Aleran keek recht in de ogen van Feathers en zag een prachtige glans erin.
''Wat heb jij een mooie pupillen..'' zei hij zacht zonder dat hij wist dat hij wat zei.
Eigenlijk had hij niet eens in de gaten dat Mr. Mime er nog sprakeloos bij stond met een open mond.
Hij had geen greintje aandacht voor die pokémon die zo verbaasd was wat Feathers had gezegt, wat eigenlijk wel de harde waarheid was.
Aleran zag een bloedschone glans in de donkerbruin-zwarte ogen door het licht wat erin scheen.

De Mr.mime veegde een traan weg, en liep langzaam weg. Feathers gromde Mr. Mime nog na. ''Ja, loop maar weg. Zoek maar vriendjes die net zo zwak en zielig zijn als jij!'' snauwde ze, en keek daarna weer naar Aleran. Weer was ze verbaast over wat ze had gezegd. Zo was ze nooit. Maar ze irriteerde zich gewoon aan die pokemon.. En het voelde goed en opluchtend om de waarheid zo keihard te zeggen. Ze wist ergens dat Aleran hetzelfde dacht over de Mr. Mime en ze glimlachtte. Ze keek in zijn felgekleurde ogen.

Aleran voelde zich opgelucht en blij. Dat kwam vast en zeker door die Mr. Mime, nu die eindelijk weg was. Aleran zag dat Feathers in zijn ogen keek en hij voelde een blosje op z'n koppie komen. Hij hing z'n kop scheef en keek onschuldig naar Feathers die maar naar hem bleef staren. ''Feathers, was je naam dus?'' zei ze maar omdat ze niks te zeggen had.
''Mooie naam, schat!'' floepte hij eruit en hij wist gelijk dat hij dat niet had moeten zeggen.
Er kwam een nog rooiere blos op z'n kop en hij liet z'n kop naar beneden hangen.
Hij had nu niet meer de moed om naar Feather te kijken, ze was te mooi voor woorden.

Feathers bleef naar hem kijken, en na een tijdje merkte ze het dat Aleran bloosde, maar ze zei er niks van, anders zou hij verlegen worden. ''Feathers, was je naam dus? Mooie naam, schat!'' zei Aleran erna. Feathers keek hem eventjes raar aan en dacht: ''Wtf heeft die nou weer?'' maar natuurlijk begreep ze dat Aleran verliefd op haar was. Feathers voelde haar wangen langzaam warm worden, en dat betekende dat ze ook bloosde. Aleran liet zn kop naar beneden hangen, en Feathers wendde snel haar kop af. Ze zuchtte. Zo ging het altijd in de liefde, die verlegenheid en onzekerheid in het begin.. ze vond het dom, maar toch gebeurde het. Na een tijdje nagedacht te hebben draaide ze toch haar kop weer om naar Aleran en glimlachtte vaagjes. Ze keek om zich heen. Overal hier liepen pokemon.. misschien was dit niet de geschikste plek om dit te doen. Wat was de rustigste plek? Ze wist het al, het bos. ''Laten.. laten we ergens anders naartoe gaan'' zei ze zachtjes, en rende weg, richting het timerise forest, want ze wist dat Aleran haar zou volgen.

[en dus verder in dat topic hea xD]