Hydruy zat lekker te slapen totdat hij opeens een schreew, een roep om hulp hoorde en ook nog eens een vaag geluid. Hij stond op, liep naar een oase en stopte zijn gezicht erin, na 1 seconde haalde hij zijn hoofd eruit en schudde zich weer droog. Hij rende naar de stem toe met zijn ogen dicht, er kwam nogal veel zand in zijn ogen tijdens het sprintte. Eenmaal daar opende hij zijn ogen en zag een kleine Budew, en erachter een grote zandstorm. ''Ohnee he..'' zuchtte hij. Hij gooide de Budew de lucht in en vangde hem op met zijn rug. Snel rende hij weg en hield de Budew stevig vast met zijn staart. Eenmaal uit de storm liep hij een grot in en legde de kleine Budew neer met zijn staart. De Budew was onderweg in slaap gevallen. Hij wachtte in de grot naast de slapende Budew. Zelf was hij ook een beetje moe en ging dichtbij de Budew liggen en hield zijn best wel lange staart om het lichaam van de Budew heen om hem warm te houden. Hij wou net zijn ogen sluiten en een klein dutje doen, toen hij voetstappen hoorde. In een seconde stond hij op en hield zijn ogen strak gericht op de opening van de grot.

De voetstappen waren van de sableye's. De handlangers van Dusk. Dusk bromde en keek naar een zandstorm die opstak. "Grmpf.." Dusk bromde en keek naar een grot. "We schuilen hier." Zei Dusk. Dusk knikte naar de sableye's. Ze knikte terug en volgden hem naar de grot. Dusk kwam binnen en zag een mightyena liggen. "Zozo.." Dusk glimlachte. "Wie mag jij dan wel niet zijn..?" Dusk grijnsde naar de Mightyena.

Rustig zweefde een Drifblimb over een grote woestijn. Het was Stero. Achter hem vlogen tientallen verschillende Drifloon. De ene was groot. De ander was klein. Maar allemaal hadden ze de doel om Lustro te dienen. Het was moeilijk te vliegen door de Zandstorm. Maar het lukte wel. En ze zagen een pokemon.. Het was Hydruy. Stero en zijn bende grijnsde allemaal gemeen. Ze vlogen naar de pokemon toe en omringde hem. "Geef je over.." Hij kon niet ontsnappen. Het was onmogelijk. Hydruy was de pokemon die gegijzeld werd. Of hij het nou wou, of niet. Stero zijn ogen kleurde geel. Even daarna kreeg hij een gele gloed. Een Bliksem straal vloog naar de pokemon toe. Daarna kleurde zijn ogen roze. Hij bestuurde met Psychic de bliksem straal. Zodat het niet kon missen.

Toto hield zijn ogen dicht. Het zand prikkelde tegen zijn wangen en in zijn ogen. Hij veegde wat zand van zich af. Waarom moest hij nu hier zijn precies op het moment van de zandstorm. Hij keek wat rond. Plots hoorde hij wat. Voetstappen van.. een pokemon. Hij zag de vage gedaante een grot inlopen. Toto dacht razendsnel na. "Zwarte pokemon, Darktype? Iets groen op z'n staart. Ontvoering?" Langzaam zag hij het zwarte 'ding' een grot ingaan. Toto was en bleef een Astuto. En wieweet.. Of overdreef hij? Nee vast niet. Langzaam zakt Toto in het zand en bewoog zich met zij achterpoten naar voren. Hij groef zich met zijn snuit een weg zodat al het zand dat op hem kwam hem goed camoufleerde. Langzaam schoof hij dichter bij de grot. Hij drukkte zich tegen de zijkant van de grot opening aan. Hij glibberde even weg. Dat zorgde voor een klein geluidje. Een straaltje zand droop naar beneden. Snel hield hij zich extra stil. Plots zag hij de Drifblim zonder reden omsingelen. "Handen omhoog geef je over en maak dat je wegkomt!" Snel begon Toto's staart te draaien en water stralen shoten naar de Drifblim. "Weg weg weg!" Hij maakte tegelijk veel water pulse aanvallen en vuurde ze af.

Dusk keek om. "Ga weg kleine.." Dusk vuurde een shadow ball af naar de totodile. "Als je niet weg gaat, dan krijg je met de lustro te maken..Dit zijn namelijk lustro zaken. Dusk grijnsde. Hij hoopte dat de totodile zo slim was om weg te gaan. Toen keek Dusk weer naar de mightyena. Dusk zag ineens een beduw erbij zitten. Dusk pakte de beduw op en kneep hem goed vast in zijn hand zodat hij er niet uit kon glippen. "Als je dit kleintje levend terug wilt zien, moet je je eigen nu overgeven.." Zei Dusk gemeen.

"Holy ***" zei Toto die achteruit glibberde. Hij slikte. "Dit overleef ik nooit." Toto strilde en klom op een hoge steen. "Heeeelp!" riep hij hard. Snel viel hij achter de steen en de schaduw bal raasde over hem heen. "Ik wordt nu toch uit Suerte geschopt dus waarom niet. Dan doe ik teminste wat." Toto maakte een water pulse en vuur de hem af vanachter de steen. De waterpulse schoot over de grond en wat zand stoof op. Toto zocht weer snel dekking. Dit werd z'n dood. Of z'n ondergang. Beidde zouden hem de das omdoen dus een zelfverzekerde dood. Simpel. Snel zoch hij dekking achter de steen.

(Ik val een beetje verkeerd binnen ik val do wel uitgeschakeld neer ofzo.)

Twee poten met scherpe klauwen grepen de Budew uit Dusk zijn hand. Ze boorden zich in het kleine wezentje, zodat die het uitschreeuwde van de pijn. Na een paar seconden stierf het gegil weg. Met een soort grommend geluid gooide Lunaria de Budew op de grond. "Bah, ik had op vlees gehoopt," snoof ze. Budew was een soort plantje, en Lunaria at alleen vlees. Ze wierp een blik op de aanwezigen met haar kracht. Al snel viel Hydruy haar op. "Aah.. Is de kleine Poochyena gegroeid?" vroeg ze, alsof ze het tegen een kleuter had. Haar uitdrukking was zelfvoldaan. Vlug vloog ze op naar een donker plekje waar niemand haar kon zien. Vanaf hier kon ze makkelijk een verassings aanval uitvoeren, op iedereen.

Een niet al te grote Umbreon stapte door de Zandstorm. Haar rode ogen lichtten op. Ondanks de storm zag ze de pokémon. Ze grijnsde. Er ontstond een fronsje op haar gezicht. Ze zou hen eens even pesten. Akira grijnsde en deed een regendans. De zandstorm veranderde in een vieze, harde regenval. Dit was veel beter. Akira's vacht hing zwakjes naar beneden. Met grote stappen baande ze door de modder. Het was donker door de wolken die nu boven aan de hemel hingen. Akira's ogen werden weer normaal. Ze zou vanaf hier toekijken: De pokémon zouden haar niet kunnen zien, maar zij hen wel. Ze keek even naar de pokémon: Een Totodile. Een Dusknoir. Een Noctowl. Een Drifblim en verschillende Drifloons. En als laatste, een Mightyena. De Totodile kende Akira niet. De Dusknoir was de Dusknoir-die-Dusk-heette-maar-die-zij-Dusknoir-noemde. De Drifblim en Drifloons kende ze ook niet. De Noctowl was absoluut Lunaria. en, de Mightyena was Hydruy. De partner van haar kleine zusje. En, dat betekende dat hij voor haar alleen maar irritant was. Ze hoefde hem niet. Ze had hem niet nodig. Dus, de rest mocht hun gang gaan. Akira zou toe blijven kijken. Ze zou aanvallen als het nodig was, maar, dat zou vast niet..

''Oh. my. god.'' zei Hydruy toen hij ong. 15 Pokémon zag. En opeens schoot een bliksemstraal op hem af. Snel weerde hij hem af met IJzerstaart en schoot hem tegen de rotswand aan. Er vielen een beetje erg veel paar rotsen naar beneden en de meeste vielen op de Drifloons achter Stero. Iniedergeval, het was beter. De ingang voor Akira was gesloten door de rotsen, het waren er erg veel en veel Drifloons achter Stero zaten eronder. Zij kon iniedergeval niet meer erin en waren zijn vijanden wat minder. Maar vlak voor de stenen naar beneden vielen vloog er een Noctowl naarbinnen. Hij herkende haar van toen in het Timerise Forest. (Er flitst een herinnering voor Hydruy's ogen) Nu weet ik het weer.. ''Wie mag jij dan wel niet zijn?...'' vroeg Dusk aan Hydruy. ''Degene die jou gaat verpulveren, eenmaal slecht, altijd slecht. Dus pech gehad.'' Hij zuchtte diep en opeens greep Dusk de Budew die later werd gepakt door Lunaria. De Budew was een beetje verzwakt en Lunaria viel hem nog aan ook, en liet hem ook nog eens vallen. ''Jezusmina, nu ben ik pissed.'' zei hij op een angstaanjagende toon. Ook zijn wenkbrauwen stonden op 12 uur. Hij liet een erg hard gegrom horen, die de grot een beetje liet beven. Maar gelukkig stond hij er niet alleen voor, maar er was ook een Totodile bij. ''Shikai?.. nee, die was al een Feraligatr.'' denkte hij. Hij rende op Dusk af en sprong op de muur, en duwde met zijn poten zich tegen Dusk aan. In de lucht gebruikte hij IJzerstaart, en hij zat nu vlak voor Dusk's gezicht met een IJzerstaart, en hij ''slashde'' (van zwaardaanvallen) gewoon naar Dusk, het was bijna onmogelijk om te ontwijken, aangezien het maar een paar centimeter scheelde, en de IJzerstaart ook elke seconde ong. 4 centimeter dichterbij was.

Lunaria rolde met haar blinde ogen. De Mightyena zei dat hij boos was. Dacht hij echt dat dat haar zou afschrikken? "Ach, liefje," zei ze, zonder emotie in haar stem te laten horen, "Ik heb voor hetere vuren gestaan." Ze keek droog toe hoe hij Dusk aanviel. Ze was nooit heel behulpzaam geweest, zelfs niet naar groepsgenoten toe. Toen hij klaar was met Dusk ging ze beter zitten om naar hem te kijken. Ze hing ondersteboven, maar niemand kon dat zien. Haar ogen begonnen blauw te gloeien en vreemde, gloeiende ringen gingen richting Hydruy. Hypnosis zou Hydruy in slaap brengen en dan kon iedereen met hem doen wat ze wilden. Nu moest de aanval maar effect hebben. Nadat ze haar aanval op Hydruy had gebruikt ging ze uit haar schuilplaats; die was nu toch al verraden. Ze richtte haar aandacht op de Totodile, die zich achter een steen probeerde te verbergen. Lunaria landde op de steen waar hij achter zat en keek hem vuil aan. "Wil je een spelletje spelen?" vroeg ze, op een vreemde, lieve maar kille toon. "Want ik weet nog wel genoeg spelletjes.." Lunaria klikte met haar scherpe snavel en liet haar scherpe klauwen even zien. "Wegwezen," snauwde ze toen kil. Ze wachtte niet tot hij echt weg ging, maar richtte haar 'blik' op de Mightyena, om te kijken of hij al sliep.

Hydruy gebruikte net op tijd Protect om de ringen af te weren, de Hypnosis- ringen waren nu richting Stero. ''Zo makkelijk krijg je mij niet zei hij.'' Hij draaide zich om en zag Lunaria naar Toto kijken. ''Durf je wel tegen kleintjes'' voegde hij aan zijn andere zin toe. ''Hmph.'' snauwde hij. Hij keek even naar de Budew waar uit een kleine snee wel zowat 50 centiliter bloed kwam. Hij rende naar de Budew toe en legde hem in een hoekje. Daarna sprintte hij naar Toto en greep hem met zijn staart en nam hem mee naar de Budew. ''Totodile, verzorg de Budew. Ik vecht.'' zei hij en glimlachte nog even en toen zette hij zijn strijdsblik op. ''Kom maar op, vieze vogel.''

Met haar psychische krachten brak ze een aantal stenen doormidden. Bijna niemand zou dit kleine doorgangetje dat ze had gemaakt kunnen zien, maar, zij wel. Ze slipte erdoorheen door te kruipen en keek rond. Haar krachtige schaduwbal schoot tegen de hypnose aan en zorgde ervoor dat het brak. ''Verdomd hondje,'' sprak haar valse stem. Akira stond op. Haar rode ogen lichtten op, even als haar ringen. Ze zag er eng uit. Een echt Lustro-lid. 'Ik vecht,' had Hydruy gezegd. Oke. 'Kom maar op, vieze vogel,' had hij toen gezegd. Akira's haren waren overeind gaan staan. ''Doe eens een beetje beleefd tegen de Lustro's,'' zei ze vals. Akira was de Bèta van de Lustro, niet bang voor dit hondje. Bovendien had ze nog iets af te handelen met hem. ''Jij..'' Gromde ze. Haar lippen gingen omhoog staan, waardoor haar scherpe witte tandjes zichtbaar werden. Akira zwiepte wat met haar staart heen en weer. Haar blik ging naar Lunaria. ''Laat maar zien wat je kan,'' sprak ze. Akira deed één stap richting de Mightyena. Een luide grom kwam weer uit haar keel. Hierna draaide ze zich om. Haar ringen en ogen stopten met licht geven; ze was weer onzichtbaar. Opnieuw ging ze in de schaduwen liggen, rustig kijkend naar wat er zou gaan gebeuren.

Lunaria rolde met haar ogen. "Wie noem je nou vies?" vroeg ze, met haar emotieloze stem. "Ik verzorg mij dagelijks vaker dan jij in je hele zielige leventje." Ze spreidde haar vleugels, zodat ze angstaanjagend breed was. Rustig zette ze zich af, richting Hydruy. Halverwege haar vlucht versnelde ze totaal onverwachts. Ze haalde uit met haal klauwen en voelde dat ze iets greep, iets met lang haar. Ze kneep zo hard mogelijk, om vervolgens weer Hypnosis te doen, zodat haar vangst in slaap viel. Zelfs als ze de Mightyena niet vast hield had ze nu een prooi die ze later lekker kon opeten. Ze 'schraapte' haar slauwen door het vlees en voelde warm bloed op haar klauwen en de veren op haar 'onderbuik'. Nu zag het er uit of ze ongesteld was. Met een afkeurend snuif geluid liet ze los en vloog ze naar een plek waar ze onzichtbaar was. Niet de oude plek, maar een nieuwe. En ook niet de plek waar Akira zat. Ze benutte de tijd die ze nu kreeg door even te kijken wat de schade was die ze had aangericht.

[Akira, de ingang was voor jou gesloten, dus hoe kan jij in een stap binnenvallen?]

''Kom nou, jullie komen hier in tientallen en dan noem jij mij vies. En waar verzorg jij je dan wel? In de Lustro grot? Als je je daar verzorgt moet je na de eerste keer een autowassarette gebruiken om je te verschonen.'' zei hij. Ook was het zo dat Lunaria Dusk in der greep had, die al zwaar verzwakt was. ''Dineer maar zonder mij.'' zei hij. Er viel een druppeltje bloed op de grond. In hem hoorde hij de stem van zijn hart, de duistere kant van zijn hart. ''Loop weg en gebruik een schaduwbal op de Budew en schiet hem door de rotsen heen om weg te komen.'' zei zijn DONKERE hart; Dræmora. Hij deed wat zijn hart zei en de Budew was 90% gewond. Achter hem zouden de Pokémon hun ogen niet geloven. Maar voordat ze iets hadden gezegd, was hij al weg, door de zandstorm heen zonder enkele moeite.

'De ingang voor Akira (..)' Akira lag niet voor een ingang, dus kan de ingang die voor haar is nooit gesloten zijn, dus kan ze zowiezo komen. Bovendien lees ik jouw posts vaak niet omdat er toch geen zinnige info in staat. Maar, omdat het moet zal ik het even editten..
Mvg, Amore/Akira.

Lunaria schreef:

Na een paar seconden stierf het gegil weg.

Hiermee bedoelde ik dat de Budew dood was.
&& hoe kom je erbij dat Lunaria Dusk in haar greep had? Dusknoir is Ghost, en kan dus niet geraakt worden door fysieke aanvallen, en dit vond ik behoorlijk fysiek. Ook waren er deeltjes in je post die niet bepaald duidelijk waren; ik snapte ze niet. Maarja.. x.x
~ Shadow. ~

Lunaria grinnikte droogjes. "Jij bent nog nooit in onze grot geweest, dus kan je niet zeggen dat hij vies is," zei ze. Ze klonk geamuseerd, in plaats van haar gebruikelijke emotieloze stem. De sukkel. Hij voelde zich heel stoer omdat hij dingen zei die hij niet weten kon. Ze vloog een rondje door de grot en besloot er toen vandoor te gaan. "Zeg, het is hier erg gezellig maar ik heb wel wat beters te doen," zei ze droogjes, waarna ze soepel de grot uit vloog. Ze besloot boven de zandstorm te gaan vliegen. Eerst werd ze weggeduwd door de sterke wind met het pijnlijke zand, maar ze vond al snel haar evenwicht en vloog strak naar boven, om vervolgens boven al het zand langs te vliegen. Er was hierboven weliswaar veel stof, maar daar had Lunaria geen last van. Ze keek immers niet met haar ogen. Al snel liet ze de woestijn achter zich.