Dustfire liep met grote maar langzame passen richting het Crystal lake. Een plek waar ze zich altijd thuis gevoeld had, als ze er was. Eenmaal bij de waterkant aangekomen liet ze rustig haar kop zakken tot net boven het water. Ze opende haar snavel en nam een paar slokjes. Ze zuchtte tevreden, hief haar kop weer op en schudde met haar kop om de druppels water van haar snavel te schudden. Ze voelde zich meteen een stuk beter nu ze wat fris water had gedronken. Dustfire ging neerzitten, en keek geïnteresseerd naar het wateroppervlakte. Dankzij Suicune was het water nu superhelder. Ze glimlachtte. Suicune was altijd al een goede vriend geweest, samen met Celebi en Zapdos en natuurlijk Silverbreeze waren het haar beste legendarische vrienden. En toch.. zou hij haar wel weer willen zien? Na die ene vreselijke gebeurtenis.. Dustfire had haar altijd voorgehouden dat het niet haar schuld was dat ze Suicune vermoord had, omdat ze een soort van bezeten was. Maar het zat haar nog steeds dwars. Ze zuchtte, nu niet van tevredenheid, maar van bezorgdheid. Met een peinzende blik keek ze naar haar eigen spiegelbeeld die werd gereflecteert op het water. Ergens hoopte ze dat er een pokemon aan zou komen, die haar op zou kunnen vrolijken.

Langzaam stapte een kleine totodile over de grond. Hij kuchte. Hij was tijden hier niet geweest. Was zonder enig spoor van achterlating weg gevaagd. Hij was vrijgekomen met alle macht. Hij briesde. Hij had vanaf nu een bloed hekel aan alles wat maar slecht rook. Maar goed hij was terug. Lanzaam zette hij zich op een steen. Wieweet was er een goed team dat hem zou kunnen steunen. En zou ook hij zich weer kunnen bewijzen voor de goede. Dat af hem zo'n goed gevoel redden een held zijn. Hij genoot van de gedachte maar schudden zuchtend zijn kop. Eerst maar op eigen houdje alles weer op pakken. Hij eek naar zijn spiegel beeld. Opende zijn bek en liet water naar binnen stromen. Hij hief zijn kop op en slokte het water naar binnen. Hij slikte het door en zuchtte. Hij stond op en dook het water in. Langzaam gingen mini trillingen in het water naar alle kanten. langzaam verdwenen ze in water, zand of steen. Totodile grijnsde. Water. Verukkelijk water.

Zira rende door het gebied. Ze kende nog niet veel plekken of Pokémon, maar wist wel dat het een fijne plek was. Er waren genoeg verschillende gebieden waar ze vlug even langs was gerend. Ja, misschien kon ze het hier binnenkort haar thuis noemen.. Ze kwam nu bij een meer en vertraagde haar pas. Rustig stopte ze bij de waterkant en liet ze haar kop zakken. Haar tong ging soepen haar bekje uit en vormde een soort kommetje waarmee ze makkelijk water kon 'opscheppen'. Zo nam ze een paar slokken, met gesloten ogen. Langzaam hees ze haar kop weer op en likte ze haar lippen af. Met haar ogen half geopend keek ze droog over het meer, en zag daar een grote gedaante. Zira fronste. Welke gedaante kon zo groot zijn? Ze keek beter, en herkende de kleuren. Maar, dat kon toch niet..? Zira besloot te gaan kijken en rende vlug langs het meer, richting de gedaante. Ondanks dat haar blik op de gedaante gericht was viel ze niet in het water. Haar vermoedens werden bevestigd toen ze zo'n tien meter van de gedaante af stond. "Wauw.." mompelde Zira, zonder het te willen. Ze had veel gehoord over Ho-oh's, maar had ze nog nooit gezien. De Ho-oh zag er niet bepaald vrolijk uit, naar Zira's mening. Ze ging rustig zitten, nog steeds naar de Ho-oh kijkend. Ze vroeg zich af wat ze hier deed, en hield vragend haar kop schuin. Ze was nooit echt iemand geweest die veel praatte, en bleef ook nu stil. Achter zich ergens hoorde ze een plons geluid. Blijkbaar had ze een andere Pokémon niet gezien doordat haar blik zo op de Ho-oh gericht was. Dat betekende waarschijnlijk ook dat de Pokémon haar niet boeide.

Toto zwom onder water en maakte een vrolijke draai. Hij keek omhoog en zag boven zich het water en wat bubbels. Toto dook wat dieper en kwam weer boven. Totodile schudde zijn kop enkele spetters landde op het water. Hij keek omzich heen. Hij draaide rond. Plots zag hij iets roods. Hij schrok. Brand? dacht hij even. Hij keek goed. Nee het was geen brand het woeide niet en het leek eerder op iets levends. Een pokemon. Totodile dook onder water en zwom een paar meter dichter bij. Hij za nu dat het een Flareon en een Ho oh waren. Totodile zwom nog wat dichterbij. De ho oh zag er niet echt gelukkig uit. Totodile zwom nog wat dichterbij en was nu zoe goed als bij de Ho oh en de Flareon. Hij durfde niet te praten. Hij kuchte en nam een slok water.

Rustig liep een Suicune over het water, hij zorgde ervoor dat niemand hem zag. Dan bleef de legende over de Suicune een Legende. Het water werd steeds zuiverder, dat was zijn taak. Suicune kon er dan ook niet tegen als het water niet zuiver was. Toen hij een lange periode was gevangen genomen door de jagers was het water heel vuil geworden. Veel pokemon waren ziek geworden. Hij liep nog een paar rondjes en wou toen terug naar zijn huis gaan. Toen hij opeens een vogel zag. Het was een Ho-oh.. Was het Dustfire? Suizune sloot zijn ogen, hij dacht na over het verleden. Hij was niet dood geweest, nee. Hij was bijna dood gegaan. Een Happiny familie had hem gered. Hij had een lange tijd in het Pokécenter gelegen. Toen hij eindelijk thuis was wou hij Dustfire opzoeken. Maar hij was bang.. Bang dat ze nog steeds bezeten was. "Hallo.. Dustfire." Hij bleef naar de Ho-oh kijken. Zou ze het echt zijn?

Een kleine blauwe krokodilachtige pokemon rende langs de kant en sprong ook uiteindelijk het water in. Dustfire snoof, en bekeek de pokemon even. Het was een gewone Totodile, eentje die ze niet eens kende. Niet iets belangrijks of boeiends dus.. Het geluid van de plons die de totodile veroorzaakte, weergalmde in haar oren die onder haar verendek verscholen zaten.
[een vogel heeft gewoon gaatjes als oren. xD]
De totodile veroorzaakte met zijn gespring en gezwem in het water niet alleen het plonzende geluid, maar er gingen ook dikke rimpels over het water heen. Dustfire keek naar haar spiegelbeeld, die raar omvormde door de bewegingen van het water. Het zag er erg stom uit, en Dustfire hief haar kop snel weer op, zodat ze haar eigen reflectie niet meer zag. Ze hoorde voetstappen. Kleine voetstappen, die steeds dichterbij kwamen, maar op gegeven moment stopte de voetstappen, dus bleef de pokemon staan. Dustfire keek om haar heen, en haar blik viel na een tijdje op de Flareon genaamd Zira. Meestal had ze de Pokemon wel vriendelijk begroet, maar daarvoor moest ze in een vrolijke bui zijn, en dat was ze niet. In haar ooghoeken zag ze de Totodile langzaam dichterbij komen door het water, en hij zag er duidelijk schuw uit. Daarna viel haar blik weer op de Flareon. Maar haar blik gleed echter naar een ander figuur toe. Een oud en bekend figuur. Het was een Suicune. Dustfire haar adem stokte in haar keel terwijl ze naar hem keek. Hij begroette haar. Even keek ze naar de Flareon en de Totodile, en daarna weer naar Suicune. Ze zuchtte even, en er verscheen een kleine bescheiden glimlach op haar gezicht. ''Hallo Suicune..'' zei ze met een zachte stem.

Toto bewoog met zijn armen en dreef op zijn rug ietsje naar achteren. Toto slikte. Hij kende geen van de aanwezige pokémon. Hij slikte. Hij keek omzich heen. De Ho oh had zijn kop omhoog gehaald en begroette nu een Suicune. Toto wist zich niet echt te plaatsen. Zomaar voorstellen was niet aan te beginnen. Van wachten werd hij zenuwachtiger en weg gaan.. Dat zou hem nogal. vreemd laten lijken. Hij kon beter wachtte tot hij werd aangesproken. Goed of slecht. Als het maar niet zo oorverdovend stil bleef. Totodile nam nog een slok van het water en keek weer naar de drie pokémon. Zou iemand hem aan spreken of was het doorbreken van de stilte op zijn schouders gelegd. Daar zou hij wel achterkomen. Ooit.

Levy was aan het wandelen bij het crystal lake. Hij had zin om te gaan baden. "Goede nachtduik, levy!" Levy kneep zijn neus dicht en sprong in het water. Levy was nu onder water. Het water plonsde naar boven en Levy was nu helemaal ondergedoken. Levy keek naar de seakings en goldeens die voorbij zwommen. "Hallo, goeienacht.." Zei Levy aardig. Plotseling zag Levy in de verte een gyarados aankomen. "Uit het water..vlug!" Dacht Levy. Levy zwom zo snel als hij kon naar de oever. Hij was nog net op tijd. De gyarados keek met gemene ogen naar Levy en zwom verder. "Gelukt.." Zuchtte Levy. Levy keek om. Hij zag een grote vogel. Het was dustfire! "Die heb ik sinds het bestormen van de darkside niet meer gezien" Zei Levy. Levy glunderde en rende naar Dustfire toe. Levy keek rond. Hij zag nog een totodile, een flareon en een..een..suicune? Levy wreef in zijn ogen. "Was suicune niet dood..?" Levy keek twijfelachtig naar suicune. Levy was ineens stil..

Suicune beet op zijn lip, zo te zien was ze weer normaal. "En.." Hij bleef even stil en keek naar de Flareon en Totodile. "Hoe gaat het?" Hij slikte even. Misschien kond Dustfire weer in haar slechte versie veranderen. Weer slikte Suicune. En als ze zou veranderen, zou er niemand bij zijn om hem te genezen. Dit was niet het gebied van de Happiny's. En een Oran Berry zou hem niet helpen. Suicune keek naar de 2 pokemon die er bij stonden. Hun hadden zo'n simpel leventje. Hoefde voor niks bang te zijn omdat de legends hun beschermde. En als er wat gebeurde konden ze vluchtte naar de buurlanden. Had hij maar zo'n simpel leventje.

Toto zuchtte en keek weer wat zenuwachtig rond. Hij zag een aipom die erbij kwam staan. Zover hij weet had hij die aipom nog niet gezien. Teminste als hij hem wel had gezien was hij hem inmiddels alweer vergete. Plots vroeg de Suicune iets. Hij durfde niks te zeggen en slikte. Hij was zo zenuwachtig. Zijn zenuw trilden. Als ze niet vast zaten schoten ze waarschijnlijk als een flipper kast door zijn lijf. En de gedachtes zouden door zijn hoofd schieten als een 16x versnelde tennis wedstrijd. Toto propte wat moed bij elkaar en prachtig zenuwachtig uit: "Hoi" Hij was weer stil. Antwoorde er nou maar iemand. Voor zijn part antwoorde een steen. of een boom. Iets moest zijn zenuwen weg spoelen.

De Totodile bleef stil in het water, en zei nog niks tegen Dustfire, of een van de anderen. Maar dat was in dit geval juist handig, omdat ze steeds meer pokemon tegenkwam waarmee ze kon praten. Levy, een pokemon die ze al erg lang kende, kwam op haar aangerend, en Dustfire voelde zich meteen beter van binnen nu ze hem weer eens zag. ''Ook hallo, Levy..'' zei ze met een vriendelijke glimlach. Daarna keek Levy naar Suicune, en zei: ''Suicune, was die niet dood?'' Dustfire richtte haar ogen meteen weer terug naar Suicune. Suicune leek nogal verlegen, maar dat was natuurlijk logisch. Hij was bang dat Dustfire weer iets raars zou gaan doen. Hij vroeg daarna op een hele verlegen manier aan Dustfire hoe het met haar ging. ''Met mij gaat het wel goed hoor Suicune.. maak je over mij maar geen zorgen..'' antwoordde Dustfire, en glimlachte ook naar hem. Misschien werd hij daarvan minder onzeker. ''Nee, ik zou moeten vragen hoe het met jou gaat, Suicune.. '' vervolgde ze daarna nog. In de tijd dat ze op een antwoord van hem wachtte, gleden haar ogen naar de jonge Totodile, die zich vast buitengesloten voelde, maar al zijn moed bij elkaar raapte om hoi te zeggen. Dustfire keek hem aan. ''Hallo.'' zei ze opgewekt tegen hem.

Zira rolde met haar ogen. De conversaties tussen de andere Pokémon betekenden voor haar dat men elkaar al kende. De Ho-oh had naar haar gekeken, meer niet. Zira wist zeker dat de Ho-oh een belangrijke rol had in dit gebied. Dat voelde ze gewoon. En dat zou betekenen.. dat ze de Ho-oh vaker zou zien. Ze snoof, en draaide zich om. Ze liet de andere Pokémon lekker kletsen; dat zou zij niet verstoren. Zij was immers een Flareon van weinig woorden, wat betekende dat ze ook niet graag praatte. Na nog één keer arrogant met haar staart gezwiept te hebben zette ze langzaam passen vooruit, die steeds sneller werden. Al snel verdween de Flareon weer uit het zicht.

- Sorry voor flutpost. -

Toto hoorde dat de Ho oh begon te praten tegen de Suicune. De Ho oh. keek naar hem en zei hallo. Toto grijnsde en keek een beetje verbaasd naar de Flareon die zonder iets te zeggen was gekomen maar ook al weer was vertrokken. Toto hield zijn hoofd schuin en zei: "Waar moet die naar toe?" Totodile klom op een steen en ging op zijn buik liggen. Hij opende zijn bek en liet het water langzaam naar binnen stromen. Hij hief zijn kop op en slikte het door. Hij keek wat gekalmeerd naar de Ho oh en zei ietwat te droog: "'t is stil" Hij zuchtte weer en keek naar het water. Hij keek naar zijn spiegel beeld. Hij hoestte even en keek toen weer naar de Ho oh.

Levy nam weer een duik in het meer. Hij moest even afkoelen. Wat lekker warm was het water. Het was hier zo vredig, in het crystal lake. "Deze plek moet nooit overgenomen worden door de darkside.." Fluisterde Levy in zichzelf terwijl hij verder dobberde. Levy spoot wat water uit zijn mond en zwom richting dustfire. "Hoe gaat het?" Levy keek naar dustfire. "En wat is er allemaal gebeurd tijdens dat ik een korte time-out had?" Vroeg Levy. Levy was nieuwschierig geworden. Dat moest wel met al de spanning om hem heen. Wie weet wat er gebeurd was.

Dustfire keek nog even naar Levy, maar die reageerde niet op haar ''hoi''. Daarom wendde Dustfire haar blik maar van hem af en keek weer even naar de Flareon, maar deze snoof en liep daarna weg. Dustfire keek haar raar na. Die was ook niet erg spraakzaam?.. Maar dat maakte niet uit. Suicune, daar ging het nu voornamelijk om. Ze had al gehoopt dat hij zou komen, en hij kwam. Dustfire keek nog even naar de Totodile, die een opmerking over de wegrennende Flareon maakte. ''Geen idee..'' antwoordde Dustfire, die het toch wel jammer vond dat de Flareon weg was gerend. Ondertussen sprong de aappokemon in het water, zwom wat rond en zwom daarna richting Dustfire. Hij vroeg wat er gebeurd was toen hij een kleine time-out had. Dustfire grinnikte. ''Niet veel.. het enige wat er gebeurd is is dat de onbekende Flareon is weggelopen..'' antwoordde ze tegen levy, en keek daarna naar Suicune.

Suicune bleef even stil, ze leek weer aardig. Maar hij kon het altijd mis hebben. Met zijn helderblauwe ogen keek hij de Ho-oh strak aan. ''Ik zie dat je me weer eens bezoekt, ik heb je niet meer gezien sinds die dag.'' De woorden, 'Die dag.' Zei hij heel rustig. Hij liep wat naar voren, bij elke stap werd het water wat zuiverder. De pokemon begonnen te spreken, allemaal. De Flareon, Totodile en de Aipom. Dustfire gaf op hen allen antwoord. Daarna keek ze weer naar Suicune. Suicune wist niet hoe hij zich moest gedragen. Hetzelfde als voor de aanval? Als beste vrienden die elkaar regelmatig opzochten. Of als na de aanval. Haar verachten maar toch door gaan met het vervullen van zijn taak, het zuiveren van het water.