Langzaam verdwenen de bomen en het gras, om plaats te maken voor een oneindige zee van zand. Kiara kwam aan bij de woestijn, ze was goed voorbereid en genoot nu van de felle zon die haar vuurkrachten sterker maakten. Ze had de opdracht gekregen om dit gebied te verwoesten. Even keek ze achterom, ze moest dit doen samen met kazam, maar waar hij was wist ze niet. Ze besloot om alvast maar te beginnen, kazam zou vast zo wel komen en bovendien: het intereseerde haar toch niet veel. Ze liep door en hield er een stevige pas in, vastberaden haar opdracht te voltooien. Na een poosje kwam ze aan bij de geruchte sandtombes. Kil keek ze om zich heen, deze tombes waren al jaren oud, een belangijke monument voor de goedzakjes. Een gemene grimas verscheen op haar gezicht, deze zouden hier niet lang meer staan. Haar rode ogen begonnen te gloeien en haar staarten begonnen kaarsrecht achter haar lichaam te zweven. Via Psychic liet ze een enorme hoeveelheid zand omhoog stuiven en vormde ze deze tot een draaikolk. De draaikolk werd enorm, wat liet zien hoeveel kracht deze ninetales bezat. Kiara's ogen begonnen niet alleen te gloeien, ook haar complete lichaam nam een rode gloed aan. Ze opende haar mond en na een tijde vuurde ze een Overheat af, recht op de draaikolk van zand. Deze voegde zich in de draaiende massa en zo onstond er een van vuur en zand gecreeërde draaikolk. Even sloot ze haar ogen ,zuchte ze diep en haar lichaam leek weer terug te keren naar normale status. Toen opende ze haar ogen weer en begonnen deze ook weer te gloeien. Via psychic nam ze de totale controle van de draaikolk en ze stuurde deze recht op de tombes af. Verscheidene hippopotas en hipowdown begonnen te rennen voor hun leven waarneer het grote gevaar recht op hen af kwam. En toen.. BAM! een enorme explosie ontstond bij de tombes. De draaikolk had de monumenten volop geraakt, stenen vlogen door de lucht, roodgloeiend zand verscheen rondom de nu verwoeste tombes en een enorme stofwolk onstond in de lucht. Het zicht werd ontrokken maar na een poosje zakte de stofwolk naar beneden. Daar stond Kiara, ze had een Protect om zich heen gesloten zodat ze zichzelf had kunnen beschermen tegen de explosie. Dit veld verdween uiteindelijk en met een gemene grimas op haar gelaat keek ze rond. De tombes waren compleet verwoest, overal lagen kapotte stenen en enorme kuilen/heuvels van zand waren te zien. Ook zag je af en toe een dode hippopotas liggen. Kiara's ogen stonden kil en haar grijns werd breder, een gedeelte van haar opdracht was voltooid. Ze wende haar blik naar achter, op zoek naar een teken van Kazam. Nu had ze nog iets anders te doen, ze moest op Kazam lette en beoordelen of hij werd toeglaten tot de Darksiders. Ze grijnsde, ze zou het hem eens flink lastig gaan maken...

Totaal uit het niets verscheen een grijze flits, gevolgd door een wit licht. Waar het had gelopen ontstond een geul. Shadow had gehoord dat de Tobes werden verwoest, en kwam er meteen op af. Zodra ze Kiara zag, minderde ze vaart. Ze herkende haar niet, en wist dat ze een slim plan moest bedenken om de Ninetails snel te kunnen verslaan. Ze besloot de Ninetails rustig te benaderen, zonder angst te tonen. Dat was niet moeilijk, want Shadow wist dat ze niet bang hoefde te zijn. Zwijgend stapte ze richting de Ninetails.

Hoe stil Shadow ook was, Kiara pikte dankzij haar gevoelige oren, haar voetstappen met gemak op. Snel draaide ze haar kop en een grijze raichu prikkelde op haar netvlies. De raichu liet nog niet merken wat ze hier kwam doen maar Kiara had geen zin om hierop te wachten. Ze grijnsde vals waarbij haar scherpe witte tandjes weerkaatste in het zonlicht. 'Wie ben je?' zei ze kil en zuiver als de nacht.

"Shadow." Stelde Shadow zich rustig voor. Ze hoefde niet bang te zijn, dus bleef ze dichterbij komen. Ze keek echter niet naar Kiara, maar naar de verwoeste tombes. "Is dat jou werk?" vroeg Shadow kortaf, terwijl ze er even naar knikte. Ze wendde haar blik terug naar Kiara, wachtend op antwoord.

Shadow... het was een voorspelbare naam maar Kiara vond het wel een mooie. Ze vroeg zich af hoe deze Raichu in elkaar zat. Toen deze vroeg of dit haar werk was zei ze niks. Haar valse grijns die verscheen op haar gelaat zei genoeg. Ze deed een paar passen richting de tombes, het zand was nog gloeiend heet en had zelfs nog een rode gloed. Maar aangezien Kiara ook gedeeltelijk een vuur type was, kon ze hier tegen. Ze wende haar blik weer naar Shadow, wat wilde ze van haar? Zo te zien was ze niet bang, maar bij wie hoorde ze? De goedzakjes of de Darksiders? Veel intereseerde het Kiara eigenlijk niet. Als Shadow haar op haar zenuwen ging werken zou ze haar toch wel aanvallen, ongeacht bij wie ze hoorde.

Shadow snoof. Het zwijgen van de Ninetales, die voor haar nog onbekend was, stond haar niet aan. "Naam?" Vroeg ze kortaf. Nu Shadow zich had voorgesteld wou ze ook weten tegen wie ze het had. Het Was Shadow wel duidelijk dat Kiara van de DarkSide was, maar haar aanvallen zou ze nog niet doen. Nee, ze zou wachten tot het perfecte moment. Aan haar manier van doen kon Shadow zien dat Kiara nog niet zeker wist waar Shadow bij hoorde. Best geinig. Shadow stapte naar voren. Ze negeerde de brandende pijn onder haar poten, en liep verder dan Kiara. Ze keek even naar de poot met de snee, en legde die héél even op het gloeiend hete zand. Hierna liep ze terug, en keek ze weer naar haar poot. Echt smakelijk zag het er niet uit, maar Shadow moest ertegen kunnen...

Aangezien de raichu haar naam ook had gezegd besloot ze het maar te vertellen. 'Ik ben Kiara, ik zou deze naam goed onthouden als ik jou was..' zei ze met een nu nog gemenere grijns op haar gezicht. Haar rode ogen weken niet af van de Raichu, Shadow deed nog niks, maar Kiara had genoeg ervaring om te weten dat dit ieder moment kon veranderen. 'Wat kom je hier doen?' vroeg ze kil. Het begon haar een beetje te irriteren dat Shadow zo mysterieus deed.
Haar negen staarten zwierden rustig achter lichaam, niks wees erop dat Kiara ieder moment tot een aanval over kon gaan. Dit was vaak een vergissing die de meeste pokemon maakten. Maar Kiara dacht dat deze Raichu wel wat pit in zich had, tenminste zo gedroeg ze zich wel. Even keek Kiara achterom, waar bleef kazam? Ze zuchtte, als dit nog langer ging duren zou dit niet goed zijn voor zijn repuatie. Shiny wilde vast geen lid die sloom was. Kiara gaapte en wende haar blik weer terug naar Shadow.

De manier waarop Kiara de vraag stelde stond Shadow niet aan. Als Shadow één verkeerde beweging maakte, zou ze aanvallen. "Wat ik hier doe?" Reageerde ze op de vraag. Ze snoof, en keek Kiara aan. "Privé zaken. Ooit van gehoord?" Ze hoefde niet te vertellen waarom ze hier was. Iets in Shadow's hoofd vertelde dat dat een foute beweging was, maar Shadow negeerde het. Ze draaide haar rug naar de gesloopte ruïnes, en liep er een eindje van vandaan. Ze had haar ogen gesloten, maar haar oren gespitst. Elke beweging van Kiara zou ze doorhebben.

Kiara snoow minprijzend, wie dacht deze Raichu wel niet dat ze was? Ze keerde haar rug naar haar toe. Een valse glimlach speelde op Kiara haar lippen. 'Domme fout.... Shadow' zei ze zacht maar toch hoorbaar. Haar lichaam werd opmerkelijk snel rood, ze opende haar bek en vuurde een Overheat af. Deze was minder krachtig als haar eerste maar toch nog super sterk. Kiara wist dat deze Raichu de aanval zal gaan ontwijken, maar de overheat was dan ook niet bedoeld om te raken. Kiara vuurde een waarschuwing af, een waarchuwing zodat de Raichu kwam te weten dat ze haar toon niet tollereerde.

Razendsnel sprong Shadow op. Ze maakte een salto achterover, waarna ze in het hete zand landde. Het deed haar niks; ze kon tegen flink wat pijn. Alle emotie die Shadow bij zich hield moest er nu uit, goedschiks of kwaadschiks. Aangezien de enige die er was Kiara was, een DarkSider, was het niet moeilijk om te kiezen. "Ik ben Shadow, Shadow van de Zwarte Donder!" Gromde Shadow. het kwam zomaar in haar op dat te roepen. Ze vuurde een Thunder af de lucht in, om te laten zien wat een kracht de aanval had. Hoog in de lucht spleet de aanval uiteen, waardoor de luch gevuld was met elektrischiteit. En zonder enig voorteken schoot een bliksemschicht weer naar beneden, op Shadow. Shadow wist precies wat ze deed. Door de spanning die al in de lucht hing was de aanval versterkt. Ze gromde hard, en vuurde een Shock Wave af. Het vreemde was dat de aanval echt zwart was. Nog nooit had Shadow zo'n kracht door haar lichaam voelen stromen. De kracht nam haar over. Ze zag alles wat ze deed, maar had geen controle meer. Nog een bliksemschicht sloeg op haar in, en ze verloor totaal de controle.

In één klap was de Raichu veranderd. Alsof ze op het moment had gewacht dat Kiara zou aanvallen. Alsof ze dit allemaal gepland had maar op de één of andere manier er niet de controle over kon krijgen. Dit maakte Kiara woedend. Niemand behandelde haar als een soort van prooi! Haar staarten begonnen strak achter haar lichaam te zweven en haar rode ogen namen een merkwaardige gloed aan. De Shock Wave stormde op haar af, maar Kiara was hier op voorbereid. De Shock Wave raasde over de woestijn en even werd het zich ontrokken door een zwart fel licht. De Schock Wave verdween, maar Kiara was nergens te bekennen. Je zag alleen een gapend gat in de grond. Ze had Dig gebruikt..
De grond onder Shadow's voeten begon te trillen en Kiara verscheen uit de grond. Woest vuurde ze een Heat wave af, regelrecht op Shadow.

Een derde blikseminslag, en een gil van Shadow. Het werd haar teveel. Ze kon niet geloven hoeveel kracht ze had. Maar er was één voordeel; de bliksem die nu om haar lichaam heen zat, als een hele dikke jas, beschermde haar tegen alle aanvallen. Even kreeg ze de controle terug. "Nee... de pijn..." mompelde ze, waarna ze zwarte donder met gigantische stralen van haar af kwamen. Dit herhaalde zich een paar keer, tot Shadow zich iets langer onder controle kon houden. "Ga weg!" schreeuwde ze. Ze haatte pokémon die nutteloos slechte dingen deden, maar een leven was meer waard dan haar haat. "Ga weg! Als je hier blijft, krijg je een schok, en deze volt is dodelijk!" ze schreeuwde het uit, en verloor haar controle weer. haar 'andere zelf' vuurde een Thunder af op Kiara, en liet ook een schok door de grond gaan. Als ze Dig zou gebruiken zou ze die schok krijgen, en als ze boven de grond bleef werd ze door de Thunder geraakt. Shadow kon het niet meer aanzien, en sloot haar ogen.

Even welde er een lichte paniek op in Kiara haar lichaam, heel ver verscholen. De Raichu was te sterk, ze had totaal geen controle meer over zich zelf en was daardoor ook niet te vernietigen. Een enorme Thunder vloog op haar af, te sterk om weer onder de grond te gaan en te snel om er voor weg te duiken. Er zat maar één oplossing op, een gevaarlijke. Kiara liet een woeste kreet horen en sloot toen met al haar kracht een Protect om zich heen. De thunder vloog tegen het veld op, met een enorme kracht en snelheid. Kiara werd naar achter geschoven en probeerde uit allle macht houvast op de grond te vinden terwijl ze ook haar best deed ervoor te zorgen dat het veld niet brak. Na een paar seconden, die uren leken te duren, stopte de enorme aanval. Haar protect brak en uitgeput zakte ze door haar poten. Trillend viel ze in het zachte zand, ze was totaal verzwakt en dit alleen maar om zichzelf te kunnen verdedigen. Even bleef ze liggen, maar kon toen de kracht weer bij elkaar halen om te kunnen staan. Ze was een taaie en ook niet van plan zo snel op te geven. Haar ogen keken vals naar Shadow. Die kleine (slecht taalgebruik). Dacht ze. Haar ogen begonnen te gloeien en om Shadow sloot zich een rood veld. Zonder dat ze er zelf wat aan kon veranderen, werd ze via Psychic in de lucht getild en toen, met één enkel hoofdgebaar, weggesmeten. Na dit te hebben gedaan draaide Kiara zich om en liep ze weg. Ze kreeg haar nog wel...

De elektrische energie verdween uit de lucht. Zo plotseling, dat de lucht opeens stukken donkerder leek dan het werkelijk was. Shadow kwam met een plofje neer in het hete zand, waar eerst een tombe had gestaan. Langzaam voelde Shadow haar vacht wegbranden, maar ze kon niks doen... Ze probeerde te praten en te bewegen, maar niks lukte. Ze had de controle over haar lichaam niet terug, en ze wist dat ze het ook niet snel terug zou krijgen. Als niemand haar kwam redden, zou ze levend verbranden. Door het hete zand onder haar, en door de felle zon.

[Ik wil nu eerlijk gezegd alleen goede pokémon, dus sowieso geen DarkSiders. Of iig, alleen pokémon die Shadow helpen x,x]

Aleran kwam aangesprint en tilde Shadow vliegensvlug op met haar bek. Haar hete vacht voelde hij in z'n bek branden. Het deed erg zeer, maar hij wendde eraan. Vlug rende hij door totdat hij op een afgekoelde plek aankwam. Hij legde haar in het koude zand en zag hoe erg ze eraan toe was. ''Water.. water..'' kwamen de woorden uit z'n bek. ''Ik moet water hebben.. en vlug!'' Hij keek hevig om zich heen maar zag nergens, maar dan ook nergens, een vleugje water. Verloren en zwak.. dacht hij. Shadow is verloren.. en ik zometeen ook. Had hij als negatieve gedachten. Zonder na te denken pakte hij Shadow weer in haar nekvel en tilde haar op zijn rug veilig en wel. Aleran rende zo hard als hij kon door het Sandtomb Desert. Er leek maar geen einde aan te komen. Hij dacht na over hoe hij misschien wel lekker in het water had kunnen liggen. Hij wou eigenlijk niet dat de Dark-Siders dit gebied overnamen.. hij wou actie ondernemen, samen met Feathers. Misschien wou Shadow ook wel Dustfire proberen te bevrijden. ''Misschien..'' mompelde hij zacht in zichzelf.

Alles was Aleran deed voelde Shadow. Het was misschien niet zijn bedoeling, maar het deed vreselijk pijn toen hij haar oppakte. Als Shadow iets had kunnen doen, had ze hem een schok gegeven, en een flinke ook. Langzaam drong er iets tot Shadow door. Haar elektrischiteit was zwart... Maar hoe was dat gekomen? Voor zover ze wist was het altijd de normale kleur geweest. had ze een nieuwe aanval ontdekt? Zachtjes kuchte ze, om te kijken of ze alweer controle had. Dat lukte, maar iets anders nog niet.

Plotseling voelde Aleran een flinke schok. Hij realiseerde zich dat wat Aleran deed, Shadow niet pikte. Hij voelde de pijn ook hoe Shadow zich voelde toen hij haar oppakte. Een beetje met z'n tempo gedaald rende hij nog steeds een beetje door. Rustig begon hij te praten, misschien kon Shadow hem wel horen. ''Shadow..? Ken je mij nog? Ik had je wel eens gezien, en je beschermde mij toen ik nog een poochyena was. Daar wil ik je nog steeds voor bedanken.'' en hij liet een paar traantjes vallen. Zijn vacht werd nat en het viel op het zwarte zand. ''He.. zwart zand? Hoe kan dat..'' praatte hij per ongeluk hard op.

Shadow kreeg langzaam de controle over haar lichaam terug. Haar staart zwaaide doelloos in het rond, terwijl ze haar best deed haar ogen te openen. Dat ging helemaal mis; Shadow gleed van Alerans rug, bovenop iets puntigs. Door de pijn kwamen er vonken van Shadow's wangen, die ze snel liet stoppen. Ze rolde weg van het puntige ding, en probeerde ernaar te kijken. Helaas kon ze er niks zinnigs van maken, en besloot ze haar pogingen te staken.