Dustfire en Silverbreeze kwamen op een rustig tempo richting het Crystal lake gevlogen. Ze waren licht bekrast door de aanvallen van de sableye's, maar gelukkig hadden ze verder niks. Dustfire's oude thuis, de Burning Tower, was overgenomen door de pokemon die aan de duistere kant stonden, de Darksiders. Dustfire en Silverbreeze hadden ze kunnen verslaan, als ze niet met zo velen waren. Maar helaas, ze hadden moeten vluchten, en een andere plek moeten zoeken. Voor voorlopig dan.

Natuurlijk zouden ze nog proberen om de burning tower terug te krijgen, maar het was zinloos om met zn tween tegen de Darkside te vechten. Dustfire landde naast het meer, en vrolijkte meteen op toen ze zag hoe helder het water was. Suicune, de zuiveraar, was weer teruggekeerd naar zijn plek en had het water gezuiverd nadat de mensen het vervuild hadden. Silverbreeze glimlachtte. De beschermers waren iniedergeval weer op hun plaats. Dat was al een hele geruststelling. Silverbreeze liet zijn kop naar beneden zakken, en nam een paar slokjes water.

Hij likte daarna zijn lippen af, en grijnsde met zijn ogen dicht, maar toen hij zijn ogen open deed, zag hij dat Dustfire niet meer glimlachtte. ''Wat is er?'' vroeg Silverbreeze voorzichtig. Dustfire keek hem aan, en zuchtte. ''Ik.. ik weet het niet.. het is gewoon zo raar om je weer te zien.. je bent zo lang weggeweest.. en.. en iedereen dacht dat je dood was! Ik ook..'' Silverbreeze zijn glimlach verdween ook. ''En niet zo raar ook.. Shadow lugia had je vermoord, zei hij.. maar.. als hij je niet vermoord heeft, wat is er dan gebeurd?''

Silverbreeze slaakte een diepe zucht, en begon daarna met zijn verhaal. ''Toen ik hoorde dat de grote vloedgolf eraan kwam, vloog ik natuurlijk meteen naar de zee toe, om te kijken of het echt waar was, en zoja, om het te stoppen. Shadow lugia was daar, en ik zag onder hem een enorme vloedgolf. Ik kon niks anders doen dan proberen hem te stoppen, aangezien dat de taak is van de beschermer van het water..'' Hij snoof eventjes, dacht na, en vertelde daarna weer verder. ''Hij wist dat ik zijn plannetje kwam verzieken, en daar had hij niet bepaald zin in. Terwijl de golf omhoog bleef door een of andere rare psygische aanval, kwam hij op me af.

De shadow Lugia deed een rare aanval, die ik nog nooit had gezien. Hij vuurde een grote, paars-zwarte straal op me af, en ik kon hem niet ontwijken. Hij raakte me volop. Natuurlijk gaf ik me nog niet gewonnen. Ik wou een hyperbeam op hem afvuren, met al mijn kracht. Maar toen ik dat deed, creeerde hij een soort bol of scherm om hem heen, in diezelfde kleur. Zonder moeite wendde dat mijn hyperbeam af. Doordat ik veel energie kwijtwas door de hyperbeam, kon ik niks doen. Hij wist dat, en deed nog een rare aanval. Ineens kwam er een enorme tornado op me af, en sleurde me mee. Hoezeer ik ook probeerde, ik kwam er niet uit..

De tornado slingerde me nog een tijdje mee. Brokstukken steen en andere dingen die de tornado ook had meegenomen, kwamen tegen mij aan. Op het laatste slingerde de tornado me ineens een andere kant op. Ik vloog met grote snelheid op een enorme rots af. De rest weet ik niet meer. Het ging zo snel, ik ben vast knock-out geweest door de klap..

Het volgende dat ik me nog herrinner, is dat ik ineens niet meer buiten op het strand was, maar ik zat in een afgesloten ruimte. Shadow Lugia had mij opgesloten in een onderwatergrot, en ervoor gezorgd dat die van binnenuit ondoordringbaar was... Daar heb ik dus een hele lange tijd gezeten. Vandaar dat ik er zo slecht uitzag.. Ik wou de hoop opgeven, maar toen kwam Miracle me redden. Hij heeft een Wailord de wand door laten beuken.. '' Silverbreeze toverde een kleine glimlach op zijn gezicht. ''Onze jongen is erg slim.. zonder hem, zou ik er nog een tijd zijn gebleven.. dan zou ik dus wel dood zijn. Toen ik uit de grot kwam, wou ik je meteen opzoeken, maar toen was je net gevangen genomen...''

En daarmee eindigde zijn verhaal. Dustfire keek hem eerst ongelovig aan, maar dat was al snel weer verdwenen. Ze keek naar de grond. ''Dus dat is er gebeurd..'' antwoordde ze kort. Ze keek weer naar Silverbreeze. ''Wat een verhaal zeg.. nu begrijp ik alles...'' Silverbreeze zag dat Dustfire's ogen waterig werden. Ineens omhelsde Dustfire Silverbreeze, en kneep hem daarmee zowat fijn. ''Ik.. ik ben zo blij dat je weer terug bent.. ik kan niet zonder je, Silverbreeze..'' Silverbreeze kreeg ook huilogen. Oh.. hij had geen zin om te huilen.. ''Ik ook niet zonder jou..'' Antwoordde hij daarna, en daarna viel een lang moment van stilte.

Dustfire liet Silverbreeze los en glimlachtte lief naar Silverbreeze. ''Nu je weer terugbent, heb ik weer hoop.. Ik weet zeker dat we de Darkside verslaan!'' zei Dustfire zelfverzekerd, iets wat ze lang niet was geweest. Silverbreeze lachtte. ''Zo mag ik het horen..'' zei hij glimlachend. Daarna keek hij rond. Alsof Dustfire zijn tekst stal zei ze: ''Hmm.. het is al avond.. laten we maar eens een slaapplaats maken, want ik hou niet zo van regen'' zei ze dommig. Het was bijna winter, en de dagen werden steeds kouder en natter. Dustfire dacht na. Een hut bouwen was niet gebruikelijk voor haar, maar ze zou het proberen.

''We moeten zoveel mogelijk hout verzamelen.. stronken, takken, wat je maar vind'' zei ze tegen Silverbreeze. Silverbreeze knikte, zette zich af tegen de grond, en verdween in de donker geworden bossen. Dustfire bleef langs het meer dingen zoeken. Hier op een meer open plek voelde ze zich s'avonds veiliger. Toen Silverbreeze terugkwam, met vanalles in zijn bek, in zijn poten, en op zijn rug, had Dustfire ook al vanalles verzameld. Eerst liet Silverbreeze de takken uit zijn poten vallen, daarna landde hij, en legde hij de rest erbij. Samen zetten ze de langste takken als een driehoek bij elkaar, voor het stevige gedeelte. Daarna de rest er bovenop, en dan nog bladeren om het af te dekken, om regen tegen te houden.

En na een tijdje hadden ze een simpele, maar grote hut van hout gebouwd. Het had wel lang geduurd, en het was pikkedonker. ''Ik zie niks..'' zei Silverbreeze droogjes. ''Dan maken we toch een vuurtje'' Antwoordde Dustfire er dom op. Van de overgebleven kleine droge takjes maakte ze een bergje, en ze stak het aan met een hele zwakke fire blast. ''Lekker warrum'' Zei Silver dom, en ging dichter bij het vuur staan. Dustfire legde de takjes midden in het vuur nog goed. Ze kon toch tegen de hitte van het vuur.

En samen zaten ze daar de hele avond, totdat ze, tegen elkaar aan hangend, in slaap vielen en bleven slapen tot de volgende ochtend.

Aanvallen van Shadow lugia:
Shadow blast [straal] en Shadow storm [orkaan]

Een kleine Riolu zat op de oever van het meer. Zijn zwarte pootjes bungelde in het water, zijn blik staarde wazig voor zich uit. Een zucht verliet zijn mond, Tora was dood, Amore was weg. Hij had geen familie meer. Een enkele traan ontsnapte uit zijn ogen en gleed over zijn wang, om hierna in het water te vallen. Er ontstond een kleine rimpeling in het meer, dat al snel weer was verdwenen. Net zoals mijn familie.. Dacht Riolu. Zijn biologische familie had hij nooit gekend, als ei was hij al gescheiden van hun geraakt. Ontvoerd door stropers. Na een lange tijd leerde hij Amore hier kennen in pokeRPG. Ze werden partners, en Riolu kreeg weer een familie. Maar nu was ook deze weg. Riolu verborg zijn gezicht in zijn handen. Wat had hij nog aan zijn leven?

Langzaam zakte de zon achter de bergen weg om plaats te maken voor de maan, zelfs toen het al midden in de nacht was bleef Riolu zitten. Sterren stonden hoog aan de hemel met in hun midden de maan. Riolu keek op en staarde naar de prachtige verlichte cirkel. Een zachte stem echode door zijn oren. 'Geef niet op...'. Geschrokken keek Riolu om zich heen. Wie zei dat? Maar er verscheen niemand, de enige die bewogen waren hij en de bomen die zachtjes op het ritme van de wind meezwierde. Rustig stond Riolu op, zijn voetjes voelde raar aan vanwege het koude water en zijn hele lichaam was stijf aangezien hij zo lang stil had gezeten. Voor een tweede keer keek hij om zich heen, hij wist toch echt zeker dat hij iemand had gehoord.

Toen viel hem iets op wat hem eerder niet was opgevallen. Verderop brande licht, waarschijnlijk afkomstig van een vuur. Twijfelend liep hij die richting op.
Hoe dichterbij hij kwam des te beter kon hij zien wat hier gaande was. Er brande inderdaad een kampvuur, maar niet buiten zoals Riolu verwacht had. Nee, het kampvuur was geplaats in een vrij groot houten hut. Riolu twijfelde, hij kon niet zien wie er zich in de hut bevonden, en om deze wakker te maken was ook onbeleefd. Hij draaide zich om en liep zachtjes naar de dichtbijzijnde boom. Rustig liet hij zich door zijn poten zaken zodat hij leunend tegen de stam kon gaan zitten. Hij gaapte, het was al laat, misschien kon hij beter gaan slapen. Zijn ogen werden steeds zwaarder, hij vergat alles om zich heen, het meer, het kampvuur, de hut... Heel langzaam vielen zijn ogen dicht en viel Riolu in een diepe slaap.

De nacht was voorbij. De zon kwam langzaam op en verlichtte de open plek. Het vuur was midden in de nacht uitgegaan, en er was alleen een hoop as over van de takken. Silverbreeze werd als eerste wakker. Hij gaapte zonder geluid, want hij wou Dustfire niet wakker maken, want ze sliep nog. Silverbreeze glimlachtte en stapte onder het dak van takken vandaan. Hij liep langzaam en slaperig naar het meer toe, en dronk wat water. Het smaakte niet lekker, want hij had nog zon ochtendsmaak in zijn mond, maar het verfriste wel.

Toen hoorde Silverbreeze een heel zacht gesnurk achter zich. Was dat Dustfire? Silverbreeze draaide zijn kop om en keek verbaasd naar de slapende Riolu. Was dat dezelfde Riolu als die in de basis, die hun geholpen had? vast wel, want veel Riolu's waren er niet in pokerpg. Silverbreeze stapte naar hem toe, maar stopte weer na een paar stappen. Nee, hij kon beter wachten tot hij wakker werd. Silverbreeze slaakte een zucht. Wat was het saai als iedereen nog slaapte. Hij liep weer naar de waterkant en ging daar zitten terwijl hij keek naar de Yanma's die boven het water zoemden.

Dustfire werdt ongeveer een half uur later wakker dan Silverbreeze. Ze gaapte, en leunde naar de kant waar Silverbreeze had geslapen, maar ze viel neer, omdat daar nu een lege plek was. Verschrikt opende ze haar ogen. ''Hmm...'' zei ze dommig, en grijnsde. Lekkere domme actie van haar. Ze tilde haar kop van de grond, en stond weer op, waarna ze uit het hutje liep. Meteen zag ze Silverbreeze zitten aan de waterkant. Hij zag er tevreden uit, en dat deed haar goed.

Ze draaide haar kop richting de bosrand, en zag Riolu daar tegen een boom aanliggen. Gelukkig, hij was ook terug gekomen uit de basis. Rustig liep Dustfire naar Silverbreeze toe en ging naast hem zitten.

Riolu sliep nooit echt vast, dit dankzij zijn verleden. Hij kreeg er altijd van langs, lang slapen kon en mocht hij nooit. Maar vreemd genoeg sliep hij dit keer langer dan normaal. Misschien omdat hij van die zware dagen achter de rug had. Of dat hij zich hier thuis voelde..

Langzaam opende zijn oogleden zich. Hij gaapte en wreef in zijn ogen. De zon kwam langzaam op en verlichte de meer met zijn prachtige gloed. Voor het meer zaten twee gedaantes. Riolu wreef voor een tweede keer in zijn ogen en zag toen wie het waren. Dustfire en Silverbreeze. Hij glimlachde, ze hadden tenminste veilig terug kunnen keren. Zachtjes stond hij op, hij twijfelde of hij naar ze toe zou gaan, ze zaten daar zo vredig. Er was alleen één ding wat hij zich af vroeg, waarom hadden ze een hut gemaakt en zaten ze niet in de burning tower? Riolu bleef even twijfelend staan en stapte toen uiteindelijk richting de twee pokemon.

Silverbreeze keek glimlachend naar Dustfire, maar zei niks. Het was zo mooi stil, en die stilte wou hij niet verbreken. Het was zo vredig hier.. Veel gebieden waren vernietigd, maar met dit gebied was nog niks aan de hand. Nog niet. Gelukkig was de beschermer er weer, dus als de slechte pokemon zouden komen, dan zouden ze het moeilijker krijgen. Een licht briesje blies over het water en liet het riet aan de kant zachtjes wiegen.

Kleine voorzichtige voetstapjes, dat hoorde Dustfire toen de bries overgewaaid was, en alles weer stil was. Ze draaide om, en zag daar Riolu staan. ''Hé, Riolu! Ben je eindelijk wakker, slaapkop?'' vroeg Dustfire vrolijk. Silverbreeze keek even verbaasd naar Dustfire, en draaide toen ook om. ''Oh, hoi..'' zei hij met een kleine glimlach, en knikte. ''Kom er maar bij zitten, hoor..'' stelde hij daarna vriendelijk voor.

Riolu grijnsde 'ja ik ben wakker' zei hij vrolijk. Gelukkig leken Dustfire en Silverbreeze niet verstoord in zijn aanweizgheid. Gezellig ging hij naast hun zitten en liet hij zijn blik op de opkomende zon vallen. Het meer had een prachtige oranje gloed, dit zorgde ervoor dat de herfst nu een nog mooiere kleur kreeg. Riolu liet zijn blik wenden naar Dustfire en Silverbreeze, misschien had hij toch familie. Nouja, niet echt familie, maar Dustfire, Silverbreeze en al zijn andere vrienden waren wel net zo lief en aardig. Je kon ze bijna als echte familie beschouwen. Hij glimlachde bij het idee, nee hij was achteraf gezien toch niet zo heel erg alleen. 'Eh.. Is alles nog goed gegaan, nadat jullie waren vertrokken van de basis?' vroeg hij na een poosje.

De zon kwam op, en scheen fel in Dustfire haar ogen, waardoor ze haar kop afwendde. Ze keek naar Riolu en glimlachtte vriendelijk. Toen kwam de vraag van Riolu. ''Ja hoor, alles is goed gegaan..'' antwoordde Silverbreeze vrolijk. Dustfire keek hem met grote ogen aan. Meteen vertrok zijn gezicht, en hij kuchtte even. ''Sorry, foutje... '' zei hij, en slikte. ''Nee, niet alles is bepaald goed gegaan..'' verbeterde hij zichzelf met een moeilijk gezicht. ''De burning tower... is overgenomen'' vervolgde Dustfire hem. ''We waren er meteen naartoe gevlogen, maar de Darkside gebruikt het nu als hun basis.. we probeerden ze te verslaan, maar tevergeefs..'' Dustfire zuchtte. Jammer, haar humeur was meteen weer naar de knoppen, maar daar kon Riolu niets aan doen. En ze moesten toch de waarheid vertellen. Misschien kon hij ze helpen.. Dustfire keek Silverbreeze eventjes aan.

Gelukkig alles was goed gegaan. Een opgeluchte glimlach verscheen op zijn snoet maar verscheen binnen een paar seconden weer snel. Silverbreeze had zich even vergist, het was juist niet goed gegaan. De woorden van Dustfire drongen zijn oortjes binnen en geschrokken keek hij ze aan. 'D-de darksiders?!' zei hij kwaad. Hij had wel eens over de Darksiders gehoord, zelf had hij er nog geen ontmoet, maar de naam alleen zei al genoeg. Hij sprong op, zijn geschrokken blik veranderde naar een vastberaden houding. 'We kunnen ze wel aan! We hebben toch ook de mensen kunnen verslaan?!' zei hij zelfverzekerd. Hij gebruikte expres het woord we. Riolu was vastberaden te helpen. De zon was nu helemaal van achter de bergen verschenen en de stalende cirkel verlichte de drie pokemon. 'We kunnen ze aan, ik weet het zeker..' zei hij nog een keer 'Jullie verdienen het om je huis terug te krijgen.'. De vriendelijke glimlach kwam weer terug en hij wende even zijn blik naar de hemel. 'En ik weet zeker dat ik niet de enige ben die wilt helpen.' zijn rode ogen keerde zich weer terug naar de blik van Dustfire en Silverbreeze 'Jullie staan er niet alleen voor'.

[Sorry voor de late reactie. in deze doodse toestant is mijn concentratie weg xD ]

''De darksiders, ja. Ze waren een tijdje geleden actief, en probeerden alles te slopen. Ze verdwenen, en toen wij niet meer in staat waren om ze tegen te houden, verschenen ze ineens weer, en sloopten weer gebieden..'' zei Dustfire ongerust en radeloos. Haar ogen stonden paniekerig. ''Laf..'' zei Silverbreeze daarna. ''En waarom? wat heeft het voor zin? natuurlijk hebben we dat al gevraagd, maar antwoorden kunnen ze niet.'' zei Silverbreeze kwaad, en hij snoof. ''Als ze alle gebieden slopen, zullen ze ook alle bronnen van voedsel en water vernietigen.. dus als je het zo bekijkt, veroorzaken ze niet alleen de ondergang van de pokemon die hier leven, maar ook hun eigen..'' vulde Dustfire daarna aan. Ze wendde haar kop naar de lucht, en fronstte. Ze dacht duidelijk na, maar daarna wendde ze zonder iets te zeggen haar kop weer naar Riolu, en zuchtte. Nee, ze begreep het echt niet. Wat was er nou zo moeilijk aan om in harmonie te leven met de andere pokemon? Daarna begon Riolu weer te spreken. Hij had er vertrouwen in dat ze de pokemon konden verslaan.
Er kwam een glimlach op Dustfire's gezicht, en ook een kleine op die van Silverbreeze.
Nu wist Dustfire het zeker. Ze moesten de Darkside verslaan met zo veel mogelijk hulp, en dan zouden ze het winnen. Zou dan alles weer goed komen? Vast wel. Riolu, hij was zo'n goede vriend.. hij stond altijd voor haar klaar. Na het laatste zinnetje van Riolu had ze waterige ogen, maar ze probeerde het in te houden. ''Bedankt, Riolu''

(xD geeft niet)

Riolu knikte, Dustfire had gelijk. De darksiders werden vroeg of laat hun eigen ondergang. Dat ze gebieden verwoesten deden ze met een reden, een domme reden, vond Riolu. Gebieden verwoesten om deze dan tot je eigen te kunnen roepen. Het sloeg nergens op, gebieden kon je niet toe eigenenen, de natuur was iets wat niemand kan leiden. De natuur kun je niet goed of slecht maken, het was al begonnen met leven ver voordat dit überhaupt nog bestond. Het gaat zijn eigen weg. Vroeg of laat zullen de Darksiders hier ook achter komen.

Riolu's lichaam brande om actie onder te nemen, maar hij wist dat het nog te vroeg was. Met zijn drieën konden ze de Darksiders niet aan. Hij was nog steeds te verzwakt van de gebeurtenis in de basis. Dustfire en Silverbreeze vast ook. Zij waren ook degene die net een gevecht met de Darksiders achter de rug hadden. Nee, het was nu nog te vroeg. 'Zal ik mijn vrienden vragen of ze mee willen helpen?' vroeg hij uiteindelijk. Riolu voelde zich best schuldig dat hij ze weer in een gevecht zou betrekken, maar deze was net zoals de vorige ook van hun eigen belang. Als ze niks deden zou de Darksiders pokeRPG overnemen, iets wat absoluut nooit mag gaan gebeuren.
Riolu wist bijna zeker dat zijn vrienden hem wel wilden helpen, niet alleen omdat ze er anders zelf ook onder moeten lijden, maar ook omdat ze allemaal een goed hart bezaten.