Nariko liep uitgeput door het moeras. Haar kleine poten bleven kleven in de modder. Ze liep al uren rond te dwalen. Ze had geen idee waar ze was, hoe ze er was gekomen en waarom. Het enige wat ze wist is dat ze niet lang meer te leven zou hebben als ze niet binnen een paar uur gered zou worden, of de weg terug vond naar de bewoonde gebieden. Nariko zou nu toch zo graag in de velden liggen, uitrusten.. en daarna zwemmen, om zichzelf schoon te maken. Het zweet stond op haar voorkop. Uiteindelijk bleef ze haken en gaf ze het op.

Evening liep ook door het moeras. Waar hij precies was wist hij niet. Gisteravond vond hij een bosrand, en bleef hij slapen, de volgende morgen liep hij het bos in, en kwam er pas later achter dat het een moerassig gebied was. Zijn poten zakten ver door in de drassige modder, en zijn vacht kleefde tegen zijn huid aan. Druppels modder vielen er vanaf. Evening kuchtte. Hij wist de uitgang wel. Maar dat was nog een heel eind. Hij had er echt geen zin in om door te gaan, maar hij moest wel. En toen zag hij een blauw figuur in de verte. Wat was dat? Toen hij dichterbij kwam werd het duidelijk dat het een Glaceon was. Wat deed de Glaceon hier? Was ze hier on een reden, of was ze net zoals Evening verdwaald in dit moerasland? Evening stapte dichterbij, maar had geen zin om de Pokemon te roepen. Evening kwam nu zo dichtbij dat de pokemon hem op kon merken. Evening wachtte op een reactie en hoopte dat die enigzinds mild was.

Nariko hoerde kleine voetstapjes dichterbij komen. Slaperig, moe en uitgeput keek ze om. Daar stond een Cyndaquil. ''Hallo, wie ben jij?'' vroeg ze beleefd. Ze was te moe om een andere toon aan te slaan. Ze viel bijna om, maar met al haar energie had ze net genoeg om nog te blijven staan. Stout wachtte ze niet op antwoord en stelde zichzelf al voor. ''Ik heet Nariko. Ik ben verdwaald en ik wil naar de open velden, tenminste ik ben van plan om naar de open velden te gaan. Als jij dat ook goed vindt.. Ik bedoel.. wil je samen met mij mee gaan? Weet jij de uitweg? Ik wordt moe en gek hier. Straks wordt ik nog krankzinnig!'' riep ze uit. Steeds meer werd ze overstuur en barstte ze in huilen uit. ''Sorry, maar ik ben moe en helemaal niet lekker. Ik heb sinds kort een hele lange reis achter de rug en rust kan ik nog steeds niet vinden. Het spijt me gewoon heel erg.'' Met haar kop schudde ze heen en weer zodat de tranen weg zouden vliegen.

[sorry dat ik zei dat ik een Cyndaquil was. Ik dacht dat je bedoelde in het verhaal xD maar hier ben ik Idd een Quilava xD]


De Glaceon vroeg beleefd tegen Evening wie hij was. Dat was een goed teken. Ze zag er niet erg slecht uit. Nee, ze zag er vriendelijk en aardig uit. Maar voordat Evening kon antwoordden stelde ze zichzelf al voor. Nariko was haar naam. Evening knikte. ''Ik heet Evening.. aangenaam kennis te maken'' Zei hij met een brede glimlach. Hij merkte dat hij diep wegzakte, omdat hij te lang bleef staan. Snel stapte hij op een harder stuk. Hij moest er niet aan denken om vast te blijven zitten in die vieze modder. ''Ja, natuurlijk wil ik samen met je meegaan. Ik wil ook niets liever dan naar de velden toe. Waar mijn poten kunnen drogen, en waar ik gewoon vrij rond kan rennen!'' antwoordde Evening blij. Ineens werdt de Glaceon emotioneel en barstte ze in tranen uit. ''Hee, rustig.. we komen er wel uit.. ik begin dit gebied aardig goed te kennen..'' zei Evening geruststellend. ''Kom maar mee..'' bood hij aan, en ging voorop lopen.

De Quilala, genaamd Evening, liep al vooruit waardoor Nariko zichzelf ook al los begon te trekken. De modder werd steeds plakkeriger en het leek net drijfzand. Je bleef er maar in wegzakken en als je eenmaal vastzat, dat je er niet meer uit kon. Het slokte je gewoon op, en op een gegeven moment overleefde je het niet. In de Muddy Swamp kon je ook bijna nergens eten vinden, tenzij je de overlevingswegen wist en hier zo vaak kwam. Met haar kop omlaag liep ze achter Evening aan. Eigenlijk had ze, sinds ze hier was, al een heleboel stelletjes gezien. Waarschijnlijk waren dat soulmates, of partners.. of hoe ze het dan ook noemden. Maar zij zocht er zelf ook nog één. Naja, ze zocht vrienden. En ze hoopte dat Evening het begin zou wezen van vriendschap. Tot nu toe had ze alleen nog maar Achi, de buizel gezien. En die leek niet echt aardig. Haar kop hing nog net niet tegen haar borstkas aan, waardoor ze de poten van Evening nog kon zien.

[Quilala? HAHAHAHA XD]



Evening keek de hele tijd rond. Gingen ze nog wel goed? Gingen ze wel de goede richting op, richting de uitgang? Liepen ze geen rondjes? Maar dat was niet het geval. Hij zag tenminste niet de hele tijd dezelfde bomen, ofzo. Evening grijnsde. Vroeger was hem dat wel eens gebeurd. Hij was verdwaald in het bos, maar bleef maar rondjes lopen zonder dat hij dat in de gaten had. Tot uiteindelijk zijn moeder hem in het bos vond en hem veilig thuis bracht. Toen hij klein was vond hij het vreselijk. Maar nu was het vooral grappig. Evening keek om naar Nariko. Oke, ze liep nog achter hem aan. Ze mochten elkaar niet kwijtraken, anders raakte Nariko vast de weg kwijt. De grond werd steeds minder drassig. Evening's pootjes waren helemaal nat, modderig en verrimpelt, maar nu droogden ze snel weer. ''We zijn er bijna..'' Zei Evening, toen hij een fel licht zag in de verte. Het einde van het moeras.

Nariko bleef maar naar de grond kijken. Het viel haar op dat de grond steeds minder plakkerig werd. Dat was waarschijnlijk een goed teken. Maar het enige nadeel was dat de lucht er geen moeite voor deed om de zon te laten schijnen en de wolken waren ook al niet. De lucht was een beetje paars-grijzig. Door de lucht en de ijskoude sfeer werd Nariko een beetje depressief en schoot haar een koud lied binnen in haar gedachten. Ze begon zachtjes te zingen met nog steeds haar kop bijna op haar borst. ''To lose the child, the faith.. To end all the innocence.. To be someone like me.. This is the birth of all hope.. To have what I once had.. This life unforgiven.. It will end with a birth.'' De rest kende ze niet maar het was wel een bekend liedje. Een heel klein stukje hees ze haar kop op want ze had in de gaten dat ze wat langzamer was gaan lopen terwijl ze aan het zingen was. Ze zette een snellere looppas in en kwam weer dichter bij Evening in de buurt. Heel verlegen hees Nariko nog een stukje haar kop op en wou een vraagje stellen aan de Quilava. ''Ehhm.. Evening.. ik heb een vraagje..'' zei ze twijfelend en begon aan haar onderlip te trekken. ''Ik ehhm.. ben net.. ehhm.. nieuw hier, en ik vroeg me af of jij misschien.. ehhm.. mijn nieuwe eerste.. ehhm.. vriend zou willen zijn?'' vroeg ze heel verlegen met een zacht stemmetje.

De modder op zijn poten was opgedroogd, en Evening stopte even, en veegde de harde prut van zijn pootjes af. Dat voelde beter, vééél beter. Zijn teentjes konden weer vrij van elkaar bewegen, wat het lopen ook makkelijker maakte. Hij keek eventjes om, maar Nariko hield hem wel bij.

Een tijdje later hoorde hij een raar geluid. Of wacht, het was gezang. Evening keek om, en zag dat Nariko aan het zingen was. Evening glimlachtte en keek weer voor hem. Ondertussen luisterde hij naar het gezang van Nariko. Wel grappig om te horen, eigenlijk. Niet veel pokemon durfden hardop te zingen. Het gezang stopte, en Nariko kwam bij hem in de buurt. Evening keek haar aan. ''Je kan mooi zingen...'' zei hij aardig en met een glimlach.

Nariko hees haar kop op en keek hem aan. Ze zei dat ze hier nieuw was, en ze vroeg hem of hij haar eerste vriend wou zijn. Heel zacht en verlegen, maar wel verstaanbaar. Evening's glimlach werd groter. Hij blooste ook een beetje, zoiets vraagde iemand niet zomaar aan hem. Hij moest even aan Shadow denken, maar door alles wat er gebeurd was schudde hij die gedachte over haar snel weer uit zijn hoofd.

Hij zuchtte even, een traan was bijna niet te onderdrukken. Toen hij met Shadow was had hij haar kunnen vertellen wat hij voor haar voelde.. en dat had hij niet gedaan. Hij zou wel nooit meer de kans krijgen.. Wat maakte het ook uit.. Shadow was niet erg aardig tegen hem geweest op het laatste. Het was niet wederzijds.. Evening zuchtte opnieuw.
''Natuurlijk wil ik dat, Nariko...'' antwoordde hij tenslotte met een zwakke glimlach op zijn gezicht.

''Natuurlijk wil ik dat, Nariko...'' klonk in haar oortjes. Nariko zuchtte, dat had ze niet verwacht van de Quilava. De meeste pokémon zagen er woest en wild uit en dat betekende dat je al niet eens in de buurt van hun hoefden te komen. Maar Evening was lang zo slecht nog niet als Nariko dacht. De grond werd steeds harder onder haar pootjes en de keiharde modder kon ze er al vanaf stampen. Met veel kracht lukte dat haar ook. In haar gedachten bleef het zinnetje zich maar herhalen. Ze bloosde, zonder dat ze dat zelf wist. Evening was nu haar eerste vriend, tenminste tot nu toe.

(Inspiloos en de toetsenbord werkt niet echt mee.)

'''Hm.... '' Zei Evening vaagjes toen hij het moeras uitliep en er in een keer heel veel licht in zijn ogen scheen. ''Oke, nu weet ik het zeker, we zijn eruit..'' Zei Evening blij. Hij rende wat verder, want er was een grasveldje. Hij vond het heerlijk om de bevroren gras onder zijn pootjes te horen kraken. Hij ging liggen, en keek richting het moeras. ''Nariko?'' riep hij. ''Kom je ook uit het moeras?''


[inspiloos]

Nariko liep langzaam stapje voor stapje uit het moeras. Ze durfde niet op het krakende bevroren gras te gaan staan. Zoiets had ze nog nooit beleefd. Het zag er eng uit.. alsof het puntige stekels had. Heel twijfelend met haar oogjes dicht zette ze heel voorzichtig haar eerste pootje op het gras. Het was helemaal niet pijnlijk, het voelde juist goed. Het geknetter vrolijkte haar op en ze durfde nu ook met haar tweede pootje erop te gaan staan. Ze dacht dat het er voor Evening heel raar uit zou zien wat ze nu deed, maar ze durfde niet anders. ''Sorry.. ik heb nog nooit op dit rare gras gestaan, ik dacht dat het pijnlijk en stekelig was.'' zei ze toch een beetje lachend en met een moeilijke twijfelende kop alsof de pokémon haar nu zou uitlachen. Nariko liep nu heel normaal naar Evening toe en ging naast hem zitten. Het zonnetje scheen precies op haar kop en het gaf heerlijke warmte. Niet te koud, niet te heet. Het was iets hoger dan haar lichaamstemperatuur.

Haar ijskoude oortjes stonden rechtop. Ze had iets gehoord, wat haar niet zinde. Misschien een Darksider, ze had geleerd in de tijd dat ze hier was dat dat de slechte kant was. Er was iets niet pluis en misschien had Evening het ook gehoord. ''Evening.. hoorde je dat? Dat geluid? Het klonk van heel dichtbij. Misschien een pokémon die in gevaar was, of pijn leed. Misschien een Darksider!'' Haar stem trilde en shockeerde. Ze kon er niet tegen wanneer een andere pokémon pijn werd gedaan. Ze schoot in paniek en stond op. Haar oortjes bewogen heen en weer als teken dat het geluid zich herhaalde. ''Evening, er is iets aan de hand. We moeten vlug gaan!'' En ze maakte zich al vast klaar door de modder, wat inmiddels keihard was geworden, van haar pootjes af te stampen. Ze schudde haar kop en keerde haar lichaam tegen de zon in.

Al snel zag Evening Nariko uit de bosjes verschijnen. tot zijn verbazing rende ze niet zoals hem het bevroren gras in, maar ging ze er heel voorzichtig en langzaam met een enkel pootje op staan. Evening schudde zijn kop even, en keek toen weer richting de Glaceon. ''Wat doe je? kom op!'' schreeuwde Evening met een grote glimlach op zijn gezicht. Nariko voegde zich bij Evening, en zei dat ze nog nooit op dit gras had gestaan. Evening grijnsde. ''aah, op die manier.. Ja, het zag er een beetje raar uit.. je bent tenslotte een ijs-Pokémon..'' Antwoordde Evening. ''Maar voor alles en iedereen is er een eerste keer.. '' Evening wou zich net gaan ontspannen, toen Nariko haar oren recht op zette en rond keek. ''Evening? hoorde je dat? Dat geluid?'' zei Nariko tegen hem. ''Euhm.. om eerlijk te zijn.. nee...'' zei Evening tegen haar, en keek daarna ook om zich heen. Zou het een Darksider zijn? Dat vroeg Evening zich ook af. Maar het kon dus ook een pokemon zijn die gewond was, of hun hulp nodig had. Of misschien was het wel iemand die ze kenden. Nu hoorde Evening ook geluiden, het gekraak van het gras. Maar niet van hem, of van Nariko. Er kwam iets langzaam dichterbij..

Harige witte poten met daaraan grote zwarte nagels raakte de grond, en daarbij ook het bevroren gras, dat onder het gewicht verpletterd en gebroken werd. Haar vacht waaide heen en weer, met de wind mee. Alsof het dansde in de lucht. Mayumi draaide haar kop schuin en kneep haar ogen tot spleetjes. Een Quilava en een Glaceon. Goed, ze was iniedergeval niet in het nadeel. Ze draaide haar kop weer recht, en vervolgde haar pas richting de twee. Kende ze een van hen? Dat vroeg ze zich af terwijl ze zwijgend dichterbij kwam, en de twee andere pokemon steeds beter kon bekijken. Nee, ze kende geen van twee. Toen ze dacht dat ze wel dichtbij genoeg was, stopte ze. Ze zag dat de pokemon haar opgemerkt hadden. Shoot. Normaliter had ze geruisloos naar de pokemon toesluipen, maar het krakende gras had haar verraaden. Mayumi snoof. Ze zouden haar nu toch wel opmerken, dus kon ze zich net zogoed laten zien. Mayumi stapte de bosjes uit, en schudde met haar vacht, om de takjes en verdroogde stukjes blad er van af te schudden. ''Goedendag..'' zei ze nonchalant, en keek de twee kort aan. Verder wist ze eigelijk niks te zeggen, ze liet hun wel eerst praten.

''Hoi.'' zei ze verlegen. Dit was de tweede pokémon die ze had gezien in het moeras. Het was sowieso geen DarkSider, dat zag ze aan de blik van Evening. Heel stiekem ging ze met haar oogjes op en neer om Mayumi beter te bekijken. Ze had wel een mooie vacht, glanzend en verzorgd. ''Ik.. ehhmm.. ben Nariko.'' zei ze nog steeds verlegen. ''Ik ben nieuw hier.'' En deed een klein stapje dichter naar de Absol. Ze draaide haar kop schuin en bleef staren naar de poten.


(inspiloos)

Mayumi FTW

De Glaceon antwoordde kort en verlegen, wat Mayumi al meteen een gevoel gaf dat ze sterker was dan de andere pokemon. Fysiek dan iniedergeval. Een klein grijnsje verscheen op haar mond waardoor haar hoektanden ietwat zichtbaar werden. Die grijns verdween als gauw weer toen Nariko haar onderzoekend aankeek. Aan de ene kant irriteerde het haar, als er iemand zo naar haar keek. Alsof diegene een mening wou geven, of kritiek. Alsof ze een showdingetje was. Maar aan de andere kant kon het natuurlijk ook gewoon komen door haar mooie witte lange vacht, die ze mooi glimmend en schoon hield door het elke dag uitgebreid te verzorgen. Als je dat niet deed kreeg je een enorme klittenbos. Dat zag je wel eens bij zieke of oude absols, die er niets meer aan deden. Het zag er viezig en zweterig uit.. Mayumi was blij dat het bij haar niet zo was. De Glaceon stelde zichzelf voorzichtig en ietwat onderdanig lijkend voor. De Glaceon heette Nariko. Mayumi snoof lichtjes. Hmm.. eigelijk beviel het haar wel dat de pokemon nooit of bijna nooit stoer tegen haar deden, alsof ze iemand waren, nee , ze waren eerder verlegen. Zou dat aan haar zekere uiterlijk komen? ze wist het niet, maar iniedergeval was dat de reden dat ze normaal terug antwoordde. Bij een arrogante pokemon deed ze dat niet. ''Ik ben Mayumi.. gegroet Nariko, welkom in dit prachtige gebied.. en wie is uw gezellin?'' ze zei expres ''gezellin'' om Evening een beetje te pesten. De grijns verscheen weer op haar gezicht, en ondertussen ging ze op haar gemak zitten, want ze wist dat deze pokemon tegenover haar geen kwaad tegen haar zouden doen

Nariko stond met haar bek open, ze gaapte. Haar bloed kookte om haar warm te houden, omdat ze niet anders kon in de wintertijd. Ze draaide haar kop om en keek naar Evening. Ze draaide haar lichaam ook om en liep naar hem toe. ''Dit is Evening.'' zei ze kalm met haar oogjes dicht. Ze stond vlak boven de pokémon, met haar kop boven zijn kop, alsof ze van plan was iets te doen: een kusje geven ofzo. Niet dat ze dat van plan was. Ze voelde zich alleen eenzaam in dit afgelegen afgrijselijke gebied. Tenminste, zij vond dit een kale en lelijke plek. Het straalde niks uit, en toonde ook geen goedheid, maar dat kon ook door de grijze lucht komen. Er was ook geen zon aan de hemel te zien.

Toen de groot uitziende Absol statig de bosjes uit kwam lopen, stapte Evening een paar pasjes naar achteren. Ze zag er arrogant uit, iets waar Evening totaal niet van hield. Hij snoof, maar hield verder zijn mond. Nariko daar in tegen antwoordde tegen de Absol, en zei dat ze nieuw hier was. De Absol bleef daarna even stil, maar antwoordde daarna beleefd tegen Nariko. ''En wie is uw gezellin?'' zei de Absol ook. Evening gromde lichtjes, en stapte weer naar voren, en deed zijn mond open, maar Nariko stelde hem al voor aan de onbekende Absol. ''Dit is Evening.'' zei ze. Evening irriteerde zich, omdat hij het zelf niet had kunnen zeggen, en nu leek hij vast op een mongool die niets kon zeggen. ''Ik ben Evening, ja...'' zei Evening terwijl hij onderzoekend naar de Absol keek. Het werd steeds donkerder, en het weer werd guurder.
Mayumi grijnsde. Ze had de Quilava duidelijk beledigd met haar opmerking. ''Goed.. Nariko en Evening dus... is Evening ook nieuw?'' zei ze, en begon ijverig aan haar rechtervoorpoot te likken. Evening deed zijn armen over elkaar, en sloot zijn ogen. ''Nee, niet echt.. ik ben hier al een tijdje.. en jij zeker ook, miss arrogant?'' antwoordde Evening, en opende zijn ogen weer, om de reactie van de Absol te zien. Mayumi glimlachtte van de tegenreactie van Evening. ''Jep..'' antwoordde ze kort en simpel, keek even naar haar nagels, en zette haar poot daarna weer op de grond. Ze likte haar hoektanden af, en keek vermaakt naar Evening.