Een snelle nog jonge Growlithe rende door het bos. Haar blauw oogjes stonden helder. Haar vacht wapperde naar achter vanweg de wind en haar tong hing vrolijk uit haar bek. Ze voelde de zachte aarde onder haar pootjes en hoe deze nauwelijk de grond raakte. Ze versnelde haar pas, slalommeerde om de bomen en sprong over stammen. Na een werd het landschap wat minder ruig en verscheen er een rivier. Nouki verminderde haar snelheid totdat ze hijgend stilstand hield voor het water. Ze bukte en lesde haar dorst. Opeens weerklonk er een zachte stem in haar oren. Verbaasd hief ze haar koppie op. Daar aan de overkant stond een andere growlithe, ze lachde en zwaaide naar Nouki. 'Kom..' klonk haar zachte stem die echode in Nouki's pluizige oortjes. Het was vreemd, de bulderende rivier maakte een hoop lawaai en toch kwam de zachte stem van de growlithe erboven uit. Op de één of andere manier voelde Nouki een vreemde aantrekkingskracht en automatisch zette ze een stap naar voren. Iets nats aan haar poot deed haar eraan herinneren dat ze vlak voor de rivier stond. Zoekend keek Nouki om zich heen, daar verderop zaten een paar grote stenen in het water. Die kon ze vast wel gebruiken om naar de overkant te komen. Ze liep er naartoe, bukte lichtjes door haar voorpoten, zette zich af via haar achterhand en sprong toen op de eerste steen. Zo ging ze een tijdje door, het ging aardig goed, totdat.. Nouki sprong en belande zoals de eerste paar keren keurig op de steen. Maar op dat moment sloeg er een grote golf tegen de steen aan en Nouki gleed uit. Voor ze het wist viel ze achterover en nam de enorme rivier haar in haar armen. 'H-heelp!' klonk haar gesmoorde kreet, maar de vreemde growlithe leek wel verdwenen. Het enige wat ze zag was het golvende water die haar af en toe naar beneden trok. Haar pootjes deden hun best haar boven water te houden maar dit werd steeds moeilijker. Steeds verder nam de rivier haar mee, het zou niet lang meer duren voordat ze de watervallen zou bereiken. Nog een grote golf sloeg over haar heen en Nouki kreeg een hoop water binnen. Ze hoeste, stopte even met trappelen, en werd toen naar beneden gesleurd. Haar zicht werd ontrokkken door de woeste witte en blauwe kleuren van de rivier. Even leek het alsof ze nooit meer boven zou komen maar plotseling voelde ze de koude wind weer op haar neusje. Nouki hield diep adem 'Heeeeellp!!' schreeuwde ze wanhopig. Deze kreet eindigde in een gorgelend geluid toen ze voor de tweede keer naar beneden werd getrokken door het water.

Aleran lag heerlijk te slapen op het zachte fijne zand aan de kant van de rivier. Af en toe een koud, nat briesje voelde hij langs z'n snoetje gaan. Zijn snorharen voelde ook de kleine vuiltjes van het zand meewaaien. Hij trok zich er niks van aan en droomde gewoon heerlijk en sappig verder. Zijn droom ging over dat zijn gelukkige gezinnetje veilig en wel in het bos zaten te smikkelen aan een prooi die ze hadden gevangen. Feathers, Nouki en hijzelf hadden hun buikje volgegeten en al snel vielen ze in slaap. Veel was er niet meer van het avondmaal over. Een goede eetlust was ook wel een slaapje waard. Het was een lange dag geweest aangezien ze alledrie keihard hadden geoefend en feest hadden gevierd omdat PokéRPG natuurlijk gered was. Tha happy family snurkte luidkeels en lagen knus en fijn tegen elkaar aan. Feathers en Aleran tegen elkaar aan en Nouki natuurlijk tussen de warme pokémon in. Plotseling werd Aleran wakker omdat er een liter ijskoud water over hem heen werd gegooid door de armen van de rivier. Hij zette al snel zijn oren op scherp en hoorde iemand schreeuwen om hulp. De stem kwam hem bekend voor. Toen Aleran opstond en driftig om zich heen begon te kijken zag hij een oortje boven het woeste rivierwater uitsteken. Aan dat kleine oortje zag hij net dat het nog een jonge pokémon was. Hij sprong in het water en zwom de hondentrappel naar de overkant van het water, dook onderwater en greep met z'n bek open naar de nekvel van het beest. Zo snel als hij kon trappelde hij weer omhoog om zelf lucht te krijgen en de pokémon te redden. Hij snakte naar adem en begon paniekerig met het natte nekvel in z'n bek terug naar z'n slaapplaats te trappelen. Al snel voelde hij de grond en zette nog snel met z'n tenen af naar het zand. Nadat hij genoeg adem had binnengekregen begon hij aan de bekend-voorkomende pokémon te ruiken. Voordat hij ook maar iets kon zeggen schoot er een steek in z'n kop. Het was Nouki, z'n dochter. Wat was er in hemelsnaam gebeurd.. kon hij alleen maar denken. Maar veel tijd had hij niet omdat hij zo snel mogelijk Nouki lucht wou laten krijgen. Hij trapte tegen het hart aan en blies wat lucht in de jonge Growlithe. Het schone water schoot uit Nouki's bek en Aleran hoorde het gesnak naar adem komen uit het lijfje. ''Nouki.. je leeft nog, godzijdank!'' zei hij opgelucht. ''Ik had eventjes het gevoel dat je niet meer geleefd had als ik er niet was geweest.'' En Aleran begon Nouki te controleren op wondjes die ze misschien wel had opgelopen. ''Hoe kom jij in het water terecht, je weet dat je nog te jong bent en niet kan zwemmen. Ben je in hemelsnaam gek geworden, je had wel dood kunnen zijn en wij ongerust.'' Schreeuwde hij steeds harder zonder dat hij het eigenlijk doorhad. Een paar tranen vielen door het natte vacht in het zand. Zijn ogen vertrokken en werden steeds roder van de stress. ''Je had wel dood kunnen zijn.'' zei hij steeds zachter en hij keerde zijn kont naar Nouki toe. Rustig ging hij zitten en keek droevig naar de rivier die onschuldig doorstroomde alsof er niks was gebeurd. ''Ben je gek geworden.. heb je wat van andere pokémon gehoord wat jij graag wou uitproberen? Zijn er pokémon die jou willen uitdagen voor een duel? Wat is er met je aan de hand?'' vroeg hij zich fluisterend af. ''Hier moet Feathers meer van weten, als er wat met je is.. willen wij dat heel graag weten van je! Als andere jonge pokémon jou pesten, dan help ik je wel om sterker te worden. Maar ik wil niet dat jij ooit nog dat water ingaat waarvan je niet zeker weet of het veilig is of niet.'' Aleran begon steeds meer te hyperventileren en raakte overstresst. Heel eventjes stond hij op en spoelde zijn tranen weg in het water. Zijn kop liet hij onder water vallen en de tranen voerden mee met de rivier. Het koude water druppelde van zijn kop af maar dat kon hem niks schelen. Hier moest Feathers meer van weten.. en als ze er wat van wist, waarom werd hij dan niet op de hoogte gebracht. Hij was een Mightyena maar elke pokémon heeft andere gevoelens en een verschillend karakter. Hij was meer een gevoelig maar ook een sterk type. ''Nouki.. wat heb je in hemelsnaam met je laten doen?'' vroeg hij weer kalm en afgekoeld.

De wereld om haar heen werd steeds donkerder, haar longen schreeuwde naar lucht, iets wat ze niet meer konden krijgen. Nog één keer probeerde Nouki boven water te komen maar zonder succes. De zuigkracht van de rivier trok haar steeds meer naar beneden en uiteindelijk raakte ze buiten bewustzijn.

Een pijnlijke maar verlichtende druk op haar bost deed haar opschrikken en het water, dat ze naar binnen had gekregen, uitspugen. Hoestend bleef ze liggen totdat ze al het water van de rivier uit haar lichaam had gekregen en weer normaal kon ademen. De wereld draaide misselijkmakend om haar heen, ze was een vuurpokemon dus water deed haar niet goed. Op de achtergrond hoorde ze een bekende stem. Nouki knipperde met haar oogjes, net zolang totdat haar beeld weer normaal was. Toen zag ze wie er tegen haar aan het praten was, het was haar vader! Aleran bleef maar doorratelen, zo te zien was hij behoorlijk geschrokken. Met een onschuldig gezicht liet ze haar koppie omlaag zakken en deed ze haar oortjes plat. Met zielige grote oogjes keek ze haar vader aan. 'Sorry pap... i-ik wilde alleen maar... d-ie g-row' ze staakte haar zin en keek even de richting op waar ze de vreemde growlithe had gespot. Maar deze was spoorloos verdwenen. 'Ik was uitgegleden..' zei ze uiteindelijk. Haar blauwe oogjes keken weer de richting op van Aleran. 'Het spijt me...' klonk haar zachte stemmetje en ze kroop naar hem toe. Snikkend leunde ze tegen hem aan, ze was ook zo geschrokken.

Aleran begreep dat hij een tikkie te hard was geweest voor haar. Toen hij die natte maar zachte vacht voelde van Nouki aanvaarde haar excuses. Hij keek in haar gloedblauwe oogjes. Ze waren zo onschuldig, en zo lief. ''Ik hou van je, zoals je bent. Zolang je de waarheid vertelt. Ik vertel niks tegen Feathers, als jij je mondje ook maar houdt.'' Aleran keek trots voor zich uit, wat was hij toch weer gul. Inmiddels begon de zon te schijnen en droogde zijn vachtje sneller op. De natte druppels verdampten.

(Inspiratieloos.nl)

'ik hou ook van jou papa' klonk haar stemmetje en ze kroop nog dichter tegen hem aan, even vergetend dat ze zeiknat was en Aleran dit nu ook zou worden. Na een tijdje drong dit tot haar door en stapte ze een paar passen van hem weg. De zon zorgde er een beetje voor dat ze wat opdroog, maar dit was niet genoeg naar Nouki's mening. Ze ging een beetje wijdbeens staan en begon toen hevig met haar lichaampje te schudden. Haar vacht ging alle kanten op, zo ook het water. Spetters vlogen in het rond. Uiteindelijk stopte ze langzaam met schudden tot alleen nog maar haar staart druk heen en weer ging. Hoe ze er nu uit zag was geen gezicht. Haar vacht stond alle kanten op, ze was één opgeblazen bolletje wol. Ze grijnsde, de vrolijke Nouki kwam weer terug, ze was al wat meer bijgekomen van de schrik. Vrolijk trippelde ze terug naar Aleran en gaf ze hem voor de tweede keer een knuffel.

Toen Aleran de tweede knuffel ontving voelde hij zich trots. Zijn leven ging perfect, hij had een bloedmooie vrouw.. een dochter.. en hij was laatst ook nog geëvolueerd.. Wat kon hij nou nog meer wensen? Misschien een wereldreis samen met z'n familie? Hij wist 't niet. Maar dat kon hem ook niet veel schelen. De wind begon te leven en de bomen zwaaiden heen en weer. Hij begon het koud te krijgen omdat hij zich nog niet had uitgeschud. Aleran liep even een klein stukje weg van z'n dochter en stond klaar om te schudden. Plotseling zoefde er een pokémon zo snel langs de twee, dat Aleran ook heel snel weer droog was. Hij schrok maar zette geen poot naar achter. Snel liep hij naar Nouki toe, voordat het misschien wel een Dark-side pokémon was.

Grijnsend keek Nouki toe hoe haar vader een eindje weg liep en toen ook van plan was zich uit te schuddenm. Maar op dat moment lichte twee ogen op uit de donkere bosjes. Nouki schrok en wilde net 'kijk uit!' roepen toen de enorme pokemon al opsteeg en vlak langs haar vader zijn vleugels spreide. Het was een fearow, een grotere dan ze ooit had gezien. En hij kwam recht op haar af. Zijn ogen stonden kwaad, Nouki vroeg zich af of ze hem wat verkeerds hadden gedaan. De fearow vloog recht op Nouki af en deed zijn hoofd naar voren om haar aan te vallen met een Tackle. Nouki bukte en de Fearow vloog vlak boven haar langs. Ze gromde, sprong omhoog en greep de Fearow bij zijn staart veren. Deze kraste kwaad, maakte een snelle duikeling en schudde de growlithe van zich af. Nouki belande op haar pootjes en keek de fearow na totdat deze nog maar een kleine stip was aan de hemel. Trots wende ze haar kop naar haar vader, in haar bek zaten verscheidene lange bruine veren.

Aleran grijnsde bij het zien hoe dols Nouki was bij het vechten met een andere pokémon. Vooral met een vliegpokémon was ze zo behendig. Dat had ze goed geleerd, al zegt hij dat zelf. Met een brede smile op z'n bek liep hij naar haar toe en likte haar oortje. ''Wat ben jij toch een dappere meid, heb je je pijn gedaan? Nee toch? En anders zoek je die fearow later nog maar een keertje op, als je begrijpt wat ik bedoel'' zei hij met een knipoog er achteraan.

(Het worden btw steeds kortere posts he? xD)

Nouki spuugde de veren uit en keek vrolijk op naar haar vader. Hij was trots op haar! Hierdoor begon ze spontaan te kwispelen. Wacht maar, als ze die Fearow ooit weer eens zou zien dan... Plotseling kreeg ze een idee 'papa?.. wil jij me trainen?' vroeg ze blij. Aleran was sterk, Nouki wilde net zo sterk als hij worden. Ze bukte een beetje door haar voorpootjes en keek haar vader uitdagend aan.

(x3, ben erg inspiloos)

Feathers liep op een rustig tempo langs de waterkant. Haar dikke wintervacht waaide met het ritme van de wind mee. Ze snoof de geur op, en kreeg daardoor pijn aan haar neus, want het was tenslotte winter, en die koude lucht in je neus voelde nooit erg lekker. Ze trok haar neus op, waarna ze weer doorliep. De waterkant werd rotsiger, en Feathers moest moeite doen om haar poten goed neer te zetten op de stenen. Plotseling kon ze de geur ruiken van twee bekenden. Van twee heel erg bekenden.. Het waren Aleran en Nouki! Ze waren ook hier! Feathers had Nouki niet heel erg vaak gezien, en Aleran ook al een tijdje niet, en ze snakte naar de gezelligheid van haar gezinnetje. Ze begon harder te lopen, wat ze eigelijk niet had moeten doen. Ze stapte al gauw mis, en haar poot kwam tussen de stenen te zitten, en doordat ze nog aan het lopen was, boog die door. Een hevige pijnsteek ging eerst door haar poot, en daarna door haar hele lijf. Ze piepte, en viel neer. Ze trok haar poot snel tussen de stenen vandaan, maar dat hielp niks. Feathers hijgde even, en wou daarna opstaan, maar toen ze haar zere poot neer wou zetten, zakte ze bijna weer door. Weer keek ze naar haar poot, die ondertussen aardig dik was geworden. Shit, het was gebroken. Ze trok de poot weer op -het was gelukkig een voorpoot, haar linkervoorpoot- En begon op drie poten verder te lopen, wat niet meeviel als je op vier poten gewend was. Al hinkelend ging ze verder. Het ging nog net. Ze moest naar Aleran en Nouki toe. En toen zag ze ze. ''Aleran! Nouki!'' riep ze toen ze bij ze was, en voordat ze omkeken liet Feathers haar poot snel weer naar de grond zakken, maar ze ging er net niet op staan.

Een hele bekende geur drong Nouki's snuitje binnen en haar oogjes begonnen te twinkelen. Het was feathers! Enthiousiast keek ze om en zag toen haar moeder die hun kant op kwam lopen. Of eerlijk gezegd hinkelen. Vragen keek ze even om naar haar vader maar draaide als snel haar koppie weer terug naar Feathers waarneer deze begon te spreken. Dolblij rende ze naar haar toe 'Mama!' riep ze vrolijk. Ze sprong omhoog om bij haar snuit te komen. Na een tijde kreeg ze door dat dit niet veel nut had dus ging ze maar over tot knuffelen. Toen viel haar blik op Feather's linkervoorpoot. Die was aardig dik en stond niet helemaal goed op de grond. 'Is er iets mama?' vroeg ze met haar schattige stemmetje en ze gaf een klein likje over de poot.

Aleran hoorde wat Nouki zei en was verrast. Zijn eigen dochter wou dat hij haar trainde. ''Natuurlijk, liefje van me! Jou altijd'' en hij begon dol te springen. Hij kon zichzelf even niet beheersen maar ging snel weer zitten, nietwetend dat z'n staart in het water gezakt was. Zijn staart kwispelde ondertussen heel erg waardoor hij niet merkte dat hij water tegen Nouki's lijfje aan het slaan was. Plotseling klonk er een bekende stem in z'n oren. ''FEATHERS!'' Schreeuwde hij luidkeels. ''Schatje van me, waar ben je al die tijd geweest. Op wereldtocht?'' En hij bloosde heel erg maar had wel een grote grijns op z'n gezicht. Aleran bekeek haar van top tot teen. ''Wat ben je verandert.. en waarom heb jij een dikke bloederige poot?'' Hij keek geschrokken.

''Nouki!'' zei Feathers blij, en knuffelde even hard terug. Daarna had Aleran haar ook opgemerkt. Aleran draaide zich om, en merkte niet dat hij met het kwispelen van zijn staart Nouki langzaam nat maakte. Feathers gniffelde even, maar maakte er maar geen opmerking over. Zijn harde, schreeuwende reactie had ze niet verwacht, en ze boog even naar achteren. ''Waar ik al die tijd geweest ben? Gewoon, ik ben wat heen en weer wezen lopen.'' zei ze nonchalant en met een klein grijnsje. ''Ik veranderd? Hoezo veranderd?'' zei ze dom, en keek even naar beneden. ''Ohhhh, ja ik ben inderdaad veranderd, ik heb een wintervacht! xD'' Aleran maakte een opmerking over haar poot, en Nouki ook. ''Er is niks aan de hand hoor, gewoon verstuikt ofzo..'' zei ze met een geruststellende stem, want ze wou Aleran en Nouki niet gezorgd maken. Ze zette haar poot op de grond. Ze klemde haar tanden op elkaar en probeerde het vol te houden, maar de pijn was te hevig. Met een pijnlijk gezicht trok ze de poot op. ''Euhm.. mijn poot kwam tussen de stenen vast te zitten... hehe..'' zei ze dommig.

Opeens voelde Nouki water op haar ruggetje. Verbaasd keek ze om, het was de schuld van Aleran's staart. 'hé!' riep ze nep boos. Ze sprong bovenop haar vader en beet hem speels in zijn oor. 'Dat zal je leren mij nat te maken!' riep ze vrolijk. Na de stoeipartij liep ze weer terug naar haar moeder. Ze luisterde aandachtig en de speelse blik in haar ogen verdween. Voor de tweede keer likte ze zachtjes haar poot. 'Aah.. wat zielig..' kon ze alleen maar zachtjes uitbrenge.

(inspiloos voor de tweede keer x3)

Aleran was ook naar Feathers gelopen na het stoeien. Hij voelde aan z'n oortje met een snelle haal van z'n poot. Er zat zo te voelen een kleine kras op, maar bloedde niet. Hij had medelijden met Feathers, die had veel meer pijn en het pootje bloedde zachtjes. ''Feathers.. stop je pootje in het water, dan koelt het tenminste af.'' zei hij geruststellend. ''Leun maar op mij, als dat nodig is.'' Hinkend zag hij Feathers rustig naar het water lopen. Aleran sprong naar Feathers toe. ''Zeg het me, als het niet gaat.'' Ongerust keek hij naar het pootje wat langzaam het water in viel. Hij had geen aandacht meer voor z'n dochter. Zijn vrouw was gewond, dat vond hij op dit moment even belangrijker. Overstresst reageerde hij en keek hij ook.

[Haha, eigelijk mag je helemaal niet type wat anderen doen. Maar deze keer vergeef ik je *kijkt als een nerdo*]

Feathers keek naar Nouki. ''Rustig maar, het gaat wel weer over..'' zei ze geruststellend.
Toen Aleran begon te spreken, knikte Feathers. Aleran had gelijk. Iets kouds werkte altijd goed tegen een zwelling. En het water was behoorlijk koud geworden. Feathers hinkte voorzichtig naar de waterkant toe, en liet langzaam haar poot erin zakken. Eerst voelde ze niks, maar na een klein tijdje drong de pijn ineens snel door haar poot, wat best pijn deed. Ze slikte weer even, maar de pijn verdween weer toen haar poot wende aan de temperatuur van het water. Ookal was het koud en deed het nog een beetje pijn, Feathers wist dat dit goed was voor haar poot. Ze glimlachtte even naar Aleran.

(Ja sorry, ghehe.. Ik doe 't nog steeds :$)

Aleran zag hoe langzaam maar zeker de glimlach op Feathers d'r koppie terugkwam. Hij was niet meer zo ongerust en ging zitten. Na een tijdje zag hij de poot steeds meer blauw verkleuren. ''Ik zal eventjes wat zachte bladeren voor je pakken, schat. Dan kan ik je verbinden'' en hij liep al richting de Latyrus plant die bekend staat om z'n zachte bladeren in dit gebied. Het waren mooie roze bloemetjes waar bijen gek op waren. Hij plukte er een paar af met z'n bek en liep zo snel mogelijk weer terug naar de plek waar de twee zaten. ''Ghehe.. mag ik?'' vroeg hij lief en hij bloosde. Hij legde de bladeren neer op het zand en likte Feathers d'r oor. Het was zacht en gevoelig. Langzaam begon hij naar de wang te gaan. Haar vacht was zo zacht en totaal niet ruw. Haar bont was het zachtste van haar lijf. Maar de zwarte tijgerstrepen maakte haar vacht helemaal af.

Nouki stapte naar achter zodat haar moeder naar de rivier toe kon lopen. Braaf ging ze zitten en keek ze toe hoe beide ouders hun best deden de poot te genezen. Veel kon Nouki niet doen, ze had hier dan ook weinig verstand van. Haar blauwe oogjes had ze strak op haar ouders gericht. Ze hoopte dat alles weer beter kwam met haar moeder.

Een zacht geritsel weerklonk achter haar en Nouki draaide haar oortjes de richting op. Het geritsel werd duidelijk en om te kunnen zien wie dit veroorzaakte draaide ze nu ook haar kop. Een rattata verscheen uit de bosjes en maakte het zichzelf gemakkelijk door op een nootje te kauwen. Schijnbaar had hij de mightyena, arcenine en growlithe nog niet in de gaten, of hij was gewoon niet bang. Nouki stond op, bukte door haar voorpootjes en sloop zo zacht mogelijk richting de kleine muis pokemon. Veel ervaring had Nouki niet en ze maakte dan ook snel iets te hard geluid. De rattata ving het met zijn scherpe oren, met gemak op en stoof er snel vandoor. Nouki zette zich stevig af en zette de achtervolging in. De rattata was veel sneller en kon met zijn kleine slanke lichaam moeilijkere paden nemen. Al snel verdween de pokemon bijna uit het zicht. Nee! dacht Nouki inwendig, ze moest de rattata vangen, voor haar moeder. Op dat moment gebeurde er iets geks, Nouki ging opeens veel sneller. Er verscheen een wit licht achter haar lichaam en voor ze het wist rende ze naast de rattata. Deze was blijkbaar net zo verrast als zij en stond verbaast stil. Nouki greep haar kans en beet toe. Binnen een paar seconden lag de rattata dood in haar bek. Even bleef ze staan, nadenkend over wat er zojuist was gebeurt. Toen bergeep ze het, ze had een nieuwe aanval geleerd. Snelle aanval! Trots rende ze terug naar haar ouders. Voor de tweede keer verscheen er het witte licht achter haar lichaam en al snel bereikte ze Feathers en Aleran. Nouki verminderde haar snelheid en liep met de dode rattata naar haar moeder. Ze legde deze voor haar poten. 'Alsjeblieft!' zei ze trots. Met stralende oogjes keek ze naar haar ouders 'Ik heb de rattata kunnen vangen en een nieuwe aanval geleerd!' ratelde ze blij. Dit hoefde ze niet te vertellen, haar ouders hadden het vast wel gezien. Maar van de opwinding deed ze het toch. Nouki's staart kwispelde wild achter haar lichaam.

Langzaam maar zeker drong het tot Aleran door dat Nouki al een tijdje weg was. ''Ehmm.. schat? Nouki is weg!'' zei hij half kijkend naar z'n vrouw en naar de verbonden poot. Een aantal bloeddruppels drupten van haar poot af op het grindpad. Heel slowmotion zag hij de druppels één voor één op de grond pleuren. Hij keek om en zag in een flits Nouki weer voor z'n neus staan. Ze had een rattata in d'r bek en ze had waarschijnlijk een nieuwe aanval geleerd. Dat was duidelijk te zien. De lichtflits schoot nog heel snel maar langzaam achter Nouki's kont aan, ookal stond ze stil en was ze inmiddels al gaan zitten. Wat had Aleran toch vandaag, hij was zo moe en keek heel slecht. Zijn ogen waren wazig en lekker was hij ook al niet. Honger had hij niet dus die rattata mochten de twee andere pokémon wel oppeuzelen. Zijn gevoelens waren raar aan het doen. Aan de ene kant was hij trots en blij en aan de andere kant kon hij wel dood vallen van de pijn in z'n hart. Toen hij zijn familie heel blij zag doen en hem vergaten viel hij met wazige pijnlijke ogen neer in het water en sloot zijn ogen. De stroming was niet hard, maar ging net hard genoeg om Aleran zachtjes mee te voeren. Heel zacht hoorde hij een gil in z'n hoofd stromen. Zijn hart bonkte met veel geluid en dat was het enige wat hij hoorde aangezien zijn oortjes door het water waren verstopt. Heel rustig en heel kalm voerde hij mee naar de eindbestemming in het ijskoude water. Al had hij geen idee waar hij zou eindigen.

Aleran opende zijn ogen en besefte dat het maar een nachtmerrie was. Was de hele dag een droom geweest? Had Nouki geen spearow en rattata gevangen en was zijn vrouw niet gewond? Had Nouki ook geen nieuwe snelle aanval geleerd? Bonkten de vragen in z'n hoofd. Hij lag naast z'n familie onder een grote boom die nauwelijks nog blaadjes had. Zacht getik hoorde hij in het water vallen. Blijkbaar regende het, maar beschermden de overige bladeren de drie pokémon voor de extra kou. Aleran stond rustig op met veel spier en hoofdpijn. Langzaam en houterig liep hij met tegenzin naar het water om wat te drinken. Zijn lichaam verlangde naar rust en slaap. Hij bleef met 1 vraag in z'n hoofd bonken; Wat is er gebeurd? Niks schoot er in z'n hoofd van wat er gebeurd kon zijn. Alleen z'n nachtmerrie flitste maar door z'n brein. Er waren ook geen veren op de grond onderweg naar de waterkant. Plotseling schoot er iets door z'n hoofd. De bloeddruppels! Die waren van Feathers d'r poot afgegleden. Hij zocht op het grindpad en maar zag niks anders dan een paar zielige blaadjes. Maar oud en opgedroogd bloed moest bruin zijn toch? Herhaalde de vraag een aantal keer. Met z'n pootjes schraapte hij de bladeren weg. Hij hoopte dat het onder de verkleurde kleine blaadjes lag. Onder geen enkel blaadje wat hij tot nu toe weghaalde vond hij ook maar 1 spoor. Steeds ongeruster haalde hij steeds sneller en haastiger de blaadjes weg van het pad. Toen hij bezweet bij het laatste blaadje aankwam bleef hij even staan. Hij merkte dat het opgehouden was met regenen. De wind was nu in de aanval gegaan. Zonder iets te doen waaide het laatste blaadje weg. Aleran keek van de overkant naar de waterkant en van de waterkant naar het grindpad waar de oude bloeddruppels lagen. Toen hij omkeek met behuilde ogen zag hij dat hij al een eindje van de slaapplaats vandaan was. Nat liep hij heel langzaam hetzelfde looppad terug. Aleran kreeg hoofdpijn van het harde denken en ondertussen huilde hij ook. Was hij echt in het water gevallen en had hij echt gedacht dat hij dood ging? Had Feathers en/of Nouki hem gered? Was er een speciale wonder gebeurd waardoor Dustfire hem toevallig in het water zag meevoeren en hem redde? Hij wist het niet meer. Voordat hij weer tussen de Arcanine en de Growlithe ging liggen bleef hij staren naar Feathers. Hij had het idee dat ze elk moment wakker kon worden ofzoiets, of dat er iets gebeurde wat hij niet verwacht.

Feathers

''Natuurlijk mag dat, schat'' antwoordde Feathers op Aleran. Wat was het toch een schat. Haar poot verbinden. Haar glimlach werd groter, en snel kwam Aleran alweer terug met de bladeren. Hij begon haar te likken, en Feathers giechelde verlegen. Haar wangetjes werden een beetje rood van het blozen, en snel gaf ze een likje terug over zijn neus. Door Aleran en Nouki leek de pijn veel minder te zijn. Over Nouki gesproken, waar was ze? Feathers draaide haar kop om, omdat er daar bosjes waren. Zou Nouki daar zijn? Nog even zag ze een flits door de bosjes gaan. Aleran vroeg zich ook al af waar ze was, maar Feathers wist wel dat ze in de buurt was. Dat voelde ze gewoon. Heel snel verscheen de flits weer, het was Nouki! Deed ze nou een snelle aanval? Nouki stopte bij Aleran en Feathers. Ze had een dode rattata in haar bek, en legde die voor Feathers neer. Een grote glimlach verscheen weer op haar gezicht. ''Is dat echt voor mij?'' vroeg ze vrolijk aan Nouki. Voorzichtig pakte de Rattata op, en at hem op. Ze likte haar lippen af. ''Dankjewel, Nouki'' zei ze dankbaar. Nouki deed weer een snelle aanval voor, en Feathers keek er bewonderend naar. ''Wat goed van je!'' riep ze blij. ''Ik ben trots op je..'' zei ze. Heel langzaam hinkelde ze naar Nouki toe, en knuffelde haar. Daarna gaf ze haar een lik. Ze keek om zich heen, en zag tot haar grote schrik dat Aleran verdwenen was! ''Aleran! ... Aleran??? Ben je daar, Aleran?'' gilde ze ongerust. Maar nee, geen antwoord. Ze hinkelde naar het water toe, en zag daar natte haren op de grond liggen. ''Wat is er gebeurd?...'' zei ze radeloos, en ging neerzitten.

Pearl
Verderop dreef Aleran in het water. Al een aardig eindje van Feathers en Nouki vandaan. Feathers kon zijn geur dus niet meer volgen, want dat had het water allang meegenomen.
De enige pokemon die in de buurt was, was Pearl. Ze zwom op haar rug in het water. De stroming maakte voor haar niet uit, die voelde ze niet eens. Het water was koud, maar daar kon ze ook tegen. De zon scheen fel, en zorgde voor een beetje warmte voor Pearl. Ineens botste ze met haar kop tegen iets aan. Tegen iets harigs nog wel. Pearl draaide zichzelf op haar buik en zag waar ze tegen aan gebotst was. Het was een Mightyena! En hij zag er niet zo goed uit.. Pearl zwom dichterbij, en bekeek hem goed. Hij leek niet erg gevaarlijk. Nu iniedergeval niet. Ze duwde tegen hem aan. In het water werden dingen lichter, maar toch bleef Aleran te zwaar om te verplaatsen. Ze had hulp nodig van een pokemon die sterker was. Ze keek om zich heen, en boven zich, maar ze zag niks, niemand. Ze moest toch snel iets doen, anders zou Aleran verder meegaan met de stroming, en raakte ze hem kwijt. Ze twijfelde even, en zwom toen weer naar Aleran toe. Met haar tanden pakte ze hem vast aan zijn nekvel, en ze trok hem met veel moeite naar een stuk water waar geen stroming stond. Ze hijgde hard, en klom op de kant. Die was op dit punt schuin, dus ze zou hem niet het water uit kunnen tillen. Maar nu Aleran er veilig lag, kon ze hulp gaan roepen. Ze schudde het water van haar vel, en ging daarna gespannen zitten. ''Help!'' riep ze maar, aangezien er toch niemand in de buurt was. Ze keek even dom voor zich, en riep daarna nog een keer. Ze hoopte dat er iemand zou komen, want ze kon niet weggaan, stel dat er toch een stroming was? Ongerust liep ze weer naar Aleran, en hield haar poot voor zijn bek. Ja, ademen, dat deed hij nog wel. Ineens klonk er een zwaar geklap van vleugels. Verschrikt keek Pearl om...

Dustfire

Dustfire zat nog bij het meer met Silverbreeze en Riolu. Het was er heel gezellig en knus, maar op een of andere manier wou ze weg. Ze zou wel even een rondje gaan vliegen. Ze keek Silverbreeze en Riolu aan. ''Euhm.. ik ga eventjes een rondje vliegen.. ik ben zo weer terug.'' Zei ze tegen hen. Ze vloog op, en vloog het meer over. Daarna ging ze hoger vliegen, om richting een ander gebied te gaan. Na een tijdje, toen ze vlak bij de rivier was, hoorde ze iemand om hulp roepen. En dat kon ze nooit negeren. Ze hield ervan om anderen te helpen. Meteen daalde ze weer, en keek zoekend over het gebied heen. Er waren niet veel pokemon. Ze zag alleen 2 pokemon bij de waterkant. Een van de twee lag in het water, en die op de kant keek naar boven. Dat kon niet missen. Ze vloog richting de pokemon en landde vlak voor Pearl. Meteen zag ze het probleem. De pokemon in het water was Aleran, en hij zag er niet goed uit. Hij was niet bij bewustzijn, en moest snel het water uit. Ze keek Pearl serieus aan, en knikte naar haar. ''Bedankt dat je me geroepen hebt.. ik zal meteen helpen'' Zei ze tegen de Vaporeon. De Vaporeon glimlachtte opgelucht.

Pearl & Dustfire

''Ik weet niet precies wat er met hem gebeurd is... ik was aan het zwemmen, en vond hem ineens in het water..'' Zei Pearl, om de situatie een beetje uit te kunnen leggen. Dustfire knikte kort. ''En ja, ik ben niet zo geweldig sterk, en ik kreeg hem het water niet uit. Hij is veels te groot en te zwaar..'' vervolgde Pearl daarna, en stopte toen. Dustfire knikte. ''Laten we hem er dan maar gauw uithalen'' zei ze, en liep naar de kant toe. Met haar snavel pakte ze Aleran's nekvel vast, en trok hem zonder te veel moeite uit het water, en legde hem op de kant. Pearl sprong eventjes achteruit. Ze vond het eigelijk best ongeloofwaardig. Was er nou net gewoon een Ho-Oh naar haar toegekomen? Ze had nog nooit een legendarische pokemon tegengekomen, of iniedergeval herrinnerde ze zich niks meer. Onder Aleran verscheen een plasje water, wat van zijn vacht afdroop. Dustfire keek bedenkelijk naar de Mightyena. ''Volgensmij maakt hij het goed, maar het ziet er niet uit alsof hij nog wakker gaat worden. Hij is uitgeput...'' zei Dustfire. Pearl knikte kort. ''Wat moeten we nu met hem doen?'' vroeg Pearl aan Dustfire. Dustfire dacht na. ''Ik zie hem de laatste tijd veel met Feathers, een Arcanine, en Nouki, een Growlithe. Ik denk dat ik hem meeneem, en stroomopwaarts ga zoeken naar die twee.'' Zei Dustfire.
Pearl knikte. ''Oke.. bedankt.. ik kan verder ook niks doen..'' zei ze, en ze sprong met een glimlach het water in. Dustfire pakte Aleran heel voorzichtig op en legde hem op haar rug. Het voelde niet lekker, omdat hij erg nat was, maar dat maakte niks uit. Terwijl Pearl versmolt met het water, Vloog Dustfire op, stroomopwaarts.

Dustfire & Feathers

Stroomopwaarts dus. En het duurde niet lang voordat ze de twee vond. Feathers en Nouki liepen langs de waterkant. Het was duidelijk dat ze Aleran aan het zoeken waren. Ze waren erg ongerust. Dat moest Dustfire snel oplossen. Ze kwam dichterbij de twee, en het geklap van haar vleugels verraadde haar weer. De twee pokemon keken naar boven, en bleven haar volgen met hun ogen, totdat ze landde.
Feathers rende meteen richting Dustfire. ''Aleran! u heeft Aleran gevonden!'' riep ze opgelucht en blij. Dustfire glimlachtte. Ze legde Aleran neer op de grond voor Feathers. ''Wat is er met hem gebeurd?'' vroeg Feathers snel. ''Hij is waarschijnlijk met de stroming meegenomen. Een Vaporeon heeft hem gevonden, en riep om hulp... '' vertelde Dustfire. Feathers knikte. ''Oh, bedankt, bedankt, bedankt!'' zei ze blij. Dustfire knikte. ''Dat is mijn taak, Feathers..'' zei ze met een grote grijns. Feathers keek haar met grote ogen aan. Hoe kende ze haar naam? Alsof Dustfire haar gedachten kon lezen, zei ze: ''Ik vlieg mn hele leven al over dit gebied.. ik zie en hoor zoveel dingen, ik leer pokemon kennen, zonder ze te ontmoeten.'' Feathers glimlachtte. Ze keek naar Aleran. Ze likte zijn kop. Dustfire tilde Aleran weer op, en legde hem verderop onder een boom neer. ''Hij zal wel snel opdrogen'' Zei Dustfire. Ze keek om zich heen. Ze moest zo weer gaan. Silverbreeze en Riolu verwachtten haar vast wel weer terug. Feathers keek naar Dustfire. ''Dankjewel..'' zei ze weer en ging bij Aleran liggen. Daarna vloog Dustfire weg.

Nouki kwispelde enthiousiast, haar ouders waren trots op haar, dit vond ze helemaal geweldig. Ze huppelde naar haar moeder toe en gaf haar een knuffel. Vanuit haar ooghoeken zag ze nog net hoe Aleran in het water viel. 'Papa!' Nouki's wanhopige kreet weergalmde door het woud. Zo snel als ze kon rende ze richting de rivier, maar hij was verdwenen, meegesleurd door het water. Verslagen keek ze om zich heen, wat was er zo juist gebeurd? Waarom viel hij in het water? Nouki zag dat haar moeder radeloos voor de rivier ging zitten. Ze was blijkbaar net zo ongerust als zij. Dit maakte haar bang, er was blijkbaar iets goed mis. Nouki kroop bij haar moeder en snikte, 'Mama, wat nu?' zei ze met een trillend stemmetje. Ze kneep haar oogjes dicht, enge gedachtes schoten haar koppie binnen. De stroming die de sterk was, stenen in het water, Aleran die bewusteloos in het water drijft. Een traan gleed over haar wangen. Ze merkte dat Feathers op stond en vlug opende ze haar oogjes. Ja, Feathers had gelijk, ze moesten hem vinden! Ook Nouki stond op en ze liep achter haar moeder aan, langs de rivier. Haar blauwe oogjes zochten speurend over het water naar een teken van zwart vacht. Niks, helemaal niks. Het enige wat ze zag was het snelstromende water en hier en daar een steen.

Wiegeklap weerklonk in haar oortjes en Nouki keek op. Daar vloog een enorme vogel, op haar rug droeg ze een wezen. Een zwart nat wezen. Haar vader! Toen de ho-ho was geland rende ze samen met haar moeder op haar af. 'Papa! papa!' kefte ze bezorgd. Ze drukte haar kleine zwarte snuitje tegen de zijne. 'Wakker worden!'. Het gesprek tussen Feathers en de zogehete Dustfire viel haar niet op. Ze merkte zelfs niet dat Dustfire uiteindelijk weer wegvloog. Ze was alleen nog maar gefocused op haar vader.

Aleran voelde dat gedragen werd door een vogelachtige pokémon. Maar hij wist niet wie, het was wel een grote. Hij hoorde de engeltjes al zingen, tenminste dat dacht hij. Dat waren gewoon bijtjes die om z'n oren heen vlogen. Uiteindelijk landde de vliegpokémon en werd hij op de grond gelegd. In z'n oren klonk een bekende stem, het was Feathers! En de andere stem herkende hij ook maar al te goed. Dat was Dustfire! Een klein zwart snuitje voelde hij tegen z'n eigen snoetje aangaan. Het voelde als Nouki. Hij kreunde zachtjes..
''Dustfire.. dankjewel voor het redden.'' Veel van het gesprek tussen Feathers en Dustfire hoorde hij niet. Een liter water zat vastgeklemd in z'n oortjes. Aleran opende zijn oogjes en hij zag net de vliegpokémon wegvliegen. Een enorme vleug wind waaide voorbij. Het was erg wazig voor z'n oogjes. Hij zag Feathers voor zich verschijnen. ''Feathers.. liefje.'' Kreunde hij onverstaanbaar.