Aleera keek chagrijnig en grommend rond in het bos.
Ze stond op een open plek met veel gras en rond omheen stonden er bomen met pokémon erin die sliepen.
''Hmm.'' zei ze en keek rond.
Echt overal maar dan ook echt óveral sliepen pokémon.
Toen ze gefladder hoorde boven haar kop keek ze omhoog maar zag niks.
''Pff. Uitslover.'' zei ze met een brede grijns.

Dean sliep vredig. Abra's zoals als hij sliepen meer dan 18 uur per dag.
Waarom wist hij niet, vast om kracht te sparen. Hoewel hij leek te slapen werkten zijn zintuigen perfect.
Hij hoorde een pokemon aankomen en hem zelfs iets zeggen. Door de trillingen in de grond die hij waarnam dacht hij dat het geen grote pokemon kon zijn.
Dean verzamelde zijn krachten voor het geval dat.

Mayumi liep ook door het bos. Meestal was ze in het besneeuwde landschap, maar daar was te weinig eten. En hier was het overladen met bessen en ander lekker voedsel. Ineens zag Mayumi de abra, en keek hem verbaast aan. ''Hallo daar'' Zei ze.

Dean hoorde een andere stem en besloot maar 'wakker' te worden. Hij keek aarzelend naar de pokemon.
Hallo terug, zei hij.
De geur van de verschillende planten vlogen zijn neus in. Dit was de beste plaats op aarde.
Komt u hier om mij kwaad te doen? Anders ben ik van plan u aa tevallen, zei Dean. Met aanvallen bedoelde hij dat hij zou vluchten. als Abra kon je maar een aanval en dat was om te teleporteren.

''Nee, ik kom je niet aanvallen, heb ik geen zin in'' Zei Mayumi en grijnzde een beetje.
Ze ging voor de Abra op de grond zitten. Misschien was deze pokemon wel interresant.
''En, abra, waar kom jij vandaan? ik heb hier nog nooit eerder een abra gezien, namelijk''
Zei Mayumi tegen Dean. Er viel een blaadje op haar snuit, die ze er snel af schudde. Het werdt herfst.

Ik kom hier niet vandaan, ik sliep een keer en toen kwam ik hier terecht, zei Dean simpelweg. Het werd kouder, dacht hij. Eerst de herfst en dan de winter.
Als hij hard zou trainen om zijn psychische vaardigheden te trainen dan zou hij snel nog voor de winter kunnen evolueren in een Kadabra.
Dan hoefde hij geen winterslaap meer te doen.
Dan ben ik uniek in mijn soort, zei hij, half somber, half opgewekt.

''Maar uit welk gebied kom je? of weet je dat niet?'' vroeg Mayumi nieuwsgierig aan Dean.
Een herfstwind ging door haar vacht. Ze glimlachtte. Ze hield niet echt van warmte, dus ze vond het wel leuk dat het langzaam aan weer winter werdt. ''Uniek in je soort ja, hier heb ik echt nog nooit abra, kadabra of alakazam gezien. ''

Dat.. kan ik me niet herineren, zei hij vaag. Hij stond op en keek de pokemon aan.
Ik ga nu.
Maar voordat hij telepoorteerde, kwam er iets in hem op.
Mijn naam is Dean, zei hij. Toen teleporteerde hij met een zachte plop.

Mayumi keek raar op toen Dean zich teleporteerde, en ze stond op.
Ze keek achter zich en zag toen pas Aleera. Ze wist nog dat ze laatst ruzie hadden gehad.
Met een kwaad gezicht liep ze weg. Omdat er allemaal bladeren op de grond lagen zag ze niks op de grond en ze struikelde over een uitstekende boomwortel. Ze viel hard op de grond en stond verdwaast weer op. Ze wankelde even, maar daarna lukte het haar nog om normaal weg te lopen.

Aleera had de twee pokémon zien praten maar ze had geen zin om zich er tussen te voegen.
Toen ze Mayumi weg zag lopen besloot ze om erachter aan te gaan en te begroeten en te verontschuldigen van wat er de laatste keer is gebeurd.
Ze rende er achteraan en bleef rustig en kalm achter Mayumi lopen.
''Ehh.. Mayumi heet je toch? Ja.. Ikkeh ehh.. ehh.. ikkehh.. wou me verontschuldigen van de laatste keer dat we elkaar ontmoet hadden! Ik was niet helemaal mezelf en ik had ook een baas die ook niet helemaal van de goede kant is.. vandaar dat ik dat zelf ook niet helemaal ben.'' zei ze verlegen en met een rode blos op haar wangetjes.