Een grauwe lucht die weinig goeds voorspelde, hing boven het Timerise forest. Een vage schim was zichtbaar, met haar kop tegen een boom aan steunend. Op meer dan een schim leek het overigens niet, doordat het dikke dak van bladeren de kleine restjes zon die doorbraken geen kans gaf om door te breken. De schim liet een zucht horen. Geen zucht van uitputting, vermoeidheid, of zelfs ontspanning, maar een zucht gevuld met twijfel en enige droevigheid. Kort hief de schim haar kop op, alsof ze iets scheen te zien. Een klein sprankje geluk dat op haar neerdaalde, zodat ze niet meer hoefde te twijfelen. De schim liet langzaam haar kop weer zakken, en keek teleurgesteld naar de grond. Een waterplas die was ontstaan uit een vorige regenbui, staarde haar aan alsof het een eigen gezicht had. Hetzelfde gezicht als dat van de schim staarde terug, alhoewel het maar een kleine weerspiegeling was van wat de schim werkelijk was. Met een lichtelijk geïnteresseerde blik keek de Houndoom naar haar spiegelbeeld. Het enige wat ze zag was haar kop, en zelfs dat vond ze al teveel van het goede. De ooit helder oranje vacht van haar snuit had een doffe kleur gekregen, en de vrolijke fonkel die je vroeger in haar ogen had kunnen zien was verdwenen. Zou ze dezelfde fonkel nog eens terug kunnen krijgen? Ze liet een lichte grinnik horen. Waarom twijfelde ze daar eigenlijk aan? Ze had haar blije herinneringen verdrongen, en ze verplaatst voor herinneringen die haar zouden herinneren aan wat ze fout had gedaan. Maar, er waren echter een paar herinneringen die simpelweg niet onderdrukt wílden worden. Misschien waren de herinneringen die ze niet kon wegstoppen wel vervloekt. Vervloekt om haar te blijven teisteren, tot ze er uiteindelijk aan toe zou geven. Zou ze de herinneringen misschien kunnen loslaten als ze er aan toe zou geven? Ze glimlachte zachtjes. De eerste keer dat ze aan zichzelf toegaf, zorgde ervoor dat ze uiteindelijk van een rots afsprong. Ze sloeg haar ogen neer om haar spiegelbeeld niet meer te hoeven zien. Ze haatte het. Ze was geworden wat ze nooit had willen zijn; een klein deeltje van wat ze had kúnnen zijn. Ze deed haar ogen weer open, en besefte vaagjes wat ze al een lange tijd geleden had moeten beseffen. Ze kon nog steeds meer zijn dan ze was. De enige vraag was of ze dat durfde. Durfde ze te doen wat ze al veel eerder had moeten doen? Ze haalde diep adem alsof ze een huil wilde laten horen, maar het enige wat eruit kwam was een schel geluid, veroorzaakt door haar twijfel. Wat als ze teleurgesteld zou worden? Zou ze daar mee kunnen leven? Ze snoof lichtjes. “Wat ben je toch een huilebalk…” mompelde ze tegen zichzelf. “Je hebt al genoeg teleurstellingen meegemaakt. Eentje meer zou dan toch niet uitmaken?” ze glimlachte vaagjes, alsof ze zichzelf weer wat moed probeerde in te spreken. Goed dan, ze zou een poging doen. Voor de tweede keer haalde ze diep adem, wees met haar snuit in de lucht, en liet een lange huil horen. Geen aanval zoals andere pokémon schenen te doen, maar haar eigen kenmerkende huil.

Spoiler: