Hydruy rende met een sprintje door het drijfzand waar hij uit kwam. Hydruy klom in een boom en sprong van boom naar boom. Hij sprong weer op de grond en gebruikte Bite op stenen die uit elkaar ketste en Hydruy gebruikte Tackle tegen grote rotsen die ook uit elkaar ketste. Hydruy bedacht zich op een moment en dacht: Hmm, als er nou iemand zou zijn die me kon trainen. Iemand die met mij een gevecht kan houden om te oefenen. Hij weet wat er kan gebeuren als hij iemand ontmoet die hij niet kent en mee gaat spelen en al, bij hem thuiskomen enzo. Hydruy stopte met dagdromen (nadenken) en ging weer verder, naar een grote boom waarover hij geruchten had gehoord. Onderweg zag hij Pokemon die niet echt kwaadaardig leken en ging dus gewoon verder. Tot op een moment een schaduw van een vogel over hem neerdaalde. Hij keek de lucht in maar de Vogelsoort Pokemon was al weg.





Alleen Pokemons als leeftijdgenoten (1/3 jaar) of een Vogelsoort (Swallow etc.)

De gedaantes van Pokémon raasden onder Lunaria door. Zo'n vluchtje was heerlijk, zelfs al zag ze niks. Ze moest alles zien door psychische krachten te gebruiken, maar helaas zag ze daarmee geen kleur en waren de beelden onscherp. Eén gedaante sprong er echter direct uit: een Poochyena. Een paar keer klapte Lunaria met haar vleugels, zodat ze uit het zicht van de Poochyena was. Sierlijk maakte ze een draai en landde ze midden in een dichte struik, waar je niet doorheen kon kijken. Door Lunaria's manier van kijken kon ze Hydruy echter wel zien. Ze spande zich in terwijl ze haar best deed verder te kijken dan wat ze normaal had kunnen zien. Haar ogen gloeiden rood en toen.. toen kon ze Hydruy precies volgen, van zijn bewegingen tot iedere haar in zijn vacht. Lunaria snoof goedkeurend, terwijl ze de Poochyena aandachtig in de gaten hield.

Hydruy rende nogsteeds en hoorde iets bij de struiken, hij verwachte een Oddish ofzo. dus hij rende weer door en klom in de bomen, hij zag geen vogel meer. Dat vondt hij verdacht. "Hmmmm, er klopt iets niet" zei Hydruy. Maar toch ging hij verder met zijn Trainingspad en sprong de boom uit. Hij kwam met zijn voeten op de grond en rende meteen weer verder. Hij merkte niks van Lunaria. Zonder te stoppen rende hij naar het Blauwe Modder waar zijn vriendjes toen hij nog bij zijn Vader en Moeder was over hadden vertelt. Vlak voor hij aankwam hoorde hij de struiken eromheen ritselen. Netzoals toestraks....

Lunaria hoefde niet te verplaatsen nu ze deze gave had ontdekt. Ze kon de Poochyena gewoon volgen, zelfs al was hij een kilometer ver weg. Waar hij heen ging boeide Lunaria niet. Eigenlijk boeide hij haar helemaal niet. Waarom bespioneerde ze hem dan? Ze snoof zachtjes. Misschien had ze een goed idee, waar Shiny blij mee zou zijn. Ze was nooit het type geweest dat zich liet commanderen, maar Shiny was het waard. Oke, hij was misschien niet de beste leider, maar.. niemand was dat. Met een zacht, ruisend geluid vloog Lunaria op, om de Poochyena vanaf een andere hoek te 'bekijken'.

Hydruy hoorde de wind suizen van ooo naar Oohohooo. Hydruy kreeg de zenuwen. Hij ging toch verder rennen en wist dat iets hem aan het volgen was. Dus hij sprong in de modder en zwom naar een hol waar allemaal Tyrogue's zaten. Hij zei dat hij in vrede kwam en wachtte op degene die hem volgde. Hij zat met een paar Tyrogue's te fluisteren en bleef in het hol totdat de achtervolger kwam....

Dus, de Poochyena verborg zich? Lunaria snoof afkeurend, en landde op een tak. Haar ogen gloeiden rood, wat betekende dat ze ergens naar keek; het grotje. Ze zag een groepje Tyrogue, en de Poochyena. Ze fluisterden. Uilen hadden een goed gehoor, maar Lunaria was te ver weg om het te horen. Ze besloot iets dichterbij te komen, in de hoop dan iets van het gefluister op te vangen. Na een stille vlucht van zo'n honderd meter landde ze weer op een tak, en wachtte ze af of ze iets zou horen.

De kleine Poochyena was bang en vroeg om hulp van de Tyrogue's om de opening van het hol dicht te maken. De Tyrogue's deden dat waardoor er een paar evalueerden. Hydruy dacht na over wat er zou gebeuren als hij dood ging: Hij kon zijn droom niet vervullen. Dat was het enige wat Hydruy wou op de wereld en dacht meteen: Waarom doden Pokemons elkaar? Waarom? Is het leuk om elke dag chagrijnig te zijn of boos en daarmee stoer te doen? Om Pokemons te doden? Nee, dat moet stoppen vond de Jonge Poochyena en hij wou evalueëren, maar het lukte niet. Hij was er niet klaar voor.

De Tyrogues kwamen in beweging, en sloten de uitgang van de grot af. Lunaria snoof schamper. Dachten ze écht dat ze haar konden tegenhouden als ze eenmaal op dreef was? Ze vloog richting het grotje, en ging er bovenop zitten. Met haar klauwen kraste ze over het modderige gesteente. De Poochyena.. Hij was het neit waard. Er waren veel sterkere Pokémon die ze kon meenemen om naar Shiny te brengen. Ze spreidde haar vleugels en vloog weg met een zacht, ruisend geluid. Waar ze heen ging wist ze nog niet, maar ze wist wel dat ze binnenkort iemand naar Shiny zou brengen..

Hydrug zag de Lunaria wegvliegen via een gat in de muur van het hol. Dus hij kwam er weer uit en bedacht zich ineens en dacht: Ik blijf hier maar even, later ga ik opzoek naar eten. Als ik later een Mightyena ben moet ik tegen dorst en honger moeten. Hydruy draaide de rug om en rende weer uit het hol en gebruikte Body Slam, Tackle en al tegen de rotsen en bomen om hem heen. Hij had ooit zijn vader een Shadow Ball zien doen. Hij probeerde het ook. Hij laadde zich op, hij probeerde het en er kwamen zwart/paarse bliksemschichtjes vlakbij zijn mond. Er kwam een knal recht in Hydruy's gezicht. Hmm.. Meer training nodig denk ik. Hij was dus op zoek naar leeftijdsgenootjes of andere Poochyenas. Hij was ook op zoek naar Mightyena's: Die hem veel konden leren. Toen rende hij weer uit de Muddy Swamps opzoek naar vrienden en soortgenoten.