Blame zuchtte. Hij landde op een rots. en keek om zich heen? Waar was hij nu weeral? Alles was mistig en scherp. Hij trapte op een Pidgey die een reutelend geluid maakte en niet meer bewoog. Hij schopte hem weg. Nuteloos moorden was zijn hobby. Hij sprong weeral van rots tot rots en greep zich vast en klom hoger. Aan de top was het een vreslijk mooi zicht. Alles was mist maar toch kon hij er de omgeving zien. Hij had nog nooit van zijn leven zoiets moois gezien!

''Je gaat eraan!'' riep de Weavile. Ze gaf een trap tegen de pokémon. Deze knalde tegen de grond, en was uitgeschakeld. De Weavile hijgde. Het was een lang gevecht geweest, maar ze had gewonnen. Plots hoorde ze iets. Ze keek om zich heen, en zag verderop een schim. De Weavile sprintte erop af, en gromde zacht toen ze achter hem stond. Het was een Grovyle, ouder dan haar. De Weavile had gezien hoe hij een Pidgey doodde. Het kon haar niks schelen. Moorden was in haar ogen niet.. Slecht. Ze deed het zelf ook. Plots klom de Grovyle naar een rots, en sprong steeds verder. Beledigd bleef de Weavile staan. ''Onbeleefde aso..'' Zei ze droog.

'Onbeleefde Whatta?' zei hij dom toen hij de Weavile zag. 'Seg, Pokkie [ik kan toch moeilijk "mensje" zeggen?] Ben je zelf' Hij schraapte met zijn pootje en keek rond of er ergens een kleine pokémon zat die een drie seconden al dood was. Maar die Weavile...ze zag er zwak uit. Hij kon haar uitschakelen... 'Zeg, Prinseske, je ziet er wel uitgeput uit, doe daar iets aan!'

Donna snoof hard. ''Liefje. Mijn naam is Donna. Ik leid de Faith-Groep,'' zei ze kalm. Om de een of andere reden mocht ze zijn karakter wel. Maar, het irriteerde haar toen hij zei dat ze er uitgeput uit zag. ''Natuurlijk. Jezus. Ik heb een paar dagen bijna niet geslapen. Ik kom net van het Lightning-District. Paar moordjes gepleegd, wat op schatten gejaagd.. Maar, bijna niet geslapen. Natuurlijk zie ik er dan uitgeput uit,'' snoof ze. Ze keek hem aan, en snoof weer.

'Ow, Zeg, Black Bella, wie of wat is Faith ding?' zei hij. 'Slaap dan,' zei hij dan vlug maar zijn gemene toon was al iets minder. 'Of je wilt alleen deze berg uitkomen.' zei hij. 'Wel kijk uit voor lawines!' loog hij. Hij grinnikte om zijn eigen grap. 'En wat doet een Black Bella als jij hier trouwens?' zei hij daarna.

''Black Bella?'' Donna fronste. Ze rolde met haar ogen, en snoof zachtjes. ''Niet iedereen is zo lui als jij. Sommige pokémon hebben nog een leven. Die moeten dingen regelen. Dan heb je nou eenmaal niet zo veel tijd. Ik besteed mijn tijd dan liever aan de dingen die ik moet doen,'' zei Donna kalm. ''Ik kan hier best weg. Ik ben niet dom, weetje,'' zei ze rustig. ''Deze plek is meestal erg rustig. Je kan hier zitten zonder bang te zijn dat iemand je weer eens komt storen,'' zei ze, met een sarcastisch ondertoontje.

'Dingen regelen?' zei hij vaag. 'Ik regel ook dingetjes,' en ontblootte zijn rechterarm waarop er pijnlijke littekens zichtbaar waren. 'Maar goed,' zei hij dan vlug. 'Als je me weg wilt hebben, ben ik al weg!' Hij draaide zich om en stapte expres traag en in het zicht van Donna, alsof ze hem nog zou terugroepen. 'Succes, Black Bella.'

Donna fronste, en keek Blame aan. Hij had haar interesse gewekt. Hij was arrogant, iets wat ze graag zag bij Pokémon. Ze snoof zachtjes, en keek hem veelbetekenend aan. Het litteken dat op haar oog zat, was toch echt duidelijk zichtbaar. ''My Dear,'' zei ze, toen hij weg liep. ''Alleen zwakkelingen lopen weg zonder reden,'' zei Donna kalm. ''En.. Dat iemand je weg wilt hebben.. Is geen reden,'' zei ze toen rustig. Ze ging op een steen zitten, en keek met een grijnsje naar de Grovyle.

Blame bleef opeens als een stanbeeld staan. 'Black Bella, ik loop niet weg, ik wandel weg!' zei hij met een lichte grijns. Maar toch draaide hij zich om en keek naar Donna. Toen viel hem iets op. Voor het eerstsinds hij weggelopen was, had hij gepraat met iemand. Zijn rode oogpuppilen flitsten van de ene bergtop naar de andere top.

''Zijn we weer eens bijdehand bezig?'' Vroeg Donna, en ze keek hem aan. Ze grijnsde ook licht. Hij liep, of wandelde, in ieder geval niet weg, nu. Ze keek hem nog steeds aan. Ze was benieuwd wat hij zou gaan doen. Toch nog weglopen? Of blijven? Ze zag hoe hij naar de bergtoppen keek, en ze hief een wenkbrauw op. Ze rolde met haar ogen, en sloot deze vervolgens. Ze zuchtte diep. Shame.. Waar zou die uithangen..?

'Blijdehand?' zei hij vaag. Terwijl hij zacht terugdeinsde naar Donna. 'Nu heb ik niet echt de emoties om blij te zijn.' zei hij dom. En Donna haar ogen sloot dacht hij:' slaapt ze nu?'

[Korte post, moet eten. o.o]

Donna opende haar ene oog. Haar linker. Daarmee zag ze beter dan met haar rechter oog, omdat deze natuurlijk beschadigd was. Ze keek hem aan. ''Ja, Bijdehand,'' zei ze rustig, ''Je weet vast wel wat daarmee bedoeld wordt..'' Zei ze grijnzend. ''Maarja. Vertel eens.. Wie ben je, waar kom je vandaan..?'' Ze fronste. ''Ik kom van een plek hier ver vandaan,'' begon ze droog, ''Ben nu de leider van Faith. Een treasure-hunter. Ben vaak door de politie achtervolgd, etcetera,'' zei ze rustig. Ze keek hem aan, en wachtte op een antwoord.

'O,' zei Blame. 'Mijn naam is Blame, Black Bella.' hij grinnikte. Het was best leuk om te praten. 'En ik kom uit een land ver vandaan, waar een een of andere gek een giganitsch leger probeert op te richten. Ik ben weggelopen, Heb er ook dit gekregen.' Hij wees naar zijn oog. 'En wat voor een insect is Faith?'

Donna grinnikte, ''Mijn eerste échte gevecht was tegen een leider van een andere groep. Een sandslash. Daarbij liep ik dit op,'' zei Donna, en ze wees naar haar oog. Ze snoof. ''Faith is een groep Treasure Hunters. We zijn niet goed, niet slecht, niet neutraal. We doen wat we willen, en dat is het. Als we moorden, oke, dat is slecht. Maar, op andere momenten redden we weer iemand. Het is gewoon waar we zin in hebben,'' grijnsde Donna.

'Klinkt...in een woord...Cool!' zei hij met halfdichteknpen ogen. 'Dit liep ik op toen ik 9 was.' zei hij terwijl hij naar zijn oog wees. 'Ik had een bewaker vermoordt...zonder dat ik het wilde. Nu moord ik ook nog tegen wil...maar het is alsof er iets in mijn hoofd zegt dat ik ze toch moet afmaken.'

''Dan heb je jezelf niet genoeg onder controle,'' zei Donna kalmpjes. ''Ga naar een psych-dinges,'' zei ze droog. Ze fronste. Met haar altijd even rode ogen keek ze hem aan. Hij was apart. Ze fronste, en dacht weer aan Shame. Waar bleef die nou? Ze snoof hard. Waarschijnlijk zou het zo gaan als altijd, in die drama's. óf hij kwam ineens niet meer opdagen, óf hij had een ander, en vluchtte. Donna snoof eventjes. Nouja, dat zou wss niet gebeuren, maar toch.

'Spy-whattha?' zei hij droogjes. 'Black Bella, Komt enkel omdat ik mijn hele leven in gevangenschap ben opgegroeid. Ik moet nog wennen aan de echte buitenlicht.' Hij grijnsde. Donna was geen ander woord voor...hip.

''Psycholoog,'' zei Donna droog. ''En.. Waarom noem je me Black Bella?'' Vroeg ze hierna, en ze snoof. ''Aha.. Slecht verleden. Achgod,'' zei ze nep-medelevend. Ze snoof. ''Mijn verleden is ook niet altijd even goed geweest. Het is gewoon.. Als je eenmaal respect hebt gekregen, komt het vaak goed. Zo ook met mij. Nadat ik Faith oprichtte, kreeg ik respect. Dan wordt je leventje echt goed..''

'Respect... heb ik nog nooit gekregen.' zuchtte Blame. Blame dacht toen even na. Waarom zou hij niet bij de Faith komen? Het klonk wel cool erbij te zijn. 'He, Black Bella? Is er nog een plaats vrij in die Faith?' riep hij zelfverzekerd.

Donna keek Blame aan. ''Respect? Nog nooit?'' Ze hield haar hoofd scheef. Ze voelde zich beledigd als iemand géén respect toonde, en kon zich geen leven meer voorstellen zonder al die dingen. Plots vroeg Blame of er nog een plaats vrij was. Een grijns ontstond op Donna's gezicht. ''Altijd, altijd..'' Zei ze rustig, en ze grinnikte. ''Welkom..'' Zei ze. Ze snoof. ''Er is een grot.. Je moet hem zelf vinden. Als je daar komt, zul je pokémon ontmoeten waarvan de meesten wel wat hebben meegemaakt. Je moet maar eens langskomen,'' zei ze kalm.