Sibby verveelde zich. Er was niemand om met haar te spelen en ze wist niets om te doen. Sibby verveelde zich zelden, daarom baalde ze er enorm van. Ze schopte een beetje boos een takje weg. Die tak viel op een holle boomstam. Dat maakte een leuk geluidje. Sibby pakte een tak en begon op de holle stam te slaan. Ze merkte dat die op elke plek een net iets ander geluidje maakte. Dat klonk leuk, maar nog een beetje eentonig. Daarom pakte Sibby nog een tak. Dat klonk leuk! "Jippi!" riep Sibby in de stam. Haar stem echode een beetje. Sibby vond dat ook leuk klinken en begon erin te zingen en te fluiten.
Toen kreeg ze echt een goed idee! Ze zocht op de grond naar een dik takje. Die vond ze na een tijdje. Het takje holde ze uit en ze kraste er met haar linker klauw een gat in. Toen ze erop blies klonk er een hoog, schel geluidje. Sibby had door de holle boom geleerd, dat een tak verschillende geluiden kon maken. Nu maakte ze er met haar klauwtje gaatjes in. Zo klonk het fluitje nog mooier. Al fluitend liep ze terug naar de holle boom. Ze floot en sloeg dan een paar keer op de holle boom met de takken. Het begon steeds muzikaler klinken. Zeker toen Sibby een leuk deuntje vond. Alleen klonk het nog steeds een beetje saai, omdat de instrumenten om de beurt bespeeld werden. Ondanks dat, ging Sibby keihard door.

Evening liep half slapend door de bossen van pokerpg heen, en voelde zich alsof hij net opgestaan was uit bed. Hij gaapte luid, en klapte daarna zijn mond weer dicht met een dom gezicht. Eigenlijk best wel leuk, zo alleen door de bossen lopen. Niemand die je raar aankeek als je iets geks deed, en niemand die je stoorde. Nouja, niemand die je stoorde? Na een tijdje doorgelopen te hebben hoorde hij ineens allerlei rare geluiden. Fluitende geluiden, maar ook piepende geluiden. Evening snoof, en stopte met lopen. Het het fluitende geluid werd harder en scheller, en Evening hield zijn voorpootjes op zijn twee oren. Waar kwam dat geluid vandaan? Evening hoorde het geluid zachter worden, en daarna verdween het even. Zou hij gaan kijken, of verder lopen? Even dacht hij na, maar zijn nieuwsgierigheid won het. Met kleine passen liep hij richting de plek waar het vandaan kwam, en zag daar een Teddiursa op allerlei dingen blazen en slaan, alsof die haar eigen concert aan het geven was. Evening glimlachte bij het zien van het enthousiasme van de kleine teddybeer-achtige pokemon. Langzaam kwam hij dichterbij en luisterde hij vermaakt naar het geluid wat de pokemon produceerde, en wachtte tot die hem op zou merken. Of misschien wel niet.

Sibby begon weer met het slaan van de takken op de boomstam. "Tam-tam-tamtamtamtam... Tam-tam-tamtamtamtam-tadamdamtam... Tam-tam-tamtamtamtam... Tam-tam-tamtamtamtam-tadamdamtam" Het was een vrolijk, regelmatig ritme. Sibby vond het prachtig klinken en danste blij mee op de maat. Met het fluitje in haar mond, waar ze na elke vier tellen op blies. Twee hele en vier halve, vormde samen vier tellen.
Sibby stopte even om op adem te komen, want van wild blazen, dansen en trommelen wordt je erg moe. Ze wilde net op de stronk gaan zitten, toen ze een quilava zag. "Hoi" riep ze vrolijk en lichtelijk hijgend. "Wie ben jij? Ik ben Sibby!" Ze legde de twee takken en het fluitje op de grond neer. Daar kreeg ze een idee van. "Wil jij mee spelen? Je kunt op blaas-tak of sla-boom spelen... Of je maakt een nieuwe geluid-maker! Dat zal vast leuk klinken en dan komen er misschien nog meer pokémon luisteren! Dan wordt er feest gevierd en dat is leuk" Hoe meer Sibby daaraan dacht, hoe leuker ze het vond. Ze hield enorm van feestjes, muziek, dansen en gezelligheid. "Help je mee?" vroeg ze toen nogmaals verlangend en ze keek met een heel lief, schattig gezichtje, terwijl ze haar kopje scheef hield en haar oortjes omlaag. Dit deed ze wel vaker, als ze ik graag wilde. Het werkte bijna altijd.

Eerst zag de kleine beer-pokemon hem nog niet, en ging ze gewoon door met het maken van haar muziek. Ze was duidelijk veel aan het oefenen op het ritme, zodat het steeds beter ging klinken. Evening glimlachte breed, en ging zitten op de grond, want hij wist niet hoe lang het nog zou duren. Na een tijdje merkte de pokemon hem op. ''Hoi'' zei ze hijgend. ''Wie ben jij? Ik ben Sibby!'' Evening stond weer op, en keek Sibby vriendelijk aan. ''Hallo Sibby.. Ik ben Evening. Leuke muziek die je daar maakt!'' zei Evening tegen de Teddiursa, en glimlachte met zijn oogjes dicht. Zonder ook maar te wachten op een verdere reactie van Evening, ging de Teddiursa al door over dat hij mee kon spelen, en Evening luisterde haar hele verhaal af, en keek daarna naar het schattige koppie van de pokemon. Hij zuchtte eventjes. ''Sorry Sibby, ik ben niet zo muzikaal xD'' Antwoordde Evening. ''Maar ik vind het wel leuk om naar te luisteren..'' zei hij er snel achteraan, hij wilde de jonge pokemon niet verdrietig maken, of zoiets.

Eving stelde zich voor en gaf haar een compliment over het muziek maken van haar. Ze was blij dat te horen en zei met een grote smile: "Dank je wel, Evening!" Ze had toen ook gevraagd of hij haar wilde helpen met het maken van muziek. Jammer genoeg sloeg hij dit aanbod af. Daar was Sibby best teleurgesteld om, want ze had zo gehoopt op een feestje. Bovendien vond ze het grote onzin dat iemand geen muzikaal talent had. "Je hoeft heus niet goed te zijn, hoor!" probeerde ze nog. Eveing zei nog dat hij liever luisterde, maar daar nam Sibby geen genoegen mee, al vond ze het wel aardig dat hij dat zei.
Sibby pakte de fluit en liep naar Evening toe. "Ja hoeft alleen te blazen in dit gat en dan op deze gaatjes drukken." Sibby wees alles duidelijk aan en deed het toen voor. Ze blies op de blaas-tak en stopte een voor een de gaatjes dicht met haar klauwtjes. "Probeer maar!" zei ze vrolijk en geduldig. Voor een feestje had ze namelijk veel over. Zelfs iemand leren blazen op haar blaas-tak.
Zij was ook van mening dat je alles kon doen en leren, zolang je het maar echt wilde en er helemaal voor ging. Dat deed zij dan ook iedere dag volop. Het was leuk om dingen te verzinnen en te maken. Zo was geen dag hetzelfde en kon ze nooit klagen over een saai leven. Soms had ze weliswaar wat saaie momenten in haar nog vrij korte leventje, maar geen dag was echt stom geweest. Daarom was Sibby ook bijna altijd gelukkig.