Geheel onverwachts stortte de regen neer over Crystal Lake. De wolken zagen er al de hele dag donker uit. Verschillende pokémon vluchtten snel naar hun schuilplaatsen. Er was slechts één gedaante die bleef zitten. Sara, een Ditto die momenteel de vorm had van een Squirtle, had geen zin om te schuilen. Eigenlijk vond ze de regen wel lekker. Het was het teken dat de natuur leefde, zelfs al leek het niet zo. Niet alleen planten, pokémon, bacteriën en schimmels hadden leven. Sara snoof, en staarde naar het water. Een Finneon keek haar aan vanuit het water, al vond Sara dat er niks bijzonders aan haar was. Nou ja, behalve dan dat ze op haar eigen geslacht viel, maar daar was toch niks mis mee? Sara draaide zich om, en sloeg met haar staart op het water. Toen ze er weer in keek was de Finneon verdwenen.
De regen werd erger, en Sara besloot toch maar te schuilen. Vlak voor ze in het water viel voelde ze een hand op haar schouder, en schrok ze zó erg dat ze in het water viel. Ze vloekte, en sprong uit het water om te kijken wie haar had aangeraakt, maar het leek helemaal niet alsof deze haar wilde aanvallen. Integendeel; haar gezicht zei duidelijk dat ze hulp nodig had. "Wa-" Begon Sara, maar de pokémon rende weg. Door de regen had ze niet goed kunnen zien wat het was. "Hé! Wacht!" riep Sara, en ze rende achter de pokémon aan.
Al snel zag ze waar ze naartoe gingen. Ze kende de omgeving hier redelijk goed. Hier in de buurt stond een enorme boom, waar veel pokémon in woonden. Sara zag de pokémon weer, die nu werd verlicht. Het was een Leafeon. Ze keek nog steeds bezorgd. Sara snapte eerst niet waar het licht vandaan kwam, tot ze de oude boom zag. Ze snakte naar adem, en viel achterover. "Nee...!" riep ze uit. Ze takken van de boom stonden in de brand. "Hoe-" begon Sara, maar weer kon ze haar zin niet afmaken. Een Charmeleon duwde haar aan de kant. Hij was duidelijk op de vlucht. Sara reageerde snel met een Water Gun, die helaas miste. "Help!" voor het eerst zei de Leafeon iets, en Sara wist dat ze snel iets moest doen. Maar... een Squirtle kon nooit in haar eentje de boom blussen...
Sara sloeg zichzelf voor haar kop. Was ze nou echt vergeten dat ze een Ditto was? Snel dacht ze na, en besloot ze te veranderen in een Swampert. Ze maakte een hard, brullend geluid, en deed Hydro Pump. De gigantische straal water raakte de boom, maar was neit genoeg. Ze besloot het vuur gedeeltelijk te blussen, en de regen de rest te laten doen. Ze verspreidde het water van haar straal over de boom, tot deze bijna geblust was. De regen maakte het af, en de boom was weer zoals hij was. Sara keek met grote ogen naar de boom. Geen enkel teken van verbranding... Leafeon rende naar de boom, en ging naar binnen, net als de andere pokémon, terwijl Sara bleef staren. Hoe kon dat? De regen werd nog erger, en het leek wel of iemand een bak water leeggooide over Sara. Ze bromde iets, en liep weg. onder water zou het misschien natter zijn, maar daar kon ze wel goed zien. Ze liep naar het meer, en sprong erin. Rustig zwom ze even, tot het zonlicht op haar huid scheen. Ze stak haar kop boven water, in het zonlicht, maar dat was er niet. De regen viel nog steeds met bakken uit de hemel. Sara stak haar kop weer onder water, en de zon leek daarboven weer te schijnen. Iets was hier goed mis. Alle pokémon waren uit het meer verdwenen. Maar waar waren ze naartoe? Sara zwom naar een grot, die ze kende. Ze stak haar kop in de luchtbel in de grot, maar moest meteen weer duiken. Alle zuurstof was uit de lucht in de grot. Maar... Was Sara de enige hier? En die Leafeon dan? Ze besloot weer naar de oppervlakte te gaan, en tot haar grote genoegen scheen de zon. Ze keek om zich heen. Een doodse stilte vulde de omgeving van het Crystal Lake. "is daar iemand?" riep Sara, hopend dat er nog iemand anders was nu er zulke vreemde dingen gebeurden.

Wooshie kwam van het Timerise Forest afgelopen naar het Crystal Lake. Ze huilde, nu ze Sara al minuten.. nee uren.. nee dagen.. maanden niet gezien had werd de pijn steeds erger. De seconden duurden uren.. en de dagen duurden maanden. Misschien was Sara wel verandert in een andere pokémon, waarom ze haar nu niet meer kon herkennen. Waarom ontweek Sara haar? Had ze het gevoel van binnen. Waarom doet ze dit, houdt ze niet meer van me? Wil ze van me af? En de pijn werd steeds erger met al die onbeantwoordde vragen in haar ziel. Ze werd fysiek steeds zwakker en lichamelijk ook. Al dagen had ze niks gegeten, ze had alleen maar lopen huilen. Heel sterk was ze niet meer, het enige wat ze kon was nog een klein beetje water spuwen. Ze was al uren aan het lopen maar nog geen appelboom tegengekomen. Haar maagje rammelde en rammelde maar door. Op een gegeven moment kreeg ze kramp in haar buik. Ze viel plotseling neer en kreeg geen lucht meer. Het enige wat ze nog kon uitkramen was het woordje 'Help'. Wooshie had het gevoel dat niemand haar hoorde. Dat was ook logisch, de regen viel met veel bakken uit de hemel.
De regen overheerste haar stem. Geen enkele pokémon was in de buurt om haar te helpen. Dat kon ook niet, iedereen was gaan schuilen. Zelf kon ze niet schuilen, de grotten waren te ver weg en bomen waren er ook niet. Ze liep op een wandelpad wat waarschijnlijk vroeger door vecht pokémon werden gebruikt om te ontsnappen. Het mysterieuze pad leidde naar het Crystal Lake. Het was een mega groot meer waar meer dan honderden pokémon in zwemden. Wooshie probeerde weer op te staan maar lopen ging steeds langzamer. Na een paar minuten stond ze aan de rand van het meer. Zou ze erin gaan springen of niet.. daarin twijfelde ze nog. De tranen werden weggespoeld door de regen die maar bleef vallen. Ze had wel rode ogen, dat was duidelijk te zien. Of ze nou erin wou of niet, de regen werd steeds harder en pijnlijk op haar gevoelige koppie. Ze sprong erin zonder het gevoel te hebben dat ze nog leefde. Eventjes wendde ze aan het water en was het een stuk warmer dan de ijskoude neervallende regen. Het geluid verminderde en ze hoorde alleen nog haar eigen bubbeltjes van de adem. Toen ze eventjes zwom zag ze in de verte een kleine grot, die groot genoeg was voor de squirtle. Het viel haar op dat er eigenlijk helemaal niemand in het Crystal Lake was. Waar waren ze? vroeg ze zich af.
En waarom zag ze een heel groot licht boven het Crystal meer uitkomen. Het regende, dus hoe kon de zon nou schijnen..
Toen ze eenmaal aankwam bij de miniatuur grot dook ze erin. ''Hallo.. is hier iemand die mij kan helpen? Wat is er hier aan de hand..'' riep ze, in de hoop dat er een pokémon antwoordde.

Ergens hoorde Sara een stem vandaan komen, maar ze wist zo niet waar. Ze concentreerde zich op de laatste woorden, en kwam tot de conclusie dat het van onder de grond kwam. Maar wie zou er nou onder de grond zitten met dit lekkere weer? Sara besloot maar te graven, en te kijken of ze iets vond.
Al snel was ze tot de grot gegraven. Verward keek ze om zich heen. Het zag er normaal uit... Behalve dan dat de wanden waren bedekt met een glimmende laag slijm. "Hallo?" riep ze de grot in. Ze zette een stap in de grot, en gleed meteen uit. Een harde dreun klonk door de grot, en plots begon het plafond in te storten. Sara vloekte hard, en sprong snel de grot in. Als hier iemand was, moet ze diegene redden. Maar helaas, de grot stortte te snel in, en Sara moest iets bedenken. Ze besloot een Hydro Pump te doen, en spoelde zo de grot schoon. De pokémon die in de grot zat werd nu het meer in gespoeld... ach, dat was altijd beter dan onder de rotsen komen. Maar, vreemd genoeg, keerde het water terug. Sara werd keihard weggeduwd, door de opening die ze gegraven had. Ze werd omhoog gespoten, en landde met een dreun op de harde aarde. Ze kreunde en keek naar het meer. Haar adem stokte bij het zien van het meer: het was droog... en de omgeving ook. Wat was er in godsnaam aan de hand?

Wooshie voelde zich meegesleurd worden door een plotselinge enorme stroming. Ze werd meegetrokken en hoorde boven zich een harde plof. Snel genoeg belandde zij ook op de begane grond en zag een water pokémon liggen. ''Hallo.. wie ben jij?'' zei ze verlegen en blij tegelijk. Ze had al een paar uur geen enkele pokémon meer gezien in dit gebied. De pokémon antwoordde niet, maar bleef staren naar een bepaald punt. Ze vond het maar vreemd en keek toen richting het punt waar de andere pokémon ook naar keek. Plotseling werd Wooshie ijskoud van binnen. Het meer.. waar was het gebleven, net zwom ze er nog in. En de zon schijnt. Ze vond het doodeng hier. Wat was er aan de hand?

Sara rukte haar blik los van het meer, en staarde nu naar Wooshie. "W...W..." ze zei nog niet echt iets, maar deed haar best. Langzaam krulden haar mondhoeken op tot een grijns. "Wooshieeeee!" riep ze hyperactief, niet beseffend dat ze nu een Swampert was.
Haar uitdrukking veranderde helemaal toen ze iets glibberigs bij haar rug voelde. Ze draaide zich om, en keek naar wat het was. Een Linoon lag op de grond naast haar, en Sara werd misselijk toen ze zijn ogen zag; hij had geen ogen. Ze sprong angstig achteruit, en viel in het meer, waar plots weer water in zat. "WTF?" riep ze keihard. Het werd steeds gekker. Sara werd opeens onder water getrokken. Ze probeerde los te komen, maar het lukte niet. Ze keek omlaag, en zag een Floatzel aan haar been trekken. Hij had, net als de Linoon, geen ogen. Sara sloeg met har staart tegen zijn kop, die meteen losscheurde van zijn romp. Sara hield het niet meer. Snel zwom ze naar de oppervlakte, terwijl ze zich steeds zwakker voelde. Ze was net op de kant geklommen toen ze flauwviel.