Dustfire vloog richting de plek die altijd haar favoriet was geweest, omdat de burning tower er stond. Na een tijdje kwam de vertrouwde toren eindelijk in beeld. Het leek rustig op het Magma terrain. Té rustig. Maar daar lette Dustfire niet op. Ze was vandaag in een rare bui. Niks kon haar nog schelen, ze wou terug naar huis. Klaar. Gewoon de toren in en daar zitten ofzo. De laatste keer dat ze dat kon doen was veel te lang geleden. Dustfire snoof toen ze dicht bij de toren kwam, en ze nog geen enkele pokemon had gezien. Ze keek heen en weer, alle kanten op, maar nee. Zo stil en verlaten als het maar kon zijn. Ze cirkelde zoals ze altijd deed rond de toren, en vloog door het kapotte raam heen, en landde in haar verdieping. De hoogste van haar toren, wat altijd haar slaapplaats geweest had. ''Hmpfh..'' snoof ze, en ging in de kamer zitten. Alsof er niks aan de hand was. Alsof er geen darkside was die dit gebied toegeeigend had en haar zochten, geen pokemon die haar wouden vermoorden in de strijd van macht. Ze sloot langzaam een oog, maar de andere hield ze toch open, je wist het nooit zeker in deze tijd..

'Au!' de kreet weergalmde door de gangen. Een kleine growlithe viel van de trap af en kwam op de bodem terecht. Een rattata glipte van onder haar pootjes vandaan en rende zo snel als hij kon weg van zijn jager. 'Kom hier!' riep Nouki en ze sprong op om vervolgens achter de rattata aan te rennen. Deze ging echter weer een trap af, maar dit hield haar niet tegen. Ze sprong en via een snelle aanval die ze gebruikte vloog ze over de tredes. Keurig kwam ze op de grond terecht en kon ze de achtervolging doorzetten. De rattata rende angstig verder tussen twee poten door en verdween uteindelijk in een gaatje in de muur. Nouki kon echter niet tussen de poten door en knalde daarom ook met volle vaart tegen Dustfire op. Met bange grote ogen keek ze op naar het wezen waar ze tegen op was geknald, het was een ho-oh. 'S-sorry..' zei ze zachtjes en bang deed ze een paar passen naar achter.

Dustfire viel bijna in slaap. Bijna, maar niet helemaal. Op een of andere manier voelde ze dat er iemand in de buurt was. Ze moest alert blijven. Nog een gevecht, daar had ze totaal geen zin in. Net toen haar tweede oog toch dicht zou vallen, hoorde ze ergens vaag een geluid, een stem. Als je bijna slaapte hoorde je altijd erg goed, omdat je je op alle geluiden concentreerde. Dustfire gaapte, en liet haar ogen dicht. Was was zo ver weg.. ze kon toch wel nog even blijven liggen?

Maar het bleef niet bij die stem in de verte. Even later hoorde ze vaag voetstapjes. Kleine, maar wel hele snelle voetstappen weerklonken door de kamer. En nog voordat Dustfire haar ogen open kon doen, botste er iets tegen haar aan. Ze schrok meteen wakker en stond in een grote vaart op, en keek met geschrokken ogen door de kamer. Haar ogen bleven uiteindelijk gericht op de kleine Growlithe die voor haar stond, en bang achteruit ging.

''S-sorry'' zei Nouki zachtjes en bang. Dustfire's geschrokken blik veranderde langzaam in een boze blik. Ze snoof, en stond op het punt om uit te barsten. ''Hoe... DURF je me wakker te maken?!'' krastte ze tegen de kleine Growlithe. Ze stampte met haar poot op de grond vlak voor Nouki, en boog langzaam haar kop naar dr toe. Ineens vertrok haar gezicht. ''Nouki?'' zei ze verbaast. Ze ging weer gewoon staan. Dit was de dochter van Aleran. Had ze bijna de dochter van Aleran aangevallen? Waar was ze mee bezig? ''Het spijt me..'' zei ze zacht.

De ho-oh werd kwaad, heel erg kwaad. 'Hoe... DURF je me wakker te maken?!' had ze gemeen gekrast. Angstig deed Nouki nog een paar passen naar achter 'S-sorry, i-ik wilde niet..' zei ze piepend. Ze staakte haar zin toen ze een blik van herkenning in de Ho-oh haar ogen zag verschijnen. Later zei ze zelfs haar naam, kende ze haar? Met haar helder blauwe ogen keek ze de ho-oh onderzoekend aan. Plotseling schoot het haar te binnen, dit was de ho-oh die haar vader had gerend. Nog een beetje aarzelend begon ze met haar staartje te kwispelen 'Ja ik ben Nouki!' zei ze 'En wat was uw naam ook al weer?' ze was het even vergeten en er verscheen een rode blos op haar wangen 'Ghehe, nadat u mijn vader had gered was uw al heel snel weer verdwenen.. Ik had nog geen tijd gehad om je daarvoor te bedanken' zei ze nu iets zachter.

Nadat Dustfire Nouki herkend had, wist Nouki waarschijnlijk dat ze haar niks meer aan zou doen, en begon aarzelend te kwispelen. Dustfire ontspande haar vleugels en keek haar vrolijk aan. ''Nogmaals, het spijt me.. ik was mezelf niet.. denk ik..'' Ze keek even rond in de kamer, en blijheid vulde haar hart. Nu ze hier was had ze het gevoel dat alles weer goed was. Silverbreeze was terug, ze waren ontsnapt.. en het was ook nog bijna kerst! Nouki begon te praten, waardoor Dustfire een soort van wakker geschud werd.

''En wat was uw naam ookalweer?'' vroeg de kleine Growlithe. Een glimlach verscheen op Dustfire's gezicht. ''Ik? ik heet ..Dustfire'' Nouki blooste een beetje, om het feit dat ze haar niet bedankt had. ''Dat geeft niet Nouki.. ik begrijp het dat je je meteen vol op je vader concentreerde, en niet op mij.. ik zou ook doodsongerust zijn..'' Zei ze, en praatte steeds zachter. Ze wendde haar kop even af, en zag tot haar verbazing dat het buiten sneeuwde. En niet zon beetje ook. Ze keek met een brede glimlach naar Nouki. ''En trouwends, daar ben ik voor..''

Ze keek nog eens naar buiten. Wat had ze toch een zin om om helemaal niks meer te denken en gewoon buiten een sneeuwballengevecht te gaan houden. Ze stak dom haar tong uit, en keek vermaakt naar Nouki. ''Laten we.. laten we een sneeuwballengevecht houdeeeeehhh....'' zei ze vaagjes.

(ik neem aan dat je je naam had gezegd? Aangezien het feit dat er staat:
''Ik? ik heet .. . En anders ben ik te blond om het te begrijpen x3)

Nouki luisterde aandachtig naar Dustfire en er verscheen een glimlach op haar gezicht. 'Toch nog heel erg bedankt' zei ze blij. Toen ze zag dat Dustfire uit het raam keek liet ook zij haar helder blauwe ogen naar het gat in de muur wijken. Witte sneeuwvlokken kwamen uit de hemel, ze grijnsde breed. Deze winter was de eerste voor Nouki en ondanks ze een vuurPokemon was, vond ze het helemaal geweldig. De sneeuw die smolt op je tong, sneeuwballengevechten, krijgertje spelen en nog veel meer. Toen Dustfire de opmerking over het sneeuwballengevecht maakte begon ze druk te kwispelen. Ze knikte hevig en sprong toen naar voren om vervolgens richting de trap te rennen. Dustfire kon vliegen en was daarom veel sneller beneden, maar dit maakte het spelletje des te leuker. Hijgend rende ze de trappen af, sommige tredes sloeg ze zelfs over. Na een paar snelle minuten bereikte ze de laatste verdieping. Het felle witte licht wat duidelijk maakte dat ze bijna buiten was, weerkaatste in haar ogen. Ze rende de deur uit en sprong midden in een berg sneeuw. Kwispelend verplaatste ze zichzelf naar voren en ging ze toen braaf zitten om te wachten op Dustfire. Ze was nog meer net buiten en haar vacht zat nu al onder de sneeuw. Maar door de vele wollige haren had Nouki totaal geen last van de kou. Met een vragende blik keek ze om zich heen, Waar bleef Dustfire nou?

[ja, daar hoorde nog een stuk tekst te staan, maar dat is op een of andere manier verwijderd terwijl ik aan het typen was >.<]


De Growlithe had haar toch bedankt. Daar was Dustfire blij om. ''Graag gedaan, Nouki..'' zei ze zachtjes. Toen Dustfire had voorgesteld om een sneeuwballengevecht te gaan houden, had Nouki hard gekwispeld. Een duidelijke ja dus. Dustfire glimlachtte, en sprong het raam uit. Buiten ontvouwde ze haar vleugels en vloog vrolijk door de lucht. De sneeuwvlokken vielen op haar veren maar smolten meteen weer door haar warmte. Dustfire keek over het gebied heen. Alles was bedekt met een dikke, puur witte laag sneeuw. Dustfire krijstte van plezier. Wat was het allemaal prachtig! Dustfire cirkelde om de toren heen, en landde beneden bij de ingang. Ze keek heen en weer. Was Nouki er al, of had ze zich verstopt aan de andere kant van de toren, om haar een verassingsaanval te geven? Dustfire grijnsde. Ze vloog weer op en ging langs de hele toren, maar nee. Na een tijdje kwam Nouki eindelijk uit de toren. Dustfire grinnikte en landde voor haar. De sneeuw onder haar poten smolt. ''Eigelijk vraag ik me af... waarom ging je de trap af? ik had je ook gewoon kunnen brengen...'' zei ze dom. ''Had weer energie bespaart. Maarja, maarja!'' Zei Dustfire vaag.

Dustfire lande voor haar neer en met een brede grijns op haar snoet luisterde Nouki naar wat ze te verellen had. 'Een growlithe hoort niet te vliegen, maar te rennen' zei ze droog en ze bukte uitdagend door haar voorpootjes. Haar rechterpoot groef ze in de sneeuw en gooide die met een snelle beweging weer in de lucht zodater een hoop sneeuw richting Dustfire werd gegooid. Lachend draaide ze zich snel om en stoof ze er vandoor, verwachtend dat Dustfie haar terug zou pakken. Eerst slalomde ze met haar Snelle aanval tussen de bomen door en uiteindelijk verstopte ze zich achter een grote stam. Met vrolijk recht op staande oortjes keek ze voorzichtig vanachter de stam om te kijken of ze Dustfire zag aankomen. Ondertussen maakte ze met haar voorpoten een sneeuwbal. Haar staart kon maar niet ophouden met kwispelen, ze had dikke pret.

'Een growlithe hoort niet te vliegen, maar te rennen' Zei Nouki droogjes. Dustfire grijnsde. 'Leuk, maar vliegen is veel leuker, lekkah vo jah!' antwoordde Dustfire op een dom toontje. Nouki bukte en keek haar uitdagend aan. Ze had het aan zien komen, maar in haar vage bui lette ze er niet op, en ondertussen groef Nouki in de sneeuw waarmee ze sneeuw naar Dustfire gooide. De sneeuw kwam recht in haar gezicht. Dustfire keek dom, en liet de sneeuw binnen een paar seconden smelten. De sneeuw dat in water was veranderd droop over haar snavel heen en viel uiteindelijk op de grond. Dustfire keek er vermaakt naar, en zag dat Nouki niet meer voor haar stond. Ze was weggelopen. Had ze zich verstopt? Dustfire vloog op en vloog rondjes om de burning tower heen, maar Nouki zag ze niet. Dom keek ze heen en weer, terwijl Nouki dichtbij in de bosjes zat..

Nouki's mond vormde zich tot een brede grijns. Vlak voor haar vloog Dustfire die dom heen en weer keek. Ze had niks door.. Met de sneeuwbal in haar ene voorpoot en de andere voorpoot leunend tegen de stam keek ze geniepig naar de ho-oh. Net toen deze vlak voor de boom vloog gooide ze haar poot naar achter en zwaaide ze deze daarna weer naar voren om de sneeuwbal te kunnen gooien. Ze had gemikt op Dustfire's rug. Snel ging ze weer normaal op vier poten staan en liet ze zichzelf kwispelend zien, nieuwschierig kijkend of de sneeuwbal zijn doel had geraakt.

Dustfire had eindelijk door dat er iets in de bosjes zat door het geluid van geritsel, maar daar liet ze niks van merken. Uit haar ooghoeken keek ze dom naar de bosjes. Even hoorde ze niks, maar toen zag ze een lading witte sneeuw op haar afkomen. Ze draaide zich meteen om. Met een kleine vuurbal raakte ze sneeuwbal zodat hij in de lucht wegsmolt. ''Nu heb ik je!'' Zei Dustfire vermaakt. Ze graafde met haar poten in de sneeuw en maakte zo een grote hoop. Ze keek geconcentreert naar de bosjes, om uit te rekenen waar ze op moest mikken. Met haar vleugel schepte ze de sneeuw de lucht in en liet het naar de bosjes vliegen. Met een grote grijns keek ze toe. Zou ze Nouki hebben geraakt? xD

Dustfire wist Nouki te slim af te zijn en vuurde een kleine vuurbal af, waardoor de sneeuw smolt. De kleine growlithe begon lachend op haar rug te rollen, ze had Dustfire niet kunnen raken, maar toch had ze de grootste lol. Dustfire riep vrolijk dat ze haar nu had en ze groef een enorme hoop sneeuw op die ze vervolgens naar Nouki toe gooide. Nouki lag echter teveel in een deuk om de sneeuw te kunnen ontwijken. Ze werd bedolven onder het witte natte spul en alleen haar staart werd nog zichtbaar. Deze was echter nog druk aan het kwispelen en lachend stak Nouki haar kop naar boven. Op haar gezicht lag een hoop sneeuw die ze van zich af schudde. Ze sprong naar voren, schudde nog een keer haar lichaam om al het sneeuw uit haar vacht te krijgen, en stormde toen op Dustfire af. Vlak voor haar remde ze met haar poten zodat er een enorme hoop sneeuw opvloog, richting Dustfire. Hierna draaide Nouki zich om en rende ze lachend weg.

Dustfire zag de hoop sneeuw neerkomen. Daarna zag ze er een koppie en een staart er uitsteken. Dustfire lachtte even vermaakt. Nouki schudde zichzelf uit, en stormde daarna op Dustfire af. Dustfire keek haar nep-bang aan, met supergrote ogen. Nouki kwam steeds dichterbij, maar Dustfire bleef wel staan, want ze wist dat Nouki niets kwaads in de zin had. Nouki remde ineens af. Raar keek Dustfire naar Nouki. Wat was die nou weer van plan? Maar dat had ze al gauw door. De sneeuw die door de afremming de lucht in vloog kwam richting Dustfire. Ze had het kunnen ontwijken, maar ze had zin om eens goed koud en nat te worden. Ze liet het over zich heenkomen, en schudde daarna dom haar met sneeuw bedekte kop uit. ''Leuk leuk leuk!'' zei ze dom. ''En morgen is het kerst! En dat betekent.. dat we naar onze vrienden en familie moeten! Morgen komt de kerstman!'' gilde Dustfire Hyper. ''Laten we naar huis gaan..'' Dustfire dacht na bij die laatste zin. De burning tower was haar huis. Maar eigelijk was je pas thuis als je bij vrienden was. ''Spring je op mijn rug?'' vroeg Dustfire. ''Want het is wel een eindje lopen!''

Dustfire begon te spreken en Nouki draaide zich om en rende weer terug naar haar. Dit keer hield ze echter geen plotselingen halt, maar zorgde ze ervoor dat ze rustig tot stilstand kwam. Met een kwispelende staart luisterde ze naar wat Dustfire allemaal zei en vragend hield ze haar koppie scheef. Ze wilde wat zeggen maar vergat wat ze wou zeggen toen Dustfire vroeg of ze op haar rug wilde springen. Enthiousiast knikte ze ja en kroop ze voorzichtig op haar rug. Ze was best wel moe geworden van het vele rennen en het leek haar echt heel erg gaaf om te vliegen. Toen ze goed op Dustfire's rug zat bedacht ze zich plotseling wat ze wilde vragen. 'Dustfire, wat is een kerstman?' vroeg ze nieuwschierig.

Nouki sprong op haar rug, en Dustfire maakte zich klaar om weg te vliegen.
Maar dat deed ze niet, want Nouki stelde haar eerst nog een vraag. Wat een kerstman was. Dustfire glimlachtte. ''Nou, eigenlijk zei ik het verkeerd.. de mensen hebben een kerstman.. in plaats daarvan hebben wij een kerstpokemon. De kerstpokemon woont op de noordpool.. En elk jaar met kerst komt ie naar alle pokemon toe en brengt ze cadeautjes!'' Zei Dustfire en keek Nouki tevreden aan. ''Alleen de stoute pokemon krijgen geen cadeautjes.. maar kolen..'' zei Dustfire. ''Ben jij wel braaf geweest dit jaar?'' zei ze dom tegen Nouki, en grijnsde.

Een pokemon die kadootjes brengt! Nouki begon er spontaan van te kwispelen. 'Cool!' zei ze vrolijk. Toen Dustfire vroeg of ze wel braaf was geweest zette ze even een bedenkelijk gezich top 'Ehm.. ik heb niet zo lang geleden bijna een stomme uil bij haar srot gegrepen en ik ben een roofider maar.. Ik heb wel braaf geluisterd naar mijn mama en papa' begon ze toen te vertellen. Nouki ging nog iets beter zitten zodat ze zeker wist dat ze, als ze straks in de lucht zaten, er net vanaf zou vallen. Ze was best wel nieuwschierig, dit zou de eerste keer worden dat ze ging vliegen, maar dat was nog niet eens hetgene waar ze het nieuwschierigst naar was. Aankomende kerst zou namelijk de eerste voor haar zijn. Ze kon niet wachten op de gezelligheid, de Kerstpokemon en kadootjes die Dustfire had beschreven.

Nouki vertelde over dat ze een vogel gegrepen had, maar dat ze ook braaf geluisterd had. ''Hm..'' Dustfire grijnsde. ''Laten we dan maar gauw checken of de kerstpokemon het ermee eens is dat je lief bent geweest. Op naar Pokecity!'' Dustfire klapte haar enorme vleugels en steeg op, om daarna te vertrekken naar pokecity.