Flarey liep met langzame lompe passen door de woestijn. Haar vacht was door de war en zat vol met klitten en kale plekken, en op sommige plekken waren wonden te zien. De wond die het meeste had opgevallen was die op haar hoofd, doordat ze tegen een steen aan was gevallen. Maar die kon je nu niet zien. Flarey had er met blad uit het bos een verband omheen gedraaid, om het bloeden te stelpen. Er stonden tranen in haar ogen. Van pijn, van verdriet, van radeloosheid. Nadat ze ziek was geworden en tegen een steen was gevallen waar Blitzy bij was, had ze hem niet meer gezien. Ze had gehoopt dat hij haar zou gaan helpen, maar dat was'niet zo. Daarbij kwam ook nog dat ze pokerpg nog helemaal niet kende, met als resultaat dat ze al maanden verdwaald was. Ze rilde, ook al liep ze door de woestijn. ze was nog steeds ziek, en haar afweersysteem vocht niet langer meer tegen de ziektes die ze hier kon oplopen. Ze hoestte luid, en zakte daarna in van de pijn die ze daarvan kreeg. Ze had het gevoel alsof haar longen langzaam steeds meer beschadigde door het hoesten. Ze probeerde weer goed te staan, maar haar benen lieten haar in de steek, net als de rest van haar lichaam. Met een plof viel ze neer op de grond, en het zand onder haar stoof op. Was dit uitzichtloos, of kwam er toch nog iemand aan om haar te helpen? Flarey wist het niet, en kon er ook niet meer aan denken. Want langzaam werd haar beeld zwart en verloor ze het bewustzijn.

Blitzy's poot schroeide in het zand. Het was hier heet voor het feit dat het nu lente was. Hij greep zijn poot aan een rotspunt vast en sprong op naar top van een heuveltje. Blitzy had nu een beter uitzicht over de eindeloze woestijn. Enkel een paar Skopuri's die zich voortbewogen over het zand... dat was het enige teken van leven. Blitzy's blik flitste over de horizon. Hij zag een schim... die schim was niet de schim van een Cacnea of een Skopuri. Het leek op een aap. Net zoals hem. Blitzy sprong van de rots af en liep naar de schim. Nu hij dichterbij kwam, zag hij die gedaante, ze kwam hem bekend voor, Flarey! Nog voor Blitzy iets kon zeggen, viel Flarey op de grond. Blitzy sprintte dichterbij. Ze zag er niet gezond uit; een verband rond haar hoord, overal wondes in haar hoofd. 'Flarey...?' zei hij bij het zien van haar gezicht. 'Alles ok?' Blitzy merkte pas later op da Flarey niet zou antwoorden; ze was bewusteloos. 'F...' vloekte Blitzy luid. Er moest toch een manier zijn om haar wakker te krijgen?

In de tijd dat ze bewusteloos was voelde ze zich prettiger dan toen ze wakker was. De pijn, de vermoeidheid, alles was nu onzichtbaar en onvoelbaar voor haar. Maar toch, ze lag gewond in een woestijn, en als er niet snel iemand zou komen om haar te helpen, dan zou ze alsnog het loodje leggen. Maar na een paar minuten hoorde ze zachtjes een stem haar naam roepen. Een bekende stem. De enige stem die ze zich op dit moment zou kunnen herrinneren. Het was de stem van Blitzy! Flarey steunde, en opende een van haar ogen. Ja, ze had het goed. Blitzy stond een paar passen van haar vandaan. Flarey stak haar arm uit over de grond richting Blitzy, als teken dat ze tenminste nog leefde. ''Blitzy... je bent uiteindelijk toch gekomen..'' zei ze en zette een lieve glimlach op haar gezicht. Ze trok haar arm weer in en schoof die onder haar borst, en drukte zich met haar twee armen omhoog. Met moeite kreeg ze zichzelf weer rechtop, en ze ging zitten. Ze wreef met een pijnlijk gezicht met haar handen over haar gezicht heen. Daarna veegde ze de zweetdruppels die nu aan haar handen zaten af aan haar zij. Niet erg schoon, maar hier had je ook verder niks. Als ze nou maar naar een andere plek konden gaan.. een plek waar het niet zo heet was, en misschien waar ook nog water was. Maar kon blitzy haar wel dragen? Was hij groot en sterk genoeg? Flarey wist het niet, maar wou niet opdringerig zijn, dus hield ze haar mond maar. Het was al goed genoeg om weer bij bewustzijn te zijn.

Flarey's arm bewoog, te realistisch om door de wind te bewegen.. ze leefde! Blitzy ging op zijn knieeën naast haar zitten. 'Alles in orde..?' vroeg hij. 'Blitzy.. je bent uiteindelijk toch gekomen..' zei ze vermoeid.. ze glimlachte. Ze legde haar arm weer terug, onder haar borst. Ze probeerde op te staan. Het ging redelijk traag, maar uiteindelijk ging het beter met haar.. Flarey veegde haar gezicht af en haar handen aan haar zij. Flarey keek nogal triest... Blitzy keek rond zich heen. Er was nergens een oasebron of een grot met schaduw. Toch was er iets verder een rots waar genoeg schaduw was. 'Ik breng je in die schaduw.. daar kun je even langen overleven dan in die schoeiende zon..' zei hij. Het was hier inderdaad wel heet, laat staan dat het minstens 40°C in de schaduw moest zijn. Toch hijsde Blitzy Flarey op haar schouders en begon traag naar de rots te lopen. Toen ze er waren, legde hij zijn hand op Flarey's hoofd. 'Je bent uitgedroogd.. en ook geen klein beetje ook..' zei hij. Er moest toch een weg zijn om hieruit te graken. Als hij om hulp moest zoeken moest hij Flarey achterlaten, en als een paar hongerige Pokémon op haar zouden botsen zou ze eindigen als maaltijd. Haar naar het eind van de woestijn dragen zou zelfmoord voor haar zijn dus er bleef één optie over.. 'Probeer in deze schaduw zo lang mogelijk te overleven.. als het donker wordt zal de temperatuur dalen, en zal ik je proberen weg te dragen..' zei Blitzy. Het donker zou voor hun geen probleem zijn.. Blitzy's staart zou wel licht geven en je kon bijna nergens tegenop botsen... Blitzy keek terug naar Flarey. Hopelijk zou ze het tegen dan nog volgehouden hebben.