De kleine riolu liep door het bos, er zat een grote wond op zijn schouder en voor de rest was hij behoorlijk ondervoed en verzwakt. Waar was hij nu weer terecht gekomen? Riolu liep naar een grote eik en zocht dankbaar steun aan de grote stam. Hij ging zitten en sloot zijn ogen, denkend over wat er allemaal gebeud was. Hij probeerde het een beetje op een rijtje te zetten maar dat ging moeilijk. Zijn verleden was hem zo snel en zwaar voorbij gegaan. Riolu was toen hij een ei was al van zijn ouders gescheiden, pokemon stropers hadden hem ontvoerd en Riolu is nooit te weten gekomen wat er met zijn ouders is gebeurd. Toen hij uit het ei was gekomen hadden de stropers hem net zolang getraind totdat hij aura sphere en nog vele andere aanvallen onder de knie had. Deze training was niet vriendelijk geweest en Riolu heeft er dan ook flink wat lichamelijke en geestelijke wonden aan over gehouden. Na 4 maanden veel trainen, pijn en nare herinneringen werd Riolu opgesloten in de meest vreselijke kooi die hij ooit had gezien. Hij verbleef al niet in een goed verblijf maar dit was nog erger, deze kooi versteende hem net zolang tot de stropers hem weer 'uit' zette. Riolu was op een plek gekomen waar een heleboel van die gemene stropers waren, hij moest op een groot podium komen en continu laten zien wat hij in zich had. Het was een soort handelaarsplek waar mensen op de verkeerde manier sterke pokemon konden kopen. Riolu werd veel getest door dit soort mensen en hij moest dan ook veel tegen andere Pokemon vechten. Als Riolu weigerde werd hij geslagen met een zweep. Het ene gevecht na het andere ging voorbij en Riolu werd steeds zwakker. Vele bieders hadden al hoge prijzen op hem neer gezet maar de 'baas' van Riolu wou waarschijnlijk nog meer. Na een flink aantal gevechten kon hij niet meer en zakte hij door zijn kleine zwarte pootjes. Kwaad werd hij een aantal keren geslagen maar Riolu was te verzwakt om nog verder te gaan. Toen gebeurde het allemaal heel snel, zijn baas wou hem nog een keer heel hard slaan toen er ineens een zwarte schaduw voor hem ging staan. Die had de baas met één of andere aanval aan de kant geduwd en daarna Riolu opgepakt. De zwarte gedaante keek de baas nog één keer kwaad aan maar die was te bang om ook maar iets te doen, en daarna rende de gedaante weg met de gewonde Riolu in zijn handen. Riolu raakte bewusteloos in de armen van de zwarte gedaante en kwam pas weer bij toen hij ergens in het bos was neergelegd, alleen. Riolu wist niet wie hem had gered en hem hier achter had gelaten. Nu zat hij hier steunend bij een boom en wist niet wat hij moest doen...

Een kleine, nog jonge, Pikachu kwam aanstappen. Toen ze een Riolu zag, liep ze er op af. Hij had ongeveer dezelfde leeftijd als haar. Misschien wat jonger, maar heel veel scheelde het niet. Ze zette een lichte grijns op, en haar donkergroene ogen straalden. ''Hallo,'' begon ze rustig, en ze keek hem aan. Hij was gewond, zag ze. Ze slikte eventjes. ''Hallo,'' herhaalde ze. ''Mijn naam is.. Amore,'' zei ze toen, en ze keek hem aan, ''Wie ben jij?'' Vroeg ze toen, en ze keek hem aandachtig aan, ''Gaat het eigenlijk wel?'' Vroeg ze toen, plots bezorgd. Zelf was ze klein voor een Pikachu, maar, waar ze ook heen ging.. Waarschijnlijk zou er niet veel gebeuren. Eén miniscuul klein roepje naar Tora, en de grote Raichu was er om haar te beschermen. Amore schudde haar kop eventjes, omdat haar gedachten afdwaalden. Rustig keek ze de Riolu weer aan, en wachtte op een antwoord.

Ineens hoorde Riolu iemand aankomen en verschrikt opende hij zijn ogen. 'w..w..wie is daar?' vroeg hij schichtig. Opeens verscheen er een kleine pikachu met groene ogen. Riolu sprong verschrikt op en kroop angstig naar achter. 'i..i.ik.. au!' een pijnscheut schoot door zijn lichaam en Riolu zakte door zijn poten. Met zijn goede hand greep hij pijnlijk naar zijn schouder. Trillend probeerde hij weer op te staan. 'gg.ga weg!' zei hij bang en met zijn handen maakte hij een kleine aura sphere die lande naast de pikachu. Riolu wist niet dat deze pikachu hem niks wou aandoen maar omdat hij zijn hele leven alleen nog maar slechte mensen en pokemon had gezien was dit ook heel moeilijk. Verzwakt zakte hij weer door zijn poten hij had er gewoon geen kracht meer voor. Ondersteunend op zijn goede arm keek hij met een zware ademhaling de Pikachu aan.

(sorry ik ken alleen de engelse benaming van de aanvallen, ik kijk ook alleen de engelse pokemon)

(Is niet erg )

Amore schudde haar koppie wild heen en weer, en keek hem aan. ''Rustig!'' Riep ze, ietwat streng. ''Ik doe je niks,'' zei ze toen, veel kalmer. Ze keek naar de wonden van de Riolu, en beet op haar lip. Hij zag er niet goed uit. Wat zou er met hem gebeurd zijn..? ''Kalm maar. Je zo opwinden is niet goed,'' zei ze toen. Haar blik stond rustig, maar toch was ze oplettend. Als hij haar niet zou vertrouwen, zou hij haar waarschijnlijk aanvallen. Nu was zij in het voordeel, maar ze wist dat ze hem niet mocht onderschatten. Rustig bleef ze hem aankijken, en hield haar koppie scheef. ''Oke, wat is er gebeurd?'' Vroeg ze toen, en ze keek hem nog steeds aan. Misschien, als ze zijn vertrouwen kon winnen, kon ze hem meenemen naar de grot. Daar was het veilig, en dan kon ze misschien iemand halen die kon helpen.

Riolu ving de woorden op van de pikachu en schudde wild zijn kop 'nee..nee..nee! je brengt me vast weer naar de stropers!' Weer maakte Riolu een Aura Sphere dit keer wat groter en gooide hem richting de pikachu. Uitgeput viel hij weer op de grond, aanvallen maakte hem nog zwakker maar Riolu vertrouwde niemand en viel alleen maar aan om zichzelf te verdedigen. Met grote bange ogen keek hij de Pikachu aan, maar die maakte ondanks dat hij haar wel aanviel geen aanstalten hem te aanvallen. 'laat me alsjeblieft met rust, i..i..ik weet het gewoon niet meer' zei hij zachtjes, een traan gleed over zijn blauwe wangetje.

Amore brak de aura sphere met een simpele bliksemstraal, en keek hem aan. ''Rustig, nou,'' zei ze toen, ''Ik kan een gewonde pokémon niet alleen in dit bos laten. Stel je voor dat er een of andere Darksider komt, dan ben je er geweest,'' zei ze rustig. ''En nee, ik breng je niet naar de stropers toe. Ik neem je nergens mee naartoe, zolang jij dat niet wilt.'' Zei ze toen, en ze keek hem aan. Zij was wat kleiner dan hem, maar wel wat ouder. Ze zuchtte. Een riolu kon toch naar een aura kijken? Kon hij dan niet weten wie goed en wie slecht was..? Ze snoof zacht, en keek hem weer aan. ''Je hoeft niet te huilen.. Als die stropers nu komen.. Komt mijn mama, en dan gaan ze eraan,'' grijnsde ze. Ja, haar moeder zou ze villen als ze aan haar zaten. Even moest ze grinniken bij de gedachte daaraan, maar, algauw keek ze weer naar Riolu. ''Dus.. Vertrouw je me, of niet?'' Vroeg ze toen.

Riolu hoorde de woorden van de Pikachu en werd wat rustiger, langzaam begon hij een beetje te geloven dat ze hem niks wou doen. Maar hij hield haar nog goed in de gaten, dankzij zijn verleden vertrouwde hij niemand ook al kon hij dit aanvoelen met zijn aura. Zelfs zijn aura was geestelijk gewond geraakt door de zware tijden die hij achter zich had gelaten. Ook was Riolu nog vrij jong en ondanks dat hij al veel aanvallen en technieken kende door de zware trainingen moest hij zijn aura nog leren beheersen.
'breng je me echt niet naar de stropers?' vroeg hij onzeker en vermoeid stond hij op, de woorden over de Pikachu haar moeder stelde hem een beetje gerust maar het deed hem ook pijn. Zelf had hij geen moeder en hij vroeg zich af hoe zo iemand zou zijn. Aan Pikachu's woorden te horen waren ze heel zorgzaam en beschermend. ' h..hoe heet je?' vroeg hij zachtjes.

''Mijn naam is Amore,'' zei ze rustig, en ze keek hem aan. ''Wat is jouw naam, als ik het vragen mag?'' Vroeg ze toen. Ze plofte neer op haar kont, en keek hem aan. ''Nee, ik breng je niet naar de stropers. Ik heb het niet zo met mensen,'' zei ze rustig. Haar familie was opgegroeid bij de mensen, maar.. De meesten waren dood, of hierheen gegaan. Ze snoof zachtjes, en keek hem met een scheve kop aan. ''Je moet niet bang zijn door het verleden. Je kan er niks meer aan veranderen, je moet gewoon doorleven, en alles vergeten,'' zei ze rustig. Ze wist niet wát er was gebeurt, maar, het was duidelijk dat hij bang was door een gebeurtenis in het verleden, of, misschien zelfs meerdere gebeurtenissen. Ze keek even naar een Pidgey die over vloog, maar hierna weer naar Riolu.

Amore... dat was een mooie naam! Een zwak glimlachje verscheen op zijn gezicht 'ik heet gewoon Riolu, heb nooit een naam gekregen' zei hij maar. Ook Riolu keek op naar de pidgey en schrok lichtjes, hij was nog heel schichtig en erg op zijn hoede maar hij begon Amore een beetje te vertrouwen. Weer probeerde Riolu op te staan en met trillende pootjes lukte het hem dan ook. Zijn verleden vergeten? nee dat kon hij niet, het was nog maar zo kort geleden gebeurd, maar misschien als hij hier een leven kon opbouwen en vriendjes kon maken zou de last wel minder zwaar worden?. De wond op zijn schouder brande en Riolu beet op zijn lip hij moest de wond snel genezen anders zou het gaan ontsteken. Ook de vele zweepslagen op zijn rug deden zeer maar omdat Riolu vaker van dit soort wonden had gehad lette hij er niet zo op. 'waar gaan we heen?' vroeg hij uiteindelijk aan Amore, met zijn rechterarm dankbaar steunend aan de grote stam van de eik.

''Oke, Riolu. Waar wíl je heen?'' Vroeg ze grijnzend aan hem. ''Er zijn genoeg plekken. De watervallen, de rivieren, de grotten, de bergen, de stad, enzovoorts,'' zei ze rustig. De grot van Tora, haar moeder, was naast de grootste waterval, en was dus makkelijk te vinden. Ze vond het wel makkelijk dat hij Riolu heette. Die naam vergeette je niet snel. Maar.. Wat nou als hij een Lucario zou worden.. Heette hij dan nog steeds Riolu? Een vage blik kwam op haar gezicht, maar al gauw verdween deze weer, en keek ze hem rustig aan. ''Misschien kunnen we toch beter naar het pokémoncenter..?'' Vroeg ze rustig, en ze keek hem aan. Haar ogen stonden kalm, en er was geen enkele emotie in te zien. Toch was er van alles. Nog steeds was ze erg blij dat haar vader terug was, ze was bezorgd om Riolu, en ook wel wat boos op de mens, omdat er zoveel waren die slechte dingen deden.

Riolu luisterde naar haar woorden en er kwam een glinstering in zijn ogen, wat waren er veel plekken hier! Hij kon niet wachten om te genezen en dan al die plekken te zien. 'wat is een pokémoncenter?' vroeg hij aarzelend, hij vroeg zich af of dit geen domme vraag was maar hij had er nog nooit één gezien. Voorzichtig zette hij een paar passen naar voren richting Amore, het deed zeer maar hij moest volhouden anders kwamen ze nergens. Uiteindelijk stond hij voor Amore en ging zitten, 'weet jij geen pokemon die mij kan genezen? op mijn trainingen gebruikten ze altijd een chimeco aan het einde van de dag om alle gewonde en zwakke pokemon die bijna op sterven lagen te genezen' Riolu beet op zijn lip, zelf werd hij nooit genezen door chimeco, dit deden ze alleen bij de grote, sterke en geëvolueerde types bij hem op de trainingen. Zijn baas zij altijd dat hij zijn wonden verdienden omdat hij niet goed zijn best deed, ze wouden dat hij ging evolueren in lucario, als hij dat niet deed werd hij ook niet genezen. Maar hoe hard Riolu ook zijn best deed, hij evolueerde niet. Hiervoor was hij nog veel te jong en te bang. met een onzekere glimlach keek Riolu naar Amore.

''Ja, die dikke in het pokécenter.. Ff nadenken..'' Ze dacht diep na, hoe heette die dikke pokémon ookweer..? ''Oja, Chansey,'' zei ze droog. ''Of hier in het bos kan ook ergens een Chimeco zijn..'' Zei ze toen, als hij geen zin zou hebben om naar het pokécenter te gaan, kon ze ook iemand halen die kon helpen. ''De pokémon die de kracht hebben om dit te doen, met de aanval heal bell, zijn als ik het goed heb: Miltank, Celebi, Chimeco, Skitty, Chansey en nog een paar,'' zei ze rustig. Er was een Celebi in dit bos, maar die zoeken zou eeuwig duren. Misschien zouden ze een miltank of Chimeco kunnen vinden, dat die hen zou helpen.

(Ik ga even naar de winkels. Ben over een half uurtje ofzo wel terug xx)

Riolu moest lachen bij de woorden van Amore, 'het maakt mij niet uit waar we heen gaan, ik ken de weg hier toch niet dus zeg jij het maar' Riolu begon zich al weer wat beter te voelen aangezien hij Amore begon te vertrouwen. Hij had nog nooit een pokemon of mens kunnen vertrouwen dus dit voelde vrij goed. Langzaam stond Riolu weer op een beetje trillend van de pijn die hij had. 'wijs jij me maar de weg Amore' zei hij iets opgetoger dan net, Riolu was blij dat er eindelijk eens iemand was die hem hielp en voor hem klaarstond in plaats van andersom 'bedankt Amore' zei hij zachtjes.

(oke bye!)

Amore keek hem aan. ''Ik denk dat het fijner is om hier te blijven. De mens wilt zich vast nog weleens vertonen in de stad, en ik denk niet dat jij dat zo fijn vind, na je verleden,'' zei ze rustig. Ze keek hem aan, ''Kom mee, dan zoeken we een pokémon die je kan helpen,'' zei ze rustig. Met slome passen begon ze rond te zoeken. Ze vond allerlei pokémon, maar geeneen deed haar wat. De murkrow die er waren vlogen bang weg, ze herinnerden zich vast nog hoe Tora hen ooit aangevallen had. Even kwam er weer een grijns op haar gezicht, toen er een Chimeco zichtbaar werd. Ze keek achterom, ''Riolu?'' Vroeg ze rustig. Als hij zou komen, zou de Chimeco hem misschien kunnen helpen. Als zijn wonden hersteld waren, zou het vast al veel beter gaan met hem.

Riolu knikte zachtjes, een beetje schamend voor zijn angst voor mensen maar het was aan de ene kant ook wel weer logisch. Voorzichtig stond Riolu weer op en ging langzaam achter Amore aan. Elke pas deed zeer maar Riolu moest volhouden. Hij zakte een paar keer door zijn poten maar stond dan ook weer op. Riolu was een doorzetter als het moest. Een paar murkrows vlogen bang weg en verschrikt keek Riolu op maar herstelde zich snel als hij zag dat ze al weg waren. Na een tijdje hoorde hij Amore roepen en keek hij op. Ze had een chimeco gevonden! Rustig liep hij naar haar toe en ging vermoeid zitten. De wond op zijn schouder was weer opengegaan en de zweepslagen op zijn rug begonnen te branden. Riolu moest nu snel geholpen worden anders liep het niet goed met hem af.

Amore keek naar de Chimeco. ''Kunt u ons helpen, hij is gewond..'' Begon ze. De chimeco knikte, en vloog naar Riolu toe, ''Chim-Chim!'' Riep ze droog. Ze deed haar healbell, en vloog weer weg. Amore keek de Chimeco verbaasd naar, maar keek hiernaar weer naar Riolu. ''Ehmn, gaat het weer?'' Vroeg ze dom, en ze snoof zacht. Ze slikte, en hield haar koppie scheef. Zou de Healbell gewerkt hebben, of niet..?

(Sorry, ben Inspiratieloos XD)

Ineens zomaar uit het niets verscheen er een chimeco boven zijn hoofd. Hij hoorde een paar muziekklanken en sloot bang zijn ogen voor wat er zou gaan gebeuren. Gek genoeg gebeurd er niks, voor hij het wist had hij geen pijn meer. Verbaasd opende Riolu zijn ogen, de wond op zijn schouder was verdwenen en zijn rug brande ook niet meer. Riolu probeerde op te staan en eindelijk lukte hem dit moeiteloos. 'bedankt chimeco!' riep hij de chimeco nog na vordat die weer in het bos was verdwenen. Met een brede glimlach keek hij naar Amore en begon haar toen te omhelsen 'dankje.. dankje...dankje..dankje!' riep hij vrolijk. Blij begon hij rondjes te springen, hij had zo'n fijn gevoel van binnen. Eindelijk na maanden voelde hij zich goed, geen vermoeidheid en pijn meer ,nooit meer! Hij kon eindelijk die jonge Riolu zijn, hij kon eindelijk gewoon eens kind zijn zonder te moeten vechten voor zijn leven.

Toen ze omhelst werd door Riolu, staarde ze verbaasd voor zich uit. Toen hij rondjes begon te springen, was ze nog verbaasder. ''Ehm.. Gaat alles goed?'' Vroeg ze dom. Ze snoof zachtjes. Nouja, het was grappig om te zien, maar ook wel wat vreemd. De net zo gewonde Riolu, sprong nu overhypert rondjes. Zelf sprong ze op een steen, en deed een donder op een appel, die geroosterd in haar handen viel. Rustig at ze de appel op, en keek hem aan.

[Nog steeds inspiloos x3]

Riolu zag hoe Amore een appel uit een boom haalde en keek er met hongerige oogjes naar. Zijn maag rommelde en beschaamd greep hij er zachtjes naar met zijn arm. Zijn blik gleed zoekend naar boven opzoek naar nog zo'n lekkere appel, al snel viel zijn blik op een grote rode die aan het uiteinde van een tak hing. Riolu zette zich schrap en rende zo hard als hij naar de boom. Hij zette zich af sprong tegen de stam aan zette zich daarna nog een keer af en zweefde eventjes door de lucht richting de appel. Riolu richte zijn poot op de appel en gebruikte focus punch om de appel uit de boom te krijgen, dit gebeurde allemaal in een paar seconden. Keurig belande Riolu weer op de grond met de appel tussen zijn poten, vrolijk omdat hij zijn energie weer terug had ging hij naast Amore zitten en begon hij ook van zijn appel te eten.

(geeft niet XD kan iedereen overkomen)

Amore grinnikte toen ze zag hoe moeilijk hij deed om een appel te pakken. ''Weet je, als je appels of bessen eerst voorzichtig roostert zijn ze lekker,'' zei ze dom. Ze keek naar een bes, die in een bosje hing. Ze pakte het, en at het op. Droog keek ze om zich heen. Vele Volbeats, illumises, insectpokémon en graspokémon liepen of vlogen door het bos heen. Het was een prachtig gezicht. ''Don't make it hard, just run..'' zong ze zacht, maar ze stopte al snel. Ze zong niet vaak, maar als ze het deed, was het meestal wel een nummer die ze echt helemaal uit haar hoofd kende. Ze snoof zacht, en keek weer naar Riolu, die stil was.

Riolu negeerde de woorden van Amore en at zijn appel op. Langzaam voelde hij weer kracht in hem opkomen en dat stilde zijn honger. Met een glimlach keek hij naar Amore 'oh ik vind ze zo ook lekker hoor, ik kreeg eerst nog veel slechter voedsel' antwoorde hij nu op haar opmerking. Hij grinnikte als Amore begon te zingen, het klonk best goed. zelf kende hij geen liedjes dus luisterde hij er maar naar. Riolu stond weer op en keek verwonderd naar het bos, het was hartje zomer en overal waren prachtige kleuren van de vele bloemen en bomen. Een diepe zucht kwam uit zijn mond, wat was hij blij dat hij hier beland was

Ze keek hem aan, en grijnsde licht. ''Ben je blij dat je in dit gebied bent?'' Vroeg ze rustig. Ze sloot haar ogen. Haar oren vingen het zachte gespetter van de watervallen, die ver weg waren, op. Ze grijnsde. Dat geluid stelde haar gerust. Daar was de grot waar zij woonde, samen met haar broertje, zusje, moeder en vader. Een veilige plek, dus. Ze ging liggen, en deed haar ogen dicht. De zon scheen op haar gele vacht, die hierdoor feller leek dan deze was. Ze zuchtte diep, en opende één van haar twee groene ogen, waarmee ze rustig naar Riolu keek. Hij was wel aardig, eigenlijk. Ze grijnsde licht, en bleef zo naar hem kijken.

'ja heel blij' zei hij zachtjes terwijl zijn blik niet afwende van het bos. Uiteindelijk keek hij weer naar Amore en zag dat haar vachtje erg mooi was in de stralende zon. Hij glimlachte, wat was hij blij dat hij haar had ontmoet, als zij er niet was geweest wist hij niet wat er anders van hem terechtgekomen was, daar wilde hij ook liever niet aan denken. 'zijn hier veel andere pokemon?' vroeg hij aan haar terwijl hij naast haar ging zitten, Riolu was best wel benieuwd naar de vele pokemon die hij nog nooit had gezien. Met een vriendelijke glimlach keek hij naar haar 'heb je familie hier?' vroeg hij nieuwschierig. In zijn rode ogen was een blije twinkeling te zien en dat maakte genoeg duidelijk, Riolu had eindelijk eens een goed leven.

''Ik zit in de grootste familie die in dit gebied is,'' zei ze rustig, ''Mijn ouders zijn Tora en Night, ik heb nog een broertje, een zusje.. 3 neefjes, 1 nichtje, en een achternichtje, en een achterhalfnichtje,'' zei ze droog. ''De rest van mijn familie is, helaas, gestorven,'' zei ze toen. ''Alleen.. Mijn achternichtje en één van mijn neefjes hebben beiden een partner, en die twee zijn dus ook in de familie opgenomen,'' zei ze. Bij hun in de familie werkte het zo, als iemand een partner had, was die gelijk deel van de familie, als niemand daartegen was. Ze besloot niet naar zijn familie te vragen, hij was hier alleen, dus hij had vast geen familie hier. Even slikte ze, maar daarna keek ze hem weer rustig aan.

Met grote ogen luisterde hij naar de vele woorden van Amore, wow! wat had ze veel familie! Een lichte steek ging door hem heen, had hij ook maar zoveel familie, of tenminste ouders... maar Riolu hoopte dat hij hier vele vrienden zou ontmoeten die hij hier in zijn hart kon sluiten. 'heb je een goede band met je ouders?' vroeg zijn zachte maar lieve stemmetje. Een zonnestraal brak door het bladerdek en verwarmde het lichaam van Riolu. Genietend sloot hij even zijn ogen om ze daarna weer te openen en zijn blik weer op Amore te richten.