Langzaam stapte Shadow langs de rivier. Ze neuriede zachtjes. Waarom wist ze niet, maar ze was depressief. Door te neuriën en te zingen werd ze meestal vrolijk. Deze keer neuriede ze echter een redelijk droevig liedje, dus werd haar stemming er niet beter door. het geluid van water dat meters naar beneden denderde suisde in haar oren. Rustgevend, maar ze kon zichzelf niet meer horen neuriën. Daarom ging ze van neuriën over tot zachtjes zingen. "I'm so tired of being here.." zong ze zachtjes, terwijl ze langzaam richting de waterval stapte. De rivier stopte een paar meter voor haar, en het was duidelijk dat de grond veel dieper pas weer verder ging. "Suppressed by all my childish fears.." Shadow slaakte een diepe zucht, en zong zachtjes verder. Op een gegeven moment leek het alsof ze haar volume open draaide. "These wounds won't seem to heal, this pain is just too real.
There's just too much that time cannot erase.." Shadow stapte langzaam naar de rand toe terwijl ze deze regels zong. pas nu draaide ze haar volume volledig open, en zong ze uit volle borst. "When you cried, I'd wipe away all of your tears. When you'd scream, I'd fight away all of your fears. And I held your hand through all of these years.." Shadow sloot haar ogen. Ze stond nu op de rand naast de waterval. Het geluid van het water suisde nog steeds, maar het leek al veel minder dan eerst. Het kon haar allemaal niks meer schelen. Langzaam liet ze zich naar voren vallen, en zong ze de laatste regel. "But you still had.. all of me.." Met een hard geluid landde Shadow vol met haar buik op het water. Ze was gevoelloos, en ze voelde zich doof. Automatisch ademde ze niet, maar ze bewoog ook niet. Onzichtbare tranen gleden uit haar ogen die zich meteen vermengden met her water. ze hoopte dat niemand haar kwam redden. Er was toch niemand die om haar gaf, dacht ze. Nouja, niet op de manier die ze nodig had. Roerloos bleef ze liggen in het water, wachtend tot het allemaal voorbij was..

[GEEN DARKSIDE!]

(Oja, voor als je het liedje wil; https://www.youtube.com/watch?v=nm-dN31BG-U )

(Geen reactie? dan reageer ik met Karai..)
Een oranje gedaante rende haastig naar de Waterval. Met een Quick Attack schoot hij het water in, en met soepele bewegingen zwom hij richting Shadow. Onder haar duwde hij zich omhoog, zodat hij haar ook omhoog bracht. Zodra hij kon ademhalen deed hij dat. "Shadow.." sprak zijn lieve stem. Karai was zijn ex komen redden. "Hou vol.." met zwoele bewegingen zwom hij naar de oever toe, waar hij Shadow op legde. Rustig keek hij naar haar. Ze was overduidelijk veranderd.. maar was ze dat ook van binnen? Hij zuchtte, en ging naast haar zitten. "Leef alstjeblieft nog.." zei hij zachtjes in zichzelf.

Shadow voelde hoe ze omhoog werd geduwd. Eigenlijk was het heel rustgevend onder water.. Toch haalde ze adem toen ze de koude lucht op haar huid voelde, en misschien was het wel beter zo. Degene die haar gered had had niet door dat ze ademde, dacht Shadow. Ze werd op de kant gelegd. Shadow wilde snuiven, maar deed dat niet. Ze ademde langzaam. Een stem sprak tot haar, maar hij werd vervaagd door het geluid van het vallende water. Toch wist Shadow vrijwel direct wie haar had gered. "Karai.." mompelde ze zachtjes. Ze opende langzaam haar ogen en keek naar Karai. was hij weer terug..? Zwijgend keek ze haar ex-partner aan.

Karai grijnsde lief toen Shadow zijn naam zei. Dus, ze kende hem nog.. mooi. "Gaat het?" vroeg hij bezorgd. "Ik zag je van de waterval vallen.." Hij fronste. het had erop geleken dat ze vrijwillig naar beneden was gevallen, maar hij wist het niet zeker. "Je kan nog steeds prachtig zingen," zei Karai met een grijns. Hij praatte veel, maar Shadow was nu ook erg stil. Logisch, na zo'n val. Karai bleef naar haar kijken, alsof hij de antwoorden aan haar lichaam kon zien.

Langzaam kwam Shadow omhoog, terwijl ze naar de stem van karai luisterde. "Het gaat," snoof ze. Ze had verwacht dat hij dat zou vragen. Hij was vaak wel een beetje een bezorgd maar liefhebbend type.. Shadow staarde naar het water. Ergens vond ze het jammer dat Karai haar had gered.. Wou ze dood? Nee, zeker niet.. Of toch wel? Shadow zuchtte. Karai zei dat ze nog steeds goed kon zingen. "Bedankt," zei Shadow zachtjes. Ze had geen idee wat ze anders moest zeggen. Het ruisende geluid van het vallende water leek harder dan ooit.. Pijnlijk fronste Shadow. Karai zou vast dingen vragen. Maar, Shadow zou niet overal antwoord op geven. Opnieuw snoof ze, deze keer alleen heel zachtjes.

Karai keek fronsend naar Shadow. Ze was overduidelijk diep in gedachten.. "Is er iets?" vroeg hij, al had hij er meteen spijt van. Misschien wou ze niet praten met hem. Opnieuw fronste Karai. "vertel me wat je vertellen wil, meer niet," zei hij vastbesloten. Ja, dit was beter. Ook hij liet zijn blik nu naar het water glijden. Het was mooi, zo in het licht van de ondergaande zon. Bijna romantisch.. Eigenlijk wou Karai nog iets vragen, maar hij zou zwijgen tot Shadow was uitgesproken. Hij rekte zich even uit en liet zich op zijn rug vallen.

Shadow slaakte een diepe zucht. Zoals ze al verwacht had vroeg Karai iets, en echt veel kon ze er niet mee. Na even stil te zijn geweest zei Karai opnieuw iets. Hier kon Shadow meer mee. "Ik vind dat je het recht hebt dit te weten.." mompelde Shadow. Ze schoof een beetje met haar pootje heen en weer en ze bloosde overduidelijk. "Ik heb een nieuwe partner." Shadow durfde Karai niet aan te kijken. Hoe zou hij reageren? Ze waren uit elkaar gegaan omdat ze niet meer verliefd waren, wist Shadow nog. Maar, ze wist niks van hoe Karai zich in werkelijkheid voelde. Zij wist zelf in ieder geval zeker dat de vlam was uitgebrand en ze een nieuwe vonk nodig had gehad. Opnieuw zuchtte Shadow. "Vind je het vreemd als ik denk dat ik een duistere kant heb?" Nu kon Shadow wel naar Karai kijken. Vreemd dat een onderwerp zoveel invloed had.

Op een of andere manier deden Shadow's eerste woorden meer pijn bij Karai dan hij verwachtte. Dus, ze had hem voor goed verlaten..? Had hij dan echt verwacht dat ze nogmaals bij hem terug zou komen? Karai slikte en hoopte dat het niet teveel opviel. Ze waren uit elkaar gegaan omdat de vlam was uitgebrand, maar was dat wel zo? Het had neit echt pijn gedaan bij Karai, maar om zoiets te horen was.. vreemd. Hij was erg blij dat Shadow van onderwerp veranderde. Dit was echter wel een onderwerp waar Karai even bij fronste. "Het is vreemd ja.. Maar, sommigen hebben dat ja. Bij de slechte Pokémon is dat deel overheersend, zeg maar," zei Karai. het was waar: iedereen had zo zijn duivelse punten. Opnieuw wachtte Karai tot Shadow weer iets zou zeggen.

Shadow zuchtte. Ze had geen zin meer in dit gesprek.. Maar om nou zomaar weg te lopen of om het af te kappen was niet bepaald aardig. "Hoe gaat het met jou liefdesleven?" vroeg Shadow droog. Eigenlijk hoefde ze geen antwoord. Karai boeide haar op een of andere manier niet meer. Niemand boeide haar op dat moment. Ze stond op, en draaide zich tot Karai. "Laat maar, ik heb nog veel te doen," zei ze streng. Langzaam stapte ze weg. Ergens heen, het boeide niet waar.