Sparky liep triest over de velden die bloedrood was van de zon die onderging. Candy wou niet meer bij hem zijn! Duizenden vragen spookten door zijn hoofd Met altijd:"waarom?" erin. Sparky ging op een rots zitten. en bekeek de zon. Hij hield van de zon. Maar duizendmaal meer van Candy. Hij plukte een bloem en bekeek doe. Het was dezelfde soort bloem die hij vast had toen hij de eerste dag samen met Candy was dat hem nog triester maakte. Triest gooide hij de bloem weg en keek hij naar de grond.

''Je dikke moeder!'' Riep een Cubone naar haar. Candy gromde luid. Ze deed een ijzerstaart tegen zijn buik. De Cubone vloog wat naar achteren. Candy gromde weer. ''Rot Op..'' Bromde ze. Haar blauwe ogen keken hem angstaanjagend aan. De Cubone knikte. ''D-Dag!'' Riep hij, waarna hij vluchtte. Candy zuchtte. Het was één van de treiterkopjes uit haar gebied geweest. Het Lightning District. Candy keek wat vluchtig om zich heen, en zuchtte. Rustig liep ze door. Ze zag een Pikachu. Maar, het was moeilijk om hem van hier te herkennen. Rustig ging ze in het gras zitten, en ze sloot haar ogen. Ze voelde een koud briesje langs haar vacht gaan.

Sparky zag iets geels in het gras bewegen. 'cool' zei hij zacht tegen zichzelf. 'Gele stenen hebben ze ook al hier!' Sparky stond recht en liep naar "de gele steen." Maar hoe dichter hij kwam, hoe minder het op een steen leek! Het leek op een Pikachu. Toen hij vlak naast de steen stond zag hij wie het was? 'Candy?' zei hij.

De Pikachu stond op. Schokken kwamen uit haar wangen, en haar blauwe ogen gingen onderzoekend langs de Pikachu voor haar. Plots herkende ze hem. ''Sparky,'' zei ze kalm. De schokken stopten met uit haar wangen te komen, en ze zuchtte. Ze keek even naar de wolken, en daarna weer naar hem. Ze was benieuwd hoe hij zou reageren op haar (tijdelijke?) terugkomst.

Sparky's ogen werden nu groot. Tennisballlen waren er niets mee vergeleken. Hij keek recht in haar helderblauwe ogen. 'Jij bent het..' zei hij. Hij herkende haar ogen uit duizenden. Hij stond aan de grond vastgenageld. Hij kon niet wegrennen maar iets zeggen, evenmin! Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij voelde zijn wangen nog roder worden...

Candy hief één wenkbrauw op. ''Jaja,'' zei ze, ietwat ongeduldig. Ze zuchtte. Ze wilde liever niet opnieuw iets beginnen, hier. Waarschijnlijk moest ze binnenkort weer weg.. En, misschien zou ze het nieteens redden. Maar, wat ze wel zeker wist, was dat ze wraak ging nemen op de moordenaar van haar nicht..

'Candy?' vroeg Sparky. 'Wat is er?' zei hij en dat was het enige dat hij eruit kreeg. Sparky zuchtte en keek weer recht in de ogen van Candy. 'Als er iets is, zeg het tegen me, asjeblieft..' zei hij. Sparky wou dat hij Candy ergens mee kon helpen.

''Sparky,'' Candy zuchtte. ''Ik denk dat wij elkaar tijdens mijn verblijf hier.. Beter niet kunnen zien.'' Candy draaide zich om, en keek naar het gras. Ze stond nu met haar rug naar hem toe. Ze had hem het liefst stevig omhelst. Maar, dat kon ze hem niet aandoen. Niet nu. Nooit niet. Hij moest verder, en zij moest naar haar gebied toe. Ze zuchtte nog een keer. ''Het spijt me, maar ik denk echt dat het beter voor je is,'' zei ze kalm.

Spakry schudde zijn hoofd en er verschenen tranen in zijn ogen. 'Candy, nee. Ik kan je niet meer achterlaten. Ik...ik hou gewoon teveel van je!' Sparky wilde Candy niet achterlaten. Hij wou niet dat haar iets overkwam. Sparky liet zijn hoofd hangen. Hij zag Candy te graag om achter te laten.

''Sparky, het spijt me. Maar, ik kan hier niet blijven. Hoe graag ik het wil. Ik moet weg,'' zei Candy tegen hem. ''Ik bescherm het Lightning district tot aan mijn dood, die waarschijnlijk zeer binnenkort komt. Toch moet ik het gebied blijven beschermen. Ik heb alleen even tijd kunnen maken om Tora's dood uit te zoeken. Daarna moet ik helaas weer weg,'' zei ze kalm.