Een kleine growlithe met stralende blauwe ogen liep door pokecity. Verwonderd keek ze om zich heen, haar maagje rommelde. Ze had trek. Toen droop er een geur haar snuit binnen, een heerlijke geur. Haar wollige staart begon er spontaan van te kwispelen. Koekjes! Nouki begon te rennen, sommige mensen en pokemon keken verbaasd op waarneer er een growlithe voorbij komt racen.
Een tijd later zag je Nouki staan, haar snuit had ze tegen een etalage gedrukt. In de etalage lagen allerlei koekjes, Nouki voelde het water in haar bek stromen. Een kleine belletje weerklonk in haar oortjes en Nouki keek op. Een kind en moeder kwamen de deur uitgelopen. Het kind had een witte zak in haar ene hand met daarop Cookies, en in haar andere hand had ze een grote koek. Ze wou net een hap nemen, maar keek verbaasd om naar de starende growlithe. 'kijk mama! die heeft blauwe ogen!' zei ze verwonderd. Nouki greep haar kans, ze sprong naar voren en greep de koek uit haar handen. 'Mama!!!' gilde het kind hysterisch maar voordat de vrouw iets kon doen was Nouki al weggerend. 'Dief!' hoorde je haar nog gillen.
Nouki rende een bocht om totdat ze bij een doodlopende straat kwam. Ze kwam tot stilstand, hier was het vast wel veilig. Hijgend legde ze het koekje voor haar poten neer. Ze likte haar lippen af en wou net een hap nemen toen ze opeens iets achter haar hoorde. Met een ruk draaide ze haar koppie om.

''Ajajippie, Jippiejippiejee,'' Klonk een vrolijke stem. Een kleine Azurill huppelde rond. Ze was net PokéRPG binnengekomen, en het beviel haar nu al! Iedereen vond haar schattig, en ze had al verschillende dingetjes gekregen van volwassen pokémon, die dachten dat ze het nodig had.
Ze stopte met zingen, en zette een droevige blik op. Ze rende naar voren, en botste 'perongeluk-expres' tegen een Growlithe, Nouki, aan. ''S-Sorry!'' Riep ze. Ja, ze was geweldig in acteren. ''Ik.. Ik ben mama kwijt..'' Ze deed alsof ze erge honger had, en keek droevig naar de Growlithe. Alles leek super echt: Iedereen zou erin trappen, waarschijnlijk..

Een kleine Azurill knalde tegen haar op en verbaasd keek Nouki naar beneden. De pokemon zette gelijk een baby-face op en Nouki glimalchte. Deze truc kende ze, dit deed ze zelf ook vaak. Twijfelend keek ze van het koekje naar de Azurill, zou ze het doen? Ze wist hoe lekker koekjes waren, dit vond de Azurill waarschijnlijk ook. Nouki brak de koek met haar poot door tweeën en schoof een stuk naar de Azurill toe. 'Hier, voor jou!' zei ze vrolijk. Zelf pakte ze haar eigen deel en at ze hem in beet op. Mmmmm.. wat was dat toch lekker, tevreden likte ze haar lippen af. Daarna wende ze haar blik weer op de Azurill, haar heldere blauwe ogen keken haar vriendelijk aan. 'ik ben Nouki, en wie ben jij?' vroeg ze kwispelend.

Chela keek Nouki aan, en hief een wenkbrauw op. ''Bedankt!'' Riep ze vrolijk. Nouki had getwijfeld, blijkbaar geloofde ze Chela niet, maar toch gaf ze haar een deel. De kleine Azurill at het koekje met kleine hapjes op. Heerlijk, maar niet haar lievelingseten. Ze had liever die zakjes met geplette aardappelen, wat de mens Chips noemde. Toen Nouki iets aan haar vroeg, zuchtte ze. ''Chela,'' zei ze kort maar krachtig. Haar zwarte oogjes keken onderzoekend rond. Dit was haar eerste dag in PokéRPG, en dit was ook de eerste die niet in haar trucje trapte. Nouja, als er elke dag iemand niet in zou trappen, zou straks niemand het meer geloven, en.. Dan.. Dan moest ze gaan werken voor eten! No Way, dus.

'alsjeblieft!' zei Nouki vrolijk tegen de Azurill die zich zelf voorstelde als Chela. Nouki's maag knorde nog steeds, van het koekje had ze alleen nog maar meer honger gekregen. Rustig zakte ze door haar pootjes en ging ze op de grond liggen. Ze probeerde haar rommeldende maag te negeren. 'ik ben hier nog maar net, maar ik heb jou nog niet gezien.. Woon je hier al je hele leven?' vroeg ze nieuwschierig. Haar kwispelende staart veegde de grond aan. Ze voelde dat haar buik koud werd van de grond en dit waarschijnlijk niet accepteerde aangezien deze nog harder begon te knorren (xD). Ze rolde op haar ruggetje en moest lachen aangezien ze Chela nu op de kop zag.

''Mijn leven is nog niet zo lang bezig,'' mompelde ze geirriteerd, alsof Nouki zei dat ze oud was, ofzo, ookal was dit niet waar. ''Nee, ik ben hier pas sinds net. Ik kom uit gebieden hiervandaan,'' legde ze rustig uit, waarna ze Nouki met haar staart in haar maag sloeg. ''Houd die buik van je eens stil, wil je?'' Vroeg ze, alsof Nouki haar maag kon commanderen te stoppen met knorren, ofzo.

Nouki grijnsde 'ja dat snap ik!'. Opeens sloeg Chela met de staart op haar buik en Nouki maakte een soort 'oef' geluidje. Peinsend stond ze weer op 'waar was dat voor nodig?' vroeg ze geïriteerd. Alsof Nouki degene was die haar buik kon laten stoppen. Haar blauwe oogjes keken ernstig, maar dit hield ze niet lang vol. Ze schoot in de lach, ze was altijd zo slecht in serieus zijn. 'Sorry' hikte ze ertussen door. Toen kreeg ze een idee, 'laten we nog meer lekker eten van de mensen stelen!' ja daar had ze zin in, zo kon ze haar buik laten stoppen met knorren en hadden ze ook nog eens lol! Automatisch zakte Nouki door haar voorpootjes en deed ze haar kontje omhoog. Kwispelend staarde ze Chela aan.

''Je maag irriteerde,'' zei Chela, op een toon alsof het logisch was iemand keihard in zijn maag te rammen. ''Mensen!'' Chela grinnikte. Ze dacht dat er geen mensen in dit gebied waren? Maarja.. Mensen. Die waren zwak. Ze zette haar baby-blik op, en rende weg. Ze botste 'perongeluk' tegen een mensenkind op. Haar blik viel op de grote suikerspin. ''Azu-azu!'' Riep ze, en ze wees naar de suikerspin. Het meisje grinnikte, en gaf haar de suikerspin. Vrolijk at Chela het op, en ging zo door. Ze kreeg wat chips, en gooide dat naar Nouki, waarna ze nog wat kreeg.
Het hoorde niet, dat wist ze. Dit was een pokémon stad. Alle pokémon waren weg: Er liepen nu mensen. Dit was niet goed, dacht ze. PokéRPG was bekend geweest om het feit dat er toen geen mensen waren.

(oh, ik dacht dat er in pokecity mensen waren x3)

Met een grijns rende Nouki achter de Azurill aan, haar trucje werkte goed, dat moest ook wel vanwege haar schattige uiterlijk. Dankbaar nam Nouki de chips aan en at ze het op. Ze mocht de mensen wel, naja niet de mensen zelf maar wel het voedsel dat ze ceeërden. Ze was totaal onbewust van de gevaren die mensen konden brengen en ze wist niet dat deze dan ook hier niet hoorde. Met een vrolijk pasje dribbelde Nouki achter Chela aan. Een paar kinderen waren een soort van 'pak me dan als je kan' spelletje aan het spelen en Nouki keek er geboeid naar. Mensenkinderen leken veel op jonge pokemon, ze hielden van spelen/snoep, waren soms eigenwijs maar konden niet zonder hun ouders. Dit laatste was waarschijnlijk een verschil tussen pokemon en mens. Sommige pokemon konden met gemak op hunzelf leven, Nouki had dit ook gemoeten nadat ze haar echte ouders had verloren. Dit was niet leuk, maar ze had geen keus. Nu had ze twee lieve pleegouders waar ze ontzettend blij mee was. Een glimlach verscheen op haar gezicht bij de gedachte. 'Daar! daar is de kleine dief!' hoorde Nouki op de achtergrond en verbaasd keek ze om. Daar stond het vervelende kind waarvan ze het koekje had gestolen, naast haar stond haar moeder en een vreemde man die ze nog niet kende. De man liep dreigend op haar af, in zijn handen had hij een lange stok met daaraan een soort lus. 'Rennen!' riep Nouki tegen Chela en zo snel als ze kon stoof ze ervandoor.

Chela keek om. Ze zette haar zielige oogjes op. De man leek het niks te kunnen schelen. Hij wilde haar beetpakken, maar Chela verhielp dit door een waterpistool af te vuren in zijn gezicht. Ze rende, en rende. Haar kleine pootjes gingen snel, en uiteindelijk kon ze zich verstoppen in een klein holletje. De man rende het plekje voorbij, en Chela kwam hijgend weer naar buiten. Dit was niet leuk. Mensen waren sukkels! Ze liep verder. Ze liep langs verschillende wezens die haar vaak wat gaven, dat ze dan op haar beurt dankbaar op at. Ze kreeg ruzie met een Chimchar, maar die vluchtte toen ze een waterpistool afvuurde in zijn gezicht. Ook kreeg ze ruzie met een Budew, maar ook deze vluchtte. Chela grijnsde. Zwakke wezens, waren het. Ze waren opgegroeid bij de mens, en dachten dat de vrijheid niks voorstelde.

Nouki was onder struiken gedoken, twee blauwe oogjes keken zoekend door het gebladerde. De man, de vrouw en het vervelende kind renden haar tot Nouki's opluchting, voorbij. Na nog een tijdje te hebben gewacht liep ze de struiken uit. Ze schudde het gebladerte en takjes die zich in haar vacht hadden genesteld uit en keek toen voor de zoveelste keer zoekend om zich heen. Waar zou Chela zijn?

(kort bericht, moet gaan.. bye!)

De kleine Azurill rende verder. Ze keek om zich heen. Waar was Nouki? Achja, boeiend. Zij had geleerd nooit een vriendschap te sluiten. Ze zou het wel weer alleen doen, verder. Vrienden konden je alleen maar dumpen, en dus laten huilen. Chela snoof, en liep verder. Ze dacht na. Ze moest iemand vinden.. Hoe heette ze ookweer?

[Ff inspiloos x]]

Nouki liep ondertussen weer door de stad, ze was de gemene man gelukkig niet meer tegengekomen en nu was ze op zoek naar Chela. Nouki hoopte dat alles oké met haar was. Ze was dan misschien niet zo heel erg aardig geweest maar toch had ze veel lol met haar gehad. Haar heldere blauwe oogjes keken zoeken om zich heen, waar was die kleine pokemon? Toen, na een poosje, zag ze haar lopen. Ze grijnsde, zo te zien had Chela haar nog niet opgemerkt. Nouki zakte door haar voorpootjes en sloop naar haar toe. In haar heldere oogjes stond nu een ondeugende blik. Ze zette zich af en sprong. 'Boe!' riep ze vrolijk.

Chela liep door, op haar kleine, blauwe pootjes. Na een tijdje hoorde ze wat, en ze draaide zich geschrokken om. Daar stond de Growlithe van eerder. ''Oh, hallo,'' zei ze droog, en ze keek om zich heen. Ze zocht naar iemand.. Maar, wie was het ookweer? Ze fronste. ''Ik zoek iemand..'' Zei ze, en ze liep verder. Haar zwarte oogjes keken onderzoekend rond. Wie was het nou ook al weer!?

Vaag trok Nouki een wenkbrauw op bij het horen van Chela's woorden. Ze zocht iemand maar wist niet wie? Oke...
Nouki haalde haar schouders op en liep vrolijk achter haar aan, haar wollige staart begon weer druk te kwispelen.

(mega inspiloos vandaag -.-')

''Ik weet het weer.. My Lady.. My Lady D..'' Chela liep door, ''My Lady!?'' Riep ze, en ze keek om zich heen. Nergens zag ze iemand met díe arrogantie.. Díe houding.. Veel wist ze ook niet van My Lady D. Het enige was.. Dat ze een grootse houding had, een grote arrogantie, en dat ze de leider was van het Faithteam, en bovendien een vriendin van haar moeder, die gestorven was. Ze keek om zich heen, en zuchtte. Waar zou My Lady zijn..?

Met een razende vaart rende een Weavile over de daken. Soms moest ze een flinke sprong maken, maar, het volgende dak haalde ze altijd. Na een tijdje hoorde ze 'My Lady!?'. Ze keek om. Een kleine Azurill stond daar, samen met een Growlithe. Zou de Azurill haar roepen? De Weavile keek om zich heen, en zag een grote kist, in een donker steegje. Ze sprong van het dak af, op de kist, en vervolgens op de grond. Vanuit de donkere schaduwen kwam ze tevoorschijn. Haar houding was zoals een échte leider hoorde te hebben, haar blik zo arrogant..

My lady? Wie was My lady? Nouki wist het niet. Nieuwschierig keek ze om zich heen, op zoek naar een pokemon die ieder moment tevoorschijn kon komen. Nouki's blik hield vast bij een Weavile die uit de schaduwen verscheen. Ze had een behoorlijk arrogant gezicht en met een scheef koppie keek Nouki haar aan. Wie was deze pokemon? Aangezien Chela was gestopt met rennen ging Nouki naast haar zitten. Haar licht blauwe ogen weken niet van die van de Weavile af.

Chela keek Nouki aan, en fluisterde: ''Nouki.. Alsjeblieft. Dat is My Lady D. Zorg dat je geen ruzie met haar krijgt.. Ze is niet ál te aardig tegen pokémon zonder respect..'' Het was zo zacht, dat alleen Nouki dit kon horen. Ook haar ogen gleden naar de Weavile. ''My Lady..'' Zei ze kalm, en ze boog heel eventjes. ''Ik ben gestuurd door Mama Marill en Papa Azumarill. Ze zaten in uw groep, maar ze zijn allebij dood,'' zei Chela. Rustig wachtte ze op een antwoord.

De Weavile liep op de twee af. Kalm gleden haar ogen over Chela heen. Ah.. Zij was dus de dochter van die twee. ''Oke.. En, wat kan ik voor je doen, kleine?'' Vroeg ze kalm aan de Azurill. Waarschijnlijk wist ze het al. De ouders van deze Azurill waren goede leden geweest. Donna kende hen persoonlijk. Waarschijnlijk wilden ze dat Chela door Donna werd verder getraind, om een volwaardige Treasure Hunter te worden..

Nouki knikte bij het horen van Chela's woorden. Ze kon maar beter doen wat ze zei want anders kreeg ze vast problemen.. Ook zij boog beleefd haar koppie maar zei verder niks. Geduldig wachtte ze af en luisterde ze geboeid naar wat er ging gebeuren. Blijkbaar waren de ouders van Chela lid geweest van My lady's groep. Nouki was nieuwschierig naar wat voor een soort groep dit was en wat ze deden...

Chela haalde diep adem, en keek Lady Donna aan. ''Mijn ouders zeiden dat ik naar u moest komen als hen iets zou overkomen. En ik dacht, nu ze dood zijn..'' Ze beet even op haar lip. ''Dat dit het geschikte moment zou zijn om bij u langs te gaan,'' ze bleef haar aankijken, en vergat bijna dat Nouki gewoon mee kon luisteren.

[Korte post.. xD]