Thunder liep langs het meer. Ze zag hoe de volle maan in het glanzende wateroppervlak scheen van het bijna gladde meer. Alleen de wind blies soms wat rimpeltjes die algauw weer verdwenen. Het leek net een heel groot zijde doek dat over het water spande. Ze zuchtte eventjes, ging zitten op het gras laan het meer en staarde voor zich uit . Ze miste haar familie vreselijk. Maar, waar waren ze? Wie leefden er nog..? Ze schudde haar kop. ''Niet aan denken, niet aan denken..'' Zei ze zacht tegen zichzelf. Toch werkte dat niet echt, ze ging er zelfs alleen maar meer aan denken. Toen een hard geritsel achter haar klonk. Ze schrok en draaide zich om. ''W-Wie is daar..?''

''Ikke,'' klonk een rustige stem. De grote Raichu stapte de bosjes uit. ''Thunder,'' begon ze. ''Weet je al dat.. Tail, Glow en Light in PokéRPG zijn gekomen.. En.. Je bent tante geworden,'' zei ze toen. Bij het laatste glimlachte ze even. Thunder zou haar wel begrijpen, dat moest gewoon. ''Amore, Yellow en Thundress.. Zijn mijn 2 dochters, en zoon,'' zei ze toen, om het duidelijker te maken.

Thunder was blij Tora te zien en dat haar broertjes er waren. Maar ze had even de tijd nodig om te verwerken dat Tora nu moeder was. Tora, die vaak bot deed tegen anderen, die bijna iedereen kon verslaan was moeder van drie kinderen!?! Ze vond het prachtig nieuws, echt waar, maar het was zo...vreemd idee...Dat Tora nu ineens eigenlijk heel anders was, ook weer hetzelfde, maar toch anders. Zonder dat iemand er iets aan kon doen! Toen Thunder het eindelijk verwerkt had, keek ze Tora blij aan en zij rustig:"Gefeliciteerd!"
Er stak een wind op, en een harde ook. Het wateroppervlak dat net nog zo glad als een spiegel was, was nu een golvende kuil water, maar wel een grote kuil!

Tora zag dat Thunder eventjes vaag keek toen ze zei dat ze 3 kinderen had. Ze schudde haar hoofd, ''Het was ook eigenlijk niet de bedoeling.. Maarja, niks aan te veranderen. En, ze zijn leuk, hoor,'' grijnsde ze toen. ''Geloof me.. Het verandert niks,'' zei ze toen. ''Ik pas nog steeds op de hele familie.. 3 meer of..'' Ze trok een vreemd gezicht, ''Nee, geen 3 minder, dat is wel erg. Maar, 3 meer maakt niet uit. Toch?'' Grijnsde ze toen. ''Bovendien.. Ze zijn zo klein. Jou kan ik al niet zo makkelijk mee meesleuren,'' grinnikte ze toen, en ze snoof.

Wooshie dook op uit de bosjes en zag Thunder en Tora in gesprek.
Ze probeerde zo zachtjes mogelijk weer weg te sluipen maar Tora zag haar al.

''Wat doe jij hier?!'' zei Tora op een hardnekkige toon.

''Ehh.. ehh.. ikkehh.. '' riep Wooshie. ''Ik kwam hier bessen plukken?'' Zei Wooshie op een geloofwaardige en zachte toon.

[ Ehm.. Voortaan niet bepalen wat Tora doet, okay? =3 ]

Tora snoof hard, en keek de kleine Squirtle doordringend aan. ''Oke, pluk je bessen en verdwijn,'' zei ze droog. Ze snoof nog eens, en keek weer naar Thunder, haar kleine zusje. Ze keek even naar de omgeving. Prachtige bloemen, en bosjes met bessen, bomen met appels.. En, pokémon. Natuurlijk was het meer het allermooiste.. De volle maan scheen er in, en een Lumineon zwom rond.

Wooshie keek verbaasd naar Tora in de hoop dat ze nog gemene dingen zou zeggen.
Ze bleef maar staren naar Tora en haar kleine pokémon bende.
Ondertussen schuifelde ze heel langzaam naar de struiken met bessen.
Zonder dat ze 't wist plukte ze giftige bessen en deed ze in de mand die ze onderweg op het pad had gevonden.
En liep rustig maar sloom naar de bomen met appels en deed er daarvan ook een paar in de mand.
Opeens voelde ze een koude hand op haar schouder. Wooshie rilde en keek er bang van op.
''B-b-b-lit-t-t-t-zy.. ben jij dat?'' Zei ze op een heel scheiterige toon.

Thunder had ondertussen nauwelijks aandacht voor de squirtle. Ze had wel belangrijkere dingen aan haar hoofd. Ze keek naar Tora en vroeg: "Wie zijn er eigenlijk nog in leven van onze familie? En zijn er nog familieleden buiten pokérpg in leven?" Ze hoopte dat Tora het antwoord precies wist, maar haar gezonde verstand zei dat dat gewoonweg niet kon, zelfs Tora kon dat niet weten...Thunder keek weer even naar Wooshie. De squirtle had een grote rieten mand in haar handen. Waar zou ze die vandaan hebben? Thunder had niet lang de tijd om daar over na te denken. Ze had nota bene Tora vragen gesteld en wachtte nu geduldig op een antwoord.

''Ieder die buiten pokéRPG leeft, is dood. Behalve de vader van Candy,'' zei Tora kalm. ''Althans, dat is voor zover wij de familie kennen.'' Zei ze toen, en ze zuchtte. ''Shadow is onze halfnicht: Ze is de dochter van Candy's vader, maar heeft een andere moeder. Dan heb je Sparky, Candy's partner. Dan heb je Light, Tail en Glow: Je broertjes. Light heeft een partner, Yezlin. Dan heb je nog mijn 3 kinderen: Thundress, Yellow en Amore. En, natuurlijk: Mijn partner én hun vader: Night,'' zei ze toen. Thunder wist vast dat in hun familie een 'partner' ook gewoon als familie gezien werd.

Thunder luisterde aandachtig, knikte na elke zin als teken dat ze het had begrepen en sloeg elk wordt zorgvuldig op in haar gedachte. Als Thunder dat zo deed, vond ze dat écht heel erg belangrijk en dan was onthouden wel een stuk makkelijker. Het kostte alleen een stuk meer moeite, maar dat was het wel waard.
Thunder was heel verdrietig geweest toen ze hoorde dat haar ouders dood waren. Nu was ze daar overheen, al dacht ze nog veel aan hun.
Thunder had zich een poosje terug getrokken. Om na te denken over de dood van haar ouders, om te trainen en meer zelfvertrouwen op te bouwen. Hiervoor was ze een poosje uit pokérpg geweest. Daarom had ze het een en het ander gemist. Daarvoor in de plaats was haar zelfvertrouwen groter, kon ze een aantal aanvallen, waaronder bliksemstraal én ze treurde niet langer in het openbaar over haar ouders. Gebeurt is gebeurt en dood is dood had ze gezegd.

Wooshie had ondertussen gemerkt dat het niemand was achter haar, maar dat er een tak tegen haar schild bonkte door de wind.
Na een lange poos was ze weer rustig geworden en merkte ze dat de twee familieleden nog steeds met elkaar stonden te praten.
Ze besloot om nog een paar appels te plukken en dan terug naar de open velden te lopen.

Tora merkte dat Thunder bleef zwijgen, en snoof zacht. Ze zuchtte diep, en keek Thunder op een doordringende manier aan. ''Thunder, ik ga. Als je iets nodig hebt, kom naar mijn grot. Hij is náást de hoogste waterval bij de wild rivers,'' zei ze rustig. Ze draaide zich om, en liep weg. Pokémon die haar in de weg stonden sprongen aan de kant voordat zij bij hun in de buurt kwam, uit angst dat ze hen zou verpletteren. Ze grijnsde, en liep zo verder, het topic uit..

Thunder keek Tora na.Tora was vaak erg arrogant, maar Thunder wist dat ze altijd op Tora kon rekenen! Daar was ze erg blij mee. Ze ging weer bij het meer zitten en keek erin. De volle maan weerspiegelde in het water. Het oppervlak was weer even glad als eerst. Af en toe ritselde er iets in de struiken, maar Thunder reageerde er nauwelijks op. Ze was niet bang dat iemand haar zou pakken of aanvallen. En terwijl ze naar het glinsterende maanlicht keek zette ze alles nogmaals op een rijtje. Thunder rolde zich op en keek nog even naar de hemel met de prachtig fonkelende sterren en de witte mysterieuze volle maan. Daarna sloot ze haar ogen en viel in slaap.
Toen ze wakker werd. Was het vroeg in de ochtend. Het was een grauwe ochtend met een grijze lucht. Er was nog nauwelijks zon en Thunder merkte nu pas dat het regende. Daar was ze waarschijnlijk van wakker geworden. Thunder was nog niet erg nat dus de regen was er nog maar net. Ze besloot ergens te gaan schuilen en dat besluit was inderdaad een goede, want al snel regende het bakken uit de hemel. Thunder was al snel drijfnat en begon te rennen. Ze wist niet waar ze heen moest en rende zomaar ergens heen. Zolang ze maar ergens kon schuilen!