Dean keek vlug om naar Amore, vanwaar die plotselinge drang om te gaan zingen? Ze zong wel mooi, eigenlijk was het prachtig, maar ''mooi'' klonk beter dan prachtig. Riolu vond het schijnbaar ook leuk want hij sontd bijna te dromen.
Het gevoel kwam weer met een enorme kracht tevoorschijn en Dean dacht dat hij zou ontploffen. Op het eerste opzicht leek het ook zo maar een gloed straalde van zijn lichaam.
Even voelde Dean niks meer en toen voelde hij een enorme kracht. Hij opende zijn ogen en verwachte allemaal lichaamsdelen op de grond te zien maar helaas. Zuchtend keek Dean naar zijn handen en schrok. Zijn handen waren...groot, en hij had een snor. Een snor? Hij was toch niet geevolueerd?

Met een vrolijke glimlach keek Riolu Amore na. Ze liep wat verder van hun vandaan en ging op een steen zitten. Niet lang daarna begon ze te zingen, en het viel Riolu op dat ze dit ook heel goed kon. Even sloot hij zijn ogen en luisterde hij naar het prachtige lied van Amore. Hij hoorde ook het ruizen van de wind die door de bomen streek en hij rook de heerlijke geur van de late bloemen die zich op het veld hadden geworteld. Een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond, alles leek op dit moment zo vredig...
Opeens drong er een geluid zijn oren en Riolu opende zijn ogen, waarna deze dan ook groot werden. Hij zag dat er een stralende gloed van Dean's lichaam afkwam, wat gebeurde er? Langzaam veranderde zijn abra vriend, hij werd groter en zijn lichaam veranderde van vorm. Toen snapte Riolu wat er gaande was; Dean was aan het evolueren! En ja hoor, niet veel later stond er een Kadabra voor hem. Verwonderd keek Riolu naar Dean en na een poosje niks te hebben gezegd opende hij zijn mond 'Je bent geëvolueerd!' riep hij enthiousiast, alsof Dean daar nog niet zelf achter was gekomen..
Een brede grijns verscheen op Riolu's gezicht, hij was blij voor zijn vriend aangezien hij wist dat Dean al een tijd lang graag wou evolueren.

''Nee, dat kan toch niet?'' zei Dean met een grijns. ''Ik ben vast in de modder gezakt''. Hij bekeek zijn lichaam, het was beter dan zijn vorige lichaam. Veel soepeler, hij kon vast makkelijk een bliksemstraal ontwijken, als hij tenminste niet van Amore af kwam.
''Bedankt Riolu'', begon Dean.
'' Sinds je me die aanval hebt geleerd had ik al heel lang dit gevoel, het is dankzij jou dat ik nu een Kadabra ben''. Uit blijdschap vuurde hij een Psychostraal op een boom af die door de kracht weg vloog.
''Dat heb ik al heel lang willen proberen''.

De pikachu keek toe hoe de Abra evolueerde in een Kadabra. ''Abrakadabra,'' merkte ze nogal dom op. ''Maarja, gefeliciteerd.'' Zei ze toen rustig. Ze liet zich op haar rug vallen, en keek naar de wolken. Zachtjes begon ze weer te zingen. ''I always needed time on my own. I never thought I'd need you there when I cried.. And the days feel like years when I'm alone, and the bed where you lie is made up on your side.. When you walk away, I count the steps that you take. Do you see how much I need you right now?'' Ze zong rustig verder. Ondertussen was ze gaan zitten, en lette niet meer om alles om zich heen.

[When You're Gone]

Riolu werd een beetje verlegen van Dean's woorden 'jij hebt het grotendeels zelf gedaan, Dean' zei hij met een lichte grijns. Hij liep naar Amore en ging in het gras zitten dicht bij haar. Met zijn rug leunend tegen de steen luisterde hij naar het lied van Amore. Het was heel erg mooi en Riolu kreeg er een fijn gevoel van in zijn lichaam. Op de één of andere manier deed het gezang hem aan iets herinneren, maar Riolu kon niet goed plaatsen wat. Een paar Pidgey en Pidgeotto stegen vanuit het hoge gras op en vlogen snel weg. Ze leken van iets te zijn geschrokken, maar Riolu lette er niet echt op. Langzaam sloot hij zijn ogen, Amore was weer terug bij hem, Dean ,één van zijn beste vrienden, was geëvolueerd, en het was een prachtige vrij warme herfstdag. Even leek het alsof hij zich geen zorgen hoefde te maken, maar diep in zijn hart wist hij dat dit niet zo was.

Eindelijk klaar met het liedje, snoof Amore. Haar groene ogen straalden, terwijl ze voor zich uit bleef kijken. Met haar gele staartje ging ze langzaam wat heen en weer. Ze zuchtte. ''Ik weet niet..'' Zei ze. Ze wilde iets doen, ze had een doel nodig. Maar, nu had ze niks. Ze keek naar de grond. ''Misschien moet ik mijn achtertante achterna gaan..'' Zei ze. ''Naar het Lightning-District,'' zei ze toen, ''Eigendom van Candy, nu, denk ik,'' zei ze toen. Ze gaapte eventjes. Het zou wel handig zijn: zij en candy leken precies op Amor, dus zouden ze geaccepteerd worden door de groep, als alles goed zou verlopen..

Geschrokken opende Riolu zijn ogen bij het horen van Amore haar woorden. Met een ruk draaide hij zijn koppie om en staarde hij haar met zijn rode ogen aan. 'M-maar je mag niet weg!' zei hij geschokt 'ik heb je nodig!'. Zijn oogjes werden iets minder groot en met een beetje een droevige blik keek hij naar de grond 's-sorry, ik bedoel; ik zou het heel erg vinden als je weg gaat. Maar als jij liever daarheen wilt gaan..'. Een schreeuwende pijn kwam in zijn hart, ze was eindelijk weer terug bij hem en nu wou ze misschien weer weggaan. Riolu balde zijn hand tot een vuist maar zei verder niks, hopend dat Amore bij hem bleef. Maar als ze echt weg wou gaan, zou hij haar niet tegen houden. Ook al deed het pijn, Riolu wou niet dat Amore ongelukkig was.

Amore zag hoe zijn blik veranderde, en hij staarde haar aan. Ze sloot haar ogen, en opende ze weer. Een emotieloze blik in haar ogen, zorgde ervoor dat niemand kon zien wat ze nu voelde. Hij zei haar niet weg te mogen, omdat hij haar nodig had. Toen hij zichzelf verbeterde, zuchtte ze, en ze keek ook naar de grond. Haar ogen wijd open, met een emotieloze blik erin. ''Ik weet het gewoon niet. Misschien is het beter als ik het doe.. Candy doet nu alles alleen. Ik weet dat ik jong ben, maar, ik weet dat ík als 'koninklijke'-familie wordt gezien,'' legde ze rustig uit. ''Misschien kan ik helpen,'' ze keek hem aan, nog steeds emotieloos. ''Bovendien.. Is dit niet goed,''

Ze had misschien wel gelijk, maar Riolu moest er niet aan denken dat ze straks niet meer bij hem zou zijn. Hij pakte haar handje vast 'Amore, wat is dan niet goed?' vroeg hij een beetje onzeker. Weer een harde knal, maar Riolu lette er totaal niet op. Hij had alleen nog maar zijn aandacht gevestigd op Amore.

(beetje inspiloos op dit moment -.-')

Amore zuchtte. Hij begreep dus niet waar ze het over had. ''Jij moet je alleen nog maar focussen op je Aura, om vervolgens terug te keren naar Aureon,'' zei ze, wat streng. Ze zuchtte. ''Ik zou je alleen maar ophouden..'' Ze stond op, en wendde haar blik af. Haar oren stonden omhoog, en haar blik was emotieloos. Ze bleef maar naar een bloem staren, niks zeggend.

Riolu was al bang dat Amore dit zou zeggen,er zat een tweestrijd in zijn hart, waaruit hij niet kon kiezen. 'Amore, ik wil niet terug naar Aureon als...' hij staakte zijn zin en keek haar even diep in de ogen aan 'als jij niet mee kan.'. Deze woorden klonken zacht maar vastbesloten, Riolu wou niet weg van Amore. Hij hield teveel van haar. 'Ik zat hier namelijk al een tijd over na te denken, zowiezo kan ik nog niet naar Aureon en was ik het ook nog niet van plan.' hij zuchte 'voorlopig blijf ik hier Amore, omdat ik bij jou wil blijven. Jij bent het allerbelangrijkste voor me'. Deze woorden waren allemaal geen leugen, Riolu meende het en zei het vanuit het diepste van zijn hart.

Amore gaf hem een klap in zijn gezicht, niet hard, maar toch. Ze fronsde, en keek hem kwaad aan. ''Nee!'' Riep ze uit. Fel keek ze hem aan. ''Je móet. Het is een soort doel, denk ik,'' zei ze, haar ogen stonden streng, ''Jij móet wel..'' Zuchtte ze toen, ''En ik wil niet degene zijn die dat tegenhoud,'' zei ze toen. Ze keek hem aan. Ze wilde zich niet verontschuldigen voor de klap, bovendien was deze niet hard genoeg om écht pijn te doen.
Amore draaide zich om. ''Dag, Riolu,'' zei ze. Ze ging op vier poten staan, en begon te rennen. Een witte straal achtervolgde haar, wat een teken was dat ze een snelle aanval gebruikte.

Opeens kreeg Riolu een niet al te harde klap in zijn gezicht en verbaasd keek hij haar aan. 'Maar..' kon hij alleen nog maar uit brengen voordat ze weg rende. Hij had van alles willen zeggen, dat ze hem helemaal niet tegenhield, dat hij onwijs veel van haar hield en dat hij niks anders wou dan bij haar blijven. Maar ze was al weg, een vage gele stip aan de horizon. 'Nee!' riep Riolu verdrietig en met droevige oogjes wende hij zijn blik naar Dean. 'Ik moet gaan, ik moet nog één ding zeggen voordat ze echt voorgoed weg is' en met deze woorden ging Riolu ook over tot een snelle aanval en rende hij weg.