Thunder had een heel eind gerend en kwam doorweekt bij de sulfer caves aan. Daar vond ze een lege grot en gauw ging ze erin. Het was er best donker, maar beter dan niets. Ze ging bij de ingang liggen en keek naar buiten, daar regende het nog steeds. Thunder was blij dat ze een schuilplaats had gevonden, ook al was het hier niet ideaal en zag ze geen hand voor ogen. daarom bleef ze dicht bij de ingang.
Maar de regen ging maar door en uiteindelijk begon Thunder zich te vervelen. Ze wilde de grot verkennen. Nu ze een beetje gewend was aan het donker. Toch liep ze heel langzaam, want soms zaten eer keien in de weg. Ze liep langs de wand en voelde na een tijdje een gat. Ze sprong erin. Grotere pokemon hadden hier niet door gekund, maar Thunder was lekker klein. Het gat kwam uit op een gang die ietsje groter was dan het gat, maar ook vrij nauw. De gang maakte een bocht en ineens zag ze licht aan het eind van de gang. Het was een kleine doorgang, zelfs nog kleiner dan het gat aan het begin. Thunder kroop erdoorheen en was voor het eerst in haar leven écht blij dat ze zo klein was en ze hoopte altijd zo groot te blijven, want de plek waar ze nu was beland was het mooiste dat ze ooit had gezien. Achter de kleine doorgang zat een grot die enorm groot was. Thunder had nog nooit zo een grote grot gezien! En het allermooiste waren de fonkelende, lichtgevende kristallen. Tussen de kristallen in zaten allemaal stalagmieten en stalagtieten. Maar het aller mooiste was toch wel het meer in het midden van de grot. Het was prachtig helder water dat glinsterde in het licht van de kristallen. Het meer was zo groot dat je er makkelijk met de hele pikachu-familie in kon(inclusief de overleden ouders, tantes en ooms. Het meer had diepere en ondiepere gedeelte, die je door het heldere water makkelijk vanaf de kant kan onderscheiden.
Thunder keek haar ogen uit. "Waaaaaaaaaaaaauw..." was het enige dat ze kon uitbrengen. Het was net of ze in een sprookje was belandt. Alles hier was betoverend en zelfs de gemeenste gemenerik zou dit wonder niet kunnen weerstaan. Zo prachtig en wonderbaarlijk was dit.
Ineens kreeg ze een prachtig idee. Ze pakte wat kleine kristallen en nam die mee naar de opening. Ze liep door de gang en zette hier en daar een kristal naar in de stenen en stukken aarde. Regelmatig haalde ze weer nieuwe kristallen uit de grot. Even later was de hele gang en de voorkant verlicht met de kristallen. Thunder had hard gewerkt en was nu best moe. Toen ze de laatste kristal had neer gelegd keek ze de grot nog eens rond. Het was een prachtig gezicht en je kon nu goed in de grot kijken, al had Thunder zo weinig mogelijk kristallen gebruikt. Je kon nu zien dat de voorste grot een halve-koepel-vorm had. Met een grote ingang. Nu kom je ook zien dat deze grot nog een aantal gaten had. maar die waren erg ondiep of liepen dood en Thunder kon in sommige niet eens zitten of ze zaten te hoog. Een aantal waren wel handig en Thunder vond dit een prachtige plek! Ze zag nu ook dat de regen was opgehouden en ging opzoek naar wat zachte dingen om op te slapen.
Even later kwam ze terug. Ze had wat mos in haar handen en ook wat droog gras gevonden. Die legde ze in een dieper gat en daarna deed ze er ook nog wat andere dingen bij zoals grote bladeren en veren. Het werd een lekker knus plekje waar ze heerlijk kon slapen. Daarna pakte ze ook nog wat jonge, buigbare takken. Daar vlocht ze een mand van of eigenlijk iets wat daarop leek, want ze had het alleen een keertje op tv gezien toen ze nog bij haar ouders woonde. Die legde ze in een ondieper gat. Ze verzamelde wat vruchten en deed het in de 'mand'. Ook had ze een aantal oude lappen gevonden. Die hadden reizigers achtergelaten. Die doeken hing ze voor het gat waar het eten in zat, voor het knusse gat en voor de opening naar de gang.
Toen ook dat klaar was, liep ze naar de keien die op de grond lagen. Eerst duwde ze een grote kei aan de kant,daarna nog een en nog een. Nu ontstond en een soort trap naar het gat naar de gang. De overige keien had ze bij het gat naar de gang met de kristallen-grot gebracht. Ze duwde ze over de rand, een zwaar werkje, maar uiteindelijk lukte het. Nu had ze daar ook al een trap gemaakt. ze sjouwde de stenen van de trap aan de buitenkant door het gat en alle stenen zaten nu in de gang. Alleen een grote platte niet, want die was echt te zwaar, maar dat was ook geen punt. Thunder kon er namelijk erg lakker op zitten en als de zon scheen en in de grot kwam, werd de steen lekker warm. Dan was het heerlijk om op te liggen!
Thunder keek weer rond. De grot was nu ook nog eens opgeruimd, maar het was wel erg kaal en leeg. Thunder besloot wat bloemen te gaan plukken. Ondertussen begon de zon ook weer te schijnen en het licht van de kristallen werd doffer, maar dat gaf niets, omdat de zon het werk had overgenomen. Thunder zat ondertussen voor haar groot een hele lange slinger te maken van bloemen. Toen die af was hing ze het in de grot. Het zag er erg gezellig uit.
Thunder was erg tevreden en wilde voor altijd in deze prachtige grot blijven wonen. Het was nu haar eigen grot waar ze altijd terecht kon als het bijvoorbeeld regende of erg koud was. Thunder besloot na dat harde werken maar vroeg te gaan slapen. Dus nadat ze wat bessen had gegeten, kroop ze in het gat waar haar slaap-holletje in zat en ging liggen. Nu voelde ze pas echt hoe moe ze was en na een paar minuten was ze tevreden in slaap gevallen en droomde over nog meer ideeën voor haar prachtige grot.

(wow dit is de langste post ever O_o )

DG kwam de grot binnen en zag een pikachu daar liggen die 'm vaag bekend voor kwam
hij zweefde stilletjes naar de pikachu toe

Thunder had DG niet aan horen komen (logisch) en lag nog steeds te slapen. Pas toen DG boven haar zweefde werd ze wakker. Ook al was het per toeval, want ze schrok eigenlijk wakker van een nachtmerrie. Daarna schrok ze nogmaals van DG die vlak voor haar zweefde. Er was maar een pokemon van dit soort dat ze eerder had gezien en dat was DG, wist Thunder. "Ben jij het, DG?" vroeg ze toen. Ze was door al die schrik nu wel klaarwakker.

DG zag nu wie het was

"hmmm....jij bent thunder toch?" zei DG

Een kleine Pikachu, nog jonger én kleiner dan Thunder kwam de grot binnen. Ze leek, als je heel goed keek, wel iets op Thunder, maar niet veel. ''Tante!'' Riep Amore vrolijk, en ze liep naar Thunder toe. Toen ze DG zag, trok ze een chagrijnig gezicht, ''Blegh. Vies spook,'' beet ze hem dom toe, met een toontje die veel op die van haar moeder leek.

DG keek geiriteerd naar Amore

"wie is dat Thunder?" vroeg DG

''Ik ben Amore,'' Beet ze DG toe. Ze stak haar tong naar hem uit, en zette toen een arrogante kop op. Ze wendde haar blik niet af, en zette een valse grijns op. Nu had ze een kop die herkenbaar was als je haar moeder zou kennen, ze leek nu net Tora, toen die nog klein was. Het enige verschil waren de groene ogen, en natuurlijk het feit dat Amore zonder die blik meer op Amor, haar overgrootmoeder, leek dan op Tora.

ze lijkt net tora met die blik dacht DG

"nou eh.. ik ben Dark Ghost maar noe me maar DG" zei DG

''Dg,'' Amore dacht na, ''Dram Geest,'' zei ze toen dom. Ze maakte zich wat groter, ''Ik ben de dochter van Tora en Night,'' ze keek hem aan met een blik van: Dus-Blijf-Van-Me-Af. Ze wist dat niet veel wat bij haar zouden doen, behalve misschien slechte pokémon. Vooral aangezien ze met één bliksemstraal kon zorgen dat er familieleden kwamen helpen, wat wel een grappig idee was, eigenlijk.

"DG was een vriend van Tora, of zoiets..., maar ik denk niet dat ij je aan wil vallen. Hoe heb je eigelijk mijn grot gevonden?" Thunder kreeg ineens die gedachte. Had ze het dan verteld, nee toch, wanneer zou ze het Amore dan hebben verteld en in haar herinnering had ze het nog tegen niemand gezegd! "Nu ik er toch over begin, wat doe jij hier eigenlijk, DG?" Thunder vond gasten helemaal niet erg, het was juist gezellig, maar hoe wisten zij dat ze HIER was? Dat was Thunder een raadsel.

Amore snoof, ''Ik was grotten aan het plunderen,'' zei ze dom. Ze liet een gouden medaille zien, waar '1e' op stond. Er stond alleen niet op waarmee degene eerste was geworden. Ze grijnsde, ''En toen ik deze wilde plunderen zag ik jou,'' zei ze toen dom.

"Oh..." Thunder was verbaasd en geschrokken dat Amore grotten zat te plunderen. "Je gaat mijn grot toch niet plunderen?" vroeg ze toen. Daarna keek ze naar hun beide en vroeg:"Heeft er iemand trek in iets lekkers?" Ze liep naar het gat waar haar voedsel voorraad lag opgeslagen. Ze haalde er een paar bessen uit en legde die op de grote, platte steen aan de zijkant van de grot.

Amore pakte een pizza-punt uit een grote tas die achter haar bungelde, en begon er aan te kauwen. ''Ik heb al pizza gejat,'' zei ze met volle mond. ''Nee, ik jat niet van familie,'' snoof ze toen dom, en ze grijnsde. Ze keek in de tas: Geld, Sieraden, donderstenen, en allerlij zooi. Ze pakte een Light ball, en grinnikte. Ze legde hem hierna weer terug. In gevecht zou dat ding van pas komen.

"Gelukkig maar..., Hé, Amore, kom eens mee, ik wil je iets laten zien." Ze kroop door het gat dat naar de gang leid en die leid weer naar de kristallen grot. DG was te groot om er naar binnen te kunnen. "Kom je?" riep ze en ze stond achter het gat en had het doek opzij getrokken. Achter haar was het pikke donker. Thunder wachtte geduldig tot Amore kwam, als ze al zou komen.

Amore knikte, en liep achter Thunder aan. Toen liep ze weer terug, en legde haar tas onder het bed van Thunder. Fel keek ze naar DG ''Blijf af, anders ga je eraan,'' gromde ze. Hij wist vast wel dat ze dan haar moeder zou roepen, aangezien ze hem zelf waarschijnlijk niet aankon. Ze rolde met haar ogen, en liep naar het gat. Hier kwam een gang, deze leidde naar een grot, een kristallen grot. Amore rende door het gangetje heen, al ver voorbij Thunder, en kwam terecht in de grot, ''Wauw,'' zei ze.

"Mooi hè?" zei Thunder zacht. "Hier heb ik die kristallen die bij de voorkant liggen vandaan." Ze ging zitten bij het meer, met haar pootjes in het water. Er kwamen kringen die steeds groter waren en uiteindelijk verdwenen. Het water was lekker warm, maar Thunder vroeg zich niet af hoe dat zou komen. "Je mag best een kristal meenemen, als je dat wil!" zei ze toen vrolijk tegen Amore. Thunder stond op en gaf een kleine losse kristal aan Amore. Daarna ging ze weer aan het meer zitten.

Plots kleurden Amore's ogen rood, ''Nee!'' Riep ze, en ze deed een ijzerstaart op Thunder, ''Rot toch op!'' Riep ze uit. Ze sprintte weg, haar tas met gejatte spullen helemaal vergetend. Ze rende de grotten uit, naar de bergen.

[Ze is naar het topic waarin Flair vermoord is, anders klopt er niks meer van. x]]

Thunder schrok enorm. Toen ze van de schrik bekomen was en dat duurde niet lang, pakte ze de tas van Amore uit het gat waarin ze sliep, deed de kristal erin en volgde Amore. Die ze gelukkig nog net had zien wegrennen. Wat ook een geluk was, was dat de aarde nog een klein beetje vochtig was. Zo zag je duidelijk waar Amore was geweest.