Houndoom keek schichtig om zich heen. Ze was nooit ergens helemaal alleen geweest. Altijd was er wel iemand geweest, die met haar praatte of haar op haar reis vergezelde. Ze draaide zich plots om, alsof ze verwachtte dat er iemand achter haar stond die haar besloop. Ze was er natuurlijk nog steeds als de dood voor dat de Dark Side haar weer zou aanvallen, en nu zou ze zeer in de minderheid zijn...

Ze dacht even aan haar tijd bij de Dark Side... Shade, Poison, Shiny, Emily... Ze kon ze allemaal nog zo voor de geest halen. Ze wist ook, dat ze zelf een deel had uitgemaakt bij de keuze wie de leider van de Dark Side zou worden. Ze herinnerde zich, dat ze zelfs nog met haar staart langs de muur had gekrast wat een stem, of liever gezegd een paar stemmen moest voorstellen. Ze werd steeds somberder bij de gedachtes aan de Dark Side.

Ze dacht aan Shafira. Toen ze nog een Ponyta was, had ze het nog goed met haar kunnen vinden. Ze was zelfs eens met haar meegegaan naar de plek waar mensen wonen, om haar wens om haar vroegere trainster nog een keer te kunnen zien te verwezelijken. Maar toen ze een Rapidash werd, werd Shafira pas arrogant, naar haar mening. Als ze het verleden kon veranderen, had ze ervoor gezorgd dat Shafira nooit zou evolueren. Dan zou ze haar ook niet hebben vermoord... Ze sloeg haar ogen neer, en slikte een paar tranen in. Zat het dan nooit eens een keertje mee?

De Ledian dartelde vrolijk door het bos , hij werd gerustgesteld door het langzame gewieg van de bladeren en stilte die heerste in het bos , totdat die rust stilletjes werd verstoord door het geluid van krakende takjes. Een opvliegende Sawblu verstoorde Ledian's evenwicht , waardoor die genoodzaakt was te landen op een grasveldje. Na een beetje zweven over het grasveldje , en het ruiken aan de bloeiende bloemen zag hij degene die de krakende geluidjes veroorzaakte.

Een Houndoom zat in het midden van het veldje nog al schichtig om zich heen te kijken , Zich waarschijnlijk afvragend waar ze was , dacht Vaan. Hij ging iets dichterbij , en ging toen in het hoge gras zitten. Door zijn uiterlijk viel hij niet zo zwaar op in de groene omgeving , en toen hij besefte dat de houndoom hem niet zou opmerken , ging hij maar over tot actie.

"Hey hey!" zei Vaan , toen hij plotseling de houndoom probeerde te verassen door ondersteboven voor haar ogen te gaan zweven. "Is er een probleem , want jij lijkt me niet zo opgewekt?" zei Vaan met opgewekte stem. Hij hield ervan nieuwe Pokémon te ontmoeten , waarom vijanden hebben wanneer je ook vrienden kan hebben...

Vaan keek diep in Houndoom's ogen , en met een grote grijns wachte hij op een antwoord. De insect pokémon was zowat de meest opgewekte Pokémon die je kon tegenkomen , ondanks zijn verleden.

Houndoom schrok van de plotselinge verschijning van de Ledian. Als eerste reactie had ze haar tanden licht ontbloot, want ze had verwacht dat ze direct zou worden aangevallen. Ze bekeek de Ledian inschattend met een vluchtige blik, voordat ze had besloten dat hij haar waarschijnlijk niks zou doen. "Ook hallo." zei ze wat gekalmeerder.

Ze was verbaasd over hoe de Ledian haar in kon schatten. Was het echt zo makkelijk om te zien hoe ze zich voelde? Als dat zo was, zou ze daar iets aan moeten veranderen... "Nee, geen problemen." zei ze vlug, alhoewel er wel iets aan de hand was. Ze keek schrovoetend naar de grond, en zweeg een tijdje voordat ze weer naar de Ledian keek. Ze keek even terug in zijn ogen, en probeerde zijn blik daarna te ontwijken.

Ze twijfelde even voordat ze weer begon te praaten. "Heb je ooit gehoord van de Dark Side?" vroeg ze. Het drong tot haar door hoe onbeleefd ze was, en probeerde zichzelf te herstellen. "Sorry voor mijn onbleefdheid... Aangenaam, ik ben Houndoom." zei ze met een klein glimlachje op haar gezicht.

Opus was hier nieuw en liep het gebied rond. De bladeren wiegden heen en weer en de wind ritselde door het riet. Hij zag twee gedaantes, een vliegende en een landlopen. Hij bekeek de schimmen met een scheve kop terwijl hij voortliep. Hij naderde dichter en dichter bij de twee gedaantes en hoorde ze praten. Over een groep genaamd de Darkside. Opus was geïnteresseert en liep op de twee af. Hij had de houndoom haar naam gehoord en zei als antwoord "ik ben Opus". Hij naderde dichter en ging zitten. Van zijn vacht sprongen kleine vonkjes af en hij likte aan zijn poot. Hij keek beiden om te beurt op een rustige manier aan.

(zo een goede post? x') )

Met stevige passen kwam de grote Raichu aanlopen, niet in de gaten hebbend dat er meerdere pokémon waren hier. ''Ze hebben Thunder.. Hoe moet ik haar redden? Naar de grot gaan is geen optie; dat is gewoon dom. Dat overleef ik nooit, en dan vermoorden ze thunder waarschijnlijk ook.'' mompelde ze, en ze liep verder. Plotseling merkte ze Houndoom en Vaan op. ''Hallo, Houndoom. Hallo, Ledian.'' zei ze kalm, en ze zuchtte. De littekens op haar handen vielen niet op. Het grotere litteken op haar nek kon wel opvallen, maar vooral de wonden die ze had opgelopen door het gevecht in het donkere gebied zouden kunnen opvallen. Ze liet een neppe grijns zien. ''Hoe gaat het?'' vroeg ze schor, en ze zuchtte. Ondertussen moest ze moeite doen om haar gedachten niet af te laten dwalen naar haar zusje, die in de Dark-Side grot zat. Nu pas merkte ze Opus op. ''Hallo.'' zei ze droog, en ze richtte haar blik weer op Houndoom en de Ledian.

[ Sorry als de post te kort is xx ]

Houndoom keek met een achterdochtige blik naar de Luxray die erbij was gekomen. Opus dus hè? Ze snoof even, aangezien ze het neit gewend was om tussen vreemden te zitten. "Mijn naam is Houndoom, zolas ik net al zei." vertelde Houndoom opnieuw aan Opus. Ze ging zitten, en zwiepte nerveus met haar staart heen en weer.

Een klein gevoel van opluchting ging door Houndoom heen toen Tora erbij kwam. Gelukkig, iemand die ze zowaar kende... Houndoom glimlachde even vriendelijk naar Tora. "Ook hallo, Tora." ze wachtte even met praten. "Met mij gaat het... Prima." antwoordde ze op haar volgende vraag. Ze keek rustig rond, en liet haar blik rusten op het litteken in de nek van Tora. Hoe was dat zo gekomen?

"hallo"zei Opus die de Raichu zag verschijnen. De wind blies door het gebied heen en je voelde de tijd tikken. Hij keek op maar zag voor de rest niemand. Alleen Houndoom, Vaantractor en Tora en hijzelf. Hij voelde toch de aanwezigheid van een andere pokemon. Hij zuchtte diep en keek naar Tora. Hij zag de wondes en het litteken die op haar lijf stonden. Hij zei er niets op, zelf had hij ook veel gevochten in zijn vroegere land. Hij dacht er met een brede grijns aan terug. Hij keek daarna naar de rest toen hij weer bij zijn bewustzijn was. Hij glimlachtte vriendelijk ookal wist hij niet veel te zeggen.

Vaan richtte zich nog steeds op de schichtig kijkende Houndoom , hij zou strak wel met de anderen kennismaken... "Dus je bent zeker dat er geen probleem is , want ik wil je graag helpen?" zei Vaan toen hij rondjes begon te zweven rond de drie Pokémon. "Het spijt met dat ik dit moet zeggen , maar ik heb nog nooit gehoord van die Dark-side"

Hij keek naar de Luxray , die zichzelf Opus noemde , en met een lach vloog hij achter hem , trok zachtjes aan zijn staart om zijn aandacht te trekken , en begon dan luidkeels te lachen. "Ik ben Vaan." Met een paar vrolijke salto's ging hij naar de raichu en lande tussen haar oren. "Wel veel donder Pokémon vandaag hoor" Zei hij terwijl hij Raichu's oren vasthad als een stuur van een motor.

Ze zag dat Houndoom naar haar littekens keek. ''Ik heb gevochten. Eerst met Blaze, daardoor de wond in mijn nek. Daarna had ik een gevecht met meerdere pokémon.. Om mijn zusje te beschermen. Jammer genoeg heb ik verloren.'' zei ze, en ze slikte. Ze ging even met haar hand over een wond heen, en grijnsde toen. Haar wonden waren niet zo erg, alleen haar zusje.. Die zat nu gevangen. Ze schudde snel de gedachten van zich af, en keek de anderen aan. ''Houden zo.'' zei ze toen maar tegen Houndoom, omdat het goed ging met haar. Daarna keek ze naar de Luxray. ''En wie ben jij?'' vroeg ze kalm, en ze hief haar wenkbrauwen op. De luxray kwam haar niet bekend voor. Zou wel nieuw zijn, ofzoiets. Daarna keek ze naar Vaan, die nu op haar hoofd zat. ''Is dat echt nodig?'' vroeg ze dom, en ze keek weer voor zich uit.

Opus zuchtte. Hoe oud was deze pokemon? 3 jaar? Zo oud schatte Opus Vaan. Hij bleef erg beleefd en zei "aangenaam Vaan". Hij rekte zich uit en keek naar Houndoom die hem zo te zien niet echt mocht. Hij trok zich er niet veel van aan. Een wind vloog door zij pels en woelde het helemaal in de war.

Hij hoorde dat Tora een vraag stelde en antwoordde "ik ben Opus en wie bent u?". Hij keek naar Tora en glimlachtte zachtjes. Hij geeuwde eens en keek naar de wonden in haar nek. Nu wist hij het antwoord op zijn vraag die hij in zichzelf had gesteld. Hij knikte kortjes.

Houndoom beet zachtjes op haar onderlip. Haar helpen? Hoe zou iemand haar ooit kunnen helpen in dit geval? En als iemand haar al wou helpen, was er een kans dat Shade ertussen zou komen... "Nee, het is niet mogelijk om mij te kunnen helpen." sprak Houndoom. In haar stem klonk iets wat op verbitterdheid klonk.

Ze sleog haar ogen neer. Nog nooit gehoord van de Dark Side? Misschien zou het dan verstandig zijn als ze hem daar het een en ander over zou uitleggen. Straks kwam hij iemand tegen van de Dark Side, en zou hij niet eens weten met wat hij wel niet te maken had! Nee, dat mocht zeker niet gebeuren...

Ze hoorde Tora vaagjes tegen haar praten. Haar zusje? Sinds wanneer had Tora een zusje? Er vormden fronsende rimpels op Houndoom haar voorhoofd. Weer een slachtoffer van de Dark Side... Maar was Tora haar zusje dan dood? Dat vertelde het verhaal haar niet. "Leeft je zusje nog?" vroeg Houndoom zachtjes aan Tora.

Vaan keek omlaag en keek pal in Raichu's ogen "Oeps , ik wou niet tot last zijn" zei hij nog steeds met dezelfde opgewonden stem. Hij zat vol energie , ze zweefde over de grond en verdween achter een boom , toen ze plots weer verscheen , ze eweefde boven de boom en vloog nu richting Luxray. Ze stopte in het midden van het veld en begon te sprinten.

" Ja , dat wil ik ook wel weten" Zei Vaan , met een iets stoerdere stem , hij wou de drie Pokémon nadoen , zij waren niet gelukkig , en ze hadden al meerdere keren de Dark-side vermeld. Hij schudde toen zijn hoofd "Dat stoer zijn kan ik niet!" schreeuwde hij uit , waarna hij weer met een glimlach naar iedereen keek. Vaan was niet de slimste Ledian , maar zeker wel de meest opgewekte

"ik denk dat het te maken heeft over slechte pokemon die een groepje hebben opgericht en zo de goede pokemon willen uitroeien"begon Opus. Hij was een wijs iemand en hij ging verder "De leider is een gengar genaamd Shade... Hij was de oprichter van de groep en die wordt alsmaar groter en groter. Is het niet houndoom?". Hij keek haar aan en wachtte op een antwoord. Hij ging rustig liggen en bleef wachten op een antwoord.

Houndoom knikte bevestigend. "Hij is inderdaad de leider, maar niet helemaal de stichter... Er waren aan het begin meerdere, die leider wouden zijn van de Dark Side..." ze herinnerde zich de bekrasde muur weer, voor alweer de tweede keer deze dag. Ze huiverde alleen al bij de gedachtes aan die afschuwelijke tijd.

"De Dark Side begonnen met kleine incidenten, zoals het aanvallen van pokémon, en het verniwtigen van leef omgevingen, wat uiteindelijk ook moorden werd." ze stopte met praten. Opnieuw suisde het beeld van de dode Shafira door haar hoofd. Ze probeerde het van haar af te zetten, wat helaas niet lukte.

"Als ik me neit vergis is er een van de darkside gestorven... ik weet zijn naam niet meer"zei Opus en hij keek naar Houndoom. Hij was best Geïnteresseerd. Hij deed verder "hebben ze velen vermoord? of maar een?". Dat was hetgene wat hij niet wist. "meerdere leiders... Dusk". Hij dacht aan de gedaante van een Dusknoir.

Ledian's blik veranderde bij het horen van een Slechte organisatie en het doden van Pokémon , die ervaring bracht hem terug tot bij de dood van zijn moeder. Hij keek rond en riep toen ineens in helse pijn "Graaah!" Hij loste een Bug Buzz richting een boom , waardoor de kleinere takjes neer vielen en een serieuze scheur ontstond in een van de grotere zijtakken.

Ze bekeek de andere Pokémon en ging toen zitten. "Wea....Weavile...." zei Ledian. Hij had het gevoel dat hij de eerste de beste Weavile iets zou aandoen. Alle gedachten flitste toen door zijn hoofd , mede-Ledian die aan zijn zijde stierven. Hij steeg op en ging in een boom zitten , kijkend naar de lucht

Houndoom schrok van wat Opus zei. Maar... Maar hoe kon hij dat weten! Ze beet wat harder op haar lip om haar tranen binnen te houden. De herinnering aan Joel bleef haar kwellen... "Het was Joel." zei ze zacht. haar stem was schor, en scheen van heel erg ver te komen. "De Dark Side heeft meerdere vermoord." gaf ze antwoord op haar vraag. Ze ging liggen, en legde haar kop op een vreemde manier op haar poten. Een traan stroomde over haar wang, maar was minder goed zichbaar doordat ze op deze manier lag.

"Wie was die Joel? Ok een Darksider dat weet ik"zei Opus die naar Houndoom keek. Hij zag dat ze gekweld met die herinnering "ik weet veel over die darksiders". Hij glimlachtte "Ik heb er veel over gehoord zo kan je het noemen"


(inspiloos >.<)

Er klonk een rennend geluid. Plotseling klonk er ook een schreeuwend geluid, dat van een Typhlosion kwam. Krew probeerde de vuurpokémon te ontwijken, en sprong dus in een boom. De Typhlosion brulde even, en er ging opeens een grote Flamethrower richting Krew. Ze schrok even, en klom hoger in de boom. Dat was niet slim, want de brandende boom viel om, samen met Krew. Ze keek naar de grond, en sprong naar een andere boom. Ze deed Metal Claw op de Typhlosion. "Ga weg!" riep Krew, en deed Rain Dance. De Typhlosion rende snel weg, bang voor de regen. Toen keek Krew rond, en besefde dat ze in het bos was. Moest ze zo lang rennen voor die Typhlosion? Ineens merkte Krew een Houndoom, Ledian, Luxray en Raichu op. De Houndoom en Raichu herkende ze vaagjes, maar was hun namen vergeten. Als ze die al hadden verteld. Krew sprong uit de boom, en belandde in een struik. Vanuit daar keek ze naar het groepje.

Tora was in gedachten weggezakt, en slikte. ''Sorry, ik was even weggezakt.'' zei ze kalm, en ze keek hen aan. Daarna keek ze naar de Sneasel. ''Ehm, hallo.. Sneasel. Krew, was het niet?'' vroeg ze droog, en ze hief haar wenkbrauwen op. Ze zuchtte, en zag dat er bloed aan haar hand zat van één van haar wonden. Ze zuchtte eventjes. ''De Dark-Siders hebben mijn zusje nog steeds. Ze hebben laatst ook nog een of andere aap, ik ben zijn naam alweer vergeten, ontvoert.. Hij zit nu samen met mijn kleine zusje in de grot. Ik weet dat ze nog leeft, maar als ik er heen ga.. Vast niet lang meer.'' zei ze rustig, en ze zuchtte. ''Maarja.'' zei ze daarna, en ze keek iedereen één voor één aan.

Langzaam liep een kleine Vulpix door het bos. e was boos en verdrietig, want ze had net haar eerste Frontier gevecht verloren. Het werd haar nu pijnlijk duidelijk hoe zwak ze eigenlijk was. Als ze nu een Dark Sider tegen zou komen, was ze dood! Teresiá zuchtte en ging bij een steen zitten. De wind blies door het bos en voerde tot haar verrassing stemmen mee.

Ze spitse haar oren, de stemmen klonken niet bekend. Toen ze echter Tora's stem hoorde, stond Teresiá op en liep in de richting van het geluid. Ze hoorde iets over de Dark Siders grot en iets over Tora's zusje... Hadden ze een nieuw slachtoffer? Teresiá had de kleine Pichu wel eens gezien, het kleine ding had waarschijnlijk nog minder weerstand tegen hun invloed dat zij!

Teresiá liep naar het groepje pokémon toe. Ze zag Tora en ook Houndoom. Verder waren er nog drie pokémon die ze niet kende. De Vulpix ging naar Houndoom staan, die op de grond lag. "Hallo iedereen."zei ze vriendelijk, waarna ze haar bruine ogen op Tora richte. "Wat hoorde ik net Tora, zit Thunder in de problemen?" Teresiá keek met een serieus gezicht naar de grote Raichu

''Ja, Teresiá. Thunder is ontvoerd door de Shadows. Ik kon ze niet allemaal aan, en het leidde er toe dat ze ontvoerd werd. Ze zit nu in de grot van hun.. Samen met een of andere aap, ik ben zijn naam opnieuw kwijt.'' zei ze kalm, en ze keek Teresiá aan. ''Ik heb nog geen manier om haar te redden, maar ze komt er levend vandaan.. Al is het het laatste wat ik doe.'' zei ze, het laatste zinnetje was bijna fluisterend. Ze zuchtte, en kreeg een steek aan één van haar wonden. Haar gezicht vertrok eventjes, maar al snel keek ze weer normaal. Ze gaf niet toe aan de pijn.. Nooit niet. ''Ik ben niet bang voor ze.. Ze mogen met me doen wat ze willen, als mijn kleine zusje daar maar weg is.'' zei ze toen vals, en ze zuchtte diep. ''Als er iets met mij gebeurt, kan Thunder terug naar haar, en ook mijn, ouders. Daar is ze wel veilig, dus dat is geen punt.'' zei ze kalm.. Momenteel was alles waar ze aan kon denken Thunder's veiligheid.. En dat wás ook het belangrijkste. Haar moeder had haar Thunder toevertrouwd, en ze wilde dat graag zo houden.