Pas na een lange tijd kwam Mystic ietwat vertwijfeld de bosjes uit gelopen waar ze zich al die tijd in verstopt had. Verstopt voor de andere Pokémon, die er de eerste paar minuten nogal angstaanjagend uit hadden gezien. Nadat ze weg waren gegaan durfde Mystic pas uit haar schuilplaatsje te komen en liep ze naar de rand van het meer toe, om de schoonheid met haar eigen ogen te ervaren.
Het zonlicht werd weerkaatst door het gladde wateroppervlak en zorgde voor een prachtig zicht, eentje die de jonge Mystic toch keer op keer deed verbazen. Net toen ze haar nek strekte om een slok van het heerlijk uitziende water te nemen hoorde ze iets achter haar en viel ze van schrik in het meer. Haar gespetter en geplons zou vast en zeker veel aandacht trekken, iets wat de nog schuwe eevee nu juist niet wilde. Vlug krabbelde ze op de kant en keek ze recht in de ogen van een andere Pokémon, die haar waarschijnlijk had laten schrikken. "Ehm... hoi?" mompelde ze verlegen, terwijl ze haar blik op de grond gericht hield.

Met een flinke snelheid sprong Blue tussen de bomen om het meer heen. Zo was ze het gewend; gewoon springen en zien waar je uit kwam. Af en toe keek ze opzij, naar het meer. Ze stopte met springen toen haar blik op een Eevee vond. Voorzichtig sprong ze op de grond. Blijkbaar ging het niet helemaal goed, want de Eevee schrok en viel in het water. Zachtjes vloekte Blue, die snel naar de Eevee toe liep voor het geval ze hulp nodig had. Gelukkig wist de Eevee zelf uit het water te klimmen. "S-sorry," zei Blue zachtjes, die ook naar de grond keek. Bijna nooit had ze iemand laten schrikken. Was ze nu echt zó luidruchtig geweest?

Een klein, bescheiden glimlachje verscheen op Mystic haar snoet toen Blue zich verontschuldigde en nu ook naar de grond keek. Het verbaasde haar, een Riolu die met zo'n baf op de grond kwam? Het was vast iets anders, het leek er niet op alsof deze kleine Pokémon een zwaargewicht was en een zo'n dof geluid kon produceren. Haar ogen schoten opzij maar de oorzaak vinden deden ze niet, waardoor Mystic zich weer tot de Riolu richtte.
"Het geeft niet, ik vond het wel verfrissend." grinnikte ze zachtjes, waarna haar blik verzachte en de angst eruit verdwenen leek te zijn. Deze Riolu was vast niet met kwade bedoelingen naar haar toegekomen, dat kon gewoon niet. "Ik ben Mystic." stelde ze zich daarom ook maar voor, met een kleine glimlach op haar gezicht.

Blue zuchtte opgelucht. De Eevee was niet boos, mooi. Ze keek voorzichtig op toen Mystic zich voorstelde. "Blue," zei Blue zelf. Meestal zei ze gewoon haar naam, meer niet. Ze knikte vriendelijk en grijnsde een klein beetje. Blue keek even achter zich, naar de plek waar ze was geland. Er was nauwelijks een afdruk zichtbaar, wat betekende dat Blue heel zacht geland was. Ze had dus toch geen lawaai gemaakt bij het landen. Een vreemd geluid klonk en Blue spitste haar kleine oren. Ze keek in de richting van waar het geluid vandaan kwam. "Laat je zien..!" zei ze. Ze nam een houding aan waarin ze makkelijk en snel kon aanvallen, als het nodig was.

Mystic knikte naar de vriendelijke Riolu, waarna iets achter Blue haar aandacht had getrokken. Niet veel later zag ze het zelf ook en nam ze een bepaalde houding aan, die Mystic ook snel aannam. Echt veel zou ze niet uit kunnen halen met haar simpele normal-aanvallen zoals Tackle, of haar dark-aanvallen zoals Bite, maar ze zou het proberen tot ze erbij neer zou vallen. Ze grinnikte, waarna ze zich weer richtte tot de onbekende aanwezigheid. Dit keer wat meer ontspannen, aangezien Blue bij haar was en ze het met zijn tweeën vast en zeker zouden redden, toch..?