Met zware passen liep de Raichu de Peaceful Plains op. Ze sloot haar ogen, nee, lang zou ze het zo niet meer volhouden. Ze viel op haar knieën neer, en keek over het veld. Vele pokémon waren naar haar aan het kijken. De wonden op haar lichaam bloedden vreselijk.. Je kon aan alles zien dat het niet goed ging. Ze stond weer moeizaam op, wankelend, en liep naar een boom toe. Hier liet ze zich volop tegen vallen. Ze sloot haar ogen opnieuw. Ze legde haar hand op haar hoofd, en bleef even zo zitten. De pijn was ondragelijk, maar ze had geen spijt. Ze had de daders vermoord, en zoals ze al eerder gezegd had: ''Ik zal hen vermoorden, ookal is het het laatste wat ik doe..'' Ze grijnsde licht, maar al snel schoot er weer een stekende pijn door haar gehele lichaam. ''Au,'' gromde ze, en ze bleef rustig zitten. Ja, het deed non-stop pijn, en het bleef ook bloeden. Toen ze wat achter zich hoorde, besloot ze er niet op te reageren, dat deed toch alleen maar pijn.

Een kleine Pichu die familie was van tora kwam keihard aanrennen en schreeuwde "Help iemand snel" en hij begon zachjes tesnikken en gaf tora likjes "Kom op niet dood gaan" hij wist niet dat het Tora was maar zij leek er wel veel op.

''Au,'' zei Tora nogmaals, en ze keek naar de kleine Pichu. Ja, deze had iets wat haar aan haar ouders deed denken. ''W-Wie ben J-Jij?'' vroeg ze, en ze stond moeizaam op. Ze keek de Pichu aan, en toverde een lichte grijns tevoorschijn. De grijns was zo nep als wat, maar dat kon haar niks schelen. Nee, niemand maakte zich zorgen om haar; ze kon voor zichzelf zorgen. Na een stuk of 10 minuten gestaan te hebben, viel ze toch weer neer, en ging ze weer zitten. Ze bleef de Pichu aankijken.

"ken jij Tora die groote Raichu die hier is?" Zei hij zachjes en keek bezorgd naar Tora "Is hier een dokter in de Plains" Zei hij dom en hij wachte op iemand die tora kon helpen

''Ja, leuk kleine, ik bén Tora.'' zei ze, en ze sloot haar ogen. ''Ik heb geen dokter nodig.'' zei ze toen, en ze keek de Pichu aan. ''Het zijn maar een paar.. Schrammetjes,'' zei ze toen. Natuurlijk waren het geen schrammetjes, maar wat kon haar dat schelen. Dokters waren overbodig, in haar ogen. Áls ze er één nodig zou hebben, dan zou ze eerst proberen het zelf te regelen. Rustig bleef ze de Pichu aankijken, ''Ik vroeg,'' Een stekende pijn schoot door haar lichaam, waardoor ze even stopte, ''Ik vroeg wie je bent..'' zei ze toen

"Joepie Zus" Riep Light dom en begon haar pootje teknuffelen en zei toen"Ik en Light je Broertje die kon ontsnappen" Zei hij dom en hij ging waakzaam naast haar liggen, en begon een wondje telikken

Tora luisterde. Okay, vandaar dat hij zoveel weg had van haar ouders. Toen hij aan haar wonden zat, duwde ze hem heel voorzichtig weg. ''Doe dat maar even niet, oke?'' zei ze kalm. Het deed verschrikkelijke pijn, ze liet het liever even gewoon helen. Rustig keek ze hem aan. Ja, ze had 3 kleine broertjes. Waar zouden de andere twee zijn? Ze waren niet dood; ze had het verhaal gehoord van een voorbijganger. Haar oma was gevlucht met 3 pichu's, en dit was er dus één van..
-
Toen Tora haar ogen opende, en merkte dat ze ingedommeld was, grinnikte ze. Ja, het ging nu al beter. De pijn was deels weg, maar nog niet helemaal. Ze stond op, ''Kleintje, je moet je broertjes zoeken.'' zei ze tegen haar broertje, en ze liep weg.