Ayelinn liep kwaad door het bos heen. Tunder had haar laten stikken. Nu was ze het gewoon zat. Ze wou nooit meer verliefd worden. Hij was gewoon verdwenen, de noob (xD). Ze vuurde krachtige bliksemschichten af op de bomen en legde ze in de as. Ze was verwoestend, maar bovenal razand. Kon ze dan echt niemand vertrouwen zonder dat die er vandoor ging.

Ayelinn keek verbaasd op en stopte abrupt met het afvuren van bliksemschichten toen ze de stem van Guardian hoorde. Ze keek hem aan met haar donkere ogen en liet haar schouders hangen. ''Het is Tunder'' zei ze vol minachting. ''Hij heeft me laten stikken. Hij is zomaar verdwenen'' zei ze en voelde tranen opkomen maar verbeet ze. Ze zou niet huilen waar Guardian bij was. ''Het punt is dat ik hem nu nooit meer hoef te zien'' eindigde ze.

''Rot voor je'' zei Ayelinn zachtjes. Nadat Guardian de eerste woorden had gesproken was ze in een klap meteen een stuk rustiger geworden. Met Guardian kon ze immers altijd praten, hoe dan ook. Ze vond het ook wel rot voor Guardian dat hij hetzelfde had meegemaakt. Ze wist nu ook hoeveel pijn zoiets deed. En ze gunde Guardian niet die pijn. Niet lieve begripvolle Guardian. Maar ja het lot, daar konden zij beide niets over te zeggen hebben. Als ze dat wel had gekunt dan wist ze wel wat ze zou veranderen aan haar toekomst. Een lieve partner met misschien een stel kinderen.

(OMG)

Ayelinn had de traan inderdaad al gezien. ''Oh sorry. Door mijn schuld ben je nu depri'' zei Ayelinn en beet op haar onderlip. Het was niet haar bedoeling geweest om Guardian een rotgevoel te geven. Wat was ze toch ook weer een sukkel. ''Kom laten we over een ander onderwerp beginnen'' zei ze tegen hem. Ze dacht na over een onderwerp waar ze over zou kunnen beginnen. ''Hoe gaat het met jou eigenlijk. In akgemene zin?'' vroeg ze daarna aan Guardian. Misschien kon ze hem zo een beetje afleiden van zijn rotgevoel.

''Tja ik ook wel een beetje de laatste tijd'' gaf Ayelinn toe. Ze wende haar blik even af maar voelde Guardian`s ogen in haar branden. Ze werd er een beetje verlegen door en moest licht blozen. Toen hij echter met zijn hoofd schudde moest ze zacht grinniken. Domweg omdat het er grappig uit zag. ''Geeft niets'' zei ze daarna met een kleine glimlach tegen hem. Ze voelde zich wel opgelucht over het feit dat het niet haar schuld was dat Guardian zich wat depri voelde. Toch het onderwerp over haar en Tunder had hem daar wel over aan het nadenken gezet.

''Kom'' zei Ayelinn die Guardian bij zijn pols pakte. ''Even wat afleiding creeeren'' grijnzde ze. Ze nam Guardian mee naar een klein meertje dat in het bos verborgen lag omringt door een stel struiken. ''Adem inhouden hoor'' grinnikte ze en duwde Guardian het meer in. Even later sprong ze er zelf achteraan. Toen ze weer boven kwam spoot ze een straaltje water uit haar mond als een soort fontein. Ze trapelde met haar pootjes om boven water te blijven en keek om zich heen of ze Guardian zag. Sh*t, straks kan hij niet zwemmen. Oh god, ik heb Guardian vermoord ging het paniekerig door haar gedachte.

(Ik kon het niet laten xD)

Ayelinn schrok en werd naar beneden getrokken. Ze kwam proestend weer boven.
Ze keek Guardian nep kwaad aan. ''Dat is gemeen, ik dacht dat ik je vermoord had ja'' riep ze uit.
Ze spetterde hem even nat met water en zwom toen naar de kant. Eenmaal daarop geklommen schudde ze zich even uit.
Ze keek Guardian even grijnzend aan. Die duik was teminste behoorlijk verfrissend geweest.

[Boeiend, het was grappig ]

Guardian grijnzde nog breder nadat Ayelinn nep-boos had gedaan en ging achter haar aan door het water naar de kant toen, en schudde zich toen ook uit. Hij hield niet van een natte vacht. Tenzij hij in het water was natuurlijk. Maar anders bleef alles aan je plakken. Takjes, blaadjes en gras.. en dan moest je je weer natmaken, en maar wachten tot je droog bent, en in de tussentijd kon je zowat nergens zitten xD
De wind ging door zijn nog vochtige vacht wat een heerlijk fris gevoel gaf. en Guardian glimlachtte.
Hij keek over de horizon en zag dat de zon onder aan het gaan was. De lucht was rood en de zon laag.
''Het is zonsondergang!'' Riep hij opgewekt. ''Laten we ergens gaan zitten waar we het goed kunnen zien'' Zei hij daarna en wachtte op een reactie.

Ayelinn knikte instemmend en keek rond of ze ergens een goede plek kon vinden. Plotseling zag ze niet ver bij hun vandaan een grote rots waar ze op konden gaan zitten. ''Kom laten we daarheen gaan'' zei ze opgewekt en wees in de richting van de rots. Ze wachtte even op Guardian maar rende er toen naartoe. Door de koude wind door haar vacht werd ze meteen ook weer droog al rilde ze wel even. Eenmaal boven wachtte ze op Guardian en keek naar de rood oranje horizon waar langzaam maar zeker de zon achter verdween.

Ayelinn knikte even. ''Ik vind ze echt heel erg mooi'' zei ze zacht. Ze leunde een beetje tegen Guardian aan. Ze keek hem even aan maar wende toen direct haar blik weer af. Enkel om te verbergen dat ze moest blozen. ''Weet je Guardian. Ik kijk toch het liefst naar de zonsondergang met jou'' zei ze zacht, bijna fluisterend.
Ze keek hem even grijnzend aan. Ja ze wist het zeker, Guardian kon ze vertrouwen.

Guardian glimlachtte breed, en genoot van dit moment. Toen Ayelinn een beetje tegen hem aan ging leunen en hem aankeek ging er een rilling door zijn lijf heen. En toen Ayelinn die woorden sprak ging zijn hart tekeer.
Hij hoopte dat Ayelinn dat niet voelde. Hij begon te blozen en keek nu snel een andere kant op. Hij was verliefd op haar.. Maar Ayelinn zou vast niet echt verliefd zijn op hem. Hij wou het al een tijdje zeggen, maar hij durfde niet. Steeds als hij het zou proberen klapte zijn mond dicht en kon hij alleen maar stotteren. Guardian zuchtte en wachtte maar tot ayelinn iets zou zeggen.