Een grote hondachtige pokémon lag bewegingsloos in het gras dat na het einde van de winter eindelijk weer een beetje begon te groeien, zodat het tot haar oksels kwam. Wat wel irritant was, want dat kriebelde nogal. Feathers lag daar maar, en staarde in de verte, waar ze toch niks zag, omdat er een dikke mist door de lucht zweefde, waardoor haar zicht erg beperkt was. Ze zuchtte even. Ze was hier te weinig, in pokerpg. Ze was vaak weg, op zoek naar avontuur, oude vrienden, of gewoon iets leuks. Maar ze vond niks. Misschien was het een beter idee om gewoon voor altijd in dit gebied te blijven. Misschien zou ze Aleran dan meer zien, en Nouki. Want ze had het idee dat ze die twee in de steek liet als ze zoveel weg was. Zou Aleran haar missen, en ging het nog wel goed met nouki? Er spookten allerlei vragen door haar hoofd. Ze zuchtte, en draaide zich op haar zij. Ze wou Aleran gewoon zo graag weer zien. Maar ze durfde niet naar hem te roepen. Straks kwam er iemand anders op haar verdrietige huil af. Een slecht iemand. Iemand die wist dat ze in deze staat was, makkelijk om te misbruiken. Feathers zuchtte nogmaals, en hoopte maar dat Aleran haar geurspoor kon volgen, als hij haar nog wou zien.

Aleran liep verdrietig door de bosjes van The wild rivers. Treurig liep hij met een Oran Berry in z'n bek. De bes was al doorweekt van de tranen van de Mightyena. Hij had Nouki en Feathers niet meer gezien sinds de toestand van de irritante Noctowl. Een paar meter verder stond een Caterpie te rusten bij een middelmatige hoge boom. Daarnaast stond een bosje waar een Turtwig van de bladeren liep te smikkelen. Zo te zien waren het jonge pokémon die nog geen doel of partner hadden gevonden in hun leven. Met een sippe kop liep hij er heen en joeg de slapende Caterpie weg. De andere pokémon schrok van Aleran's kleine brul en rende ook weg. De doorweekte bes, die nog steeds in z'n bek zat, liet hij vallen. Hij had geen trek. Het enige wat hij wou was Feathers zien. Hij had zin om keihard te brullen. Om zijn pijn weg te krijgen. Maar hij wou niet dat er andere pokémon kwamen en dan zijn natte kop zagen van de tranen. De enige mogelijkheid was doorlopen, maar dat was het laatste waar hij zin in had. Hij zag haar waarschijnlijk toch maar één keer in de zoveel tijd. Naast Aleran stond een boom, wat net groot genoeg was waar hij onder kon slapen. Langzaam ging hij op z'n zij liggen, in een comfortabele houding. Zijn ogen werden moe, ookal was het midden op de dag. Hij kon niks anders dan huilen dus besloot hij maar te gaan slapen. De boom gaf hem een klein beetje schaduw. En dat was het enige wat hij nodig had om tot rust te komen.

Het duurde lang, heel lang voordat de mist eindelijk een beetje opklaarde. Feathers lag er al een paar uur, en er was nog niemand gekomen, met als resultaat dat ze in slaap was gevallen. Haar buik ging rustig op en neer, en ze snurkte licht. Een paar Pidgey's landden naast haar en begonnen geboeid aan haar vacht te pikken, alsof er iets eetbaars in zat. Het werd druk rondom Feathers, toen er steeds meer verschillende soorten vogels haar als dienblad voor heerlijke maaltijden beschouwden. Waarschijnlijk zaten er gewoon parasieten in haar vacht. Maar toen weerklonk er een kleine brul, en al was het niet hard, alle vogels vlogen verschrikt op, en vlogen achter elkaar in een boog richting de dichtstbijzijnde boom. Feathers bewoog haar oren en draaide ze richting de kant waar de brul vandaan kwam. Daarna opende ze langzaam een voor een haar ogen. Ze zuchtte tevreden, en stond op, en rekte zich uit zodat haar spieren weer een beetje los zaten. Waar kwam die brul vandaan? En van wie was ie? Feathers was erg nieuwsgierig en sloop richting de plaats waarvan ze dacht dat het vandaan kwam. En daar lag Aleran, onder een boom. Feathers begon te kwispelen, maar zag dat het onder zijn ogen nat was. Had hij gehuild? Feathers stopte met kwispelen, en sloop dichterbij. Ze rook aan zijn vacht, en likte de plekken onder zijn ogen. Het was zout, dus hij hád gehuild. Feathers trok een pruillipje, en liet haar kont rustig zakken, totdat ze naast Aleran zat. Zou hij wakker worden van haar warmte?

Aleran zat diep in z'n droom. Al voelde hij wel dat er iemand onder z'n ogen aan het likken was. 'Zou het Feathers zijn?' bonkte het door z'n hoofd heen. Hij voelde ook een warmte over z'n hele lichaam. 'Zou de zon inmiddels zijn lichaam aan het verwarmen zijn? Of zat een ander beest aan zijn lichaam te kwijlen?' zei een andere stem in z'n hoofd. Aleran had een nachtmerrie waar hij niet uit kon komen. Hij zag in z'n gedachten dat Feathers geen zin meer had in haar leven en stond op een rots. De windkracht was behoorlijk hoog en was richting de rug van Feathers, wat haar dus onmiddelijk van de rots af kon duwen. De rots was ongeveer 2 kilometer hoog en daaronder lag het klotsende water al op haar te wachten. Met al veel kracht snakte het water naar de pokémon. Aleran stond daar maar.. hij kon niks doen, vastgenageld aan de grond. Hij zag dat de wind haar vooruit duwde met al haar kracht. Voorzichtig viel ze naar voren. Hij brulde naar Feathers, maar de wind liet zijn stem vervagen. Met een flinke duw viel ze eindelijk naar voren, zonder dat ze zich wou verzetten. Aleran sloot zijn ogen, hij huilde met flinke tranen en met een pijnlijk hart. Lichtjes voelde en realiseerde hij dat hij in het echt ook weer aan het huilen was. Het laatste wat hij hoorde was een flinke knal in het water. Snel schrok hij wakker en besefte dat hij hard aan het huilen was..

Aleran werdt niet wakker van haar, leek het. Feathers zuchtte met een kleine glimlach op haar gezicht. Het zag er best schattig uit, als je tenminste die tranen wegdacht. Feathers legde haar kop op de warme rug van Aleran, en likte eventjes aan zijn lange zwarte vacht. Ze sloot rustig haar ogen, alsof ze ook wou gaan slapen. Maar ze wachtte alleen maar op het moment dat haar grote liefde zou ontwaken. Doordat haar oren tegen Aleran's lichaam werden gedrukt, hoorde ze zijn rustige vertrouwde hartslag. Alhoewel, rustig? Feathers merkte op dat zijn hartslag steeds sneller en onrustiger werd, en na een tijdje begon hij ook wat te bewegen. Alsof hij vastzat in een nare droom. Feathers opende haar ogen, en trok raar-kijkend haar beide wenkbrauwen op. Waar was ie mee bezig? vroeg Feathers zich af toen Aleran zachtjes maar paniekerig begon te murmelen. ''Nee.... F...feathers.. niet doen...'' fluisterde Aleran, half onverstaanbaar voor Feathers, maar ze begreep wel wat hij net had gezegd. Feathers stond op, en deed een paar pasjes achteruit, zodat ze Aleran volledig kon bekijken. Niet doen? Wat bedoelde hij daarmee? Was het onbewust, of wou hij haar weg hebben? Feathers twijfelde, en beet middelhard op haar onderlip. Ze keek hem nog eens onderzoekend aan. Wat glom daar bij zijn ogen? Nu zag ze dat er een stroom van tranen uit zijn ogen kwam, hij was aan het huilen. Steeds harder, tot hij uiteindelijk wakkerschrok. Feathers schrok er een beetje van, en stapte weer dichterbij. ''Aleran?...'' vroeg ze op een onzekere toon. ''Wat is er aan de hand?'' vroeg ze voorzichtig, en keek hem raar vragend aan.

Aleran stond met een snelle sprong op en kon z'n ogen niet geloven. Daar stond Feathers! Hij dacht niet na en rende er gelijk op af. Hij besprong haar en kon niet stoppen met likken. ''Waar was je al die tijd?'' riep hij blij. Blij sprong hij van d'r af en zag dat hij haar een beetje té over enthousiast had ondergekwijld. Met een flinke grijns op z'n face begon hij zich als een dolle hond te gedragen. Hij liet z'n lichaam zakken en zat nog met z'n kontje omhoog en begon er doldwaas mee te schudden, zodat z'n staart zich als een wilde gedroeg. Hij liet z'n tong uit z'n bek vallen en begon te springen. Al het kwijl zag je van z'n tong af glinsteren, alle kanten op. Zijn ogen twinkelden als kristalletjes, zo blij was hij eigenlijk niet meer geweest sinds de laatste keer dat hij Feathers had gezien, al was dat helaas in een gevecht met een Noctowl. Maar toch had hij haar gezien. ''Waarom was je zo lang weg?'' vroeg hij ongelofelijk happy. De tranen onder zijn ogen waren allangal weer opgedroogd doordat hij zich zo dol gedroeg. Er stond een klein windje op dat je nét een klein beetje kon voelen. Inmiddels, door z'n dolle gedrag, was hij vergeten wat Feathers aan hem vroeg.

Aleran stond met een snelle sprong op, en Feathers schrok waardoor ze een paar passen naar achteren liep. een paas seconden erna besprong hij haar en likte hij haar helemaal onder. Feathers probeerde te ontkomen van de likkende dood, maar gelukkig sprong hij weer van haar af. Feathers hijgde om weer normaal adem te kunnen halen, en keek Aleran daarna dom aan. Hij vroeg waar ze al die tijd was geweest. Feathers kuchte droogjes. ''Ik ben even op reis geweest, weet je wel.. de boel verkennen.. '' zei ze, en hoestte nog eens. Ze veegde haar mond af met haar rechter voorpoot en keek raar naar Aleran die zijn kont speels optilde. Hij had zijn tong uit zijn bek gelaten, die nu heen en weer flubberde en overal kwijl naartoe spatte. Feathers veegde de kwijl van haar gezicht af, en keek daarna weer naar haar partner, die opnieuw vroeg waarom ze zo lang weg was geweest. ''Het beviel me wel, daar buiten Pokérpg..'' antwoordde ze. Even zweeg ze. Klonk dat niet lullig? Alsof het daarbuiten leuker en beter was dan hier, met haar partner en kinderen? ''Maar ik ben teruggekomen, want ik geef veel meer om dit gebied, en de Pokémon erin..'' zei ze daarna, liep naar Aleran toe en gaf hem een rustig en zacht likje over zijn kop.

''Maar ik ben teruggekomen, want ik geef veel meer om dit gebied, en de Pokémon erin..'' zei ze daarna, liep naar hem toe en gaf hem een rustig en zacht likje over zijn kop. Het voelde warm en klef, die tong over z'n kop. Alsof ze nooit was weggeweest. Zo zag ze er trouwens ook uit, verzorgd, oud vertrouwd en totaal niet veranderd. Althans, dat dacht hij toen hij de eerste blik op z'n partner had. Hij had geen idee wat hij moest zeggen en hief z'n kop op naar de lucht. Zijn kontje zakte en hij keek naar de voorbijdrijvende wolkjes. De een liep op een hartje, de ander op een engeltje en nog een andere leek op een liefdes-ganzenbootje waar je samen met je geliefde in gaat. Hij had 't nog nooit gezien maar het leek hem wel spannend om er samen met Feathers er een keer in te gaan, als het hier bestond in pokérpg. Zijn tong hing inmiddels alweer terug in z'n bek omdat hij het niet meer heet had. Al was dat nogal raar, want meestal als z'n vrouw in de buurt was had hij het meestal nogal heet. Maar het boeide hem op dat moment niet veel. Hij was weer samen, ookal wist hij niet voor hoelang ze nog samen waren. Wie weet ging Feathers er binnen een enkele minuten er weer vandoor, op zoek naar het volgende avontuur. Zonder hem.. Aleran zuchtte en rolde met z'n ogen. Hij liet z'n voorpoten naar beneden zakken, rolde om en lag heerlijk op z'n rug. Met z'n poten net op z'n buik dubbelgevouwen, net als een braaf hondje wat lekker aan het dollen was met z'n baasje.