Met een aantal krachtige vleugelslagen klom de oranjebruine Charizard steeds hoger de lucht in, een enthousiaste brul slakend van plezier. Zijn vleugels vouwde hij vlak langs zijn lichaam, uitkijkend dat hij de kleine Eevee niet van zijn rug stootte.
"Hou je goed vast!" grijnsde hij naar achteren, om vervolgens een duikvlucht naar beneden in te zetten. De wind gierde langs zijn lichaam, terwijl ze steeds lager en lager kwamen te vliegen. Vlak boven de grond sloeg de Charizard zijn vleugels opnieuw uit, om met een soepel gebaar weer hoger te klimmen de lucht in. Verschillende kleine pokémon onder hem waren angstig weggerend, wat een speelse glimlach rond zijn bek toverde. Het gaf echt een heerlijk gevoel dat te doen, meester te zijn van de lucht en dat keer op keer te bewijzen. Nogmaals slaakte hij triomfantelijk een brul, om zijn kop vervolgens vlak naast die van Mystic te brengen, die nog steeds achter op zijn rug zat.
"Hou je het nog vol?" grijnsde hij, terwijl hij zijn saffierblauwe oog vlak naast die van de Eevee bracht. Zijn grijns bleef aan, hopend dat hij haar niet had laten schrikken in zijn impulsieve gebaar zijn kop zomaar te draaien. Hij wachtte even kort op een antwoord waarna hij zich weer recht richtte en nog verder in de lucht omhoog klom. Bossen, velden en rivieren gingen onder hen voorbij, terwijl de bergen steeds dichterbij kwamen. De scherpe pieken van Marble Mountains staken hoog en gevaarlijk de lucht in, het westerlijke gedeelte van Pokéworld dominerend.
Thoorn maakte een zacht, brommend geluid terwijl hij de bergen die steeds dichterbij kwamen schattend bekeek. Ze waren hoog, en in principe zou hij daar best overheen kunnen vliegen. Maar de Eevee op zijn rug, Mystic, was de kou en luchtdruk daarboven niet gewend.
"Bij Marble Mountains gaan we te voet verder" verzuchtte hij dan ook, teleurgesteld om het feit dat hij dan niet meer zou kunnen vliegen. Thoorn wierp nog eens een blik achterom, Mystic een glimlach toewerpend. "Dan ben jij ook meer in je element" grijnsde hij, doelend op de lichte misselijkheid die Mystic wel eens had tijdens het vliegen.

Het zachte windje dat door de vacht van Mystic ging was heerlijk koel, wat haar misselijkheid ietwat verminderde. Ze zat op de rug van een gigantisch grote Charizard, althans, in haar ogen, en reisde mee naar een nieuw gebied. Het was haar vriend, Thoorn, met wie ze al sinds ze dat zich kon herinneren bevriend was.
Net wanneer ze dacht dat ze ervanaf was bekroop het misselijke gevoel haar weer, en moest ze haar best doen om haar maaginhoud binnen te houden. Ditkeer kwam het door Thoorn, die het zo grappig vond om een duikvlucht te maken. Het werd ijzig koud door de wind die met een grote kracht langs haar heen ging, en ook de G-krachten die op de kleine Eevee werkten waren niet echt plezierig.
Door een paar keer met zijn vleugels te slaan wist Thoorn weer hogerop te klimmen en werden de twee Pokémon niet platgedrukt door de harde ondergrond. Toen de Charizard zijn kop had gedraaid om zo vervolgens Mystic aan te kijken betrok haar gezicht; hij leek het léuk te vinden! "Wat denk je? Wil je dat nooit meer doen?" reageerde ze bits, het kostte haar moeite om niet meteen tegen hem te gaan schreeuwen. Thoorn kon ook nooit eens normaal vliegen, hij moest haar altijd weer op een of andere manier misselijk maken, of dat nu loopings, kurkentrekkers of duikvluchten waren.
Ze zuchtte ietwat opgelucht toen hij vertelde dat ze bij Marble Mountains te voet verdergingen, eindelijk weer vaste grond onder haar pootjes voelen.. Ze twijfelde niet aan zijn lichamelijke kunsten -hij kon namelijk makkelijk over die hoge bergtoppen vliegen-, maar wist dat hij haar zo beschermde tegen de extreme kou en de lage luchtdruk die daarboven aanwezig was.
Ze glimlachtte dankbaar toen hij een grapje maakte over Mystic die weer in haar element was als ze eenmaal vaste grond onder hun voeten hadden, en legde zich weer plat tegen de rug van Thoorn aan. "Kan je niet wat sneller vliegen? Hoe eerder ik op de grond sta, hoe beter" grinnikte ze, waarna ze haar ogen sloot in de hoop dat de misselijkheid over zou gaan.

Nogmaals sloeg Thoorn krachtig met zijn vleugels, enkele meters hoger stijgend in de helderblauwe lucht. Hij grijnsde toen de zachte, maar toch wel lichtelijk geprikkelde stem van Mystic hem verzocht geen duikvluchten te maken.
"Ik wist wel dat je het leuk vond" grijnsde hij speels, waarna hij zijn vleugels strekte om voor een kort moment gebruik te maken van de warme lucht hier. Langzaam steeg hij hoger, zijn vleugels gespreid tot het moment dat de warme lucht hem niet hoger bracht en hij het dus weer op zijn eigen manier zou moeten doen. Hier begon het ritme van vleugelslagen zich weer te herhalen, gevolgd door een zucht wind en een suizend geluid. Thoorn genoot van het vliegen, iets waar hij vroeger als kleine Charmander altijd al van had gedroomd. Hij had niet kunnen wachten tot hij groot was, oud en sterk genoeg om te evalueren. Toen hij een Charmeleon was zat hij dan ook in een of andere midlife-crisis: hij was koppig en puberaal, vastbesloten later een sterke Charizard te worden, en snel ook. Hij was er dankzij de trainingen dan ook vroeg bij geweest, en daarbij misschien wel een van de jongste Charizards. Het nadeel was dan weer dat hij -eenmaal op de grond- vreselijk stunteling en onhandig was. Hij keek er nu dan ook behoorlijk tegenop de Marble Mountains te voet te moeten doorkruisen; voor Mystic daarentegen zou het vast alleen maar prettiger zijn.
Het verbaasde hem dan ook dat Mystic aandrong harder te gaan: normaal was ze daar niet zo van gediend, maar het vooruitzicht van vaste grond onder haar voetjes gaf haar net wat meer moed. Thoorn grijnsde; zoiets liet hij zich geen twee keer zeggen.
"Daar gaan we dan" zei hij, en duwde de lucht met meer kracht onder zijn vleugels vandaan zodat de vooruit schoten.

Na nog enkele minuten gevlogen te hebben minderde Thoorn langzaamaan vaart. Hij hoefde niet ver te dalen aangezien hij besloten had op een redelijk vlak stuk halverwege de helling te landen. Zijn vleugelslagen werden rustiger en geconcentreerder, terwijl de Charizard steeds lager ging vliegen.
"Hou je goed vast Mys..." waarschuwde hij haar, waarna hij zijn achterpoten naar voren bracht en met zijn vleugels de snelheid zo goed mogelijk probeerde te remmen: zijn landingen waren altijd al een probleem geweest.
Klapwiekend met zijn vleugels raakten zijn poten de grond, welke hij dreunend door zijn plotselinge gewicht dwong enkele passen door te lopen. Thoorn probeerde zichzelf zo goed mogelijk in evenwicht te houden met behulp van zijn staart en vleugels, wat dit keer nog redelijk lukte. Zijn passen werden korter tot het moment dat hij stilstond. Zuchtend zakte hij wat door zijn poten en legde hij zijn vleugel zó dat Mystic makkelijk van zijn rug naar de grond kon glijden.
"Charizard Airlines is veilig op zijn bestemming aangekomen. U kunt uw gordels losmaken en het toestel verlaten" zei hij glimlachend, waarna een diepe zucht volgde: ze hadden het gered!

Een zacht gegrom was er te horen toen Thoorn haar vertelde dat hij al verwacht had dat ze het leuk zou vinden, niet dus. Ze waardeerde zijn grapjes aan de ene kant wel, maar haar enige zorg op dit moment was het feit dat ze nogsteeds tientallen meters boven de grond zweefde op de rug van een onvoorspelbare Charizard. Geen tijd om na te denken over, of te reageren op zijn woorden dus.
De woorden van Thoorn en de versnelling die kort daarop volgde gaf aan dat het niet lang meer zou duren voordat de twee zouden gaan landen, wat de kleine Eevee alleen maar meer bezorgd maakte. Thoorn was nog niet zo lang een Charizard, sterker nog, hij was nog maar een klein jaartje zo als hij nu was. Daarvoor was hij altijd al een chagerijnige en opstandige Charmeleon geweest, die een moord zou doen om te evolueren en om eindelijk zijn vleugels te strekken. Mystic had hem altijd al bewonderd, hoe vastbesloten hij was en hoe erg hard hij had getraind om te worden hoe hij nu was. Hij had het meer dan verdiend, maar was nog wat onhandig met zijn nieuwe lichaam. Mystic was bang, bang voor de landing en hoe deze af zou lopen. De weinige keren dat ze achterop bij Thoorn had gezeten was alles perfect verlopen, op de landingen na. Ze drukte zich stevig tegen zijn ruwe huid aan en bereidde zich voor op de landing, hoe verrot of perfect deze ook mocht verlopen.
De schok was groter dan in haar herinneringen was achtergebleven, maar de landing verliep op een paar kleine dingetjes na perfect. Thoorn strekte zijn vleugels en maakte van zijn lichaam een soort van vleugels, waardoor Mystic makkelijk via zijn rug naar beneden kon glijden. Met een hoop gegil en geschreeuw gleed ze vol vermaak van zijn rug af, waarna ze geruisloos op de grond landde.
"Eindelijk.. Eindelijk weer vaste grond onder mijn voeten.." zuchtte ze, waarna ze rondjes om Thoorn heen begon te rennen. "Vind jij dat ook zo leuk als ik vind, Thoorntje?" grinnikte ze, waarna ze nog een gilletje gaf van plezier. De lange vlucht en verrotte landing waren het allemaal waard, ze was nu eindelijk aangekomen bij de plek waar het allemaal zo goed was. Geen oorlogen meer tussen de mens en de pokemon, eindelijk gewoon rust. "Ik denk dat het zoveel beter word in dit gebied, in tegenstelling tot de andere." fluisterde ze, meer tegen zichzelf dan tegen Thoorn.