Chay liep door de peaceful plains. Ze had enorme zin om met iemand te spelen, maar er was niemand in de buurt met wie ze leuk tikkertje of verstoppertje kon spelen. Chay ging zitten en besloot een van de spelletjes te doen die ze wel vaker deed als ze alleen was. Ze ging een liedje maken.
"Eerst het onderwerp: Ehm...spelen! Even denken...Ik zit hier in het gras...gras, plas, das, las, klas,kras, vlas, sas, bas, vras. Wat is vras?" Chay dacht diep na. "Of: Ik zit hier op de grond, me echt wel te vervelen. Is er dan niemand, die met mij wil spelen? Helemaal alleen, zit ik op het gras. Iedereen verlaten, ... " Chay dacht diep na. "Ehm... Alsof ik altijd al alleen was...nee, dat past niet...denk, denk, denk...ja!: alsof het altijd al zo was. Chay herhaalde het een paar keer. Het klonk best mooi. Ze kon ook erg goed zingen.
Ze begon aan een volgend couplet:"Wil er dan niemand met me spelen, heb ik iets verkeerds gedaan? Ik wil echt alles met je delen, maar wat voor fout heb ik dan begaan? Waarom heb je mij verlaten, kan ik er wat aan doen? Ik heb er echt alles voor over, maar wat zal het er toedoen! Hoe is het zo gebeurt, hoe is het zo gekomen? Ik zou willen dat ik lag te dromen!" Chay was ook over dit stukje tevreden.
Ze vond het nu wel leuk om een refrein in te zetten:"Sterren en manen, Dagen en nachten, Zit ik in tranen, Op jou te wachten. Alles ging aan mij voorbij, Ik kan er niet meer tegen, Ik heb het niet meer op een rij, huilend in de regen! Waarom? Waarom liet jij me zitten? Waarom? Waarom? Waarom blijft alles mij tegenzitten? Ik ben het zat, kan er niet meer tegen aan! Ik zal je, hoe spijtig ook, nu tóch moeten laten gaan!"
Chay vond het mooi, "als je zingt komen je gevoelens zo mooi naar voren. Dan kun je alles op een rijtje zetten en het maken van een lied geeft je ook weer wat te doen!" dacht Chay. Ze besloot alles achter elkaar, hardop te gaan zingen:

Ik zit hier op de grond, me echt wel te vervelen.
Is er dan niemand, die met mij wil spelen?
Helemaal alleen, zit ik op het gras.
Iedereen verlaten, alsof het altijd al zo was

Wil er dan niemand met me spelen, heb ik iets verkeerds gedaan?
Ik wil echt alles met je delen, maar wat voor fout heb ik dan begaan?
Waarom heb je mij verlaten, kan ik er wat aan doen?
Ik heb er echt alles voor over, maar wat zal het er toedoen!
Hoe is het zo gebeurt, hoe is het zo gekomen?
Ik zou willen dat ik lag te dromen!

Sterren en manen,
Dagen en nachten,
Zit ik in tranen,
Op jou te wachten.

Alles ging aan mij voorbij,
Ik kan er niet meer tegen,
Ik heb het niet meer op een rij,
huilend in de regen!

Waarom? Waarom liet jij me zitten?
Waarom?Waarom blijft alles mij tegenzitten?
Ik ben het zat, kan er niet meer tegen aan!
Ik zal je, hoe spijtig ook, nu tóch moeten laten gaan!

Aleran sprong blij en hyperactief uit de bosjes. Hij had een vrolijke en hard-zwaaiende staart. Hij hoorde het liedje uit de verte dus besloot eens te gaan kijken. Een eenzame Eevee zat daar te zingen, hij vond het zielig. ''o.O Wie ben jij?'' vroeg hij beleefd. Een grote rots stond naast Chay. Aleran sprong er met een grote gevaarlijke sprong op en ging liggen in de richting van de pokémon. ''Hoelang ben je al in dit gebied?'' vroeg hij nieuwsgierig. Hij rolde een keer over de rots heen en viel bijna, maar kon net z'n evenwicht houden. ''Ghehe..'' zei hij beschamend met een klein rood blosje op z'n wangetjes.

Chay schrok zich rot. Ze had niet verwacht dat er hier iemand was. "Zou hij het liedje gehoort hebben?" Was het eerste wat ze zich afvroeg. Ze probeerde zo normaal mogelijk te doen en antwoord te geven op zijn vragen. "Ik ben Chay...wie ben jij?" Chay dacht na. "Ik ben nog maar een paar dagen hier." Ze keek nog eens goed naar hem. Hij zag er speels uit. Misschien wilde hij wel een spelletje met hem doen. "Wil je met me spelen?"vroeg Chay toen. Ze wilde zo graag eens een keertje met iemand spelen als een echte vriend, ook al kende ze Aleran nauwelijks. Als je verstoppertje met iemand speelde kan je hem toch moeilijk haten(niet dat Chay hem haatte). Zeker als je maar met zijn tweeën bent.

Aleran hing z'n tong als een domme hond uit z'n bek en blafte vrolijk toen hij de vraag hoorde of hij spelen wou. ''Ik ben Aleran.. en ik hoorde je net zo ongelovelijk mooi zingen!'' riep hij blij. ''Ik zou dolgraag een spelletje met je willen doen. Vandaag heb ik toch niks te doen. Feathers en Nouki zijn samen een dagje uit, dusja. Maar eerst heb ik honger, wil je ook een paar bessen?'' En hij sprong van de rots af, wachtte niet op antwoord en sprintte zo snel als hij kon naar de bosjes en plukte er een paar grote rijpe bessen vanaf. ''Wiwl ju ewr oowk ééwnn?'' zei hij terwijl hij aan kwam lopen met een bes in z'n bek en twee vooruit gerold.

Chay hoorde haar maag ineens ontzettend knorren. Ze had ook al een tijdje niet gegeten. "Graag, ik heb honger! Wat voor bessen zijn dat?" Ze had deze bessen nog nooit eerder gezien, maar wat maakte het uit. Die bes zag er zo lekker groot en sappig uit. Ze pakte de bes en nam er zo'n groot mogelijke hap uit. Al snel was de hele bes op. Chay voelde haar energie weer opborrelen. Ze moest zich inhouden niet ineens rondjes te gaan springen, maar uiteindelijk gaf ze zich aan haar drang toe. Terwijl ze rond zat te rennen en over keien sprong, zei ze:"Waar wacht je nog op! Pak me dan, als je kan!" Chay rende gauw een stuk weg van Aleran. Ze voelde zich zo goed. Chay was nog nooit zo hyper geweest! "Zou dat komen van die bessen?" bedacht ze. Maar al snel dacht ze alleen nog maar aan leuk spelen en rondrennen.

Aleran begon ook hyper te worden, maar niet zoveel als de Eevee. Een hele bes was toch een beetje teveel geweest voor d'r, had hij in de gaten. Een stromende energie voelde hij opkomen en begon Chay te achtervolgen. ''Ik krijg je lekker toch wel!'' riep hij plagend met z'n tong uit z'n bek hangend. Hij was in een speelse bui, dat kwam ook aangezien hij een wolf-achtige was en best wel veel op een hondje leek. Express rende hij wat langzamer aangezien hij toch wel sneller was dan de kleinere pokémon. Om het een beetje leuk te houden deed hij net alsof hij niet harder kon en steeds uitgeput was. Het was eens leuk om een keertje plezier te hebben in een lange tijd. Tenminste, met een andere pokémon. Met Feathers en Nouki was het áltijd wel leuk!

Chay rende steeds weg. Ze raakte al een beetje uitgeput. Ook Aleran leek steeds uitgeput te zijn, maar Chay had het idee dat hij het alleen maar speelde, want daarna ging die er elke keer weer volop tegen aan. Chay speelde het spelletje gewoon mee, maar liet zich uiteindelijk wel tikken. Anders was het net zo saai. Dan zou Aleran heel de tijd de tikker blijven en dat is net zo oneerlijk. Zo ging het nog wel even door.
Chay had vreselijk veel lol en was al het andere al lang vergeten. De bes begon langzaam uit te werken, maar Chay merkte er weinig van. Ze werd alleen wat meer uitgeput, maar dat word je toch wel van tikkertje.
Plotseling merkte ze dat het langzaam donker aan het worden was. Ze wilde voor het donker terug bij Nariko zijn. "Ik moet gaan..." zei ze tegen Aleran. Ze rende weg en riep nog gauw, terwijl ze achterom keek:"Ik zie je nog wel een keer, doei!" Daarna rende ze verder en verdween ze al gauw uit het zicht.