Een kleine Pikachu stond boven op de bergtop. Ze had haar ogen gesloten. Ze had zichzelf op het moment weer een beetje onder controle. Maar.. Ze wist niet hoe lang dat deze keer zou duren. Daarom had ze besloten om het makkelijkste te doen. Makkelijker dan dit kon niet. Ze ging op de rand staan, en keek naar beneden. Vele stenen staken uit. Als je zou springen, zou je dit nooit overleven. Amore beet op haar lip, en keek naar de halve maan. Ze sloot haar ogen opnieuw even, maar opende ze hierna weer. De tranen stonden in haar oogjes, terwijl ze weer naar de maan keek. ''Het.. Het spijt me,'' bracht ze langzaam uit, en ze bleef op de rand staan. Ze sloot haar ogen, en wachtte nog even.

'Amore, alsjeblieft..' zei Riolu zachtjes. Zijn oogjes stonden dof en hij hijgde van het vele rennen. Veel kon hij niet uibrengen, het was alsof zijn keel was dichtgeknepen. Naar voren stappen deed hij ook niet, hij kon zijn blik niet van haar af houden. Alsof hij hiermee het springen kon voorkomen. Na al die jaren hield hij nog steeds van haar, het deed hem pijnlijke steken in zijn hart voelen bij de gedachte dat ze er echt een eind aan wou maken. 'N-niet springen... dit is niet de oplossing' zei hij met een schokkende stem 'Alsjeblieft..'

[ inspiratie graden 0, o.O ]

Amore snoof zachtjes. Haar ogen waren felrood, maar om een of andere reden wist ze zichzelf nog onder controle te houden. Ze keek Riolu aan, en zuchtte. ''Er.. Er is geen andere oplossing,'' zei ze rustig. Ze sloot haar ogen. I've never given much thought to how I would die. But dying in the place of someone I love seems like a good way to go. So, I can't bring my self to regret the decisions to leave. Amore zuchtte, en sloot haar ogen. Ze keek Riolu aan. ''Ik meen het..'' Zei ze kalm, en ze keek naar beneden. Eng. Ze bleef op het randje staan, en wachtte op een Reactie.

Met tranen in zijn ogen hoorde hij de woorden van Amore. 'M-maar er is wel een andere oplossing, welke weet ik nog niet, m-maar samen komen we er wel uit. A-alsjeblieft Amore, ik wil niet zonder jou..' hij staarde naar de grond en even kneep hij zijn oogjes stijf dicht, waardoor er een traan ontsnapte en op de grond viel. Waarom? Amore gaf toch nooit op? Waarom nu dan wel? Wat was er veranderd? Met waterige ogen keek hij haar aan, hopend dat ze opeens zou besluiten bij hem te blijven. Hopend op een teken dat ze van die rand wegliep..

Amore snoof, en draaide zich om, waarbij ze bijna viel. Ze deed één stap naar Riolu toe, en keek hem doordringend aan. ''Ik viel jóu aan, Riolu,'' zei Amore rustig. ''Dat wil ik niet meer.. Ik wil niemand kwaad doen. Oke..?'' Zei ze toen, en ze zuchtte. ''Ik kan dat alleen niet. Ik kan maximaal een week overleven zonder dat mijn volt weer omhoog springt, en ik iemand aanval. Dat kan zo niet meer, Riolu,'' zei ze, en ze keek hem doordringend aan. Hij geloofde er vast zelf ook niet in, dat het nog over zou gaan. Nee. Dat kon niet meer. Dat wist ze.

Verslagen keek hij haar aan. De woorden raakten als vuurpijlen zijn hart. Hij wist dat ze gelijk had, hij wilde het alleen niet geloven. 'E-er is vast wel een andere oplossing. Sterven is het in ieder geval niet' hij deed een paar passen naar voren en snoof zachtjes 'En als je dit doet om mij geen pijn te bezorgen heeft dit geen nut. Als jij sterft is de pijn in mijn hart duizend keer erger als de pijn van een paar donder aanvallen'. Riolu wistverder niks meer te zeggen, wat ze zei was deels waarheid en dat maakte het alleen maar moeilijker. Maar hij gaf niet op, ze mocht gewoon niet springen, nooit!

Amore zuchtte. Het was makkelijker geweest als ze gewoon buiten PokéRPG was gebleven. Dan was ze er nu niet meer geweest. Amore zuchtte, en keek naar Riolu. ''Ik doe dit niet alleen voor jou,'' zei ze kalm, en ze snoof. ''Maar als ik sterf, sterft er niemand anders. En.. Zoals ze zeggen: Dying in the place of someone I love seems like the best way to go,'' zei ze kalm, en ze zuchtte. Ze ging weer op de rand staan, en sloot haar ogen. Ze wilde niet springen. Ze wílde niet. Maar, niet springen zou betekenen dat ze anderen pijn zou doen. Het was makkelijker geweest als hij niet was gekomen. Amore keek Riolu aan. ''H-Het spijt me v.. Voor alles,'' zei ze, en ze keek weer de afgrond in.

'Dat weet ik' zei hij zachtjes. Hij slaakte een diepe zucht, wat kon hij nog zeggen? Hij kon haar toch niet zo laten gaan? 'Maar ik wil niet dat.. i-k kan het me gewoon niet indenken'. Hij balde zijn vuisten die vervolgens begonnen te trillen 'Amore, alsjeblieft, ik smeek het je, spring niet.'. Ondertussen stroomden de tranen over zijn wangen. 'Ik hou nog steeds heel veel van je...'

Amore keek Riolu aan, en zuchtte. Ze draaide zich opnieuw om. Ze keek Riolu nog steeds aan, en zuchtte. Ze fronste. Haar oogkleur werd weer normaal, en ze keek naar de grond. Ze liep naar Riolu toe, en gaf hem een knuffel. ''S-Sorry.. Ik-'' Amore keek hem weer aan, en zuchtte. Ze hield één van zijn handen vast, en snoof. Ze keek weer naar de grond. Ze wilde nog altijd niet springen, maar, hoe kon ze haar volt ooit weer normaal laten worden?

In het gat waar Amore in wou springen vloog een Garchomp. De Garchomp vloog op en neer en hoorde geluid. Hij vloog en landde op de top van de berg en keek naar Amore en Riolu. Het was moeilijk om Destriker te zien, want hij was donkerblauw/donkerpaars en het was s' avonds. Hij keek naar hun. ''Wou ze springen?'' bedacht hij in zichzelf. ''Dat zou ik nooit doen als ik geen vleugels had.'' zei hij in zichzelf. Hij wou het tegen hun zeggen maar het was nu een ontroerend moment en bedacht zich dus en zei niks. Het was schattig om te zien dat de Pokémon elkaar knuffelde. Hij liep weer naar achteren maar stapte op een tak.
''Krak'' klonk het maar het was niet erg luid. Hij hoopte dat ze het niet zouden horen..

Een golf van hoop bloeide in zijn lichaampje op toen Amore van de rand wegstapte. Om vervolgens haar armpjes weer om zijn lichaampje te voelen was even onwerkelijk. Was het echt waar? Had ze echt zojuist besloten niet te springen? Met een diepe zucht sloeg hij zijn armen om haar heen 'Geen zorgen, we komen er wel uit, ik beloof het je' zei hij gerustellend. Een zacht krakend geluid die in zijn scherpe oortjes weerklonk deed hem instinctief zijn ogen sluiten. Zijn flaporen begonnen te zweven, wat erop duidde dat hij in zijn aura status was. Na een paar seconden opende hij zijn ogen weer 'We zijn niet alleen..' zei hij zo zacht dat alleen Amore het kon horen. Heel rustig liet hij los, alsof hij niks gemerkt had. Maar toen in één snelle beweging sprong hij naar voren en vuurde hij een Aura sphere af, recht op het wezen wat verderop stond.

Amore zuchtte toen hij zei dat ze er wel uit zouden komen. Zij samen. Nu had ze zin om weg te zwijmelen, maarja. Plots hoorde ze iets. Haar oren stonden gelijk rechtovereind, en ze gromde zacht. Het werd net weer even zoals eerst. Amore draaide zich om, en rende op de rand af. Ze keek vanaf hier naar beneden, maar zag niemand. Ze snoof, en sloot haar ogen. Ze hoorde iemand.. Amore sloot haar ogen, en wist toen waar het geluid vandaan kwam. Een erg grote donder schoot die richting in.

Destriker vloog op en de Aura Sphere miste. Een paar seconden later schoot een donder op Destriker af. Nu landde hij weer waardoor de Donder ook miste. ''Vrede?'' vroeg hij snor. Hij keek van Riolu naar Amore. ''Ja ik zie er eng uit wat ik ook een beetje ben maar.. Ik kom in vrede?'' De laatste zin zei hij op een rare manier. ''Waar zijn mijn manieren? Ik heet Destriker. En jullie?'' zei hij.

Amore fronste toen een garchomp aankwam. Donderschokken kwamen uit haar wangen, en haar oogkleur werd rood. Een rode donder vloog naar Destriker, maar stopte toen hij zei dat hij in vrede kwam. Langzaam kalmeerde Amore, en werden haar ogen weer normaal. Vrede. Oke. Vrede was goed. Amore snoof. ''Amore,'' zei ze kort. Ze keek Riolu aan, en zuchtte. Ze keek weer naar Destriker. Hij was oud, vond ze. Bijna even oud als haar moeder. Amore snoof. Ze zuchtte. Ze wilde even alleen zijn met Riolu. Even bijpraten, enzo. Maar.. Hoe kon ze dat duidelijk maken..? Amore fronste, en keek naar Destriker.

Een rode donder vloog naar Destriker. Hij kon hem niet ontwijken. Maar de rode donder stopte toen hij zei dat hij in vrede kwam. ''Amore dus.. Mooie naam.'' zei hij en glimlachte.
''Wat doen jullie eigenlijk hier? Boven op de bergtop?'' vroeg hij. Hij keek naar beneden en zuchtte. ''Als je was gevallen was je zo plat als een pannenkoek.'' zei hij en lachtte om zijn eigen grapje.

[ Nu even stoppen met posten, anders moet Maaike (Riolu) te veel lezen! xx ]

Amore zuchtte. ''Dank je,'' zei ze rustig toen hij zei dat haar naam mooi was. Ze zuchtte even, en gromde zacht om zijn grap. ''Dat was ook mijn bedoeling,'' zei ze rustig. ''Ik hoopte zo plat als een pannenkoek te zijn, met extra veel rode saus,'' merkte ze droog op, en ze snoof hard. Pannenkoek met Ketchup. Gadver. Het klonk zelfs smerig. Amore hief haar wenkbrauwen op, en besloot zich om te draaien naar Riolu. Ze keek hem aan, en zuchtte. Ze wilde weer dat het zoals eerst was. Maar, dan moest ze zorgen voor haar volt. En ze wist misschien al hoe..

[thanx, tutu x)]

De garchomp wist de aanvallen te ontwijken en zei hierna dat hij in vrede kwam. Riolu wist niet wat hij van hem moest denken. Hij vouwde zijn armpjes in elkaar en bleef een tijdje zwijgend toekijken. Toen Garchomp het grapje maakte over een pannenkoek mompelde hij zacht; 'Niet grappig'. Verder besloot hij niet echt aandacht aan hem te besteden en richtte hij zich weer tot Amore. 'Ga je mee? Ik wil hier weg' zei hij kort, deze plek was een nare herinnering geworden, misschien konden ze ergens heen gaan waar het wat fijner was. Hij pakte Amore's handje vast en glimlachde lief.

''Gaan jullie nu al?'' vroeg hij. Hij keek ze raar aan. ''Zijn ze bang voor mij ofzo?'' zei hij inzichzelf. ''Ik moet ook vertrekken..'' zei hij zomaar. ''Wat moest ik anders zeggen?'' zei hij in zichzelf. Hij ging op de rand van de berg staan en liet zich vallen. Na een tijdje spreidde hij zijn vleugels en vloog weg.

(Heb het topic verlaten)

Amore hoorde Riolu, en keek hem aan. Hij pakte haar handje beet, en zette een lief glimlachje op. Amore grijnsde droog, en lette niet op de Garchomp, die vertrok. Ze keek naar Riolu. ''Ehm.. Als jij het wil..'' Zei ze rustig. Plots herinnerde ze zich iets. ''Riolu,'' zei ze. ''Ik ga naar de Abondoned Factories. Je kan meekomen, maar het hoeft niet. Ik ga mijn volt proberen te herstellen,'' zei ze, en ze keek hem aan. Ze gaf hem weer een knuffel, waarbij ze op haar lip beet. Hierna keek ze hem nog eens aan. ''Ehm.. Ik zie je wel weer..'' Sprak ze, en ze zuchtte. ''Dag..'' Zei ze, en ze sprintte weg, naar de abondoned Factories.

Bang? Waarom zou Riolu bang voor hem zijn? Hij had wel erger gezien xD. Riolu besloot er verder geen aandacht aan te besteden. Amore zei dat ze naar de abandoned factories ging en dat hij mocht meekomen. Riolu knikte 'Natuurlijk ga ik mee!' zei hij. Hij wilde haar graag helpen en was dan ook erg nieuwschierig naar wat ze had bedacht. Even wende hij zijn blik naar de hemel en slaakte hij een diepe zucht. Alles was gelukkig goed gekomen.. Al snel draaide Riolu zich om en rende hij achter Amore aan.