Met een zelfverzekerde grijns op zijn gezicht stopte Luce met lopen. Hij had weinig zin om het hele gebied af te zoeken. Dat zou puur tijdverspilling zijn. Diep ademhalend hief hij zijn kop in de lucht om vervolgens een ijzige huil te starten die kenmerkend was voor hem. Langzaam liet hij zijn kop weer hangen. Zijn huil was hard genoeg geweest, dat wist hij zeker. En als ze er niet op zou reageren, had hij er alleen maar een reden bij om haar als een vuile verraadster te beschouwen. Met een lichtjes ongeduldige frons liet Luce zich op de grond zakken. Hij hoopte dat zijn zus snel zou zijn. Hij hield niet van wachten…

Een ijzige huil met een dringende ondertoon liet Houndoom stoppen met haar gestrompel. Die huil… Nee, dat kon niet. Hier? Hoe had hij haar gevonden...? De huil was weer gestopt. Wat moest ze doen? Moest ze op hem afgaan, en hopen dat zijn eerste reactie haar geen pijn zou bezorgen? Ze dacht met een zure glimlach terug aan een paar jaar geleden, toen haar ouders er nog voor zorgden dat hij haar niet zomaar aan kon vallen. Tenminste iets wat ze goed hadden gedaan. En als ze niet zou komen was er natuurlijk een grote kans dat hij haar zou opjagen en haar met nog meer woede zou aanvallen dan als ze wél was komen opdagen. Ze trok een geïrriteerde kop. Dan maar op hem afgaan. Lichtjes snuivend begon ze op een nog steeds kreupelachtige manier te lopen in de richting waar de huil vandaan was gekomen.

Verveeld liet Luce zijn blik rondglijden over de bomen die hem omsingelden. Het waren dunne bomen wat hem een duidelijk voordeel gaf. Zelf kon hij zich verborgen houden in de schaduwen, terwijl hij pokémon die in zijn richting kwamen kon zien aankomen. Hij had zijn snuit onder de bladeren gestopt zodat de rode kleur niet zou opvallen. Een paar Combee’s zweefden haastig langs. Ze rilden van de winterse kou. Nah, het was het niet waard om een aanval op hen uit te voeren. Luce richtte zijn blik plots op een paarse, muisachtige pokémon die nieuwsgierig in zijn richting kwam. Een Rattata. De Rattata kwam dichterbij, en snuffelde aan de staart van Luce. “Genoeg…” mompelde hij. Zijn staart kreeg een witte gloed. Voordat de Rattata doorhad wat er gebeurde, was hij weggeslagen door een harde klap van Luce zijn staart. Met een doffe dreun knalde de Rattata tegen de boom. Bewusteloos bleef de Rattata op de grond liggen. “Zijn verdiende loon…” mompelde Luce. Hij liet zijn blik opnieuw rondglijden. Vaagjes zag hij een rood stipje in de verte. Zou het zijn zusje soms zijn? Afwachtend hield hij zijn blik op de stip gericht.

Hijgend van de moeite die ze moest doen om haar tempo vol te houden liet Houndoom haar kop hangen. De huil was misschien niet van al te ver weg gekomen, maar voor haar leek eht alsof ze al uren liep. Een bekende geur drong tot haar door. Ze wist het zeker, Luce had hier gelopen. Ze keek kort voor zich uit. Ach, hij had zich vast ergens verstopt voor haar. Alleen jammer voor hem dat hij niet aan zijn, voor haar, onmisbare geur had gedacht. Lichtjes grijnzend verminderde ze haar tempo. Eigenlijk wist ze al wat er komen zou. Luce zou haar van achteren willen bespringen in de hoop haar de stuipen op het lijf te jagen. En zoals altijd zou ze dan weer moeten doen alsof ze ook daadwerkelijk was geschrokken.

Loom stond Luce op. Hij wist dat hij nu zichtbaar was, maar dat deerde hem niet. Lichtjes snuivend liep hij in de richting van de rode stip. Het silhouet was nu zichtbaar genoeg voor hem om duidelijk te kunnen zeggen dat het zijn zusje was. Iedereen noemde haar gewoon Houndoom, omdat ze vernoemd was naar hun oma. Hun oma was eigenlijk precies zoals haar geweest. Trouw aan degene die ze waardeerde, maar van binnen een ware vechtster. Ze stonden op een paar meter van elkaar af. “Houndoom…” zei hij grijnzend.

Houndoom was verbaasd over het feit dat Luce zomaar op haar af was komen lopen. Waaraan had ze die verrassing verdient? “Luce,” reageerde ze kalmpjes. Luce snoof lichtjes. “Dus dit is jouw optrekje?” hij liet zijn blik kort rondgaan. “Ja,” antwoordde Houndoom. “Heb je daar soms een probleem mee?” vroeg ze. Ze keek hem recht aan, om te bewijzen dat ze niet bang voor hem was. Ze probeerde zo goed mogelijk te bluffen over haar lichamelijke gezondheid, en stond daarom met trots vooruit gestoken borst rechtop. Hopelijk zou het gesprek niet té lang duren, want dan zou het nog wel eens flink pijn kunnen gaan doen. “Nee, heus niet. Niet met de plek,” zei Luce schijnheilig. “Alleen de pokémon hier zijn zo… soft… Ik heb nog geen enkele fatsoenlijke prooi kunnen vangen. Tenminste, als je die paar Buneary niet meetelt,” zei hij luchtig. Houndoom deed haar uiterste best om niet vijandig naar hem te grommen. Zomaar zwakkere pokémon afslachten… Bah. “Dus,” ging Luce verder, “hoe staat het met je vorderingen hier? Heb je al aan veel pokémon bewezen hoe superieur ons ras is?” vroeg hij. Houndoom had er genoeg van. “Waarom zou ik,” zei ze zichzelf inhoudend om niet te schreeuwen. “Dat was de vraag niet. Je weet hopelijk toch nog wel dat het ons doel is om de Zwakkeren uit te schakelen, zodat de sterken de macht kunnen hebben?” vroeg Luce.

Houndoom snoof lichtjes. Ik laat hem niet winnen… probeerde ze zichzelf er van te overtuigen om kalm te blijven. Nee, ze mócht hem dit gewoon niet laten winnen. Ze keek hem recht in zijn ogen aan. “Ik doe niet mee met jouw sullige plannetjes,” zei ze kalm. “De Sterken zijn er niet om macht te hebben, maar juist om de Zwakkeren te beschermen,” Luce liet een geïrriteerde grom horen. “Je bent zeker besmet door dat stelletje bomen knuffelaars dat hier woont,” zei Luce minachtend. “Maar ach, ik vergeef het je hoor… Voeg je weer bij mij, en ik zal doen alsof er niets gebeurt is,” Houndoom liet nu zelf een grom horen. “Je schijnt het niet te begrijpen hè?” snauwde ze. Ze begon haar zelfbeheersing te verliezen. Hm, misschien zou ze eens ergens een les zien te nemen in het behouden van zelfbeheersing… Luce glimlachte. Niet vriendelijk, maar eerder alsof Houndoom een onnozel kind was.

“Tut tut zusje…” ging Luce verder. “We weten beide dat jij verlangt naar de heerlijke smaak van warm bloed in je mond. Dat het weer word zoals vroeger, toen we samen op de Stantler jaagden. Ruik je het sappige vlees al?” Houndoom trok een vaag gezicht. Probeerde Luce haar nou om te kopen? Natuurlijk wou ze ook wel weer eens wat warm vlees. Tegenwoordig at ze alleen vlees van pokémon die al gestorven waren, mits ze niet door iemand al begraven waren. Ze keek Luce opnieuw recht in zijn ogen aan. “Tuurlijk zou ik dat willen,” zei ze zachtjes. Ze sloeg haar ogen neer. “Maar niet voor jou. Het is de prijs niet waard,” zei ze toen ze haar ogen weer had geopend.

Luce liet een kwade grom horen. Snapte Houndoom soms niet dat ze geen andere keuze had? Ze was gewoon verplicht om hem te gehoorzamen! “Je weet niet waar je aan begint als je mij de rug toekeert…” Luce had zijn tanden ontbloot. Zijn korte rugharen stonden agressief overeind. Zijn spieren stonden strak aangespannen, klaar om Houndoom aan te vliegen. Vuur aanvallen zouden niet werken, dus spierkracht zou in dit geval ruim voldoende moeten zijn. Houndoom ontblootte zelf ook, en haar korte rugharen gingen eveneens overeind staan. “Als ik moest kiezen, vocht ik liever tegen je dan met je,” ze liet haar beenspieren ontspannen. Ze kende Luce zijn vechttechniek. Altijd op de keel afgaan, zodat zijn slachtoffer snel naar adem zou snakken en bewusteloos zou raken. Nou ja, als hij dat slachtoffer tenminste de kans gaf om weer adem te halen. “Genoeg!” bulderde Luce. Woedend sprong hij op Houndoom af. Ze was wat jonger dan hem én een vrouwelijke Houndoom, wat in zijn ogen betekende dat ze verplicht was om hem te gehoorzamen.

Zoals Houndoom al had verwacht sprong Luce recht op haar keel af. Ze reageerde vlug en dook op een behoorlijk onhandige manier, waardoor Luce pal over haar heen sprong. Ze draaide zich zo snel als ze kon om. Haastig krabbelde Luce overeind. Dan maar een tweede aanval. Hij richtte zijn hoorns vooruit en stormde op Houndoom af. Twijfelend richtte Houndoom haar eigen hoorns voorover. Ze wist dat hij sterker was dan haar, en kon zich daarom beter gereed maken voor een harde klap. Met een metaalachtige dreun ketsten de twee hoorns tegen elkaar aan. Met duidelijk gemak duwde Luce Houndoom op de grond. “Je zult mij gehoorzamen, Houndoom!” siste hij in haar oor. Hij plantte zijn poot neer op haar keel. Houndoom hapte tevergeefs naar adem. Ze moest hem van zich af krijgen… Haar staart kreeg een witte gloed, en ze zwiepte ermee naar Luce. Hij raakte hem, waardoor het voor hem onmogelijk was om zijn poot nog langer op haar keel te houden. Houndoom hapte dankbaar naar adem, maar gaf zichzelf de tijd niet om uit te rusten. Ze rolde over haar rug iets van Luce weg, en gebruikte de rol om gemakkelijk overeind te komen. Luce was inmiddels ook weer overeind gekomen, en keek haar dreigend aan. “Zwakkeling,” siste hij terwijl hij op Houndoom afliep. "Je weet dat je mij hoort te gehoorzamen!" snauwde hij. Langzaam liep Houndoom achteruit. Waarom moesten dit soort dingen haar nou weer overkomen?

[ Ik ben zowel Houndoom als Luce, daarom heb ik het even samen gezet in één post. Alleen mensjes met toestemming posten aub! ]

Een kleine Pikachu zat op een dikke tak in een boom. Haar bijna zwarte ogen waren gesloten, terwijl ze een klein takje tussen haar vingers rond liet draaien. Ze had een kleine grijns op haar gezicht. Deze dag was volmaakt. Nog geen enkele pokémon had haar gedwarsboomd. Tegenwoordig kreeg ze dat steeds vaker. Van die pokémon die haar één-twee-drie probeerden te 'ownen', om haar rang af te pakken. Het was nog niet gelukt. Maarja, de meesten waren hopeloze figuurtjes. Amore grinnikte zacht. 'Zwakkeling..' Klonk plots een stem. Amore spitste haar oren. Ze snoof. 'Je weet dat je mij hoort te gehoorzamen!' Snauwde dezelfde stem. Amore keek naar beneden. Dat was die Houndoom! En.. De andere Houndoom scheen nou niet bepaald een vriend te zijn. Amore haalde diep adem. Oke, daar ging ze. Met een ongelofelijke snelheid sprong ze naar beneden, tussen de twee Houndooms in. Ze deed haar armpjes omhoog. Haar ogen kleurden rood en vervolgens schoot een gigantische rode Thunderbolt naar de 'kwaadaardige' Houndoom, Luce, toe. Amore keek hem fel aan. ''Afblijven,'' mompelde ze kwaad. Met haar lichtgevende rode ogen keek ze Houndoom aan. ''Wie is dat..?'' Vroeg ze kalm. Haar stem klonk alsof er net niks gebeurd was, alsof die Luce er nieteens was. Alsof.. Alsof ze er niks om gaf. Dat deed ze ook niet, eigenlijk. Pokémon zoals deze verdienden het in haar ogen niet om haar humeur te vergallen. Ze verdienden geen leven. Amore keek Luce even aan. Haar scherpe witte tandjes werden ontbloot.

Roerloos lag Luce op de grond. De Thunderbolt was zeker doeltreffen geweest, en had hem nog geparalyzed ook. Natuurlijk was hij niet bewusteloos, maar op het moment zou hij dat wel graag zijn geweest. Wat een vernedering... Verslagen door een simpele Pikachu. Bah.
Houndoom keek Amore vaagjes aan. Het was snel gegaan. Het ene moment werd ze achteruit gedreven, en het volgende moment lag Luce Paralyzed op de grond. "Wie is dat?" vroeg Amore. Houndoom fronsde even. "Mijn broer," antwoordde ze met neergeslagen ogen. Ze had haar kaken kwaad op elkaar gedrukt waardoor het er nogal geïrriteerd uitkwam. Ze liet haar kaakspieren langzaam ontspannen, en liet uiteindelijk een opgeluchte zucht ontsnappen. Ze trilde lichtjes. Nog steeds was ze niet volledig hersteld, waardoor het niet bepaald een pretje was om met volle kracht op de grond gedrukt te worden. Ze liet zich langzaam zakken. Zitten. Dat voelde zelfs al als een opluchting voor haar protesterende spieren. Ze opende haar ogen weer, en keek Amore aan. Wat deed de Pikachu eigenlijk hier? Vaagjes spookten de woorden Suerte en Lustro, saus, door haar hoofd. Nee, daarvoor zou ze hier vast niet zijn. Misschien had ze haar alleen gezien. Tja. Als ze zelf iemand had gezien die in de problemen zat, was ze daar natuurlijk ook op af gegaan... "Bedankt," knikte ze. Een oprecht dankbare glimlach stond op haar gezicht gedrukt.

'Mijn broer,' antwoordde Houndoom. Amore hief een wenkbrauw op. Aha. Ze snoof. 'Bedankt,' zei Houndoom uiteindelijk. ''Geen dank,'' sprak Amore. Amore liep op de Houndoom af, en bestudeerde hem. Hij was toch verlamd. Ze bracht haar gezicht dicht bij die van Luce, en liep hierna weer naar Houndoom. Ze fronste opnieuw. ''Hmpf,'' snoof ze droog. Ze leken niet echt super veel op elkaar. Oke, zij leek ook niet op haar zusjes, maar dat was een ander verhaal. Zij was gewoon origineel. Ze fronste opnieuw. Wat nu? Amore was niet bepaald het type dat nu een rustig gesprek zou voeren met de Houndoom. Ze kende haar niet, en Amore hield de andere Houndoom, Luce, goed in de gaten. Amore zuchtte diep. Luce was dus Houndoom's broer. Amore beet op haar lip. Thundress en Yellow. Die twee zag ze ook niet meer. Amore schudde haar kop. Ach, heel die -Slecht woordgebruik- familie van haar was aan het uitsterven. Ze hoorde er niks meer om te geven. En, om eerlijk te zijn.. Ze gaf er met het uur minder om.

Gefeliciteerd met je 4000e post.