde. En door de gegijzelden vrij te laten voelde ze zich heerlijk fijn daar. Want niemand kon haar straffen, want niemand wist het. Met haar goede gehoor, en het feit dat ze trillingen voelde, wist ze altijd wanneer er iemand aankwam. En dan kon ze zich op tijd uit de voeten maken.
Tijdens al het gebeuren verliet een van haar broers de familie. Hij werd verslagen door een trainer, en meegenomen. Tegen zijn zin natuurlijk. Hij was groot en sterk, en iedereen keek naar hem op. Waarom zou hij weg willen bij een plek waar hij aanbeden werd? Ondanks het feit dat hij nog maar een Shinx was… Het was te absurd voor woorden. Maar Felicity zelf plande er ook niet op om gevangen te worden. Ze was te zeer gesteld op haar vrijheid. Maar de trainers bleven komen, en ze bleven hun slag slaan. Tot het punt kwam waar Felicity zelf aangevallen werd. Ze wist zich staande te houden. Maar het was een oneerlijk gevecht. Zij, een blinde Shinx, tegenover een Charmeleon. Een geëvolueerde Pokémon. Uiteindelijk kwam ze toch aan de verliezende hand, maar ze weigerde hetzelfde lot te ondergaan als haar broer. Evolueerde uit pure wanhoop. Een, nog steeds klein voor haar soort, Luxio was het gevolg. Haar volgende fase. Ze won het gevecht, liet de trainer achter met de uitgeschakelde Charmeleon. Één – nul. Dat was het enige wat er omging in haar gedachtes.

Een nieuwe etappe in haar leven brak aan wanneer ze tijdens een dagelijks tochtje tegen werd gehouden. Ze werd gegijzeld door een paar Arcanine en meegebracht naar hun kamp. Maar al snel werd ze herkend door velen. Dankzij haar glazige ogen. Ondanks het feit dat ze geëvolueerd was, waren haar ogen nog steeds hetzelfde gebleven. Ze werd vrijgelaten, maar besloot in het kamp van de vijand te blijven. Die ze eigenlijk niet als vijand beschouwde. Ze werd voor het eerst in haar leven eens normaal behandeld, en genoot ervan. Pokémon die haar niet oordeelden om haar uiterlijk, maar om haar innerlijk. En ondanks dat duurde het wel nog een tijdje voordat ze zich echt opende naar anderen toe, maar uiteindelijk deed ze het toch. Ze werd een van hun, een Luxray in een kamp vol met Arcanine. Ze had er ook geen problemen mee om de zwaktes te vertellen van haar vorige groep, ze was er toch nooit vrijwillig bij gegaan. Ze stak hun een dolk in de rug, en voelde er niets bij. Verraad. Ze was een verraadster, maar voelde zich er niet slecht over.
Ze werd getraind, en men was al snel onder de indruk van haar kunnen. Ondanks het feit dat ze niets zag wist ze wel altijd precies wat ze moest doen. Uiterste concentratie en rust waren de gevolgen van het feit dat ze niets kon zien. Ze kon niet afgeleid worden, psychische trucjes werkten niet op haar. Bovendien bewees ze ook nog eens dat ze weldegelijk nuchter kon nadenken. Hoewel ze er moeite mee scheen te hebben om naar de voorgrond te treden. Het bleef moeilijk voor haar om zich goed te voelen in het bijzijn van anderen. Ze was jaren lang behandeld als een… Paria. Beter kon je het niet beschrijven.
Ze leerde zich socialiseren, maar het geniepige en sluwe bleef hangen. Ze nepte met gemak een lief glimlachje om zo haar zin te krijgen. Ook mengde ze zich vrijwillig weer tussen de anderen, van haar vorige groep, om de nodige informatie te vergaren. Dit deed ze niet omdat het haar werd opgedragen. De Arcanine waren rechtvaardig, en het werd haar al snel aangeleerd om dat ook te zijn. Hoewel ze er moeite mee scheen te hebben, het bleef een gewoonte om sluw en achterbaks te zijn. Ze veranderde een beetje qua karakter, werd een betere Pokémon. Maar het was er zo hard ingedramd om sluw te zijn dat ze nog steeds de neigingen bleef hebben.

Haar derde etappe begon nadat een groots gevecht had plaats gevonden. Zij vocht aan de kant van de Arcanine. Viel andere Luxray aan in hun rug, omdat deze het niet zagen aankomen. Uiteindelijk hadden ze het wel door, en het was duidelijk dat ze zich nooit meer bij hun kon vertonen. Vooral wanneer ze haar broer tegenkwam op het slagveld. Hij was al verder geëvolueerd dan haar, was een machtige Luxray. Hij was groot en sterk, en had overduidelijk alles qua uiterlijk van hun vader geërfd. Ze deinsde niet terug en ging met hem op de vuist. Maar het was al hopeloos om mee te beginnen. Slechte band als ze ook hadden had hij haar bijna gedood. Als ze niet was geëvolueerd in een Luxray. Ze bleef kleiner dan hem, maar was sneller en handiger. Hij was groot en lomp. Ze won, maar kwam er niet zonder littekens mee weg. Een groot litteken tekende zich af op haar rechterflank, doet haar nog steeds herinneren aan die tijd.
Niet lang na het gevecht verdween ze, ging haar eigen weg. Ze had haar doel bereikt, was geëvolueerd in een Luxray. En nu was het tijd om haar vleugels uit te slaan. Ze kwam terecht in PokéRPG. Het duurde niet lang of ze besloot zich aan te sluiten bij de Chaive, die destijds nog de lagere groep Manera had. Ze werd in de Manera gezet, vanwege het feit dat ze een onbekende was et cetera. Wel was haar komst maar voor kort. Amore verdween. Alles werd door de war gebracht. Er kwam teveel opschudding en ze besloot het voorbeeld van de Pikachu te volgen. Ook zij verdween weer uit PokéRPG. Ze had betere dingen te doen, meerdere gebieden om te zien. Ze besloot weer langs te gaan bij haar geboorteplaats, had ergens toch wel heimwee. Maar de stand van zaken was niet wat ze had verwacht. Alles was veranderd. Er waren meerdere Luxray die zich hadden aangesloten bij de Arcanine en andersom. Ze was een voorbeeld geweest voor sommigen, een held. Zo werd ze ook ontvangen, maar ze voelde zich echter niet zo. Ze was, destijds in PokéRPG, alles uit de weggegaan. En wanneer het moeilijk dreigde te worden was ze weer terug gegaan naar af.

Ze bleef een paar jaar bij de nieuw gevormde groep. Maar ze hield het er niet uit. Het voelde niet juist. Ze behandelde haar met teveel respect, die ze niet verdiende. De lovende woordjes, ze leken haar oren weg te branden. En het enige waarop ze dit alles kon rechtzetten was door weer terug te gaan naar PokéRPG. Daar het gevecht te winnen. Welk gevecht wist ze nog niet, maar er moest iets zijn aan dat gebied dat ze moest overwinnen. Ze nam weer afscheid, zei dat ze nog dingen te doen had. Maar wist eigenlijk zelf ook niet zo goed wat het nou precies was.
Zo kwam ze weer aan bij PokéRPG, met een schone lei. Ze is niet van plan zich weer bij de Chaive, waarvan ze weet dat hij nog steeds bestaat, aan te sluiten. Ze heeft zich te zeer gerealiseerd dat ze niet een Pokémon is die daarbij past. Ze is en blijft te sluw van binnen om echt goed te zijn. Want ze is het gewoon niet. Ze deed het destijds enkel om anderen dwars te zitten. En dat gevoel voor rechtvaardigheid was geforceerd. Enkel omdat de Arcanine het haar hadden aangeleerd. Misschien moet ze wel leren wie ze nou werkelijk is, en kan dat enkel in PokéRPG. Ze weet het niet. Maar ze voelt dat er iets is dat ze daar moet doen. En daarom is ze terug.