Zachte voetstappen klonken in het Timerise Forest. Het was donker in het bos, doordat de naam en de sterren achter wolken verscholen waren. De meeste Pokémon sliepen, of verscholen zich. Er was maar één gedaante die nog duidelijk wakker was, en die strompelde somber door het bos.

Twee gloeiende ogen keken aandachtig naar de voorbij strompelende gedaante. Het spreidde zijn vleugels, en vloog weg. De gedaante keek op naar de wegvliegende vogel. Ze zag meteen dat het een Noctowl was. De gedaante had een rood teken op haar linker oog. Haar vacht zelf was grijs. Shadow werd ze genoemd, door vrijwel iedereen. Ze slaakte een zucht, en liep verder, met haar blik weer op de grond gericht.

Langzaam zwaaide Shadow's staart heen en weer terwijl ze diep in gedachten was. De laatste tijd was erg zwaar geweest voor haar. Haar gedachten waren een oorlog aan het voeren in haar hoofd, leek het wel. Aan de ene kant vond ze dat ze het moest vergeten, en dat ze gewoon moest door leven. Aan de andere kant vond ze dat ze erover moest praten. Maar wie wou er nou naar haar luisteren? Weer zuchtte ze, terwijl ze haar langzame pas aanhield.

Het gigantische bos was een geweldige plek om tot rust te komen. Vele geuren drongen Shadow's neusje binnen tijdens haar lange wandeling. Het deed haar goed te weten dat de natuur nergens last meer van had. De wond op haar voet kwam steeds in haar gezichtsveld. Steeds werd ze herinnerd aan die nare dag.. Maar het was niet het naarste wat ze had meegemaakt. Eigenlijk was Shadow's leven een grote ramp. Doordat ze gepest werd ging ze bij haar familie weg. Hierna zwierf ze een lange tijd rond, om een thuisplek te vinden. Overal werd ze verstoten, of het was er gewoon niet leuk. Tot ze hier kwam. Hier had ze voor het eerst echte vrienden gekregen. Hier kon ze avonturen beleven tot ze erbij neerviel, zonder écht heel erg gevaar te lopen. En uiteindelijk was ze sterker geworden, en geëvoleerd in een Raichu. Shadow snoof zachtjes. Dat was al zo lang geleden. Daarna kreeg ze nog twee partners, Karai, een zeer geliefde Raichu, en Joel, waar ze eigenlijk niet verliefd op was. Daar had ze nog steeds spijt van. De liefde tussen Karai en haar zakte weg en nu was Shadow al een lange tijd partnerloos. Er was één Pokémon geweest waarvoor ze iets had gevoeld, maar Shadow vroeg zich af of dat hét gevoel was. Het kon haast niet..

Een takje brak onder haar voet, en een groepje Murkrow dat eerst stil was geweest vloog geschrokken op. De Murkrow waren nooit zo schrikachtig.. Het was een vreemde nacht, maar er zou ook een vreemde gebeurtenis plaatsvinden. Al een lange tijd kon dat, en vandaag was de laatste dag. Shadow had iedere avond een lange tijd naar de lucht gestaard om het te zien, maar steeds was er niets te zien. Helaas was deze nacht de lucht bewolkt. Nog een zucht ontsnapte uit Shadow's longen. Misschien zouden de wolken nog wegtrekken. Dan moest ze snel naar een open plek toe. Misschien was daar de lucht dan te zien. Shadow versnelde haar pas daarom, maar er was nog een reden. Het gevoel dat ze werd achtervolgd knaagde aan haar. Waakzaam keek ze om zich heen, maar ze zag niks.

En toen, heel plotseling, sprong haar achtervolger bovenop haar, en greep haar arm. Shadow voelde scherpe tanden haar vlees door boren. Snel gaf ze haar aanvaller een Thunder Punch, maar hierdoor beet de aanvaller alleen maar harder. Het licht van de aanval onthulde echter wat voor Pokémon het was: een Manectric. De blik in zijn ogen was wazig, wat erg vreemd was. Shadow zag nog maar een paar oplossingen om hem af te schudden. Ze sprong op de grond, in de hoop hem eraf te beuken. Toen dat niet werkte zat er echt nog maar één ding op. Ze opende haar mond waardoor haar scherpe tanden te zien waren. Ze sloot haar stevige kaken om de kop van de Manectric, en beet hard door. De Manectric leek echter niks te voelen. Hij bleef hard bijten en Shadow voelde haar bloed en dat van de Manectric over haar arm stromen. Het duurde even voor zijn greep verslapte. Helaas voelde Shadow op precies hetzelfde moment iets tussen haar kaken kraken. De Manectric viel slap in elkaar. Zijn leven was geëindigd. Vol verafschuw keek Shadow naar het lichaam. Ze kon het niet laten liggen.. Voorzichtig liep ze er naartoe toen opeens een krachtige klauw over haar rug schraapte. Shadow slaakte een gil en draaide zich om. De Noctowl vloog weer op haar af, maar deze keer zag ze hem aankomen. Met een krachtige Discharge raakte ze de uil, die verbrand op de grond viel. Ook deze had een vreemde blik in haar ogen. De wonden in Shadow's rug en arm deden verschrikkelijk pijn. Die van haar rug kon ze niet zien, maar ze voelde het bloed er langzaam uit druipen. Als ze hier langer bleef werd ze misschien weer aangevallen, dacht ze. Snel zette ze weer een rustige pas in richting de open plek.

Een hele andere gedachte dan eerst dronk de hele tijd Shadow's kop binnen. Waarom vielen die Pokémon haar aan? Ze was gewoon een rustige nachtwandeling aan het maken. Daar was toch niks mis mee? Of werd ze hier nu ook al verstoten? Shadow hijgde. De wonden deden pijn en ze raakte snel uitgeput. Er was één ding wat ze echt niet begreep. Die vreemde, lege blik in de ogen van de Pokémon.. Wat betekende dat? Het zag er niet gezond uit. Een struik met bessen leidde Shadow af. Ze had eigenlijk wel honger, en de bessen hadden een genezende werking. Ze plukte een heleboel bessen, en at er zo veel mogelijk. Meteen voelde ze zich beter. Maar, vreemd genoeg, ook slaperiger. Ze gaapte, en ging liggen. Haar ogen waren al halfdicht toen ze een glimp opving van weer een aanvaller. “Nee..” Mompelde Shadow zwakjes. Ze moest wakker blijven. “Thun..der..!” Vonken kwamen van Shadow af, maar ze waren totaal niet gericht. Ze zwaaiden alle kanten op. Net toen Shadow bijna sliep werd de aanval verbroken. Ze kon haar ogen weer opendoen en zag een verbrande Hypno op de grond liggen. Shadow kreeg een akelig gevoel in haar maag. Dit was al het derde slachtoffer dat ze gemaakt had. Maar, waarom vielen de Pokémon haar aan? Vlug stond Shadow op en ging ze verder met deze vreemde wandeling.

Al snel kwam ze het volgende obstakel tegen. Hoog in de lucht, bijna geruisloos, vloog een grote groep Murkrow. Shadow had geluk dat haar oren zo goed waren anders had ze ze niet horen aankomen. Geleid door een Honchkrow vielen ze aan. Shadow wist precies hoe zoiets werkte. Als ze de leider greep, zouden de andere spreken. Met een behendig draaiende Iron Tail sloeg ze de Honchkrow tegen een boom. Meteen sprong ze er tegenaan, en drukte ze haar vlijmscherpe staart tegen zijn keel. “Spreek.” beval ze kwaad. “Wie heeft jullie gestuurd?” De Murkrow keken elkaar even aan. Blijkbaar wisten ze niet of ze Honchkrow moesten helpen. Shadow duwde haar staart steviger tegen zijn keel, waardoor hij zachtjes piepte. “Zeg wat ze wil weten..” zei hij moeizaam. Een Murkrow hopte naar voren, en begon zenuwachtig te spreken. “Hij wou zijn naam niet zeggen..”
“Welke Pokémon was het?” Shadow wou het zo snel mogelijk afronden. Ze wist dat deze Pokémon haar moesten vermoorden, en dat ze elk moment konden aanvallen. “Een.. gengar..” Zei de Murkrow zachtjes. Shadow's ogen werden groot. “Shade..” gromde ze kwaad. Maar, dat kon niet. Shade was verdwenen en kon niet terugkomen, dacht ze. “Bedankt.” Shadow draaide zich om. Ze trok haar staart terug en de Honchkrow zakte slapjes ineen. De Murkrows wouden hun missie afmaken. “Niet zo snel..” zei eentje, maar dat was een stomme zet. Razendsnel deed Shadow een Thunder Wave, en verlamde ze ze allemaal. Ze had al genoeg Pokémon gedood en het was beter de behulpzame Murkrows te sparen.

Nu Shadow wist waarom de Pokémon haar aanvielen moest ze iets verzinnen dat ze haar niet meer zouden kunnen vinden. Om nou de hele tijd te vluchten was geen goed plan. Misschien moest ze ze zelf hypnotiseren, maar dat kon ze niet. Verlammen kon, maar dat werkte ooit eens uit. Hoe kreeg ze ze uit hun trance? Shadow keek wakend om zich heen. De struiken met bessen suisden langs haar heen. Bessen... En toen opeens wist ze het. Er waren bessen die zoiets konden stoppen! Maar, er waren er nooit genoeg voor alle Pokémon.. Er moest nog iets anders zijn.. Tussen de bomen door zag Shadow de open plek. Ze was er, en het was bijna tijd. Maar waarschijnlijk waren Pokémon haar daar aan het opwachten. Ze moest iets doen om ze te verrassen. Maar wat? Ze boog af, naar een zijpad. Als ze vanuit de struiken zou aanvallen waren ze vast verrast.

Wat Shadow vanuit de struiken zag kon ze niet geloven. Tientallen Pokémon stonden op de open plek, waarschijnlijk te wachten tot Shadow daar heen zou komen. Ze moest ze in één keer allemaal uitschakelen, maar hoe? Shadow verborg zich in een donkere struik, zodat de Pokémon haar niet zouden zien. Er leek maar één oplossing te zijn: Shock Wave. Maar als Shadow wou dat de aanval alle Pokémon uitschakelde moest ze eerst laden en dan zou ze gezien worden. Een Houndour keek aandachtig richting de struik waar Shadow zat. Zijn neus ging een beetje op en neer; hij rook Shadow's geur. “Daaar...” Zei zijn vreemde stem. Langzaam keken steeds meer Pokémon naar de struik en het instemmende gemompel klonk steeds harder. Het was nu of nooit.. “WRAAAAAAAAAAAAAAAH!” Schreeuwde Shadow terwijl ze zo hard als ze kon de struik uit rende. Verlammende vonken kwamen van alle kanten van haar snelle lichaam af. Het viel Shadow op dat alle Pokémon gewoon bleven staan, alsof ze niet mochten ontwijken.. Iedere Pokémon die werd geraakt knalde verlamd naar achteren, waar de eesten slap in elkaar zakten, maar Shadow raakte lang niet elke Pokémon. Shadow rende één hele ronde en besefte zich toen iets. Als ze de bomen zou raken zou het hele bos afbranden.. Ze stopte met rennen en werd ingesloten. Het was zij of het hele bos. Dan had ze liever dat alleen zij stierf. Langzaam kwamen de Pokémon dichterbij om haar af te maken. Shadow sloot haar ogen en bereidde zich voor op het ergste.

Dat kwam echter niet. Een zacht geruis klonk, gevolgd door een strijdkreet. Uit het niets kwam de groep Murkrows met hun leider aangevlogen. Ze strooiden bloemen, bessen en zaden die het effect van de hypnose terug draaiden. Shadow keek met pret lichtjes in haar ogen toe. De Honchrkow grijnsde even naar haar, waarna hij de laatste bes op de kop van een Tyranitar liet kapot spatten. Hierna ging hij recht voor Shadow zitten, met zijn grote borst ver naar voren. “Ik dank u voor het sparen van mijn leven.” Hij boog plechtig en Shadow deed hetzelfde. “Nee, ik moet u bedanken.” Zei ze, terwijl ze weer gewoon ging staan. “Ik had het echt niet overleefd zonder u en de Murkrows.” Honchkrow schudde zijn kop. “Als u mijn leven niet had gered had ik u niet kunnen redden. Nee, u bent degene die bedankt moet worden. Wij staan bij u in het krijt.” Hij boog weer, en de Murkrows volgden. “We hebben elkaar gered, dus staan we quitte.” zei Shadow met een lichte grijns. Ze keek even naar de wond van de Honchkrow. “En ik heb u lelijk verwond. Mijn nederig excuses.” ze boog weer, waar de Honchkrow hard om moest lachen. “Nou, met buigen en verontschuldigen komen we nergens.” grinnikte hij. Shadow was het daarmee eens, maar ze zei niks. Ze keek even naar de Pokémon die haar hadden aangevallen. “Geen zorgen.” zei één van de Murkrows. “De bessen werken maanden lang tegen het hypnotiserende effect. De Gengar zal ze lang niet meer onder zijn invloed kunnen krijgen.” Bijna zei Shadow weer 'bedankt', maar ze bedacht zich net op tijd. “Ik dnek dat u hier bent voor de speciale gebeurtenis?” zei de Honchkrow plotseling. Shadow schrok er een beetje van; ze was het helemaal vergeten. “Dat klopt.” antwoordde ze zo kalm mogelijk. Ze liep rostig naar een rots waar ze op ging zitten. Vanaf hier had ze perfect uitzicht op de lucht. “De wolken trekken weg..” Zei ze, met moeite om haar enthousiasme niet door te laten klinken. Maanden had ze naar deze gebeurtenis uitgekeken, en nu zou het gebeuren. Ze staarde naar de nu heldere lucht. Het kon elk moment beginnen..

“Wauw!” riep een Murkrow plotseling. Zijn ogen schitterden van plezier. De sterren begonnen spontaan te vallen. Eerst een paar, maar langzaam werden het er meer en meer. Duizenden sterren bewogen een stuk en verdwenen toen. Het was schitterend. Nog nooit had Shadow zoveel sterren zien vallen. Langzaam kwamen andere Pokémon erbij staan om te kijken.

Net zo snel als het begon verdween het weer. Shadow bleef echter naar de lucht staren. Al vielen er net duizenden sterren, er waren er nog evenveel als eerst. De natuur was één groot wonder en Shadow zat er midden in. Ze slaakte een tevreden zucht, terwijl haar staart langzaam heen en weer ging. Ze had niet eens door dat iemand die ze goed kende al de hele tijd achter haar had gestaan, om ook naar de sterren regen te kijken..


(Wie wil reageren maar geen zin heeft om alles te lezen moet maar even via PB of in de chatbox de belangrijkste dingen vragen.. x'd)

[ha. ik heb gewoon je hele post gelezen. Lekker puh.]


Ook Evening liep door het donkere zwarte bos heen. Hij was voorzichtig, en keek de hele tijd vanuit zijn ooghoeken alle kanten op. Maar het leek erop dat hij alleen was. En dat had hij fout. Ook hij hoorde ineens overal bladeren ritselen. Ineens begonnen de truiken wild te bewegen, en toen zag hij wat dat veroorzaakte. Een grote groep krijsende Murkrows kwamen op hem af gevlogen. Evening rende zo hard hij kon weg, en dook verderop met zijn ogen dicht onder een struik, in de hoop dat ze hem niet zouden vinden.

Hij opende later zijn ogen weer, en zag tot zijn verbazing dat de Murkrow's gewoon langs hem gevlogen waren. Wat een opluchting.. Evening zuchtte even, en kwam toen onder de struik vandaan. Ja, ze moesten hem niet hebben, maar waar gingen ze dan zo snel naartoe? Rustig stapte Evening richting de plek waar de Murkrow naartoe waren gevlogen, maar hij zag ze niet meer. Ze waren vast allang weg. Toch kon Evening het niet laten om die richting op te blijven gaan, want hij was te nieuwsgierig geworden. Hij begon te rennen, want misschien zou hij dan nog iets kunnen zien.

Maar het enige wat hij onderweg vond ware dode, verbrandde pokemon. Evening slikte. Wat was er hier aan de hand? Was er een moordenaar bezig? Hij rilde even. Maar als de moordenaar vuur aanvallen gebruikte, dan kon die Evening niet verslaan. Maar waren dat wel vuur aanvallen? Toch rende hij weer door. Wel langzamer, maar hij ging iniedergeval verder.

Een Manectric, een Noctowl, een Hypno. De moordenaar kon blijkbaar alle groottes aan. Evening stopte met rennen, en begon te lopen. Hoe kon hij nou naar de sterrenregen gaan kijken, als er een moordenaar rondliep? Moest hij hier niet weg? Maar nee, hij kon niet weg, want de sterrenregen was er niet vaak. Hoe verder hij liep, hoe minder dicht het bos werd. Wel een geruststelling. Zo'n dicht donker bos was nogal beangstigend.

Maar toen kwam hij op een open plek uit, En hij zag wat hij totaal niet verwachtte. Tientallen pokemon, van allemaal verschillende soorten, zaten allemaal bij elkaar naar de sterrenregen te kijken. En daar zat ook de groep met Murkrows! Evening rende naar voren, en ging op een stronk zitten, en keek naar boven. Het was prachtig. Absoluut prachtig. Evening's ogen begonnen te fonkelen, net als de sterren boven hem. Een voor een vielen ze. Het zag er best raar uit. Waar vielen ze naartoe? Evening krabte even op zijn kop, maar bleef ononderbroken doorkijken.

Het was afgelopen. Lang had het niet geduurd, maar voor Evening was het lang genoeg geweest. Hij glimlachtte tevreden. Alle nare dingen die hij net had gezien waren nu meteen weer goed gemaakt. Hij keek weer normaal voor zich en zag toen dat shadow daar ook was. Even keek hij heel verbaast. Wat een toeval! Hij ging van de stronk af, en rende op haar af. ''Shadow! ben jij ook hier? Dit kan niet beter!'' Hij sloeg een van zijn poten om Shadow's rug, en voelde toen iets vochtigs. Hij haalde zijn poot weer van haar rug af, en hield hem in het maanlicht om te kijken wat het was.

Het was bloed. Bloed? hoe kon dat nou weer? Evening keek naar Shadow's rug, en zag daar de diepe krassen zitten. Hij schudde verdwaasd zijn kop. Maar hij had er echt geen zin in om daar over te beginnen. En shadow zeker ook niet. Snel veegde hij zijn pootje aan zijn zij af, en glimlachtte toen naar Shadow.

[sorry, ben inspiloos O.o]

(ik dacht echt dat niemand het zou lezen =D *blijheid* xD)
"Au!" Shadow voelde een stekende pijn op haar rug en sprong op. Ze gromde en liet haar tanden zien. Daar hield ze snel mee op toen ze Evening zag. "Evening!" Zei ze blij. De pijn in haar rug was ondragelijk, maar dat liet ze niet merken. Ze was te blij Evening te zien. met een grijns maakte ze dat duidelijk. "Prachtig, hè?" vroeg ze. Ze liet haar blik naar de hemel vallen om duidelijk te maken dat ze het over de sterrenregen had. Ze zuchtte, en ging weer zitten. Ze keek even om zich heen,naar de Pokémon die naar deze vreemde gebeurtenis weer weggingen. Ze meesten waren sprakeloos. Shadow was het met hun eens. Je kon dit niet met woorden beschrijven. Ze moet het gezien hebben om te snappen hoe schitterend de sterrenregen was.

Een snijdende pijn in Shadow's hoofd zorgde dat ze van de rots af viel. Ze kromp ineen van de pijn. "wat.. wat was dat?" zei ze moeizaam. ze probeerde haar ogen open te doen, en zag daar een rode schim. Ze kende heel wat rode Pokémon, dus dat schoot niet op. Ze liet een stroomstoot door de grond gaan die de Pokémon zou moeten raken.. Helaas was deze al op gesprongen en kwam hij met een gigantische snelheid op Shadow af. Shadow liet vonken van haar lichaam komen. Slim; de pokémon werd geraakt. Shadow voelde aan de plek waar de pijn zat en voelde bloed. "Verdomme.. niet weer.." gromde ze kwaad. Ze stond op om naar de Pokémon te kijken. Een Scizor. Hij was verlamd, zag Shadow. Dat betekende dat hij elk moment kon opstaan om weer aan te vallen. Ze drukte haar scherpe staart tegen zijn keel. "Ga naar degene die je gestuurt heeft. Anders maak ik nu een einde aan je leven.." Gromde Shadow kwaad. Ze had een vreemde, kwade blik in haar ogen die ze normaal niet had. Ze had bijna zin om de Scizor's keel door te snijden.. Ze zou alles willen doen om Shade weer te stoppen. Natuurlijk liet hij zich niet weer zo makkelijk laten verslaan. Shadow snoof bij die gedachte. In de tijd dat hij weg was had zij kunnen trainen. Ze was nu nóg sterker dan hij. Hem verslaan zou makkelijk zijn, als hij geen flauwe trucjes uithaalde. De Scizor zei niks, wat Shadow niet fijn vond. Ze drukte haar stard dieper in zijn keel. "Ik..ik ga al!" zei de Scizor nu moeizaam. Shadow snoof schamper, maar liet hem gaan. Ze draaide haar rug naar hem toe en vouwde haar armen in elkaar. Haar scherpe gehoor vertelde het wel als hij vanuit haar rug aanviel.

(ik heb nog minder inspi, dus niet zeuren xD)

[helemaal niet, doos! ik ben hier het inspilooste! =o XD]


Shadow had haar wond duidelijk gevoeld, en ze gromde naar Evening. Verschikt deed hij een pas achteruit, maar gelukkig stopte ze snel weer. "Evening!" Riep ze daarna blij, een teken voor Evening dat het gelukkig wel goed met haar ging. ''Ja, het is zeker prachtig'' antwoordde Evening op haar vraag en glimlachtte. Toch was hij nog aan het nadenken over die wond. Was Shadow ook aangevallen door de moordenaar? Shadow ging weer zitten, en Evening volgde haar voorbeeld. Rustig ging hij zitten.

Ineens viel Shadow van de rots af. ''Shadow!'' gilde Evening ongerust, en sprong van de rots af. Evening keek om zich heen, en zag ook de rode schim. Hij kneep zijn ogen langzaam tot spleetjes. Wat was dat? Toen zag hij dat Shadow hem probeerde te raken, maar dat lukte niet, omdat de pokemon snel weer opsprong. De pokemon kwam met grote snelheid op Shadow af, en Evening viel aan met een vlammenwerper, precies op het moment dat Shadow haar aanval ook deed. De aanvallen raakten allebij.

De Scizor viel neer. Verlamd. En Shadow liep langzaam naar hem toe. Evening besloot ook naar de Scizor heen te gaan, misschien kwam hij dan te weten wat er aan de hand was.
''Ga naar degene die je gestuurt heeft. Anders maak ik nu een einde aan je leven.." Zei Shadow met grote woede tegen de pokemon. Gestuurd? dus er zat iemand anders achter dit alles? De Scizor antwoordde niet.

''Spreek!'' schreeuwde Evening ineens tegen de Scizor. Hij snoof boos, en hij zag dat Shadow haar staart steviger tegen zijn keel aandrukte. Eindelijk gaf de Scizor toe, en hij ging terug naar zijn opdrachtgever. Evening wendde zijn blik naar shadow. ''Wie was dat?'' vroeg hij aan haar. ''En wat is er hier precies aan de hand?''

Shadow sloot haar ogen en snoof nog eens. "Ik ken hem niet." zei ze kortaf. Hoe kon het dat de Pokémon nog aanvielen? Shadow wist het antwoord wel. Shade was er nog en zolang hij er was zou hij proberen het grootste gevaar voor hem uit te roeien. Shadow zuchtte en draaide zich om. Ze keek Evening aan met een bezorgde blik. "Het is een lang verhaal.." Zei ze. Ze kon het uitleggen, als hij dat wou. "Wil je een samenvatting horen, of het hele verhaal?" Ze keek Evening aan. Eigenlijk wou ze niet alles vertellen. Het was te pijnlijk om opnieuw te vertellen dat zij al die onschuldige Pokémon had vermoord. Onopgemerkt beet Shadow zachtjes op haar lip, hopend dat Shadow niks uit hoefde te leggen.
(als Evening zegt dat ik het helemaal moet uitleggen word m'n volgende Post lekker lang )

Ze kende hem niet. Het was een onbekende aanvaller. Evening keek nog even de kant uit waar de Scizor naartoe was gevlucht, en keek toen terug naar Shadow. Hij dacht na. Die dode pokemon.. Waren die ook aangevallen? Of.. waren ze ook aanvallers, die Shadow tegen heeft gehouden? Evening durfde het niet te vragen.
''Het is een lang verhaal'' zei Shadow tegen hem. Ze keek een beetje ongemakkelijk, dus ze vond het niet leuk om het te vertellen. ''Vertel maar zoveel als je wilt vertellen. En als je dat niet kan, dan doe je het niet'' zei Evening met een klein glimlachje tegen haar. Hij wou niet dat ze zich ongemakkelijk voelde, en hij wilde haar helemaal niet dwingen iets te zeggen.

Shadow zuchtte zachtjes. Ze wou het niet vertellen, maar ook weer wel.. Evening was zo lief naar haar.. "Een lange tijd geleden werd de DarkSide, een groep slechte Pokémon, geleid door een Gengar met de naam Shade.." begon Shadow. Ze praatte langzaam, om fouten te voorkomen. "Hij deed slechte dingen, heel slechte dingen. Moorden, et cetera. Hij had ook iemand ontvoerd.. Ik ben bijna bij hun ingetrokken, met een reden. Ik wou hun gijzelaar redden. Toen ik alleen was met Shade heb ik hem uitgedaagd en verslagen. Hij verdween, maar de DarkSide bleef onder leiding van twee anderen.." Shadow keek Evening diep in zijn ogen. Ze kreeg een vrolijk gevoel, en was opeens heel blij dat ze dit vertelde. "Ik heb de gijzelaar gered, maar de DarkSide volgde me. Ik was bijna dood geweest. Zoiets vergeet je nooit. En het ergste was dat hij me nooit bedankt heeft voor het redden.. Misschien deed hij dat wel, maar dan heb ik er niks van gemerkt. Iets daarna begon hij me aan te vallen," Shadow vertelde niet over Tora. Dat zou teveel pijn doen, dacht ze. "Ik heb weten te ontsnappen, gelukkig. Maar nu.. zo lang erna, is Shade terug. Ik werd plotseling aangevallen door verschillende Pokémon en heb ze uit angst gedood.." Shadow beet op haar lip. Nu ze het zo zei klonk het zo stom. Ze wou geen onschuldigen moorden, zo was ze niet. Maar de dreiging.. Ze moest gewoon.. Ze zuchtte weer. "Shade had ze onder hypnose. Dat weet ik zeker. Een Murkrow vertelde het. Ik heb hun leider bedreigd, maar gespaard. Dat was een goed idee." Shadow probeerde te grijnzen, maar het lukte niet echt. "Dat is het ongeveer.. Nu leef ik in angst, zelfs al is het net gebeurd. Ik wil niet in angst leven. Ik moet laten zien dat ik er nog ben, en dat ik terug vecht. en dat ik sterker ben.." ze balde haar vuisten, "maar, in mijn eentje ben ik niet sterk genoeg. Als ik Dustfire kon vinden.. Die kent iedereen hier, en kan iedereen bij elkaar krijgen.." Shadow mompelde nog wat verder. Ze had helemaal niet meer door dat Evening er zat. Ze dacht erover na wie allemaal mee zouden willen doen om de DarkSide te verslaan, en Shadow te redden. Maar.. misschien maakte het niemand uit als Shadow zou sterven. Ze beet zachtjes op haar lip, terwijl ze zich verder verdiepte in die gedachte.

Shadow begon te praten over de Darkside. Evening gromde licht. De Darkside, dat klonk niet goed. Ookal kende hij die groep nog niet echt. Maar de laatste tijd had iedereen het er over, dus dat zou gauw veranderen. De Darkside werd geleid door Shade, een Gengar. Dat klonk logisch. Evening had zelf ook niet echt goede herrinneringen van Gastly's en hun evoluties. Nee, alle gastly's, Haunters en Gengars die hij had ontmoet waren slecht en hadden hem geprobeert te vermoorden.

Behalve eentje dan, hier in pokerpg. Maar die was hij al bijna vergeten, hij wist zijn naam niet eens meer. Shadow wou de gijzelaar redden, en heeft dde Gengar verslagen. Wauw. Gengars waren altijd al erg sterk, en als het een leider van zon groep was, moest hij al helemaal sterk zijn. Maar Shadow had hem kunnen verslaan. Shadow was sterk. De gijzelaar redden was bijna haar dood geweest, maar had haar nooit bedankt. Dat kon je toch niet doen? iemand red je van de dood, met gevaar voor zijn/haar eigen leven, dan zou je toch minimaal een bedankje kunnen doen?

Ookal kende Evening die Gegijzelde niet, door het verhaal van Shadow begon hij die al op een of andere manier te haten. Shadow vertelde dat hij haar daarna aangevallen had. Evening keek verbaast. Haar aanvallen, dat ook nog? Dat sloeg totaal nergens op.. De woede voor die ene pokemon werd nu alleen maar erger. Maar hij kende hem niet, dus hij kon ook niets doen, natuurlijk.

Shadow begon nu over wat er de laatste dagen gebeurd was. Ze werd dus ineens aangevallen, en heeft ze moeten doden uit zelfverdediging. Dat verklaarde alle dode pokemon in het bos. Iemand doden was erg, maar Shadow had er een goede reden voor. Evening had wel medelijden met haar. Het was hatstikke moeilijk om een onschuldige pokemon te vermoorden, en het schuldgevoel bleef altijd aan je knagen.


Dus nu leefde ze in angst. Want elk moment kon ze aangevallen worden door gehypnotiseerde pokemon. Maar ze was er zeker van dat ze terug zou vechten, laten zien dat ze er nog was, dat ze haar nooit zomaar konden verslaan. Evening glimlachtte. Wat kon ze dat weer mooi zeggen... Hij zuchtte. Tegen de Darkside terugvechten. Het klonk gevaarlijk, maar als het Shadow kon helpen..

Evening keek haar aan. Dustfire, wie was dat? Een pokemon die alle andere pokemon kende? Het zal wel, maar Evening was er iniedergeval al om haar te helpen. ''Shadow... wat er ook gebeurt, ik zal er voor je zijn, en ik wil je dolgraag helpen in de strijd tegen de Darksiders.. Alles om jou te beschermen, en gelukkig te maken'' Zei hij, en glimlachtte lief. De vlammen op zijn kop en achterlijf brandden feller dan anders.

Shadow snoof goedkeurend. Ze had niet anders van Evening verwacht. Op een of andere manier was ze gevleid door wat hij zei, over haar gelukkig maken. Ze sloot haar ogen en dacht aan het gevoel dat ze laatst had. Moest ze het aan Evenng vertellen? Ze kende hem nog niet eens zo lang, maar was wel zeker van het gevoel. Even gleed haar gedachten naar degene bij wie ze dit gevoel ook had gehad; Karai. Op een of andere manier vond ze dat ze het aan hem moest vertellen, en dan zijn reactie afwachten. Maar, hij was totaal niet in de buurt. Waarschijnlijk was hij weer op tournee, zoals hij eerst ook steeds was. De heldere nacht en het denken aan karai inspireerden Shadow om te gaan zingen, maar ze hield zich in. Misschien was het beter zo..

(Inspiloos Maar, ik heb bijna nooit inspi xd)

Shadow zei niks. Ze snoof alleen. Evening was een beetje teleurgesteld op die reactie, maar dat maakte niet uit. Het maakte niet uit wat Shadow zei, het klonk altijd goed. Zelfs zo'n snuif. Hij glimlachtte weer, en keek haar aan. Hij zuchtte even. Ze was gewoon zo leuk... leuk, aardig, lief.. hij kon wel zoveel opnoemen. Wat zou hij graag zijn hart hierover luchten tegen Shadow. Maar dat durfde hij niet. Ze zou hem vast uit gaan lachen. Of hem raar vinden, en hem ontwijken. Dat gebeurde tenminste altijd vroeger, toen hij het er gewoon uitflapte. Die fout wou hij niet nog eens maken. Evening kneep een oog dicht. er scheen licht in. Licht? Evening keek door de bomen heen. En ja hoor, heel zwakjes en tussen alle bomen en struiken door zag Evening een heel klein straaltje zonlicht. Het was ochtend. Hij glimlachtte. De nacht vond hij leuk, maar in het licht voelde je je toch veiliger en prettiger. Hij keek naar Shadow, maar zei niks. Hij wachtte tot Shadow iets ging zeggen.

Licht.. Nu al? Shadow keek naar de lucht boven zich. Deze was nog aardig donker. Waarom had ze niet door gehad dat het alweer ochtend werd? Natuurlijk, het was gezellig enzo en daardoor ging de tijd sneller, maar.. zó snel? Shadow fronste. Ze draaide haar kop naar Evening en keek hem met een vragende blik aan. Redelijk snel daarna draaide ze haar kop alweer weg. Een vreemd gevoel knaagde aan haar. Moest ze Evening vertellen van dat gevoel? Ze beet op haar lip, en hoopte dat Evening dat niet zag. Ze moest wachten. Het was nog te vroeg om zeker te stellen dat het was wat ze dacht dat het was. Het ontwijken was niet een goed idee, maar.. misschien moest ze. Echt lekker voelde ze zich niet nu ze steeds zo moest zwijgen. Moest ze het dan zeggen? Maar, zo was Shadow niet.. of toch..? Shadow zuchtte zo rustig ze kon, zodat het niet erg zou opvallen. De hele nacht was ze wakker geweest en had ze zitten denken en een beetje met Evening zitten praten. Misschien had ze beter even kunnen slapen.. "Dank je," Zei Shadow zachtjes. Ze keek Evening niet aan. Shadow was niet in voor veel woorden. Misschien flapte ze er teveel uit als ze dat deed. Ze wou graag vertellen waarvoor ze hem bedankte, maar hield zich in. Zo was het beter, hoopte ze.

Het werd stil. Heel stil. Evening keek om zich heen. Zoekend naar iets om over te praten, om de stilte te verbreken, maar hij zag op het eerste gezicht niets boeiends. Hij liet zijn blik vervolgends rusten op Shadow, die hem met een vragende blik aankeek. Evening draaide met een even vragende blik zijn hoofdje een beetje schuin, maar Shadow draaide haar kop alweer weg van hem. Evening zuchtte, en keek eventjes naar de zon, waarvan het licht steeds duidelijker en feller werd. Het leek veiliger, maar een gevoel van onveiligheid knaagde nog aan hem. Zeker door gisternacht. Die dode pokemon.. ze hadden Shadow aangevallen, en er konden er elk moment weer nieuwe aankomen. Hij keek heel voorzichtig weer naar Shadow. ''Laten we gaan...'' zei hij zacht tegen haar, en zonder op antwoord te wachten liep hij langzaam weg.

[inspiloos aaaaaaaaaaaaaah maargoed, het is een post xD]

Shadow fronste. Evening zei iets, maar ze had niet geluisterd en nu ging hij weg. Vreemd, vond Shadow. Achja, het boeide haar niet meer. Ze slaakte een diepe zucht en stond ook maar op. Misschien zou ze iets doen waar ze vrolijk van werd, maar die kans was klein. Opnieuw zuchtte ze, waarna ze ook maar het bos verliet, op weg naar.. ergens anders.