Zakura liep door het vredige stadje en keek rond. Dit was haar eerste plaats waar ze was terecht gekomen in PokéRPG. Het was ochtend. Ze had de hele nacht achter een vuilnisbak gelegen, niet dat ze bang was maar ze had er geen zin in dat andere pokémon haar herkenden of ontdekten. Ze hoopte dat niemand hier in dit gebied wist van haar bestaan, of van haar zusjes en broertjes.

Het was rustig. Iedereen sliep nog. De zon was net een kwart opgekomen en ze liep al richting de bergen. Het was nog een eind lopen, maar als ze doorstapte dan redde ze het wel. Naast haar klonk gesnurk. Het klonk erg bekend. Misschien was het haar kleine broertje wel. Langzaam liep ze er op af. Er stond een vuilnisbak voor, dus kon ze niet zien wie of wat het was. Heel langzaam sloop ze erheen. Een klein groen staartje kwam tevoorschijn. Verder kwam ze niet, want ze voelde dat er ook iemand zachtjes aan haar poot trok...

Lunaria's vleugels bewogen nauwelijks terwijl ze door de stad vloog. Het was bijna verlaten, wat betekende dat het erg vroeg of erg laat was. Lunaria wist het niet; ze kon immers geen kleuren meer onderscheiden en dus ook niet de kleur van de lucht goed zien. Het boeide haar ook weinig, omdat ze opeens een kleine Pokémon in het oog kreeg.

Geruisloos streek Lunaria neer op een gebouw. Waar ze ook zat, ze kon de Pokémon volgen. Met gesloten ogen liet ze haar krachten hun werk doen en zag ze de Electrike. Eigenlijk had ze wel zin in een geintje. Met een speelse uitdrukking op haar gezicht liet Lunaria haar psychische krachten aan het pootje van de Electrike trekken. Hard trok ze niet; dit was genoeg. Als de Electrike zou omkijken en zou zien dat er niemand was zou het vast een grote schok zijn. Tevreden snoof ze, wachtend tot de Electrike reageerde op haar psychische getrek.

Zakura keek om en zag niets. Blijkbaar was een pokémon een geintje aan het uithalen met haar. De gloed om haar pootje heen verdween. Ze snoof en keek om zich heen. Verderop, op een gebouw, zat een vlieg-type. Het boeide haar niet, ze wou hier wegwezen voordat iemand haar ook maar zag. Hopelijk had de pokémon op het gebouw haar niet in de gaten, waardoor ze snel verder kon lopen. Een snelle blik gaf ze nog achter de vuilnisbak, maar daar lag niks. Het was een papiertje wat vast zitten, wat door het zachte briesje een 'snurk-geluidje' maakte. Ze keerde zich om en keek naar links en rechts, voor als er iets aan kwam. Vlug maakte ze weer een pittige tempo in haar vorige loopje, want de zon was inmiddels al wat opgestegen. ''Wat een tijdverspilling was het ook om achter die vuilnisbak te gaan zitten kijken.'' mompelde ze in zichzelf terwijl ze pittig doorstapte.
Zakura keek niet meer om of die vogel er nog steeds zat of achter haar aangevlogen was of juist weggevlogen was. Dat boeidde haar ook niet zoveel. Ze snoof, hief haar kop op en liep verder.

Met een zacht ruisend geluid spreidde Lunaria haar vleugels. De Electrike ging weg, en zij had veel zin om achter haar aan te gaan. Met een sierlijke beweging sprong ze van het gebouw, gevolgd door het geruisloze zweven wat ze altijd deed. Haar grijze ogen stonden op een vreemde manier scheel. Aangezien ze eigenlijk nooit haar ogen gebruikte om te kijken verloor ze de controle over haar ogen een beetje. Met haar psychische kracht kreeg ze al snel Zakura in zicht. Met een vreemde uitdrukking op haar gezicht, vooral door de schele ogen, zweefde ze achter de Electrike aan. Haar borst ging vooruit, wat er op duidde dat ze inademde, en haar ogen begonnen te gloeien. Ze blies op een krachtige manier uit, gevolgd door een explosie in de weg voor de Electrike. Met een zelfvoldane uitdrukking op haar gezicht kraste Lunaria één keer luid, waarna ze rondjes begon te cirkelen boven de plek van de explosie. Ze was erg benieuwd of de Electrike ernstig verwond was.

Voor haar ogen was een enorme puinwolk. Ze kon niks zien en horen. Het enige wat ze hoorde was een enorme piep. Een enorme knal was net uit het niets gekomen en precies voor haar gekomen. Ze liep kuchend achteruit tot ze uit de rook weg was. Met haar ogen keek ze naar boven en zag ze een blije Noctowl vliegen. Blijkbaar had die het veroorzaakt. Toen ze beter keek herkende ze haar. Het was dezelfde vliegpokémon die ze een paar minuten geleden op het gebouw zag. Ze keek achterom en keek naar het gebouw. Daar zat niks meer. Zakura zuchtte en begon haar energie op te laden. ''Als je het zo graag wilt, dan kan je het krijgen!'' mompelde ze zich in zichzelf terwijl haar ogen geel begonnen te gloeien. Een enorme elektrische kracht kwam om haar lichaam heen en ze concentreerde zich op de irritante rondjes-vliegende-vogel. Een stemmetje in haar hoofd luidde dat het energie op hoge volt zat. Ze hoefde zich alleen maar te richten op de vogel. Een grote bult kracht kwam van haar af en vloog naar het slachtoffer. Zakura gromde even en begon te grijnzen. Ze hoopte toch zo dat de vogel juist níet oplette en een grote pijnsteek had.
Ze keek weer naar voren en zag dat de wolk bijna verdwenen was. Zonder na te denken begon ze om de kuil heen te rennen en te sprinten naar de bergen. Ze had geen zin om nu écht te gaan vechten met een pokémon.

(Omg, ik bedenk me nu opeens dat ik de 'knal uit het niets' heb veroorzaakt xD)

Wat Lunaria had verwacht gebeurde; de Electrike viel haar aan. De aanval kwam razendsnel en ook krachtig op haar af. Het ketste echter af op een schild dat op het laatste moment verschenen was. Lunaria snoof zelfvoldaan. Ze had zichzelf niet voor niets Protect geleerd. ze draaide één rondje iets sneller en zette daarna de duikvlucht in, maar de Electrike liep weg. Dit was geen probleem voor Lunaria; ze trok gemakkelijk weer op en haalde al snel de Electrike in. Opnieuw dook ze razendsnel naar beneden. Deze keer landde ze op de grond een eindje voor de Electrike. "Bang?" vroeg ze schamper, terwijl ze zoals gewoonlijk aan haar veren begon te prutsen. Het leek alsof ze niet oplette, en dat was precies wat ze wou. En dan nog; ze was blind, wat Pokémon kon laten denken dat ze bepaalde aanvallen niet aan zag komen.

Zakura rende steeds verder, maar voelde een klein windje boven haar kop. De Noctowl vloog over haar heen en ging een eindje verderop zitten. ''Bang?'' zei het. Zakura antwoordde niet en zette nog een hoger tempo in haar renpasjes. Met een volle vaart begon ze af te zetten en sprong met een hoge sprong over de pokémon heen en slipte nog een klein beetje over het ijs wat er lag. Heel snel zette ze haar snelheid weer in en sprintte zo snel mogelijk naar de bergen. De zon was inmiddels helemaal opgekomen, waar Zakura niet zo heel blij mee was. Gelukkig klonk nog langs haar een heleboel gesnurk. In haar dij begon het te steken. Ze had vannacht niet zo heel goed geslapen en tenslotte op een rotplek waarmee ze met spierpijn wakker werd. Zakura sloot haar ogen en liet zich meevoeren met het zachte briesje en haar pootjes zaten volgepropt met energie.

Het vluchten van Zakura bevestigde voor Lunaria haar antwoord. Ze grinnikte zachtjes. "Ja dus.." De Electrike kon haar weinig meer schelen nu. Misschien moest ze naar het Lustro gebied, kijken hoe het er daar nu uit zag. Ze spreidde haar vleugels met een sierlijke beweging en zette zich af. De Electrike was de moeite nier meer waard. Geruisloos vloog Lunaria de andere kant op. Ze wist niet precies waar het gebied was, en besloot even te kijken. Ze landde op een gebouw en keek toen rustig welke kant het op was en hoe ver het was. Het viel haar direct op dat het, zelfs voor haar, op een of andere manier, erg goed verscholen lag. Maar wie iets niet met zijn ogen kon zien moest andere technieken hebben, en Lunaria had een hele goede techniek. Ze zette zich opnieuw af en zweefde op een gemiddeld tempo naar het Lustro gebied.