Met een lege blik in haar ogen, staarde Houndoom over de zee. De zon was al een tijdje op, en gaf het water een diamant kleurige schittering. Een aantal Wailord waren met grote sprongen gepasseerd, maar het had Houndoom niet geïnteresseerd. Net als de lege blik in haar ogen, voelde ze zich leeg, verlaten, alleen. Erom treuren of huilen had geen zin, noch het proberen te vergeten. Daarom, bleef ze maar voor zich uit staren, steeds weer oude herinneringen in haar hoofd herhalen. Geen recente herinneringen, maar oude herinneringen. Herinneringen waar ze nog in lachde, waar geen angst of pijn in was. Een kleine glimlach vormde zich op Houndoom haar gezicht bij de vele gelukkige herinneringen. Het begon inmiddels vloed te worden, en het water klotste tegen haar poten aan, welke ze een aantal uren al niet meer had verzet. Houndoom hief haar poot af, en keek naar de afdruk die ze in het natte zand had achter gelaten. Er kwam weer een golf, en de poot afdruk was weggeveegd. Geschrokken krabbelde Houndoom achteruit. Zou het ook zo met haar zijn? Zou ze gewoon vergeten zijn, en net zo als haar voetafdrukken eindigen? Weggevaagd...?
